บทที่ 26 เผื่อจะเอกการละคร

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือใหญ่วางบนไหล่อย่างเงียบเชียบ

“จุ๊... ลูกหลับอยู่อย่าเสียงดังสิเอ๋” 

สกนธีออกจากห้องทำงาน  ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่เขาจะทำงานตอนกลางคืนเป็นส่วนใหญ่  และในช่วงหลังๆ ที่อิสริยามีงานที่ต้องทำมากขึ้นเขาจึงรับหน้าที่ดูแลลูกเป็นหลัก  ชายหนุ่มจะเริ่มเขียนแบบหลังจากที่ลูกสาวเข้านอนแล้วและคอยเงี่ยหูฟังเป็นระยะว่าน้องเพียงจะตื่นมาหรือไม่ 

เขามักจะเลิกงานตอนหลังเที่ยงคืน  ลุกจากโต๊ะทำงานแล้วสิ่งที่ทำจนกลายเป็นกิจวัตรไปแล้วคือแวะไปดูน้องเพียงที่ห้อง  และลงไปดูอิสริยาที่ชั้นสองว่าเธอเข้านอนหรือยัง  หลายครั้งที่เขายืนมองเธอเงียบๆ ในตอนที่หญิงสาวหลับสนิท  มองอยู่หลายนาทีก่อนจะกลับขึ้นไปชั้นสามเหมือนเดิม

อิสริยาถอยห่างจนมือใหญ่ตกลงจากบ่าเธอ  และเขาเองก็ไม่ได้ก้าวตามทำเพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิม

“แค่ขึ้นมาดูลูกค่ะ  แต่แกหลับแล้ว” 

“ฮื่อ  วันนี้ลูกเล่นเยอะเลยหลับเร็ว  เอ๋เลิกงานแล้วเหรอกินข้าวหรือยัง หิวไหม”

“กินข้าวแล้วค่ะ  งั้นขอตัวก่อนนะคะ”  เธอเดินกลับลงไปชั้นสองเงียบๆ โดยที่สกนธีทำได้แค่มองตาม   

เช้าวันต่อมา

“พี่จะขอเอ๋ว่าช่วงสงกรานต์พี่อยากพาลูกกลับไปบ้าน   ลูกอยากไปเล่นน้ำกับเพื่อนแถวนั้นพอได้ไหมเอ๋” 

ก่อนหน้านี้น้องเพียงก็พอจะมีเพื่อนแถวบ้านที่เล่นด้วยกันอยู่  และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยตั้งแต่ที่เธอพาลูกย้ายมาอยู่ที่ตึกนี้  อิสริยาอยากจะปฏิเสธแต่ก็อยากถามลูกก่อนว่าน้องเพียงคิดอย่างไร

“หนูอยากไปไหมลูก”  เธอถามลูกสาว

“อยากค่ะ  แต่หนูอยากให้แม่ไปด้วย”  เด็กหญิงบอกตามตรง  เธอเริ่มไม่สนุกกับการอาศัยอยู่แค่บนตึกที่ลงไปเล่นชั้นล่างไม่ได้  และการไม่มีเพื่อนเล่นวัยใกล้เคียงกันในละแวกนั้นก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงสำหรับเด็กวัยห้าขวบ

“งั้นเราปิดร้านไปกันลูก  แม่ได้หยุดสามวันพอไหมคะ”  เธอถามลูกแต่พ่อของลูกดีใจแทนเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวจะพาลูกกลับบ้าน

“พี่ก็หยุดสามวันเหมือนกัน  งั้นลงแพลนเลยนะว่าสงกรานต์จะพาลูกกลับบ้าน” 

สิ่งที่สกนธีกับอิสริยามีความเห็นตรงกันมานานคือเรื่องที่พวกเขาจะไม่เดินทางในช่วงหยุดเทศกาลหากไม่จำเป็น  ไม่ต้องการไปแย่งกันกินแย่งกันใช้  ไม่ต้องการไปแออัดบนถนนที่เสี่ยงต่ออุบัติเหตุ  หากจะไปไหนพวกเขามักจะเลือกเดินทางก่อนเทศกาลวันหยุดยาวเสมอ  เหตุนี้น้องเพียงจึงมักมีโอกาสใช้ช่วงเวลาสงกรานต์ที่กรุงเทพฯ ในเขตละแวกบ้านตั้งแต่เกิด

“สงกรานต์อาเอ๋อีจะพาลูกกลับบ้านผัวเหรออาตี๋ใหญ่”        เสี่ยกวงถามอังกูรถึงลูกสาวคนกลาง

“ครับป๊า  ผมว่าก็ดีนะน้องจะได้พักผ่อนบ้าง  ช่วงหลังเห็นแม่บ้านบอกว่าเอ๋ทำงานหนัก  อยู่ดึกๆ เที่ยงคืนตีหนึ่งตีสองทุกวัน  ไปๆ มาๆ ช่วงหลังกลายเป็นเก่งเลี้ยงลูกแทนเกือบหมด”  อังกูรพูดตามที่ได้ยินมาจากแม่บ้านโดยที่ไม่ได้เข้าข้างใครเป็นพิเศษ

“ถ้าอาเก่งอีปรับปรุงตัวได้จริงก็คงดี  ถ้าอีไม่ได้มีปัญหาเรื่องผู้หญิงจริงๆ อั๊วว่าสองคนนั่นก็ไม่ได้คุยกันยากหรอก” 

