DANGER ZENIOR ::: EP.5

@ โรงอาหาร

“ป้าคะ ข้าวไข่เจียวหมูสับจานหนึ่งค่ะ ใส่ต้นหอมกับแครอทด้วยนะคะ”

ฉันตะโกนสั่งเมนูที่เห็นว่าทำง่ายและได้กินเร็วดีออกไป ในขณะที่ป้ากับลุงเจ้าของร้านกำลังเตรียมของในครัวกันอยู่อย่างวุ่นวาย

“แป๊บหนึ่งนะหนู วันนี้คนเยอะป้าเตรียมของไม่ทัน”

“ค่ะ (- -) (_ _)”

พอได้ฟังฉันก็พยักหน้าออกไป ก็จริงของป้าแกแหละปกติวันๆ หนึ่งจะเฉลี่ยจำนวนนักศึกษามาเข้าเรียน ป้าแกเลยไม่ต้องเตรียมวัตถุดิบอะไรมาเยอะมาก แต่วันนี้เป็นวันงานประเพณีน่ะสิ ทั้งคนมีเรียนและไม่มีเรียนก็เลยแห่กันมาเดินเต็ม ม. ไปหมด ก็เลยจะวุ่นวายน่าดู

“ป้าครับ ไข่เจียวกุ้งสับ 2 หมูสับ 1 ห้ามลืมนะป้า เดี๋ยวมาเอานะครับ”

ใครคนหนึ่งเดินมาสั่งข้าวต่อจากฉันอย่างรีบๆ พอหันไปก็เล่นเอาอึ้งไปนิดเพราะคนที่เพิ่งเดินออกไปคือรุ่นพี่เลโอ Nightshade ที่ตอนนี้กำลังวิ่งตามหลังสมาชิก Nightshade คนอื่นๆ ซึ่งรวมถึงรุ่นพี่รันเวย์ที่อยู่ในชุดนักศึกษาแต่ใส่แจ๊คเก็ตสีดำสนิทคลุมไว้ด้วย เท่ชะมัดเลยแฮะ >_<

แต่เดี๋ยวสิ..ที่เดินอยู่นั่นก็ไม่มีรุ่นพี่พายุนี่นา สงสัยรายนั้นคงจะซุ่มอยู่ที่ไหนสักที่กับไอ้นิลนั่นแหละนะ ว่าแต่..Nightshade นี่กินข้าวโรงอาหารเป็นกันด้วยหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ -[]-?

“เดี๋ยวหนูมาเอานะคะป้า”

ฉันละสายตาจากพวกเขากลับมาตะโกนบอกป้า แล้วเดินไปซื้อน้ำพร้อมกับจองโต๊ะรอเพราะวันนี้คนเยอะมากจริงๆ แค่ตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลือที่นั่งแล้ว ก่อนที่ฉันจะหยิบมือถือมานั่งเล่นรออยู่ที่โต๊ะไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปสักพัก..พอเห็นว่าลุงแกเริ่มเอาอาหารที่ป้าทำเสร็จแล้วออกมาวาง ฉันเลยเดินกลับไปที่ร้านอย่างหิวๆ

“แกทำผิดแล้ว ต้องหมู 2 กุ้ง 2 สิ นี่กุ้งตั้ง 3 จาน แต่หมูสับได้มาแค่ 1”

“ไม่เป็นไรหรอกน่ามันก็ไข่เจียวเหมือนกัน คนเรามันก็พลาดได้ บลาๆๆ...”

