บทที่ 27 กลับบ้านเราที่ไม่เหมือนเดิม

  ในขณะที่เสี่ยกวงและภรรยาบินไปเที่ยวยุโรปอิสริยาก็พาลูกกลับบ้าน   หลังจากที่เธอขนของออกจากบ้านหลังนี้ไปนานมากกว่าครึ่งปี  สกนธีเป็นคนเอารถมารับด้วยสีหน้าดีใจราวกับว่าเธอจะย้ายกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมกระนั้น

“อู๊ว...  พ่อขา บ้านเรามีดอกสีชมพูด้วย”  เด็กหญิงสุพิชชาอุทานเมื่อรถเลี้ยวผ่านรั้วแล้วเห็นต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่สกนธีสั่งให้ล้อมมาปลูกได้ประมาณสองเดือนแล้ว  และตอนนี้ยังพอมีดอกประปรายเพราะเขาเลือกต้นที่โตเต็มที่พร้อมมีดอกทันที

“พ่อปลูกไว้รอหนูมาไงคะ”  อิสริยาลงจากรถมองไปรอบๆ บริเวณบ้านที่ดูแปลกตาไปอย่างมาก 

“พี่ให้คนมาตกแต่งใหม่น่ะ  เผื่อวันไหนเอ๋กับลูกกลับมาจะได้สดชื่นน่าอยู่”   

“ฉันกับลูกย้ายออกเพราะถูกคุณไล่  ไม่ใช่เพราะว่าบ้านนี้ไม่มีต้นไม้ค่ะ” 

อิสริยาเตือนเผื่อว่าเขาจะลืมไปว่าระหว่างเธอกับเขามันเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“พี่ขอโทษ  เอ๋จะให้พี่ขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้เรื่องนั้น  แต่พี่ไม่มีเจตนาจะให้เอ๋ไปอยู่ที่อื่นจริงๆ  หรือว่าเอางี้ไหมเดี๋ยวเราไปอำเภอกัน พี่จะโอนบ้านให้เป็นชื่อเอ๋  แล้ววันไหนพี่ปากหมาหรือทำตัวไม่ดีอีกเอ๋ก็ไล่พี่ออกจากบ้านได้เลย” 

“ฉันไม่มีนิสัยแย่ๆ แบบคุณหรอกค่ะ”   

ฉึก!  จะพูดอะไรออกไปก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะย้อนเขาได้ทุกคำ  ยิ่งกลับมาที่นี่ก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำให้เธอคิดถึงเรื่องแย่ๆ ที่เขาเคยทำในวันสุดท้ายที่เธออยู่ที่นี่เมื่อปีก่อน 

สมกับที่มีคนบอกว่าเมื่อพูดออกไปแล้วคำพูดมันเป็นนายเราเสมอ  ในโลกนี้อาจจะมีหลายสิ่งที่ลบได้แต่ไม่ใช่คำพูดและความทรงจำแย่ๆ ที่เราสร้างให้แก่กัน 

สกนธีอยากจะท้อ  แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธออดทนมานาน  ในช่วงสองปีหลังที่เราอยู่กันในบ้านหลังนี้เหมือนไม่ใช่คนรักกัน  ดังนั้นหากเขาจะใช้เวลาพอๆ กันในการง้อเธอคืนมาก็คงสาสมกันแล้ว

“พรุ่งนี้ทำบุญหมู่บ้าน  เจอกันที่หน้านิตินะเอ๋ พาน้องเพียงไปกินขนมกัน”  สุพลอาของสกนธีแวะมา  หนุ่มใหญ่ขับรถผ่านหน้าบ้านหลานชายเห็นรถจอดอยู่จึงเข้ามาหา

“ค่ะอา  ดีจังเลยค่ะมาพอดีทำบุญ  งั้นคืนนี้ก็มีเตรียมทำของสิคะ”  ถึงแม้ว่าจะเป็นหมู่บ้านราคาแปดหลัก  แต่ก็มีการทำบุญหมู่บ้านในโอกาสสำคัญเหมือนชุมชนอื่นๆ นั่นคือสิ่งที่อิสริยาชอบที่นี่  เพราะผู้คนในนี้ต่างก็มีน้ำใจและช่วยเหลือกันพอสมควร  ไม่ได้ต่างคนต่างอยู่เสียทีเดียว

“มีทำขนมที่บ้านป้าจิตรแน่ะ  เอ๋ไปช่วยสิเห็นว่าคงทำทั้งคืน” ป้าจิตรหรือนางสมจิตร  อาจารย์สอนวิชาทำขนมไทยของสถาบันคหกรรมศาสตร์แห่งหนึ่ง  นางมักจะรับเป็นหัวเรือใหญ่ครัวขนมประจำงานบุญของหมู่บ้านแต่ไหนแต่ไร  ซึ่งตัวอิสริยาเองก็คุ้นเคยคุยถูกคอกับนางดี

งานบุญที่ว่าเป็นงานทำบุญประจำปีของหมู่บ้าน  ปกติจะจัดในวันที่สิบสามเมษายน  ทางนิติบุคคลจะนิมนต์พระมาเก้ารูปเพื่อถวายภัตตาหารและสวดอุทิศบุญให้เจ้าที่เจ้าทางและญาติที่เสียชีวิตไปแล้วของลูกบ้าน  โดยที่ไม่ได้บังคับว่าใครต้องออกเงินเท่าไหร่ให้เป็นไปแล้วแต่ความสะดวกของลูกบ้าน  หากเงินที่ลงขันกันไม่พอจะใช้งบกลางของนิติฯ ในการดำเนินการ

