บทที่ 25 เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว

เย็นนั้นกว่าจะถึงบ้านก็เหนื่อยกันไปตามๆ กันทั้งพ่อและลูก  รวมถึงอิสริยาด้วย  หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้วคุณศิริจึงให้ไปพักผ่อนกันเร็วกว่าปกติ  เพราะว่าพรุ่งนี้พวกเขานัดกันว่าจะพาน้องเพียงไปเที่ยวในไร่องุ่นของคุณปู่

และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่สกนธีอาศัยความหน้ามึนเข้ามาขอนอนด้วยกับลูก  ซึ่งน้องเพียงก็อนุญาตด้วยความยินดีที่จะมีพ่อแม่นอนกอดเธอคนละฝั่ง 

“เอ๋อยากมีน้องอีกคนให้น้องเพียงไหม”  มือใหญ่แข็งแรงเอื้อมมากุมมือบางที่กอดน้องเพียงไว้  ตอนนี้เด็กหญิงหลับสนิทแล้วสกนธีจึงอยากคุยเรื่องส่วนตัวกับภรรยา

          “ไม่ค่ะ”  เธอตอบแบบไม่ต้องคิด  พยายามชักมือกลับแต่ก็ถูกยึดไว้แน่น

“แต่ลูกอยากมีน้อง”  เขาท้วง

อิสริยาถอนใจ  “เอาไว้เราเลิกกันเรียบร้อยแล้วและฉันมีสามีใหม่เมื่อไหร่  ถ้าเขาเองก็อยากมีเดี๋ยวคงคิดอีกที” 

“เฮ้ย... ไม่สิเอ๋  พี่ไม่เลิกนะยังไงก็ไม่ยอมเลิก”  สกนธีอุทาน  พูดไปพูดมาทำไมมาลงตรงนี้ได้  เขานึกในใจก่อนจะออกแรงกุมมือนั้นไว้แน่นขึ้น

“บอกเลยว่าพี่ไม่เลิกและเอ๋จะไม่มีสามีใหม่แน่ๆ  เรานอนกันเถอะพี่ง่วงแล้ว” 

หญิงสาวจิกเล็บลงกับมือเขาเต็มแรงจนชายหนุ่มเผลอปล่อย  เธอไม่ได้ว่าอะไรแต่พลิกตัวนอนหันหลังให้  ปล่อยให้อีกฝ่ายมองแผ่นหลังเธอผ่านความสลัวในห้องนอนตาปรอยจนต่างคนต่างหลับไปเอง

วันรุ่งขึ้นพวกเขาออกจากบ้านกันตั้งแต่สายๆ เพื่อเข้าไร่  โดยที่มีคุณศิริและคุณธิดาร่วมขบวนไปด้วย   เมื่อไปถึงโซนแปลงองุ่นที่พร้อมตัดปู่ย่าก็พาหลานสาวคนเดียวเดินชมโดยที่สวมหมวกปีกกว้างคนละใบเผื่อแดดร้อน

เด็กหญิงสุพิชชาสนุกสนานกับการเที่ยวชมไร่องุ่น  ชิมองุ่นสดๆ หวานกรอบจากต้น  ได้ทดลองตัดช่อองุ่นด้วยตัวเองซึ่งวันนั้นเธอก็ได้เที่ยวเล่นภายในไร่ทั้งวัน 

“คุณแม่จะลองส่งองุ่นไปวางที่ห้างไหมคะ  หนูว่าน่าจะขายดี”  อิสริยาคุยกับแม่สามี  ตอนนี้เธอสองคนพักอยู่ในร่มมองดูคนอื่นๆ ตัดองุ่นกันในแปลง

“มันจะต้องทำเรื่องเอกสารยุ่งยากมากไหมลูก  ต้องเป็นบริษัทเป็นนิติบุคคลหรือเปล่า”  คุณธิดาและสามีเป็นข้าราชการกันมาทั้งชีวิต  จึงแทบไม่รู้เรื่องการดำเนินธุรกิจเลยว่าควรเป็นอย่างไร  ต้องทำอะไรแบบไหน ใครแนะนำอะไรพวกท่านจึงพยายามรับฟังอย่างเต็มที่