พอฉันเดินเข้าไปก็เห็นว่าป้ากับลุงกำลังยืนเถียงกันอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ เพราะจานที่ฉันสั่งสีมันก็ต่างจากชาวบ้านอยู่แล้ว ส่วนอีกสามจานก็ข้าวไข่เจียวธรรมดาที่ดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อว่า Nightshade จะกินได้อ่ะ

“นี่ค่ะของหนู”

ฉันยื่นเงินไปให้ลุงกับป้าที่กำลังยืนเถียงกันอยู่ ก่อนที่ลุงแกจะเดินเข้ามารับไป ส่วนป้าก็เดินงอนหนีไปหลังร้าน

“โทษทีนะหนู แกเหนื่อยแล้วชอบงอนแบบนี้แหละ”

ลุงทอนเงินให้ฉันแล้วพูดออกมา ฉันเองก็ยิ้มๆ ไม่ได้ว่าอะไรแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ ซึ่งก็สวนกับรุ่นพี่เลโอและรุ่นพี่วาโยที่กำลังเดินเข้าไปที่ร้านพอดี

จังหวะที่ฉันทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะ ก็ไม่รู้นึกคึกอะไรดันอยากกินข้าวไปแล้วก็แอบมองรุ่นพี่รันเวย์ไปด้วยขึ้นมาซะงั้น ฉันเลยชะเง้อคอมองหาว่าพวกเขานั่งอยู่โต๊ะไหน แล้วก็เจอว่ารุ่นพี่รันเวย์นั่งถัดจากฉันออกไปแค่ไม่กี่โต๊ะเอง แถมมุมนี้เห็นชัดซะด้วยนะเนี่ย แอบฟินคนเดียวอีกแล้ววว~

แต่เดี๋ยวนะ..

หนึ่งในข้าวสามจานนั้นเป็นของรุ่นพี่รันเวย์ด้วยหรอ บ้าหน่า! ฉันเคยอ่านเจอว่าเขาไม่ชอบกินข้าวเช้านะ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้…

เฮ้ยยยยย O_O!

พอเห็นว่าจานข้าวมันถูกเอาไปวางตรงหน้ารุ่นพี่รันเวย์ ฉันก็นึกอะไรขึ้นได้ทันที ไม่ได้สิ! รุ่นพี่จะกินข้าวจานนี้ไม่ได้หรอก สามจานนั้นมันมีแต่กุ้งนะ แล้วรุ่นพี่รันเวย์แพ้กุ้ง! ถึงมันไม่มีในประวัติแต่ฉันเคยเห็นใน I* เมื่อนานมาแล้วว่าเขาต้อง admit เพราะโดนเพื่อนแกล้งเอากุ้งให้กินอ่ะ

คิดได้แบบนั้นฉันก็คว้าจานข้าวของตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินก้าวฉับๆ เข้าไปที่โต๊ะ Nightshade ทันที ส่วนรุ่นพี่รันเวย์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็กำลังจะตักข้าวในจานนั้นเข้าปากไปแต่....

พรึ่บบบ! เคร้งงง!

ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันไปเอาความกล้าบ้าบิ่นแบบนี้มาจากไหน รู้ตัวอีกทีฉันก็ปัดช้อนในมือรุ่นพี่รันเวย์กระเด็นไปกลางโต๊ะจน Nightshade คนอื่นชะงักไปกันหมด โดยเฉพาะสายตารุ่นพี่เตโชที่จ้องมา คือแบบดุโคตรๆ หรือนั่นเป็นสายตาปกติก็ไม่รู้นะ =_=^

“เล่นบ้าอะไร”

เสียงดุของรุ่นพี่รันเวย์ดังขึ้นมาแต่ฉันไม่สนใจ รีบสลับเอาจานข้าวของฉันไปวางให้แทน ก่อนจะดึงจานตรงหน้าเขาออกแล้วถอนหายใจเบาๆ รอดตัวไปอย่างหวุดหวิด เฮ่อออ..เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ

“กุ้ง”

ฉันพูดออกไปแล้ววางจานในมือลง ก่อนจะใช้ช้อนแหวกไข่เจียวในจานให้เขาดู แล้วรุ่นพี่วาโยที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับรุ่นพี่รันเวย์ก็ยื่นหน้ามามองแล้วพยักหน้าออกมา

