DANGER ZENIOR ::: EP.4

ฉันวางเงินมัดจำบางส่วนแล้วได้ใบจองโน๊ตบุ๊ตเครื่องนั้นมา ก่อนจะเดินออกจากร้านอุปกรณ์ IT และลงไปที่ Supermarket ที่อยู่ชั้นล่างสุดของห้างทันที เพราะนึกขึ้นได้ว่าของใช้ และขนมกับเครื่องดื่มที่มีติดตู้เย็นที่คอนโดตอนนี้มันเริ่มจะหมดแล้วน่ะสิ

อืม.. กราโนล่า สลัด ช็อกโกแลต แครกเกอร์ได้แล้ว งั้นก็ขาดโยเกิร์ตกับน้ำผลไม้สินะ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ตรงไปที่โซนเครื่องดื่มตรงตู้เย็นทันที แต่ระหว่างทางดันผ่านตู้ไอติมอ่ะ งั้นเอาไอติมไปแช่ไว้ด้วยดีกว่า เลิกเรียนกลับมาเหนื่อยๆ ได้สดชื่น แต่เอ๊ะ..

พอฉันเข็นรถเข็นมาถึงตู้เครื่องดื่มเพื่อจะมาหยิบน้ำผลไม้ ก็เจอกับใครบางคนที่มองข้างหลังแล้วดูคล้ายมากเลย.. ผู้ชายคนนี้คล้ายกับรุ่นพี่รันเวย์มากจริงๆ ต่างออกไปก็แค่สีสเวตเตอร์ตัวใหญ่ที่เขาใส่อยู่เป็นสีเบจ

แต่ก็นะ..ถ้าไม่ใช่สีดำฉันก็จะกด skip ข้ามไปเลยแล้วกัน เพราะถ้าเป็นรุ่นพี่ตัวจริงเสียงจริง ยังไงก็ต้องใส่สีดำมาแน่นอน รายนั้นน่ะปกติชอบสีดำมาก Accessory อะไรทั้งหมดของเขาส่วนใหญ่ก็จะดำล้วน ไม่ค่อยมีสีอื่นๆ ให้เห็นเท่าไหร่หรอก ถ้าเห็นใส่สีอื่นฉันว่าคงเจอรุ่นพี่รันเวย์งานก็อปจีนแดงแล้วล่ะ ฮ่ะๆ

แล้วฉันก็เดินเข้าไปที่ตู้เครื่องดื่มตรงหน้า และเอื้อมมือหยิบน้ำผลไม้ยี่ห้อโปรดที่บังเอิญถูกวางไว้ชั้นบนสุดซึ่งมันสูงมาก เมื่อเทียบกับตัวฉันก็คือต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอ่ะ เฮ่อออ แบบนี้ก็ต้องเขย่งน่ะเซ่ แล้วแขนก็สั้นจะเอื้อมถึงได้ไงเล่า ใครเป็นคนจัดตู้ไหนเรียกมาคุยหน่อยดิ๊ -.-

“ว๊ายยย”

โครมมมมม!

เพราะเขย่งอยู่บนคัทชูที่ส้นค่อนข้างสูง ฉันเลยเสียหลัก รองเท้าคัทชูพลิกลงด้านข้างจนเซล้มลงมา ดีที่คว้ารถเข็นที่อยู่ข้างๆ ไว้ทันไม่งั้นหน้าคะมำพอดี

ส่วนขวดน้ำผลไม้ในตู้น่ะหรอไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันพร้อมใจกันหล่นลงมานอนเกลื่อนกลาดอยู่ที่พื้น ไอ้ขวดที่เป็นพลาสติกอ่ะก็อึดดีตกมาไม่เป็นไร แต่ขวดที่เป็นแก้วคงไม่ต้องบอกเน่อะว่าตกแตกกระจายเสียงดังสนั่นเชียว

เพล้งงงงง!

“โอ๊ยยยย -_-” ฉันบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วพยายามดันตัวเองให้ยืนตัวตรงอยู่บนคัทชู

“ซุ่มซ่ามตามเคย”

เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นไปและพบว่าผู้ชายสวมสเวตเตอร์สีเบจคนนั้นกำลังมองมาด้วยท่าทางเรียบเฉย Oh My Goshhhh...

“ระ..รุ่นพี่ O_O”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

พอเงยหน้าไปเห็นชัดๆ ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ฉันก็พูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก ระ..รุ่นพี่ รุ่นพี่รันเวย์ รุ่นพี่อีกแล้ว -///- แล้วก็ใจเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก =[]=

เอาไงต่อ? เอาไงดี? ดะ..เดี๋ยวสิ ทำไมเป็นเขาล่ะ? นี่มันสเวตเตอร์สีเบจไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นเขาตัวจริงก็ต้องใส่สีดำสิ ..แล้วซุ่มซ่ามตามเคยนี่คืออะไร? นี่เขาจำฉันได้ด้วยหรอ?!

