RASCAL MAFIA ::: EP.38

@ DARK SHADOW CASTLE (JAPAN)

ผลัวะ!

เสียงฝ่ามือของรันเวย์กระทบเข้าที่หัวของติณณ์อย่างแรงพร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดหลังจากที่รู้ข่าวว่าฉันท้อง ตามมาด้วยเสียงบ่นอุบอิบอย่างเอาแต่ใจจน Nightshade คนอื่นๆ ถึงกับส่ายหน้าให้กับความพาลหาเรื่องคนนั้นคนนี้ไปทั่วของพ่อลูกอ่อนขี้เหวี่ยงตรงหน้าฉัน

“ไวนัก! ไม่ต้องเสือกคลอดก่อนล่ะ”

พูดจบรันเวย์ก็ถลึงตาใส่ติณณ์ คือต้องใช้คำนี้จริงๆ อ่ะ เขาถลึงตาแบบจริงจังมาก! เดี๋ยวนี้หมอนี่อาการหนักน่าดู คือกลัวขั้นสุด กลัวว่าลูกตัวเองจะเป็นน้อง ซึ่งมันตลกชะมัด!

“หึ..ก็ไม่แน่”

แล้วติณณ์ก็ตอบกลับไปแบบกวนๆ จนรันเวย์ยิ่งหงุดหงิดหนัก เดินไปตบหัวบรรดาพ่อลูกอ่อน Nightshade ทั้งหมดแบบเรียงตัวอีกทีอย่างหมั่นเขี้ยว

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

“ไอ้พวกเวร!”

เขาบ่นอุบอิบออกมาแบบพาลๆ แล้วเดินกลับมานั่งหน้าบูดต่อจนเจด้าถึงกับออกอาการเอือมๆแต่ก็แอบขำในท่าทางนั้น แล้วติณณ์ก็ยังไม่วาย..พูดออกมาแบบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกครั้ง แถมยังลอยหน้าลอยตาใส่รันเวย์อย่างอารมณ์ดีว่าใครในตอนนี้

“เห็นแก่เพื่อนเหอะ ให้ลูกกูเป็นพี่”

พอติณณ์พูดจบเท่านั้นแหละ รันเวย์ก็ชี้หน้าติณณ์กลับมาแบบเกรี้ยวกราดมาก แล้วโพล่งออกมาเสียงดังจนคนรอบข้างขำกันลั่น

“ลัดคิวกูตบหัวทิ่มอ่ะ บอกไว้ก่อน!”

“ฮ่ะๆ กูเชื่อเลยไอ้ห่า มึงแม่งงอแงสัส”

เลโอพูดออกมาขำๆ แล้วส่ายหัวให้กับท่าทางของรันเวย์ในตอนนี้ เช่นเดียวกับพายุที่พยักหน้าเห็นด้วยออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“เฮียเวย์ มึงอย่าชะล่าใจ ระวังไอ้ห่านี่ให้ดี น้องปิ๊กกีต้าร์ Limited Edition อ่ะ โห่~”

ระหว่างที่คนอื่นกำลังหัวเราะร่า วาโยที่นั่งถัดออกไปก็พูดออกมา พร้อมกับชี้ไปที่เลโอ ก่อนจะโดนเลโอตะคอกใส่หน้าไปเสียงดังไม่ต่างกัน ห้องนี้นี่มัน..โคตรจะวุ่นวาย =_=^

“ไม่เสือก!”

พอได้ยินแบบนั้น นิลลาที่ฟังอยู่อย่างตั้งใจก็หันขวับมาหาเลโอทันทีเหมือนรู้กัน ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจไอ้ท่าทางแบบนั้นอะไรเท่าไหร่นัก

“ปิ๊กกีต้าร์?! โหยเลย์..นั่นชาติกว่าละมั้ง~”

“เฮ้ยนิล ชู่ววว” ยิ่งนิลลาพูดแบบนั้นเลโอยิ่งส่งซิกส์ไปให้นิลแบบลุกลี้ลุกลนจนนิลถึงกับขำไม่หยุด

“ฮ่ะๆ”

“ซุ่มอย่างนาน”

วาโยที่มองทั้งคู่ก็ส่ายหัวแล้วพูดลอยๆ ออกมา แล้วเอนหลังไปพิงพนักพิงโซฟา แถมยังเอื้อมแขนไปโอบไหล่โรสด้วยท่าทางสบายๆ แต่โรสกลับขยับตัวหนี จนเลโอได้ทีรีบแซวกลับไป

“รำคาญหรอโรส มาๆ มานั่งกับเฮียนี่”

ฟุ้บ! ฟุ้บ!

