บทที่7 หาข้ออ้างนอนด้วย

เฌอเบลขยับหนีร่างหนา ที่จงใจนั่งลงแนบชิดกับตัวเธอ

“เบลจะสนใจคนอื่นทำไม เราคบกันสองคนไม่ใช่สาม”

“พี่ก็พูดง่ายสิ พี่ไม่ใช่คนที่จะถูกปล่อยข่าวเสียหายต่างๆ นานา นี่เบลก็พูดชัดไปแล้วว่าถ้ามีอีกเบลจะฟ้อง”

“อืม! ดีจะปล่อยทำไมถ้าเขาพูดเรื่องไม่จริง เดี๋ยวจะหาทนายให้”

“พี่พูดเพื่อจะเอาใจเบลใช่ไหมคะ”

“พูดจริง ผิดก็ว่าไปตามผิด ดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

“แต่พี่ปันปันเพื่อนรักพี่นะคะ”

“ใช่ แต่พี่ไม่ได้เห็นด้วยถ้าเขาจะพูดจาใส่ร้ายคนอื่นให้เสียหาย แล้วพี่กับปันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากเพื่อน คนอื่นอาจจะเข้าใจผิดเพราะตอนนี้เราโสดกันทั้งคู่ แต่พี่คิดกับเขาแค่เพื่อน ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปได้เด็ดขาด”

เฌอเบลมองสบตาเขา โอ๊ย! จะบ้าตายใจฉันจะเต้นแรงไปถึงไหน หล่อละลายใจบางไปหมดแล้ว พูดเคลียร์ตัวเองทุกอย่างแบบนี้ดูเขาจริงใจจังเลยแฮะ

“ไปนั่งห่างๆ หน่อยได้ไหมคะ”

“ทำไมละ” มาร์วินยิ้ม “วันนั้นเบลกอดพี่ด้วยนะลืมไปแล้วเหรอ กอดแน่นมากเลยด้วย ใกล้กันกว่านี้อีก”

“พี่จะพูดทำไมเนี่ย” เฌอเบลแก้มแดงก้มหน้าหลบสายตาเขา

“วันนี้ให้กอดอีกมาสิ” มาร์วินอ้าแขนรอให้คนตัวเล็กโผเข้าหาอ้อมกอดเขา

“ใครจะไปกอดพี่ละ สถานการณ์ล่อแหลมขนาดนี้”

“หึ!” มาร์วินหัวเราะชอบใจคนพูดตรง เธอคิดน้อยไปนะ บนมอเตอร์ไซค์น่ะล่อแหลมสุดๆ ไม่รู้อะไรซะแล้ว ที่นี่น่ะปลอดภัย “ถ้าเบลไม่สมยอมพี่ไม่ทำอะไรหรอกสัญญาเลย นอนนี่นะไม่ต้องกลับหรอกดึกมากแล้ว”

“ปกติพี่ชวนผู้หญิงนอนด้วยง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอคะ”

“ใครบอกปกติไม่ต้องชวนต่างหาก”

“ชิ! หลงตัวเองชะมัด”

“เฌอเบลพี่ได้ยินนะ”

“ก็มันจริงนี่น่า” เธอหันมามองเขาพร้อมกับปากคว่ำใส่

“แล้วถ้าพี่ จะน่านอนด้วยมันไม่จริงตรงไหนครับ”

เฌอเบลมองเขาอย่างหมั่นไส้ แต่ก็เถียงเขาไม่ออกจริงๆ เหมือนกันเรื่องนั้น เขาน่ากอดมากจริงๆ ถ้าถอดเสื้อกล้ามท้องจะสวยขนาดไหนนะ เฌอเบลกะพริบตาไล่ความคิดตัวเอง ฉันคิดทะลึ่งไปกันใหญ่แล้ว

“เบล”

“เฌอเบล”

“ค่ะ”

“ใจลอยคิดอะไร คงไม่ได้คิดอะไรทะลึ่งใช่ไหม”

“ปะ เปล่านะคะ” บ้าจริงรู้ทันอีกแล้ว เอาไงดี ฉันต้องกลับนะ บ้าไปแล้ว ขืนนอนกับเขา จะเป็นฉันมากกว่านะที่จะอดใจไม่ไหว

“เบลต้องกลับค่ะ”