“จะอึ้งอีกนานมั้ย”

รุ่นพี่รันเวย์พูดขึ้นแล้วมองฉันสลับกับรถเข็นที่ฉันคว้าเอาไว้ พอฉันก้มมองของในรถเข็นก็เข้าใจในทันทีว่านี่มันรถเข็นของเขา ไม่ใช่ของฉันอย่างที่คิด

“ขะ..ขอโทษค่ะ” ฉันรีบปล่อยรถเข็นนั่นออกจากมือทันที ก่อนที่รุ่นพี่จะเข็นมันออกไปอย่างไม่สนใจ

สองครั้ง.. นี่ฉันเจอเขาสองครั้งแบบระยะประชิดแล้วนะ -///- เพิ่งเห็นว่าความซุ่มซ่ามมันมีประโยชน์ก็คราวนี้ แต่เดี๋ยวสิ..เจอเขาที่นี่ก็ดี ฉันยังไม่ได้บอกเขาเรื่องโน๊ตบุ๊คเลยนี่นา

“รุ่นพี่คะ...”

พอนึกได้ฉันก็รีบเดินตามหลังไปเรียกเขาทันที พร้อมกับควานหาใบจองที่เพิ่งได้มาในกระเป๋าไปด้วย ส่วนเขาพอได้ยินฉันเรียกก็หยุดเดินและหันกลับมาฉันมองนิ่งๆ

“เรื่องโน๊ตบุ๊ค สั่งประกอบคืนให้แล้วนะคะ แต่คงต้องรอ..”

พรึ่บบบ!

ฉันยังพูดไม่ทันจบ รุ่นพี่ก็คว้าใบจองนั่นไปดูเอง เขากวาดสายตาอ่านรายละเอียดในนั้นแบบเร็วมาก แล้วส่งมันคืนมาด้วยท่าทางเฉยๆ

“ตามนั้น”

“อ่ะ..อืม (- -) (_ _)” ฉันพยักหน้าออกไป แล้วเขาก็เข็นรถเข็นเดินไปต่อ ทิ้งฉันยืนอึ้งๆ อยู่กับใบจองนั่นสักพัก

ถามหน่อยดิ ปกติใบจองถ้าเอาไปยื่นแล้วเขาคืนให้ป้ะ? นี่มันเป็นแรร์ไอเทมอีกชิ้นที่รุ่นพี่รันเวย์จับมันเชียวนะ ถ้าขอทางร้านเก็บไว้จะได้รึเปล่าอ่ะ >_<?

ฉันมองตามรุ่นพี่รันเวย์ในลุคแปลกตาที่เดินห่างออกไปอยู่แบบนั้น ใส่สีเบจก็ดูดีไม่แพ้สีดำเหมือนกันแฮะ เฮ่อออ..ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่วันนี้คงหลับฝันดีแหงๆ เลย

“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า คงต้องคิดค่าเสียหายจากของที่คุณลูกค้าทำหล่นทั้งหมดนะคะ”

พรึ่บบบ!

ใคร?! ใครมาดับไฟในหัวฉัน คนกำลังเคลิ้มๆ ให้ตายเซ่~

ฉันหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียงซึ่งเป็นพนักงาน Supermarket ที่กำลังชี้ไปยังตู้น้ำผลไม้ที่อยู่ในสภาพเลอะเทอะดูไม่ได้เลยสักนิด อย่างที่บอกว่ามันมีบางส่วนหล่นแตกกระจาย ก็เลยจะมีรอยเลอะจากน้ำหลากสีไหลเป็นทางอยู่เต็มพื้นประมาณนี้

“เอ่อค่ะ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ =_=!”

เอิ่ม..ที่พูดเมื่อกี๊เปลี่ยนใจทันมั้ย สูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้วเวลาเจอเขาระยะประชิดเนี่ย?!

วันต่อมา..

