RASCAL MAFIA ::: EP.37

“อีกทีได้นะติณณ์..

แต่มิณท้องเพิ่มไม่ได้แล้ว :)"

พอฉันพูดจบติณณ์ก็ทำหน้าอึ้งออกมาแบบเห็นได้ชัด แล้วถอดท่อนเอ็นของเขาออกจากร่างกายของฉันแบบรีบร้อนและตกใจ

“พูดใหม่มิณ.. พูดอีกที”

ติณณ์จ้องหน้าฉันและพูดซ้ำๆ อย่างคาดหวังในคำตอบ แม้เขาจะดูตกใจมาก แต่ในขณะเดียวกันก็ดูตื่นเต้นมากจนฉันหลุดยิ้มให้กับท่าทางนั้น และชี้นิ้วไปที่ติณณ์ช้าๆ

“...นี่พ่อ”

ก่อนจะย้อนกลับมาชี้ตัวฉัน…

“...นี่แม่”

และจบลงด้วยการชี้ไปที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองที่ด้านในมีบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้น โดยที่ฉันเองก็เพิ่งจะรู้ตัว ซึ่งเขาก็มองมาอย่างตั้งใจฟัง

“นี่ลูก”

“หึ...”

พรึ่บบบ!

พอฉันพูดจบติณณ์ก็ทิ้งตัวลงมาอย่างรวดเร็วและกอดฉันไว้แน่นมาก แถมยังมุดหน้าหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างดีใจ จนฉันอดแซวทั้งที่ยังขำกับท่าทางแบบนั้นไม่ได้ >_<

“งื้อออ กอดแน่นไปแล้วนะ ฮ่ะๆ”

“ทำไมเพิ่งบอกตอนนี้ แล้วเมื่อกี๊ติณณ์...”

เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ติณณ์รีบลุกพรวดแล้วสำรวจร่างฉันที่เปลือยเปล่าอยู่อย่างรีบร้อน ฉันเลยส่งเสียงเรียกสติเขาออกไป

“ใจเย็นติณณ์ มิณก็ไม่เป็นไรนะ ไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหน แค่จุก -_-”

เออแฮะ ก็อารมณ์มันพาไปอ่ะตอนนั้นเลยลืมคิด >_< มัวแต่ดีใจ คิดจะแกล้งเขาแล้วบอกความจริงทีหลังจนโดนกระแทกเอา กระแทกเอาแบบนั้น.. แต่ดุจัดเหมือนกันนะเขาน่ะ >///<

“ห้ามทำงี้อีก ใจหายหมด เกิดลูกเป็นไรขึ้นมาก็แย่ดิ” ติณณ์ทำหน้าเครียด แล้วบ่นอุบอิบออกมาค่อนข้างจะยาวอยู่ ฉันเลยส่งเสียงแซวออกไปอีก

“โว้ววว ว่าที่คุณพ่อพูดยาวจังนะคะวันนี้ >_<”

ได้ยินแบบนั้นเขาก็หลุดยิ้มออกมา แถมยังเอามือปิดหน้านิดหน่อยอย่างลืมตัว แล้วโน้มตัวมุดหน้าลงมาตรงหน้าท้องของฉัน

“นี่ลูกติณณ์ไง ในนี้มีลูกติณณ์ ^_^”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี แถมยังจุ๊บหน้าท้องฉันรัวๆ จนจั๊กกะจี๋ไปหมด

จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!

“งื้อออ เปล่าซะหน่อย >_<! เอาลูกคนอื่นมาสวมรอย” พอเห็นเขาดูตื่นเต้นมากจนเก็บอาการไม่อยู่ ฉันเลยแกล้งพูดออกไป แล้วติณณ์ก็มองตาขวางขึ้นมาทันตา

“ว่าไงนะ?”

ยิ่งเห็นท่าทางแบบนั้นก็ยิ่งขำ ฉันเลยเลื่อนมือไปยีผมเขาที่ยังมุดหน้าอยู่ตรงหน้าท้องบ้าง แล้วตอบกลับไปแบบยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ล้อเล่น! นอนอยู่ด้วยกันทุกวัน แถมติณณ์ดุจะตายใครจะไปกล้าเล่า”

เอาจริงเห็นฉันท้าทายเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ทุกครั้งที่ติณณ์โมโห แม้จะเป็นคนเข้าไปห้ามเขาเอง แต่มือฉันก็สั่นเองทุกทีเหมือนกันนะจะบอกให้

“กลัวผัวด้วย?”