“เออ จริงว่ะเฮีย”

ก็ใช่ไง.. ก็ต้องจริงดิ.. ฉันได้ยินเต็มสองหูว่าป้าแกทำผิด แต่ที่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเพราะไม่คิดว่าหนึ่งในสามจานนี้จะเป็นของรุ่นพี่รันเวย์ไงล่ะ ก็อย่างที่บอกไง เขานึกคึกอะไรถึงกินข้าวเช้าวันนี้ก็ไม่รู้นะรุ่นพี่น่ะ

พอรุ่นพี่วาโยคอนเฟิร์มให้แบบนั้น ทุกคนในโต๊ะก็มองมาที่ฉันนิ่งๆ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เลยหมุนตัวกลับโต๊ะตัวเองไปแบบมึนๆ แถมยกจานข้าวเขาติดมือกลับมาด้วย แต่มาอีกละไอ้ความคิดแบบนี้.. ไม่กินได้มะ? ขอห่อกลับบ้านทั้งจานทั้งช้อนทั้งส้อมเนี่ย ค้นพบแรร์ไอเทมอีกแล้วเนี่ย โอ๊ยยยย >////<

วันต่อมา..

“เย้! วันนี้เลิกเร็วเว้ย”

ไอ้นิลมันตะโกนออกมาอย่างดีใจ เห็นว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยหนิมัวแต่ดูซีรี่ย์จนดึกดื่น แล้วมันก็บ่นทั้งคาบว่าจะกลับไปนอนยาวๆ

“ยังกลับไม่ได้กูจะไปกินกาแฟ” ฉันพูดดักมันออกไปทันที เพราะตกลงกันแล้วว่าถ้าฉันจดเลคเชอร์แทนมันจะไปเป็นเพื่อน

“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ไปสักหน่อย” นิลมันตอบกลับมาแล้วทำท่ากวนๆ ใส่ฉัน ก่อนที่เราจะพากันเดินอ้อมตึกมาที่ร้านกาแฟข้าง ม. เพราะมีทางลัดให้ออกมาได้จากประตูหลัง

กรี๊ดดดดดดด!

แล้วพอเปิดประตูร้านเข้ามาเท่านั้นแหละ เสียงกรี๊ดที่แสนจะแสบแก้วหูก็ดังขึ้นมา จนเรด้าร์ส่วนตัวของฉันกะพริบปิ๊บๆ รู้เลยว่าใครสักคนใน Nightshade ต้องอยู่ในนี้แน่นอน และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

เริ่มจากรุ่นพี่เลโอที่กำลัง service แฟนๆ อยู่อย่าง Friendly ก่อนเลย รายนี้เอาจริงฉันก็แอบสงสัยนะว่าเขาอยู่ท่ามกลางความนิ่งของสมาชิก Nightshade คนอื่นๆ โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ยังไง -.-

ส่วนถัดออกไปคนอื่นๆ ใน Nightshade ก็นั่งกันอยู่แบบครบองค์ประชุม แต่เด่นสุดในสายตาฉันก็มีคนเดียวนั่นแหละ ความดาร์คของรุ่นพี่รันเวย์นี่มันสะกิดตาทุกทีไม่รู้ทำไม เสียดายจานข้าวเมื่อวานชะมัด ถ้าเอาออกจากโรงอาหารจะโดนข้อหาลักทรัพย์อ่ะเลยต้องปล่อยไว้งั้น -.- เอ้อ แอบเห็นรุ่นพี่เลโอตะโกนทักไอ้นิลมันด้วยนะแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่

“ไม่ทักแฟนมึงหน่อยหรอ?”