ซวยละนาฬิกาไม่ปลุก! O_O ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงครึ่ง ทั้งที่เช้านี้มีเรียนเก้าโมง ให้ตายสิ! มัวแต่เพ้อถึงรุ่นพี่รันเวย์จนหลับไปแล้วลืมตั้งนาฬิกาปลุกเนี่ยนะ โอ๊ยยย สติ! พอคิดได้ว่าสายแน่ฉันเลยคว้ามือถือส่งไลน์ไปหาไอ้นิลทันที

JEDA : มึง เข้าก่อนเลยนะ

JEDA : กูน่าจะสาย รถติดมากกก

ฉันพิมพ์ไปขำไป กูไม่ได้โกหกนะมึง กูแค่บอกเหตุผลไม่หมดเฉยๆ ว่าที่จริงกูตื่นสายอ่ะ แต่รถมันติดจริงๆ กูรู้ ถึงจะยังไม่ลุกจากที่นอนก็เหอะ -_- แล้วสักพักนิลมันก็ตอบกลับมา

NILLA : เค กำลังออกแล้ว

พอคุยกันรู้เรื่องแล้วฉันก็รีบลุกไปจัดการตัวเองทันที แต่ที่จริง..ในฝันก็เกือบจะได้จับมือกันอีกแล้วนะเมื่อคืนอ่ะ ฮ่ะๆ -///-

กว่าฉันจะอาบน้ำแต่งตัวและฝ่ารถติดมาถึง ม. ก็ปาไปชั่วโมงกว่า นี่ยังไม่นับรวมความวุ่นวายของนักศึกษาที่เดินหอบข้าวของมากินพื้นที่ถนนอีกนะ เห็นว่าวันนี้เป็นวันงานประเพณีมหาลัย ฉันเองถึงจะชอบอัพเดทข่าวสารอะไรพวกนี้แต่ครั้งนี้ต้องยอมรับว่าพลาดไปจริงๆ เพราะมัวแต่วุ่นๆ หลังกลับจากสิงคโปร์ แล้วกว่ารถจะกระดึ๊บๆ เข้ามาที่ลานจอดได้ก็เล่นเอาเหนื่อย ก็พอได้ยินมาบ้างนะว่ามีโหวตดาวเดือนอะไรด้วยอ่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าถึงขั้นหอบดอกไม้มาเป็นรถเข็น รถสามล้ออะไรแบบนี้อ่ะ

หมับ!

“ไอ้เจด้า มึงสารภาพมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่านิลลามันทำบุญด้วยอะไรห๊ะ?!  ตอบกู ตอบกู~”

พอฉันก้าวขาลงจากรถกำลังจะเดินเข้าตึก พวกแก๊งค์บิวตี้เพื่อนร่วมห้องสมัย ม.ปลาย มันก็ตรงเข้ามาเขย่าแขนฉันทันที

“อะไรของพวกมึง ปล่อย! กูรีบ!”

พรึ่บบบ!

ฉันสะบัดแขนพวกมันออก แล้วยัยพวกนั้นก็ไม่ได้มาเซ้าซี้อะไรอีก ก็คงรู้นั่นแหละว่าถ้าฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

“โห่มึงอ่ะ กูแค่อยากรู้บอกหน่อยนะ”

แล้วหนึ่งในพวกมันก็ทำท่าเจี๋ยมเจี้ยมใส่ฉันอย่างขอความเห็นใจ แล้วส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นออกมาไม่หยุด

“อะไร! จะถามไรก็ถามมา!”

ฉันตอบไปอย่างตัดรำคาญก่อนจะหันมองไปรอบๆ ประเมินสถานการณ์ว่าจะวิ่งขึ้นห้องไปทันมั้ย ผิดกับยัยพวกนี้ที่ร่าเริง ทำท่าดี๊ด๊าขึ้นมาทันที

“เนี่ยยย ถามจริง นิลมันทำได้ไงวะ เห็นเงียบๆ แดกเรียบเลย กูอิจจจ~”

แล้วมันก็ยังไม่เข้าเรื่องสักทีอ่ะ เอาแต่พูดอ้อมไปอ้อมมาอยู่ได้ อิจอะไร? แดกเรียบอะไร? ฉันเลยตวาดออกไปอย่างหัวเสีย

“พูดไรไม่เข้าใจ หลบไปดิ๊รำคาญ!”

พูดจบฉันก็ฝ่าวงล้อมของแก๊งค์บิวตี้เดินหนีขึ้นตึกมาทันที ดีนะวันนี้คนเข้าเลทเยอะคงมัวแต่ไปซื้อดอกไม้กันอยู่ล่ะมั้ง

“อ้าวจิดาริน แล้วนิลนาราไม่มาด้วยหรอจ๊ะ”

พอฉันเดินเข้าห้องมา อาจารย์ประจำวิชาก็ถามถึงไอ้นิลอีกคน เอ้า แล้วมันไม่ได้อยู่ในห้องหรอวะ -_-? คิดได้แบบนั้นฉันเลยชะเง้อคอมองเพื่อนในห้องไล่ไปทีละคนแต่ก็ไม่เห็นไอ้นิลอยู่ในห้องนี้จริงๆ ฉันเลยคว้ามือถือโทรไลน์ไปตามแต่มันก็ไม่รับ

JEDA : ไม่ได้รับสาย

JEDA : อยู่ไหน โทรไปไม่รับ?