ติณณ์เลิกคิ้วถามกลับมาเหมือนแปลกใจ เหอะๆ ถามอะไรแบบนั้น.. ในความรั้นของฉันมันก็ต้องมีความรักตัวกลัวตายอยู่บ้างสิเฟ้ย!

“กลัวดิ.. เวลาโกรธยิ่งกลัวมาก แค่เก็บอาการเฉยๆ -_-”

พอฉันพูดจบปุ๊บเขาก็ยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วเลื่อนตัวขึ้นมากอดฉันไว้ แถมยังเอามือมาลูบหัวแล้วส่งเสียงปลอบใจออกมาแบบกวนประสาทได้อีก

“โอ๋ๆ ไม่เคยพาลเมียเลยครับ กับเมียติณณ์เชื่องเป็นลูกหมาเลย เมี๊ยวๆ”

“หรอ เมี๊ยวๆ นั่นแมวรึเปล่า โทษที?!” ฉันกัดฟันตอบกลับไป แล้วติณณ์ก็ลอยหน้าลอยตาขำออกมา

“เอ้าหรอ ฮ่ะๆๆ”

แล้วฉันก็เห็นเขายิ้มกว้างไม่หุบอยู่อีกพักใหญ่ๆ แถมยังเอามือลูบท้องฉันไปมาอยู่ได้ไม่หยุด ฉันเลยถามออกไปแบบงงๆ ในท่าทางที่ดูแปลกไป

“เดี๋ยวดิ อารมณ์ดีขนาดนั้นเลย?”

คือฉันท้องเอง..ยอมรับว่าก็ตกใจ มีตื่นเต้นบ้าง หรือตอนนั้นสถานการณ์มันไม่อำนวยหรืออะไรเลยไม่ดี๊ด๊าเท่าติณณ์ตอนนี้ แล้วติณณ์ก็มองมาแบบยิ้มๆ แถมยังพยักหน้ารัวๆ

“อือ ตื่นเต้นฉิบหาย -/////-”

พูดจบติณณ์ก็มุดหน้ามาซุกซอกคอฉันอีก แถมยังขยับตัวกระชับอ้อมกอดยุกยิกๆ อยู่แบบนั้นจนฉันจั๊กกะจี๋แล้วจั๊กกะจี๋อีก >.<

“งื้อออ~ ไหนคุยกันหน่อยซิ พูดเยอะก็ได้ แล้วทำไมชอบเงียบ”

ที่ถามแบบนี้เพราะวันนี้เขาก็พูดเยอะจริงๆ ไม่ใช่แค่บนเตียงตอนนี้ แต่ตอนอธิบายเงื่อนไขของ Emergency Privilege เขาก็พูดกับฉันออกมายาวเหยียดด้วยท่าทางธรรมดา แต่เพราะมันดูจะผิดวิสัยของเขาไปสักหน่อย ฉันเลยแอบสงสัย

“พูดเยอะเมื่อยปาก” ติณณ์ตอบกลับมาเสียงอู้อี้เพราะมุดหน้าอยู่ข้างหูฉัน ฉันเลยส่งเสียงดุออกไป

“อย่ากวน!”

พอโดนดุเข้าหน่อย เขาก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะอ้อน..

“ก็อยากคุยกับเมียคนเดียว”

หึ.. พอได้ฟังแบบนั้น ยอมรับว่าฉันหลุดยิ้มกว้างออกมาในคำตอบที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่พลังทำลายล้างสูงมากจนหน้าฉันร้อนผ่าว

“แน่ใจว่าคนเดียว?” ฉันถามออกไปเพื่อความแน่ใจ แล้วเขาก็ส่ายหน้าออกมาจนฉันเริ่มขมวดคิ้วเบาๆ

“ไม่ใช่แล้วดิ ตอนนี้มีลูก ก็มีเพื่อนคุยเพิ่มขึ้นอีกคน” ติณณ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงระรื่น และเหมือนจะเขินจริงจังจนกอดฉันไม่ปล่อยสักที