พอสั่งกาแฟเสร็จแล้วมาหาที่นั่งกัน ฉันก็แซวไอ้นิลออกไปขำๆ เมื่อคืนมันโทรมาเล่าให้ฟังหมดแล้วแหละว่าเกิดไรขึ้นบ้าง เอาจริงๆ ก็ตกใจเหมือนกันที่อยู่ๆ เพื่อนฉันมันดันเฉิดฉายขึ้นมาจนติด Top 10 ของ Know more แบบงงๆ อ่ะนะ

“มึงล่ะ อยากไปนั่งกับรุ่นพี่รันเวย์มั้ย?”

นิลลามันก็ไม่ยอมแพ้นะ สวนกลับมาทันควันแล้วเลิกคิ้วออกมาก่อนจะทำหน้าสงสัย ฉันเลยถลึงตาใส่มันไปแทน

“เงียบไปเลยมึง” เนี่ย..พอเล่าให้ฟังมันก็ไม่วายเอามาล้ออีกจนได้ แถมพอดุออกไปมันฟังซะที่ไหนกัน

“จ้ะ Keep look ให้ได้นานๆ เน่อะ”

พูดจบไอ้นิลมันก็หยิบสมุดเลคเชอร์ฉันไปลอก แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเท่าไหร่เลยมั้ง แก้วกาแฟจากสวรรค์ก็คว่ำลงมาได้ไงไม่รู้ซะก่อน

ซ่าาาาา!

พอเป็นแบบนั้นพวกฉันก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทันทีตามสัญชาตญาณ ก่อนที่เด็กปีสองที่ดูก็รู้ว่าตั้งใจเทมันลงมา จะเอาผ้ามาเช็ดแบบลวกๆ ให้แล้วทำหน้าตาโคตรกวนตี*ออกมา แถมยังจีบปากจีบคอขอโทษไอ้นิลจนน่าหมั่นไส้

เฮ่อ!

“ไม่เนียนป้ะ”

ฉันถอนหายใจแล้วพูดออกไปอย่างเซ็งๆ ดูละครเยอะไงเราอ่ะ แต่อิเจ๊นั่นก็ยังไม่หยุดไง ยังหวังดีเช็ดสมุดเลคเชอร์ให้ไอ้นิลจนขาดกระจุย แถมกาแฟดันหกเลอะมือถือไอ้นิลมันอีกจนไอ้นิลมันก็เริ่มจะหลุดโมโหออกมาเหมือนกัน

“ขอโทษค่ะ พี่ขอโทษนะคะ..น้อง นิล ลา”

รุ่นพี่คนเดิมลอยหน้าลอยตาจีบปากจีบคอใส่ไอ้นิลอยู่อย่างงั้น ไม่รู้หรอกนะว่าอิเจ๊นี่แม่งเป็นบ้าอะไร แต่ตั้งใจหาเรื่องแน่ๆ ซึ่งอันเนี้ยไม่โอเค

“เอาไงตบป้ะจะได้จบ?!”

ฉันถามออกไปก่อนที่เพื่อนมันอีกคนที่มาด้วยจะเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมา

“อ้าวอีนี่พูดงี้ก็สวยดิ!”

“กูจะพูด มึงจะทำไม!” พอได้ฟังมันเรียกฉันด้วยสรรพนามต่ำทรามแบบนั้น กูก็ไม่ทนแล้วเหมือนกัน ฉันพุ่งเข้าไปหามันทันทีแต่ไอ้นิลมันดันเข้ามาห้ามไว้

หมับ!

“มึง...อย่า”

“หุบปาก! อีนิลลามึงมานี่!”

แล้วอยู่ๆ หนึ่งในพวกมันก็เข้ามากระชากแขนไอ้นิลออกไปอย่างแรง ก่อนจะสะบัดมือฟาดเข้าไปหามัน แต่ไอ้นิลมันหลบทันอีนั่นเลยหวืดหน้าทิ่มลงไปที่โต๊ะแรงพอสมควร

โครมมมม!

เห็นแบบนั้นฉันก็พุ่งเข้าไปหาเพื่อนมันอีกสองคนอย่างเอาเรื่องทันที อยู่กันดีๆ ไม่ได้ช้ะ?! ซ่ามากจะเอาก็ได้!