“ตอนนี้ไร่เราได้ใบรับรองมาตรฐานส่งออกแล้วใช่ไหมคะแม่  ส่งเข้าห้างได้สบายๆ เลยค่ะ  ยิ่งถ้าเป็นนิติบุคคลด้วยยิ่งดี”  อิสริยาพูดตามตรง  และถึงแม้ว่าทางไร่จะยังเดินเรื่องใบรับรองมาตรฐานไม่ได้  ทางห้างของเธอก็สามารถส่งคนมาช่วยดูแลเรื่องนี้ได้ไม่ยาก

“ไร่นี้เป็นชื่อเจ้าเก่งมัน  งั้นคงต้องจดทะเบียนบริษัทก่อนเดี๋ยวพ่อให้ทนายจัดการให้  หนูกับเจ้าเก่งคอยดูเซ็นเอกสารแล้วกัน”  คุณศิริที่เดินมาสมทบกล่าวขึ้น  เขาเองก็เห็นด้วยกับหญิงสาวหากจะลงขายที่ไหนสักที่  ติดต่อค้าขายกับคนในครอบครัวก็น่าจะสบายใจที่สุด

หลังจากกลับจากไร่  หนึ่งเดือนต่อมาอิสริยาและสกนธีก็ยังใช้ชีวิตตามปกติ  คือเขาย้ายตัวเองมาอยู่ที่ตึกด้วยโดยที่ชั้นสามเขาตกแต่งทำเป็นห้องพักและห้องทำงานนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว  และถึงแม้ว่าเขาจะย้ายห้องทำงานและเก็บเอกสารไปที่ชั้นสาม  แต่พอถึงเวลานอนช่วงดึกๆ ชายหนุ่มก็เดินลงมานอนที่มุมเล็กๆ ที่เขาจัดที่นอนชั่วคราวไว้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอยู่ดี   ตัวอิสริยาเองก็เคยบอกให้เขาขึ้นไปนอนในห้องนอนที่ทำไว้  แต่อีกฝ่ายก็ทำเป็นไม่ได้ยินจนเธอเลิกพูดไปเอง

“อะไรคะ”  เธอถามเมื่อวันหนึ่งสกนธียื่นเอกสารเป็นปึกให้เธอ  อิสริยารับมันมาอย่างงงๆ

“เอกสารจดทะเบียนบริษัท  พ่อแม่แบ่งหุ้นให้มีชื่อเราสามคนด้วย”  เขาเองก็เพิ่งทราบเรื่องนี้ตอนที่ทนายของพ่อติดต่อมา

“ใส่แค่ชื่อคุณกับลูกก็พอค่ะ”  เธอตอบหลังจากที่พลิกดูเอกสารครบทุกหน้าแล้ว  เหตุผลของผู้ใหญ่เธอก็พอเข้าใจ  แต่วันนี้อิสริยาเองไม่แน่ใจว่าตนเองจะยังคงเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้ได้อย่างสนิทใจหรือไม่  จึงไม่อยากรับอะไรมาให้ลำบากใจกันในวันข้างหน้า

“แต่ว่า...”  เขาท้วงแต่เธอพูดต่อ

“ถ้าคุณพ่อคุณแม่อยากให้  ก็ให้น้องเพียงดีกว่าค่ะ  ส่วนฉันตามกฎหมายเราไม่ได้เป็นอะไรกัน  อีกอย่างถ้าจะทำธุรกิจดีลเป็นคู่ค้ากันก็อย่าเอาชื่อฉันไปอยู่ในบริษัทของคู่ค้าเลยค่ะ  มันจะไม่งาม” 

สกนธีถอนใจ  แต่ ณ ตอนนี้เขาไม่มีเหตุผลอะไรไปแย้งเธอเลย

“แล้วแต่เอ๋ละกันครับ” 