บอกตรงๆ ในความนิ่งที่ผ่านมา พอมาเทียบกับการมุดหน้าตอบอู้อี้ข้างหูฉันเขินๆ อย่างตอนนี้ คือหักลบกันได้แบบพอดีเป๊ะเลยแฮะ >////<

“เฮ่อตาย..ต่อไปคงหนวกหูแย่” ฉันแกล้งส่ายหัวตอบกลับไป เขาก็ส่งเสียงขัดใจออกมา

“อืมมม.. อดทนหน่อยดิ แต่อย่าแพ้ท้องแล้วพาลติณณ์เหมือนเมียไอ้พายเชียว”

ติณณ์บ่นอู้อี้แล้วพูดดักฉันเอาไว้ คิดถึงนิลลากับพายุแล้วขำจะตาย โมเม้นต์คุณแม่เอาแต่ใจจนคุณพ่อหน้าหงอยไปเลย ช่วงแรกๆ ก็แอบเห็นมาบ้าง แต่พอตัดภาพไปนึกถึงอีกคู่ที่มีเบบี๋ ฉันเลยรีบพูดดักติณณ์กลับไปทันทีเหมือนกัน

“อืม แต่ถ้าติณณ์เป็นแบบเวย์ ได้มีเรื่องแน่ๆ บอกไว้เลย”

พอฉันพูดจบติณณ์ก็เงยหน้าที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม แถมหน้าแดงก่ำที่ฉันเพิ่งจะเห็นออกมา

“หึ.. ไม่เกรี้ยวกราดแน่นอนฮะ สัญญาเลย >///<”

“อื้ม >///<”

แล้วเขาก็ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาให้ ฉันเลยพยักหน้าแล้วเลื่อนนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวไว้ ก่อนที่ติณณ์ค่อยๆ ลุกขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนและพลิกตัวฉันขึ้นไปอยู่บนตัวเขาแล้วกอดฉันเอาไว้แน่น

“รักนะครับ..ทั้งแม่ทั้งลูก”

จุ๊บ!

น้ำเสียงอบอุ่นพูดขึ้นมาเบาๆ ข้างหูฉัน แล้วเขาก็กดจูบลงมาบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา ยิ่งทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวเพราะเขินกับการกระทำที่แสนจะอ่อนโยนแบบนั้น

“อื้อ แต่มิณไม่บอกกลับแล้วนะ เพราะบอกไปแล้ว >///<” ฉันตอบกลับไปแล้วมุดหน้าลงที่อกติณณ์ทันที แล้วเขาก็เลื่อนมาลูบหัวฉันเบาๆ

“มิน่า วันนี้อารมณ์ดีจัด เล่นเอาซะติณณ์งงเลย”

เหอะๆ กว่าจะอารมณ์ดีได้เท่านี้ ฉันน่ะก็เจอมาหนักอยู่นะ ไอ้ความกดดันในตอนนั้น..

“รู้เรื่องลูกตอนแรก มิณใจจะขาดเลยเหอะ ไปขอบคุณท่านปู่ด้วยนะ..”

ฉันตอบกลับไปแล้วนึกถึงหน้าท่านปู่ที่ลอยมาอย่างให้สติ จนติณณ์ออกอาการแปลกใจ

“ท่านปู่?”

พอเห็นสีหน้าที่ดูสงสัยของเขา ฉันเลยตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น บางอย่างที่เกิดขึ้น..ก่อนที่ฉันจะไปเยือนเกาะแห่งสงครามนั่นออกไปทันที

“อืม ก็ตอนนั้น...”

ย้อนกลับไปหลายชั่วโมงก่อน..

“งั้นหนูขอเปิดใช้ Emergency Privilege!”

ฉันโพล่งออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วท่านปู่ก็ตอบกลับมาด้วยโทนเสียงเรียบดูไม่สะทกสะท้านอะไรเหมือนเดิม

[คำขอคืออะไร?]

“ยกเลิกข้อแลกเปลี่ยน จากคำขอ Emergency Privilege ของติณณวัชร์ ภัทรเดชา!”