เลโอไม่พูดเปล่าเขาเอามือตบๆ โซฟาที่ว่างข้างๆ แล้วส่งสายตายียวนไปให้วาโย รายนั้นยอมกันซะที่ไหนเหลือบมองโรสที่นั่งข้างๆ แล้วพูดออกมาเสียงเข้มแบบโคตรมั่นใจ

“หึ..เดินไหวก็ไป”

พรึ่บบบ!

แล้วโรสก็ลุกขึ้นจริงๆ แบบไม่แคร์อะไรเลย แต่แอบเห็นเดินเซๆ นิดหน่อยด้วยนะ จนเลโอรีบเข้าไปประคองเอาไว้ด้วยท่าทางเกรียนๆ แบบตั้งใจกวนประสาท แล้วหันไปลอยหน้าลอยตาใส่วาโยจนไอ้หมอนั่นลุกลี้ลุกลนขึ้นมา

“โอ๊ะๆ มา.. เฮียช่วยประคองนะครับ มั่นหน้าสัส!”

“ปล่อยเมียกู!” วาโยกำลังจะลุกตรงเข้ามาหาโรสที่ตอนนี้ทิ้งตัวนั่งอยู่ข้างเลโอ แต่โรสก็สวนกลับไปแบบเจ็บจี๊ดจนหมอนั่นถึงกลับสะอึก

“ให้ทานไม่นับเป็นผัว!”

แปะๆๆ

ได้ยินโรสพูดแบบนั้น ติณณ์ถึงกับปรบมือออกมา แล้วเอ่ยปากชมโรสทันที ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้วาโยทีนึงพร้อมกับส่งสายตาสมน้ำหน้าไปให้

“ใจน้องแม่งได้” พอติณณ์พูดจบ รันเวย์ก็พูดต่อขึ้นมาด้วยสีหน้าสะใจ

“ไม่เหมือนควาย...แถวนี้” แล้วทั้งพายุและเลโอก็พร้อมใจกันประสานเสียงออกมาจนโรสถึงกับหลุดขำ

“มออออ~”

“ไอ้สัสพาย!”

พอไม่มีใครเข้าข้าง โยก็เลยไปลงที่พายซะอย่างงั้น ถึงกับส่งเสียงเรียกไปแบบเกรี้ยวกราด แล้วพายก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่ไอ้ความเฉยของหมอนั่นนี่แหละที่มันโคตรจะกวนเลย!

“ครับพี่โยครับ”

“อย่าให้มันมากไป!” วาโยชี้หน้าพายุแบบเดียวกับที่รันเวย์ชี้หน้าติณณ์เป๊ะ แล้วเขาก็ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่โคตรสะใจยังไงบอกไม่ถูก

“ถ้าไม่นับที่ต้องแกล้งมึง..ก็น่าจะทำได้”

“ไอ้...”

ครืดดด

ไม่ทันที่โยจะพูดจบ ลูกน้องของติณณ์ก็เดินเข้ามา บทสนทนาของพวกเราทุกคนเลยหยุดชะงักอยู่แค่นี้ แล้วทุกคนก็หันไปมอง..

“ได้เวลาแล้วครับนาย”

พอลูกน้องติณณ์พูดจบ ความวุ่นวายในห้องก่อนหน้านี้ก็กลายเป็นความเงียบในทันที ก่อนที่ทุกคนจะลุกขึ้นและเดินเรียงกันออกไปในพื้นที่ที่จัดเอาไว้สำหรับ Nightshade โดยเฉพาะ…

 “เบิกตัวจำเลย!”

น้ำเสียงของตัวแทนสภากฎดังขึ้นในพื้นที่ตัดสิน สิ้นสุดเสียงนั้นคนของสภากฎก็พาตัวคิระเดินออกมาหยุดอยู่ใจกลางหอประชุมขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยเหล่า Member มากมายเกินกว่าร้อยชีวิต และตัวแทนของสภาที่ยังคงทำหน้าที่ในการไต่สวนให้ ก็พูดออกมาเสียงดังฟังชัดอย่างให้สัญญาณว่ามันกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว

“Dark Shadow Member จงเข้าใจตรงกัน! ผู้มีอำนาจหนึ่งเดียวในการพิพากษาและตัดสินใจใดๆ หลังจากนี้คือ ติณณวัชร์ ภัทรเดชา”

“รับทราบ!”