อิสริยาให้ทางห้างส่งทีมไปช่วยเรื่องการจัดการสินค้าให้พร้อมสำหรับการส่งเข้าวางจำหน่ายที่ห้างจนทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบร้อย

การวางจำหน่ายในช่วงสัปดาห์แรกนั้นอยู่ในจังหวะเดียวกันกับเทศกาลผลไม้ไทยซึ่งเป็นแคมเปญที่ห้างจัดพอดี  ทำให้การเปิดตัวสินค้าจากไร่สุพิชชาเป็นไปอย่างค่อนข้างสวยงาม  ได้รับการตอบรับจากประชาชนดีมากจนล็อตแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว 

“สงกรานต์ลื้อจะปิดร้านไหมอาเอ๋”  อาแปะลูกค้าประจำคนเดิมถามเธอในเช้าวันหนึ่งขณะที่หญิงสาวดูแลร้านตามปกติ

“ปิดค่ะอาแปะ  ให้ลูกน้องลากันค่ะ”  ลำพังตนเองเธอคงไม่ได้อยากหยุด  แต่เมื่อกิจการมีลูกจ้างเป็นหนึ่งในตัวขับเคลื่อนธุรกิจ  เทศกาลต่างๆ ที่เป็นวันสำคัญของครอบครัวจึงเป็นสิ่งที่นายจ้างควรใส่ใจ

“ดีๆ พักบ้าง ไปเที่ยวกันบ้าง  ครอบครัวจะได้ไม่มีปัญหาลูกไม่ขาดความอบอุ่น” 

แกพูดแล้วก็จ่ายเงินและเดินออกไปจากร้าน  พร้อมกับทิ้งท้ายคำพูดบางคำที่ทำให้เธอต้องเก็บมาคิด 

เนื่องจากเป็นช่วงปิดเทอมของน้องเพียง  ตั้งแต่กลับมาจากไร่ของพ่อแม่สามีสกนธีก็แทบจะรับหน้าที่ดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับลูกไปเกือบทั้งหมด  หลายครั้งที่เธอขึ้นไปชั้นบนตอนดึกและเห็นพ่อลูกนอนด้วยกันตรงที่นอนปิคนิคของสกนธี 

และหลายครั้งในระยะหลังๆ ที่น้องเพียงขอขึ้นไปนอนที่ห้องนอนชั้นสาม  เพราะชายหนุ่มทำห้องนอนใหม่แยกเป็นส่วนตัวให้ลูกตามที่สัญญาไว้กับเด็กหญิงเรียบร้อยแล้ว

อิสริยาทบทวนตัวเอง  ตกใจที่ตนเองก็กำลังจะกลายเป็นสกนธีในเวอร์ชันอดีตสองปีก่อนที่พอสบายใจว่าลูกมีคนดูแล  ก็ทุ่มเทให้งานอย่างเต็มที่จนลืมไปเลยว่าครอบครัวไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้ว   ตัวสกนธีเองก็ไม่ได้พยายามเข้าหาเธอมากกว่าเดิม  ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายโฟกัสกับลูกแทนเธอ และเหมือนว่าตอนนี้เรากำลังสลับบทบาทกันกระนั้น

“น้องเพียงอยู่ไหนลูก”  คืนนั้นเธอเคลียร์งานเสร็จเร็วกว่าทุกวัน  แต่เมื่อขึ้นไปชั้นบนทุกอย่างเงียบสนิท 

ไม่มีเสียงตอบรับใดใด  ชั้นสองมีไฟดวงเล็กถูกเปิดทิ้งไว้เพียงดวงเดียวและเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยที่ชั้นนี้  อิสริยาจึงตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม

อิสริยาตรงไปที่ห้องนอนใหม่ของลูก  หญิงสาวแง้มประตูอย่างแผ่วเบาเห็นว่าร่างเล็กหลับท่ามกลางกองตุ๊กตาที่กินพื้นที่ไปเกินครึ่ง  มือหนึ่งกอดตุ๊กตาแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้นทำให้หญิงสาวสะท้อนใจว่าช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  เธอลืมลูกไปได้อย่างไร