“กลับพรุ่งนี้เถอะ พี่ให้สัญญาไปแล้วไงเมื่อกี้ รึว่าไม่ได้กลัวพี่แต่กลัวใจตัวเองขึ้นมา”

บ้าไปแล้ว เขาอ่านใจฉันได้รึไง เขารู้ทันความคิดฉันทุกอย่าง สีหน้าฉันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

“คือไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่เบลเป็นคนหลับยาก ถ้านอนผิดที่จะนอนไม่หลับ เบลขอกลับไปนอนที่คอนโดตัวเองจะดีกว่าค่ะ”

“งั้นก็ช่วยไม่ได้ ไปกันพี่ไปด้วย ไปนอนที่คอนโดเราก็แล้วกัน ดึกมากแล้วเบลไม่ควรขับรถกลับคนเดียว”

เอาจริงเหรอ ยังจะตามไปอีก เฌอเบลได้แต่คิดในใจ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเบลขับรถกลับเองได้ค่ะ”

“งั้นนอนนี้แหละ” มาร์วินจับแขนเรียวดึงเธอให้ลุกขึ้นจากโซฟาและ พาคนตัวเล็กเดินเข้าไปในห้องนอน

“พี่มาร์วิน เราจะนอนด้วยกันได้ยังไงคะ เบลเป็นผู้หญิงนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ”

“เบลอยากเป็นอะไรละ พี่ให้เป็นได้หมดเลย”

“จะเป็นอะไรละคะ เบลยังไม่รู้จักพี่ดีเลยนะคะ”

“งั้นมานอนคุยกัน อยากรู้อะไรก็ถามมาพี่จะตอบเบลทุกคำถาม”

นอนคุยกันเนี่ยนะ เขาก็พูดง่ายจังเลยนะ แล้วฉันจะทำยังไงต่อ จะนอนกับเขายังไง

“เบลอาบน้ำก่อนเนอะ” ว่าจบก็ไม่ได้รอฟังคำตอบจากเธอเขาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว หอบเสื้อยืดของตัวเองกับผ้าขนหนูเดินกลับมาส่งให้คนตัวเล็ก “แปรงสีฟันอันใหม่อยู่ในตู้ตรงหน้ากระจกเบลหยิบใช้ได้เลย”

มาร์วินจับแขนเล็กให้เดินไปที่ห้องน้ำเขาเปิดประตูให้เธอ และปิดให้เรียบร้อย

เฌอเบลเข้ามายืน งงๆ ในห้องน้ำ อะไรกันเนี่ย ฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน เมื่อกี้ยังพูดกับสกายอยู่เลยว่าไม่อยากยุ่งกับเขา แล้วตอนนี้คืออะไรจะมานอนร่วมเตียงกับเขาเนี่ยนะเฌอเบล ไหวไหมเนี่ย

เธอเบลโอ้เอ้อยู่ในห้องน้ำอยู่นานพอสมควร อาบน้ำเสร็จก็มายืดดูตัวเองสวมเสื้อยืดของเขา อยู่ที่น่ากระจก ใส่เสื้อเขาทำยังกับเป็นแฟนกัน แอบจับเสื้อขึ้นมาดม ใจเต้นแรงอะไรเบอร์นี้วะเฌอเบล เย็นไว้ แต่อาการแบบนี้ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเลยนะ

นี่ฉันชอบเขาขนาดนี้เลยเหรอ ตายแล้วเฌอเบล ไหวไหมเนี่ย ตกใจกับความรู้สึกตัวเองมากเหมือนกัน ฉันไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้กับใครมากเท่าเขา ไม่เคยรู้สึกประหม่าต่อหน้าใครมากเท่าเขามาก่อน เหมือนมือไม้ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนเวลาที่เขินต่อหน้าเขา ฉันเป็นเอามากนะเนี่ย เย็นไว้เฌอเบล ใจเย็นไว้ เลิกใจเต้นซะที่

เมื่อปลุกใจตัวเองเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ พี่มาร์วิน เดินออกมาจากห้องแต่งตัว เขาอาบน้ำแล้วเหมือนกัน แต่เขาไม่ใส่เสื้อ โอ๊ย! กล้ามแน่นมาก sixpack เป็นลอนเรียงตัวสวยงาม กล้ามเด่นชัดไปทุกสัดส่วน น่าลูกเล่นชะมัด