ฉันพูดมันออกไปด้วยความโกรธจัด ทางเดียวที่จะปกป้องติณณ์คือต้องมีใครสักคนเซฟชีวิตเขา ซึ่งแน่นอนมันควรเป็นฉันที่ยังหลงเหลือคำขอนั้น

แม้ติณณ์จะน้อมรับหากว่าฉันจะเลือกรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ เขาทำให้รู้ว่าสำหรับเขา..ฉันสำคัญ! แต่กลับกันสำหรับฉันในความรู้สึกที่ชัดเจนเหมือนจะเป็นจะตายตอนนี้..ติณณ์ก็สำคัญไม่ต่างกัน!

[คิดให้ดี มิณรฎา]

น้ำเสียงเรียบของท่านปู่ตอบกลับมาเหมือนยังดูชะล่าใจ ทั้งที่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันเป็นเรื่องความเป็นความตายของหลานท่านทั้งสองคน! ฉันเลยพูดสวนกลับไปอีกอย่างหัวร้อนจนเผลอกำมือแน่น

“ครอบครัวสำหรับท่านสำคัญแค่ไหน?”

[.....]

แล้วคำที่ได้ก็คือความเงียบ ยิ่งเงียบ..ยิ่งชัดเจนว่าเขาไม่ได้สนใจชีวิตของใคร...แม้แต่หลานในไส้!

“ตอบไม่ได้หรอคะ? แต่ครอบครัวสำหรับหนู คือถ้าเขาไม่อยู่ หนูก็ไม่รู้..ว่าจะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน!”

ฉันตะคอกออกไปอย่างฟิวส์ขาด สกปรก! Dark Shadow นี่มันสกปรก! เป็นสถาบันครอบครัวที่แสนห่วยแตก! ยิ่งคิดว่าติณณ์ต้องเจอกับอะไร น้ำตาฉันมันก็แทบจะไหลออกมาอีก ใครไม่เป็นฉันตอนนี้จะไปเข้าใจอะไร?!

[สามีภรรยาเปรียบเสมือนแขนขาซ้ายกับแขนขาขวา!]

ระหว่างที่ฉันกำลังใจสั่นจากสิ่งรอบข้างที่ประเดประดังเข้ามา ท่านปู่ก็พูดขึ้นมาเสียงเข้มเหมือนกำลังเรียกสติกัน ฉันเลยหยุดฟังอย่างเงียบๆ

“.....”

[ถึงเวลาโดนตัดแขนตัดขา สิ่งที่ต้องคิดไม่ใช่ให้ตัดข้างไหน แต่มันคืออีกข้าง..จะสามารถใช้งานทดแทนกันได้หรือไม่]

“.....”

คำพูดของท่านปู่ชวนให้ฉันหยุดฟังโดยไม่ส่งเสียงใดๆ ตอบกลับไป แล้วท่านก็พูดต่อเหมือนรู้ว่าฉันกำลังตั้งใจฟัง

[ว่าที่ Leader ผ่านการฝึกมากมายเพื่อวัดผลว่าเหมาะสมมั้ย เช่นเดียวกับ Leader’s Wife ที่ไม่ใช่แค่ใครก็ได้! มันต้องผ่านกระบวนการคิด วัดใจ ทบทวนมาแล้วว่าใช่ ถึงจะเป็นได้ ..ฟัง!!! Leader คือกำลัง Leader’ s Wife คือหัวใจและสมอง มิณรฎา]

“ฮึก..” พอได้ยินแบบนั้นฉันถึงกับน้ำตาร่วงออกมาทันทีแบบไม่มีสาเหตุ มันเป็นฉันไง Leader’s Wife คือฉันที่ทำอะไรไม่ได้เลย ฉันแม่งโง่เง่าสิ้นดี!

[เป็นเมียไอ้ติณณ์แล้วไง?! แลกชีวิตเพื่อมันแล้วไง?! ถึงจะพูดให้สวยหรูยังไง แต่ถ้าใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลในขณะที่มันมีความเชื่อใจว่าเมียจะช่วยให้หลุดพ้นได้ ให้ตายยังไงก็พังอยู่ดี!]

ยิ่งฟังน้ำเสียงทีโพล่งสวนกลับมาจากปลายสายแบบนั้น หัวฉันมันยิ่งปวดจี๊ดขึ้นมา ดวงตาพร่ามัว เต็มไปด้วยม่านน้ำตา ภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนราง และตอบกลับไปทั้งน้ำตา

“ฮึก..ฮือออ หนูไม่รู้ หนูไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังงะ...”