JEDA : ทำไมวันนี้มีแต่คนถามหามึงวะ

JEDA : เกิดไรขึ้น กูงงไปหมดแล้วเนี่ย

“นิลนาราเขาไม่ว่างหรอกค่ะอาจารย์ กำลังวิ่งหนีชมรมวารสารอยู่ คิดแล้วก็อยากสิงร่างนาง~” อยู่ๆ เพื่อนในคลาสคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาจนฉันงง

“หนีทำไมอ่ะ”

ฉันถามออกไปเพราะเป็นห่วง กลัวไอ้นิลมันมีเรื่องอะไร ถึงจะรู้ว่าลึกๆ มันจะสู้คนได้ก็เถอะ แต่มันชอบทำตัวมึนๆ เหมือนเด็กตลอดเวลาอ่ะ

“นี่ไง ยังไม่เห็นอ่ะดิ นิลจะดังใหญ่ละนะ”

แล้วเพื่อนผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นมือที่กำลัง Live ภาพไอ้นิลที่กำลังถูกรุ่นพี่พายุเดินจูงมือหนีการสัมภาษณ์อยู่ ฉันเลยหยิบมือถือตัวเองขึ้นมากดเข้า Know more แล้วย้อนอ่านเหตุการณ์คร่าวๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นแบบรีบร้อนทันที

Oh My Goshhhhhh =[]=

#ผู้หญิงของพายุ เนี่ยนะ..ไอ้นิลมันเล่นบ้าอะไรวะเนี่ย -_-?!

แค่เห็น Hashtag ทำนองนั้น ฉันก็กดโทรไลน์ไปหามันซ้ำอีกที แต่มันก็ไม่รับอยู่ดี ฉันเลยทิ้งข้อความไว้ในไลน์อย่างนั้นซ้ำๆ

JEDA : เดี๋ยว ผู้หญิงของพายุคืออะไรรรร

JEDA : นิลลาตอบสิตอบ

JEDA : เฮ้ย อยู่ไหนของมึงวะ

JEDA : มึง ยังอยู่ดีป่ะเนี่ยยยย

JEDA : ไอ้นิลโว้ยยยย

พอเห็นมันไม่อ่านฉันเลยกดออกจากไลน์มาอ่านเรื่องดราม่าของมันต่อ เล่นใหญ่ถึง Nightshade ไปอีกนะไอ้นี่ -_- ถึงฉันจะมาสายก็ไม่ได้แปลว่ามันจะลุยเดี่ยวแบบไม่กลัวตายอย่างนี้ได้นะเว้ย

Line~ Line~ Line~

แล้วสักพักเสียงแจ้งเตือนไลน์ในมือถือก็ดังขึ้น ฉันเลยรีบกดเข้าไปดูทันทีแล้วเห็นว่าเป็นไอ้นิลที่ตอบกลับมา

NILLA : กูอยู่กับ NIightshade

NILLA : ตอนนี้ไม่ได้เป็นไร

NILLA : ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ

JEDA : เค อยู่ตรงนั้นอ่ะดีสุดละ ปลอดภัยดี

JEDA : ปล.ฝากขอลายเซ็นรุ่นพี่รันเวย์ด้วย เลิฟๆ

ดูจากข้อความที่มันตอบกลับมา พอเห็นว่าไอ้นิลน่าจะไม่เป็นไรฉันก็ใจชื้นขึ้นหน่อย แล้วใช้จังหวะนี้ให้เป็นประโยชน์ซะเลย ฮ่ะๆ เนี่ย >_< เจอก็บ่อย แถมยังจะได้ลายเซ็นรุ่นพี่จากไอ้นิลเพื่อนรักไปอีก ปลื้มปริ่มมมม ♥

แล้วฉันก็หันมองเพื่อนคนอื่นๆ ในคลาสที่นั่งเล่นมือถือกันแทบจะทุกคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตามข่าวไอ้นิลกันให้วุ่นวาย แล้วก็ดูเหมือนอาจารย์ประจำวิชาแกจะไม่สอนด้วยนะแต่ไม่รู้จะยกคลาสมั้ย

“เอาล่ะจ้ะ ไหนๆ วันนี้จิตใจทุกคนก็ไปจดจ่อที่งานประเพณีกันหมดแล้ว งั้นอาจารย์จะยกคลาสให้แล้วกันนะ”

นั่นไงไม่ทันขาดคำ พออาจารย์พูดมาอย่างงั้นไอ้พวกผู้ชายหลังห้องมันก็ตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ

“เย้~”

เหอะๆ ก็ดีเหมือนกันเช้านี้ยังไม่ได้กินไรเลย ไปหาไรกินแล้วก็ไปเดินเล่นงานประเพณีสักหน่อยน่าจะดี