“ได้ค่ะ  เดี๋ยวเอ๋เดินไปบ้านป้าจิตรดูว่ามีอะไรให้ช่วย” 

“งั้นอาไปก่อน ไอ้เก่งอย่าลืมนะ พรุ่งนี้ขอยืมรถไปรับพระตอนเก้าโมงด้วย”  สุพลตะโกนบอกหลานชายที่อยู่ในครัว

“เขาล้างจานอยู่ค่ะ  เดี๋ยวถ้าเขาลืมเอ๋เตือนให้ก็ได้ค่ะอา” 

สุพลทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำว่าหลานชายกำลังล้างจานก่อนจะหัวเราะออกมาในที่สุด 

“เออ ดีๆ ให้มันทำงานบ้านบ้าง  งั้นอาไปล่ะขอบใจมากลูก” 

สุพลออกจากบ้านไปเป็นเวลาเดียวกับที่สกนธีออกมาหน้าบ้านเพื่อดูว่าอิสริยาคุยกับใคร

“ใครมาน่ะเอ๋” 

“อาสุพลค่ะ  แกมาบอกว่าพรุ่งนี้มีทำบุญหมู่บ้านจะขอยืมรถคุณไปรับพระตอนเก้าโมง”   

สุพลใช้คำว่าขอยืมรถแต่ที่จริงแล้วหมายความว่าให้สกนธีขับรถไปรับพระอีกคันหนึ่ง

“อ๋อ  ได้... พี่ลืมเลยว่ามีทำบุญบ้าน”  เพราะว่าช่วงนี้เขาแทบไม่ได้กลับบ้านเลยจึงลืม  ได้อ่านข่าวในไลน์ที่นิติแจ้งมาแค่ครั้งเดียว

“งั้นเราออกไปซื้อของมาทำบุญกับเขาดีไหม”  เขาถามต่อ

“ก็ดีค่ะ  งั้นเราไปห้างกันก็ได้  แต่ก่อนไปแวะบ้านป้าจิตรให้ด้วยค่ะ จะไปถามว่าแกมีอะไรให้ช่วยไหม” 

“ได้ๆ งั้นน้องเพียงลูก ไปข้างนอกกันครับ” 

สกนธีเดินเข้าบ้านเรียกลูกสาว  พักเดียวอิสริยาที่เตรียมหยิบกระเป๋าเงินก็ได้ยินเสียงลูกสาววิ่งลงมาชั้นล่าง

“จะไปไหนกันคะแม่” 

“ไปซื้อของทำบุญลูก  พรุ่งนี้มีทำบุญหมู่บ้านค่ะ” 

“ทำบุญ  ทำบุญที่มีของกินเยอะๆ มีคนเยอะๆ เหรอคะ” 

ภาพจำของงานทำบุญในความคิดของเด็กห้าขวบคืองานที่สนุกสนาน  มีขนมเยอะและแน่นอนเพื่อนเล่นก็เยอะด้วย

  “ใช่ค่ะลูก  เดี๋ยวเราต้องไปซื้อของกันนะคะ  เตรียมไว้ถวายพระพรุ่งนี้ค่ะ” 

อิสริยาหยิบกระเป๋าใบเล็กใส่ของจุกจิกส่วนเด็กหญิงสุพิชชาวิ่งออกไปรอที่โรงรถเรียบร้อย  ส่วนสกนธีเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัว ปิดไฟ ปิดน้ำจนแน่ใจแล้วจึงปิดประตูบ้านออกเป็นคนสุดท้าย

อิสริยามองกิริยาของเขาอย่างค่อนข้างแปลกใจ  สิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งที่เธอเคยทำมาก่อนที่เราจะแตกหักกันในปีที่แล้ว  ก่อนหน้านี้เวลาจะออกไปไหนหากต้องไปด้วยกันเขาจะไปรอบนรถ  ส่วนเธอต้องคอยเช็กบ้านว่าปิดทุกอย่างเรียบร้อยหากแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหน้าที่ของเขาและเธอจะสลับกันหมดทุกอย่าง

สกนธีจอดรถหน้าบ้านนางสมจิตรตามที่หญิงสาวบอก  เธอเดินหายเข้าบ้านป้าจิตรไปครู่เดียวก็เดินออกมาโดยที่เจ้าของบ้านออกมาส่ง    สีหน้ายิ้มแย้ม

“ป้าฝากซื้อของด้วยนะลูก  ขอบใจเอ๋มากมาพอดีเลย” 

“เดี๋ยวเอ๋ซื้อมาให้ค่ะ  กลับมาแล้วจะมาช่วยทำด้วย” 

เธอเปิดประตูรถ  สกนธีจึงลดกระจกลงยกมือไหว้ทักทายนางสมจิตร  “สวัสดีครับป้าจิตร”  

“สวัสดีลูก  ป้ารบกวนเก่งกับเอ๋ฝากดูของด้วยนะจ๊ะ  เงินถ้าไม่พอโทรมาบอกเดี๋ยวป้าโอนเพิ่มให้” 

“ไม่เป็นไรครับป้า  ช่วยๆ กันเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”