พรึ่บบบ!

“นายหญิงครับ นายหญิง!!!”

แล้วภาพสุดท้ายตรงหน้าของฉันคือลูกน้องของติณณ์มากมายกำลังวิ่งเข้ามา ก่อนที่ความมืดจะเข้าครอบงำมีเพียงเสียงเรียกซ้ำๆ พร้อมกับสติของฉันที่ดับวูบไปในทันตา

หลังจากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นมา และพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาที่ห้องๆ เดิมพร้อมกับทีมแพทย์และลูกน้องมากมายที่มองมาด้วยสีหน้าโล่งใจ รวมถึงเจด้าที่นั่งอยู่ข้างฉันและถามออกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

“เจ๊ เป็นไงบะ...”

หมับ!

ฉันจับมือเจด้าและพยักหน้าให้แทนคำตอบแล้วพยุงตัวลุกขึ้นทันทีเพราะไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน อีกอย่างพอหันไปอีกมุมหนึ่งของห้อง และเห็นว่ามีใครอีกคนที่นั่งอยู่ในนี้ด้วย ยิ่งเป็นเหตุผลให้ฉันพรวดพราดเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน เพื่อทวงถามคำอนุมัติจากคำขอของฉัน

“ท่านคะ…”

“ไม่อนุมัติ! Emergency Privilege แลกได้แค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น”

ฉันยังไม่ทันพูดอะไรออกไป แต่ท่านปู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ก็พูดขัดขึ้นมาเสียงเข้ม ซึ่งฉัน..ไม่เข้าใจในความหมายนั้น เลยหันไปรอบๆ ห้องอย่างตั้งคำถามทั้งที่ยังเวียนหัวเหมือนยังประมวลผลอะไรได้ไม่ดีนักแถมยังแอบเซ แล้วเจด้าก็ลุกพรวดมาช่วยประคองฉันเอาไว้ ก่อนจะไขข้อข้องใจของฉันออกมา

“เจ๊ท้องค่ะ”

แม้จะดูเป็นเรื่องน่ายินดี แต่สิ่งที่เจด้าพูดกลับทำให้ฉันตัวชาอย่างไม่มีสาเหตุ และทวนคำพูดนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ก่อนจะกัดฟันแน่นกับเรื่องราวที่ดูจะแย่ลงไปทุกที

“ท้อง?”

ฉันยืนอึ้งอย่างคิดไม่ทันกับสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเจออยู่ แต่ก็ไม่วายพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยคนที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร และป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เลย ถ้าฉันไม่มีสิทธิ์ใช้คำขอนี้ในตอนนี้แล้วเขา...

“ท่านคะ แต่ว่าติณณ์…”

“มิณรฎา! ใครเป็นคนควบคุมกฎ!!!”

เฮือก O_O!

ฉันยังพูดไม่ทันจบท่านปู่ก็ตวาดออกมาเสียงดังลั่นด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าทุกครั้ง และจ้องหน้าฉันด้วยแววตาเด็ดขาดมาก จนทุกคนในห้องรวมทั้งฉันต่างก็สะดุ้งเฮือกไปตามๆ กันด้วยความตกใจ

อึก..

“สะ..สภากฎค่ะ”

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและตอบกลับไปเสียงสั่นอย่างนึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาในพริบตา แล้วเขาก็ตวาดออกมาอีกครั้งด้วยระดับเสียงที่ไม่ต่างกัน!

“ถ้าไอ้ติณณ์มันต้องตาย ใครจะเป็นผู้พิพากษา!!!”

น้ำเสียงทรงพลังทำให้ฉันประหม่าขึ้นมาจนถึงกับก้มหน้างุด แล้วน้ำตาก็ดันไหลออกมาไม่รู้เวล่ำเวลา จนฉันต้องปาดมันทิ้งและตอบกลับปนเสียงสะอื้นไปอย่างใช้ความคิด

“ฮึก สะ..สภากฎค่ะ”

“แล้วในฐานะ Leader’s Wife! จะรักษาสิ่งไหนเอาไว้.. หัวใจ! หรือเครื่องมือที่ใช้ควบคุมมัน!”