“ไอ้ด้าพอแล้ว”

พอฉันกระชากหัวหนึ่งในสองคนนั้นได้ ไอ้นิลมันก็วิ่งเข้ามาขวางอีก ทั้งอีนั่น เพื่อนมัน แล้วก็ฉันก็ยื้อกันอยู่สักพักจนอีคนที่หน้าทิ่มลงพื้นเมื่อกี๊มากระชากฉันจากข้างหลังแล้วง้างแขนตบลงมาอย่างแรงจนหน้าฉันสะบัด

เพี๊ยะ!

หืมมม มากไปแล้วมั้งอีนี่!

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

พอโดนตบปุ๊บฉันก็ฟิวส์ขาดทันที แล้วสวนกลับไปแบบที่ไม่ให้มันต้องเสียเวลารอนาน ตบกูเท่าไหร่มึงได้คืนไปสิบเท่าแน่

พลั่กกก! โครมมม!

ฉันกระชากหัวมันผลักลงไปกองกับพื้นแล้วกำลังจะตามเข้าไปตบซ้ำ แต่กลับถูกกระชากแขนเอาไว้ด้วยมือหนาของใครอีกคนจนตัวฉันเซถอยออกมาตามแรงดึง

“หยุด!”

เสียงตะคอกของใครคนนั้นดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะรีบหันไปมองอย่างหัวเสีย แม่ง.. จะมาขัดจังหวะเพื่อ?!

ขวับ!

“ระ..รุ่นพี่รันเวย์”

O_O!

ฉันยืนอึ้งไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แต่นั่นไม่ใช่เสียงฉันหรอก เป็นเสียงของใครคนหนึ่งในสามคนนั้นที่เข้ามาหาเรื่องพวกฉัน แต่ให้ทายตอนนี้ใครช็อคกว่ากัน ระหว่างอีพวกบ้านั่นกับฉันที่แทบจะเก็บอาการไม่อยู่ =[]=

เหอะ! ก็ต้องเป็นฉันสิเว้ยยย เพราะตอนนี้รุ่นพี่รันเวย์ดันจับแขนฉันเอาไว้ไม่ยอมปล่อยน่ะเซ่ -/////-

“จนได้สินะ”

แล้วรุ่นพี่รันเวย์ก็หันไปพูดกับไอ้นิล ส่วนฉันก็เอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น มือค่ะมือ -.- ข้างในมันเริ่มหวิวแล้วเนี่ย โอ๊ะ! และพอละสายตาจากรุ่นพี่รันเวย์หันไปอีกทาง ฉันก็เห็นรุ่นพี่พายุก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางน่ากลัวมากกกกก... เอาจริงจัง ขนาดมองผ่านๆ รังสีอำมหิตยังแผ่ซ่านมากเว่อร์

“โดนไปกี่ที”

รุ่นพี่พายุที่ดูท่าทางจะห่วงไอ้นิลมากถามมันออกมา ซึ่งมันโดนไปสอง ฉันเห็นแล้วแหละ แต่กำลังบ้าพลังอยู่เลยไม่ได้เข้าไปช่วย แอบเห็นมันอ้ำอึ้งอยู่นานแต่สุดท้ายก็ยอมตอบไป แล้วรุ่นพี่พายุก็หันมาถามฉัน ซึ่งเป็นจังหวะที่รุ่นพี่รันเวย์ปล่อยมือฉันออกพอดี ฉันเลยยกมันขึ้นมากอดอกไว้อย่างเขินๆ แล้วเก๊กขรึมออกไป

“หนึ่ง”

ฉันตอบรุ่นพี่พายุแล้วเหลือบมองรุ่นพี่รันเวย์อยู่อย่างนั้น ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะจำไม่ได้ สามหรือสี่ที่ได้เจอเขาใกล้ๆ แบบนี้ จะเอาให้หลงหัวปักหัวปำเลยรึไง อ่อยพร่ำเพรื่อ! เขินจะตายอยู่แล้วว้อยยยย >_<