หยุด หยุดเดี๋ยวนี้เฌอเบล เลิกมอง เลิกจ้องพี่เขา เลิกคิดทะลึ่งเดี๋ยวนี้เลยนะ รีบดึงสติตัวเองและรีบหันมองไปทางอื่นทันที

“เบลพี่ถอดเสื้อนอนได้ไหม ถ้าไม่ได้พี่จะไปใส่ให้ พี่ลืมไปเพราะชินแบบนี้”

“อ๋อ! ได้ค่ะตามสะดวกเลยค่ะ ผู้ชายถอดเสื้อเห็นบ่อยค่ะ ไม่ได้คิดมากอะไร” โอ๊ย! นี่ฉันพูดบ้าอะไรออกไป เห็นบ่อยอะไร สติหลุดไปแล้วแน่ๆ

มาร์วินหรี่ตามองคนตัวเล็กและเดินเข้ามาใกล้ๆ “เห็นบ่อย เห็นของใคร”

“เอ่อ! ก็ทั่วๆ ไปค่ะ ที่ออกกำลังกาย ไปบ่อยค่ะ”

“ไปบ่อยคือไปออกกำลังกาย” มาร์วินก้มลงมาถามเธอใกล้ๆ

“อืม! ใกล้ไปค่ะ พี่ถอยไปหน่อย”

คนตัวโตได้แต่แอบยิ้ม “ยังไม่ตอบพี่เลยว่าไปออกกำลังกายรึไปดูผู้ชายถอดเสื้อ”

“ไปออกกำลังกายสิคะ ใครจะไปอยากดูผู้ชายถอดเสื้อกันละ”

“ก็ถ้าอยากดู มาดูของพี่ ไม่ต้องไปดูของคนอื่น”

“เห็นแล้วค่ะ ของพี่แน่นดี แค่นอนดีกว่าเนอะมีห้องอื่นอีกไหมที่นี่กว้างออก ควรจะมีอีกห้องจริงไหม เบลขอไปนอนอีกห้องดีกว่านะคะ”

“เราจะนอนคุยกันไม่ใช่เหรอ ถ้าเบลไปนอนห้องอื่นจะคุยกันยังไงละครับ”

“ค่ะ จริงด้วย งั้นพี่ให้เบลนอนตรงไหน”

“พี่นอนฝั่งนี้”

“โอเคงั้นเบลนอนฝั่งนี้นะคะ” เธอเดินไปนั่งลงบนเตียง เอาวะเฌอเบลมาถึงขั้นนี้แล้วลองดูสักตั้ง ชอบเขามากนี่น่า ถ้าจะอะไรกับพี่เขาก็ดีออกอย่าไปคิดมากเลย อย่างน้อยก็ชอบเขามากอ่ะ ชอบทุกอย่าง อยากกอดเขามากเลยด้วย

“คือเบลเป็นคนหลับยาก ขอนอนห่างๆ นะคะ พี่นอนดิ้นรึเปล่าค่ะ”

“ไม่ดิ้นครับ แต่นอนกรนรึเปล่าไม่แน่ใจนะ เพราะที่ผ่านมายังไม่มีใครเคยบอก วันนี้ถ้ากรนเบลบอกพี่ด้วยละกัน”

“ที่ผ่านมานี่เยอะมากไหมคะ” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงที่หมั่นไส้ “ตอบมาเลยนะพี่บอกว่าจะตอบทุกเรื่อง”

“ก็เยอะครับ ปิดไฟไหมรึอยากให้เปิด”

“ปิดค่ะ”

มาร์วินปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน “ถามอีกได้นะพี่บอกแล้วว่าจะตอบตรงๆ แต่เบลห้ามงอนโอเคไหม”

“ไม่รู้ค่ะ ว่าจะโกรธไหม”

“งั้นหลับดีกว่าไม่ให้ถามล่ะ”

“พี่ห้ามหลับนะ ให้เบลหลับก่อนสิ เบลก็บอกอยู่ว่าเบลหลับยาก”

“ให้พี่ช่วยไหม มีวิธีให้หลับสบายถ้าเบลยอม”

“วิธีอะไรของพี่ พี่อย่าลืมสัญญาสิคะ”