ท่านปู่โพล่งออกมาซ้ำๆ อย่างตั้งคำถาม จนฉันหยุดคิดในคำพูดนั้นแล้วพยักหน้าเข้าใจในความหมายของมันรัวๆ ทั้งน้ำตา

เข้าใจแล้วล่ะ ฮึก.. ฉันเข้าใจความหมายของเขาแล้ว แต่เพราะเป็นเรื่องใหญ่ที่กระทบกับทุกชีวิตหากว่าฉันต้องตัดสินใจมันเลยยังลังเลจนต้องถามออกไป

“แล้วผลกระทบหลังจากนี้...”

“ก็ถ้ามันวุ่นวายมาก ไอ้กฎงี่เง่าพวกนี้น่าจะลองแหกมันดูสักที.. คำนี้ไอ้ติณณ์พูดออกบ่อย”

ไม่รอให้ฉันพูดจบท่านปู่ก็สวนกลับมา แล้วลุกจากโซฟากำลังจะเดินออกจากห้อง ฉันเลยตะโกนตามหลังท่านไปอย่างตัดสินใจได้ในทันที

“หนูขอเปิดใช้ Emergency Privilege อีกครั้งได้มั้ยคะ?!”

“หึ...ว่ามา”

ท่านปู่ตอบกลับมาอย่างพอใจและหยุดฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด ฉันเลยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเข้มและมั่นใจว่านี่คือการตัดสินใจที่สิ้นสุดแล้วโดยจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“หนูขอเพิกถอนอำนาจควบคุมหนึ่งเดียวของสภากฎ! ให้อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดตกเป็นของ...ท่าน”

เพราะคิดว่าในฐานะ Leader คนปัจจุบัน และญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของลูกหลานที่กำลังทะเลาะกัน ฉันเลยมองว่าท่านปู่นี่แหละที่เหมาะสมที่จะเป็นคนพิพากษาไอ้เหตุการณ์บ้าๆ นี่ แต่ท่านก็หันหลังกลับมาตอบฉันอย่างตั้งคำถามภายในแววตาที่ดูใจดีขึ้นมานิดหน่อย

“ตกเป็นของฉัน..ที่อีกสองวันจะหมดวาระ?”

“ค่ะ อย่างน้อยถ้าคนที่มีอำนาจลงโทษเป็นท่าน ท่านก็คงไม่ใจร้าย.. ทำร้ายพวกเราได้ลงคอหรอกใช่มั้ยคะ”

ฉันถามกลับไปอย่างลองเชิง และแอบอมยิ้มออกมาบางๆ อย่างคาดหวังในคำตอบนั้น แต่ท่านก็ไม่ตอบอะไรนอกจาก…

“สีหน้าแบบนั้น เอาไว้ทำตอนเจอมันแบบที่ยังมีชีวิตไม่ดีกว่ารึไง”

น้ำเสียงที่ดูใจดีพูดขึ้นมาจนฉันโล่งใจ ก่อนจะกลายเป็นน้ำเสียงทรงพลังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางเหล่า Member มากมาย

“เตรียมฮอ! ขอไปดูหน้าไอ้สองแสบหน่อยว่าทำเรื่องไว้บรรลัยแค่ไหน!”

กลับมาที่ปัจจุบัน...

ฉันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดออกไปให้ติณณ์ที่ตอนนี้ดูเงียบไปอย่างตั้งใจฟัง แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอีกครั้งพร้อมกับพูดออกไป

“เรื่องทั้งหมดก็เป็นงี้อ่ะ แล้วท่านปู่ก็เปลี่ยนคำขอของมิณนิดหน่อย ให้อำนาจการตัดสินใจของท่านตกไปเป็นของติณณ์แทน ซึ่งตรงนี้มิณก็รู้พร้อมติณณ์ที่เกาะ”

ใช่.. ตอนนั้นฉันแอบงง แต่ท่านก็คงคิดมาแล้วนั่นแหละ แล้วติณณ์ก็พยักหน้ารับ แถมยังส่งยิ้มบางๆ พร้อมกับทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้ออกมา

“มันเป็นคำพูดของท่านย่าน่ะ”