เอาจริงๆ ตอนนี้บอกตามตรง..ฉันแทบไม่สนใจเลยอ่ะว่ารุ่นพี่พายุพูดอะไรบ้าง คร่าวๆ คือสั่งปิดร้านแล้วให้แฟนคลับ Nightshade ตบอีพวกนั้นคนละสามที ซึ่งอันนี้ถือเป็นการเอาคืนที่น่าพอใจ ส่วนไอ้นิลก็ไปง้องแง้งงุ้งงิ้งกับแฟนมันตามประสาคนใจกว้างของมันไปนั่นแหละ

แต่เท่มากจริงๆ เลยนะ เขาน่ะ..มองมุมไหนก็เท่ไปหมด -///- หมายถึงรุ่นพี่รันเวย์นะ ไม่ใช่แฟนเพื่อนฉัน ฮ่าๆๆๆ

“พายุฉัน..ขะ ขอโทษ”

หนึ่งในตัวก่อเหตุพูดขึ้นมาขัดจังหวะฉันที่กำลังฟินกับการมองรุ่นพี่รันเวย์แบบระยะประชิด เดี๋ยว..ขอโทษรุ่นพี่พายุเนี่ยนะ ตลก!

“ผิดคนป้ะ?”

ฉันสวนกลับไปแล้วยัยพวกนั้นก็ทำท่าเลิ่กลั่กหันไปขอโทษไอ้นิลกันยกใหญ่ แต่ดูรุ่นพี่พายุจะไม่สนใจพวกมันเท่าไหร่นะ นี่ถ้าฉันเป็นไอ้นิลคงภูมิใจตายอ่ะที่มีคนที่ปกป้องได้มาคอยเอาคืนให้แบบนี้

“มัวยืนเฉยอยู่ทำไม”

รุ่นพี่พายุมองผ่านและทำหูทวนลมกับคำขอโทษพวกนั้น ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาแล้วพูดออกมาพร้อมกับหันไปหาบรรดาแฟนคลับของพวกเขาที่อยู่ในร้านจนพวกนั้นซุบซิบกันอย่างปรึกษาหารือ

รออะไรตบไปเลย โห่~ ให้รับจบให้ก็ได้เนี่ย

“เอาไงเดี๋ยวรับผิดชอบเอง”

รุ่นพี่พายุก็พูดซ้ำออกมาอีกครั้ง วันนี้เขาพูดเยอะเหมือนกันแฮะ แล้วพอได้ยินแบบนั้นปุ๊บฉันนี่เดินเข้าไปก่อนเลยจนไอ้นิลมันส่งสายตาขัดออกมา อะไรเล่า! แล้วสักพักก็ดูเหมือนยัยพวกที่เหลือจะเอาด้วยนะ ฉันเลยเปิดให้ก่อนแบบดังสนั่นจนยัยสามตัวนั่นหน้าสะบัดไปรัวๆ เลยทีเดียวเชียว สะใจ!

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

“ทีหลัง..อย่ามายุ่งกับพวกกู”

ฉันกระซิบเบาๆ ออกไป แล้วแสยะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร...ล่ะมั้ง แล้วก็ตามมาด้วยใครต่อใครนักไม่รู้ที่ตามเข้าไปรุมตบอีสามคนนั้น แรกๆ ก็เรียงคิวกันนะ  แต่หลังๆ นี่เริ่มจะรุมไง ที่จริงฉันว่าจะเอาพวกมันให้น่วมกันไปข้างเหมือนกัน แต่พอหันเห็นสายตาวิงวอนของไอ้นิลแล้ว..คนละทีก็พอไป ยัยนี่ก็ใจดีเกินไปมั้ยฮะเลยไม่ได้มันส์มือเลยอ่ะ เซ็ง!