“ครับ  ผมก็ว่างั้น”  เพราะเรื่องอื่นน้องสาวเขาก็ทนมาได้ตลอด  พอมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเจ้าของรอยลิปสติกนั่น  อิสริยากับสกนธีจึงได้ขัดแย้งกันถึงขั้นแตกหักแบบที่เห็น

“แต่แบมว่ายังไงก็รอดูกันไปนานๆ ก่อนดีกว่าค่ะ  เผื่อพี่เก่งจะเอกการละคร”  อันธิกาอดไม่ได้ที่จะแซะแม้ว่าคนที่ถูกแซะจะไม่ได้อยู่ตรงนี้  ในวันที่อิสริยาต้องขนของออกจากบ้านหลังนั้น  เธอเป็นคนที่ไปรับดังนั้นความรู้สึกเสียใจของพี่สาวในวันนั้นเธอยังจำได้ดี

“แล้วเราล่ะอาแบม  เมื่อไหร่จะมีแฟน”  เสี่ยกวงหันมาหาลูกสาวคนเล็กบ้าง  อายุจะสามสิบอยู่แล้วไม่เห็นคบใครสักที

“วกมาหาเรื่องของแบมได้ไงละป๊า  ไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า”  ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ลุกออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว  ปล่อยให้บิดาและพี่ชายมองตามและส่ายหน้าไปมา

“เรื่องอาเอ๋ อั๊วว่าไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไหร่แล้ว  ห่วงลื้อกับอาแบมดีกว่า  เมื่อไหร่จะมีครอบครัวกัน”  เสี่ยกวงหันมาหาลูกชายพลอยทำให้อังกูรเตรียมหลบอีกคน

“โอ๊ย  ป๊า... เอาไว้สร้างห้างใหม่เสร็จก่อนนะ เราค่อยว่ากัน”

“ทำไมต้องรอห้างใหม่เสร็จ  ห้างนะไม่ใช่เรือนหอ รอทำไม”  เสี่ยบ่นพึมพำกับตัวเอง

“เอาน่าเฮีย  ลูกๆ โตแล้ว ปล่อยพวกอีคิดกันเองเถอะ”  ภรรยาเดินมาหาพร้อมกับเด็กแม่บ้านประคองถาดน้ำชาและของว่างเข้ามา   คุณนายอิสรีย์ได้ยินที่พ่อลูกคุยกันแต่ไม่อยากขัดจังหวะ  จนตอนนี้ที่เห็นลูกๆ ไปกันหมดแล้วจึงจัดของว่างมาให้สามีคู่ทุกข์คู่ยาก

“ลูกโตแค่ไหน  สำหรับเราก็เหมือนพวกอีโตแต่ตัว  ข้างในก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ กันอยู่” 

“เข้าใจ  แต่คนเป็นพ่อแม่ก็ทำได้แค่คอยซัปพอร์ตเวลาลูกล้มนี่เฮีย  ถ้าลูกมีปัญหาแล้วหันกลับมา  เราก็ยังอยู่ตรงนี้ตลอดไม่ไปไหน” 

เสี่ยกวงพยักหน้า  แม้จะร่ำรวยแค่ไหนแต่คนเป็นพ่อก็ห่วงลูกอยู่ดี  ห่วงเลยไปถึงครอบครัวของพวกเขา ห่วงกิจการที่จะต้องส่งต่อให้ลูกๆ ว่าพวกเขาจะทำมันได้ดีแค่ไหน  เพราะทุกอย่างจะส่งผลถึงลูกน้องและบริวาร  คู่ค้าต่างๆ รวมแล้วนับพันชีวิต  ทุกอย่างเป็นลูกโซ่ที่เกี่ยวพันและจุดเริ่มมาจากครอบครัวนั่นเอง

แต่นั่นล่ะ  ภรรยาก็พูดถูก ทุกคนโตแล้วและตอนนี้อาจจะเป็นเวลาของคนรุ่นใหม่  เขาต้องไว้ใจให้ลูกๆ ดูแลทั้งตัวเองและกิจการที่เขาสร้างมา  เสี่ยกวงหันมามองคุณนายอิสรีย์  คู่ชีวิตที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่วันที่เขายังไม่มีอะไร  จนถึงวันนี้ที่ชีวิตไม่ได้ขาดอีกแล้วเธอก็ยังต้องเหนื่อยดูแลเขาอยู่

“เฮียว่าเฮียอยากลาพักร้อนสักสองเดือน  เราไปทัวร์รอบโลกกันไหมม้า”  นั่นคือคำสัญญาที่เคยพูดกันไว้ในยามที่ลำบากว่า  หากชีวิตมีพร้อมทุกอย่างเขาจะพาภรรยาไปเที่ยวรอบโลก  หยุดคิดเรื่องงาน  ใช้ชีวิตแบบสโลวไลฟ์กันสองคนตายาย

คุณนายอิสรีย์ยิ้มราวกับถูกหวย 

“งั้นหาทัวร์เลยนะ  เราจะไปยังไงดีเฮีย จะจ้างไกด์นำเที่ยว  จ้างบริษัททัวร์ประสานงานให้  หรือล่องเรือกันดี” 

“ถ้าเลือกไม่ถูกก็เหมาไปเลยสิ  จะเลือกทำไมให้ลำบากใจ”  เสี่ยหัวเราะ  เขาไม่ได้เที่ยวมานานแค่ไหนแล้วนะ แค่คิดก็กระชุ่มกระชวยเหมือนเป็นหนุ่มขึ้นมาอีกสิบปี