พอติณณ์พูดแบบนั้นฉันก็มองเขาแบบงงๆ แต่จาก Dark Shadow Fundamental สถานะของท่านย่าของติณณ์ ท่านเสียชีวิตไปแล้ว.. ติณณ์เลยตอบกลับมาอย่างไขข้อสงสัยให้

“เมื่อถึงเวลาต้องเลือกให้ดี Leader คือกำลัง Leader’s Wife คือหัวใจและสมอง.. ท่านย่าเคยพูดเอาไว้ ตอนนั้นทั้งติณณ์กับไอ้คิระก็ไม่ค่อยเข้าใจ เพราะมารู้จักคำว่ามาเฟียอีกทีก็ตอนพ่อแม่เสียไปแล้ว”

ทั้งติณณ์และคิระงั้นหรอ..?

“นี่แปลว่าติณณ์กับคิระก็เคยมีช่วงเวลาวัยเด็กร่วมกันน่ะสิ” ฉันถามออกไปอีกแล้วเขาก็พยักหน้า

“(- -)(_ _) ถ้าสมัยที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่มีเรื่องบาดหมาง..ก็ใช่

 ..อ่าหะ อย่างน้อยก็เคยเป็นพี่น้องที่สนิทกันมา ถ้างั้นหรือว่า..ทุกครั้งที่ติณณ์มีโอกาสจะลั่นไก...

“เพราะงี้ใช่มั้ย..ถึงไม่ทำพี่? ”

แต่พอฉันพูดจบเขาก็ส่ายหัวออกมาทันที ก่อนจะพูดต่อให้ฉันเข้าใจทั้งที่ยังกอดฉันไว้อยู่แบบนี้

“น้อง.. ถึงมันจะเป็นลูกผู้พี่ แต่ติณณ์แก่กว่ามันตั้งสามนาที”

หื้ม? ความรู้ใหม่เลยแฮะ นี่สองคนนี้..

“เกิดวันเดียวกันเลยหรอ?”

“อืม แต่ตั้งแต่เด็กมันก็เรียกแทนตัวเองว่าพี่ทุกที ขนาดมาถึง Ztudio แม่งยังบอกไอ้ฟิวส์ว่าเป็นพี่ติณณ์เลย เลอะเทอะฉิบ!”

ติณณ์ตอบกลับมาแบบแอบฉุนเล็กๆ ซึ่งฉันมองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาคู่นั้นนะ ที่ผ่านฉันไม่เคยสังเกตเลยสักที แต่กับครั้งนี้ทุกประโยคที่เขาพูดถึงคิระ มันดูไม่ได้เลวร้ายมากมายขนาดนั้น

“แล้วติณณ์..รักคิระมั้ย?”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงพูดไปแบบนั้น แต่ความเป็นพี่น้องแม้จะบาดหมางกัน มันก็น่าจะมีอะไรที่ปรับจูนให้กลับมาเข้ากันได้อยู่นะ.. นี่เดาเอาล้วนๆ อ่ะพอดีไม่เคยมีพี่น้อง -.-

“ถามทำไม?”

ติณณ์ตอบกลับมาด้วยสีหน้าสงสัย เหมือนไม่สนใจ แต่เขาก็ดูสนใจ..

“ก็อีกไม่กี่วันต้องพิพากษาน้อง ติณณ์จะทำยังไง?”

ฉันเงยหน้าไปจ้องหน้าเขาและถามออกไปอย่างเดาใจไม่ถูก ที่คิระทำไว้มันก็มากมาย ให้นับตามกฎ..ก็ผิดไปหลายข้อ แล้วแบบนี้ว่าที่ Leader อย่างเขาจะจัดการกับเรื่องพวกนี้ท่ามกลางอารมณ์ฉุนเฉียวที่คิระมาล้ำเส้น Nightshade ที่เป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับติณณ์ยังไง

“ไม่รู้ดิ.. ถ้ามันยอมให้ติณณ์เป็นพี่ ติณณ์อาจจะใจดีก็ได้ล่ะมั้ง”

ติณณ์ตอบกลับมาแบบทีเล่นทีจริงและทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้อะไร แล้วดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาห่มให้ฉัน ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของเขาเอาไว้ แต่แอบเห็นท่าทางของเขาตอนนี้ก็เหมือนกำลังคิดตามสิ่งที่ฉันพูดต่อไปแบบนั้นอีกสักพัก..