พอตัวแทนสภากฎพูดจบ Member ทั่วทั้งหอประชุมก็ขานรับขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง แม้จะแอบเห็นบางคนแสดงท่าทางไม่เห็นด้วย แต่ก็ต้องก้มหน้ารับสภาพปัจจุบันไปโดยชอบธรรม

“จำเลยตรงหน้าคือ อคิราห์ ภัทรเดชา มีความผิดฐานก่อกบฏต่อว่าที่ผู้บังคัญบัญชา ละเมิดกฎ อ้างอิงตาม Dark Shadow Commandment ดังนี้…”

เสียงของตัวแทนสภาฯ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ซึ่งทุกคนก็มองไปที่เขาอย่างตั้งใจฟัง

“หมวดที่ 3 ข้อที่ 1

Member must be treated leader’s wife with respect.. Don’t stare, Don’t touch, Don’t scare” (สมาชิกต้องปฏิบัติต่อภรรยาของผู้นำด้วยความเคารพ.. ห้ามจ้องมอง, ห้ามสัมผัสตัว, ห้ามทำให้กลัว)

...ในความผิดนี้จำเลยมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

ตัวแทนสภาฯ ถามออกมาและจ้องไปที่คิระ เช่นเดียวกับเหล่า Member คนอื่นๆ แล้วเขาก็ตอบกลับมา

“ไม่ครับ”

ดูจากท่าทางของคิระ เขานิ่งและเด็ดขาดมาก ไม่มีวี่แววลังเลอะไรก่อนตอบเลยสักนิด แถมยังไม่มีคำแก้ตัวหรือข้อกังขาในข้อกล่าวหานั้น ราวกับยอมรับว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดจริง

“รับทราบ”

แล้วตัวแทนสภาฯ ก็หันไปพยักหน้าให้คิระ ก่อนจะหันกลับมาหาติณณ์ และพูดออกมาเสียงเข้มท่ามกลางสายตาของ Member ที่ดูสนใจในทุกประโยคของทุกบุคคลที่เกี่ยวข้อง

“ฟังคำพิพากษา!”

พอตัวแทนให้สัญญาณ ติณณ์ก็จ้องไปที่คิระ และตอบออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ออกจะดูชิลจัดจนฉันเองก็แอบแปลกใจ

“จำเลยไม่มีความผิด”

“...หืม?” พอติณณ์ตอบออกไปแบบนั้นก็เริ่มมีเสียงของเหล่า Member บางส่วนออกอาการแปลกใจ แล้วเขาก็พูดต่อขึ้นมาแบบไม่ได้สนใจอะไร

“ทุกการกระทำของจำเลยเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผมกับภรรยาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ หรือหากมีแล้วก็เป็นเพียงสถานะทางพฤตินัยที่ Commandment ไม่ครอบคลุม ซึ่งไม่นับว่าเป็นการละเมิด”

ได้ฟังแบบนั้นฉันก็เข้าใจเจตนาของติณณ์ได้ในทันที แล้วตัวแทนสภาฯ ก็หันมาหาฉันซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับกฎสำคัญข้อนี้

“มิณรฎา ภัทรเดชา ว่าที่ Leader’s Wife มีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

“ไม่มีค่ะ” ฉันส่ายหัวและตอบออกไป ตัวแทนสภาฯ ท่านนั้นก็พยักหน้า และพูดออกมาเสียงดังฟังชัด

“รับทราบ คำร้องตกไป จำเลยไม่มีความผิด!”

ผ่านข้อแรกไปคิระหันมองฉันกับติณณ์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่มันแฝงไปด้วยความไม่เข้าใจ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ส่วนติณณ์ที่นั่งอยู่ข้างกัน ก็หันไปสบตาคิระนิ่งๆ แล้วทำเป็นไม่สนใจอะไรเหมือนเดิม สักพักตัวแทนสภาฯ ก็พูดต่อ

“หมวดที่ 1 ข้อที่ 3

Member don’t be spiteful. (สมาชิกห้ามมีเจตนาร้าย)

...ในความผิดนี้จำเลยมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

“ไม่ครับ” แล้วก็เหมือนเดิม คิระไม่มีคำโต้แย้งใดๆ ทำให้การไต่สวนเป็นไปโดยง่าย

“ฟังคำพิพากษา!”

ตัวแทนสภาฯ หันมาหาติณณ์อีกครั้ง และให้สัญญาณในขณะที่เขาก็พยักหน้าออกมาด้วยสีหน้าเรียบ และพูดเสียงเข้มขึ้นมานิดหน่อย

“จำเลยไม่มีความผิด! ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเกิดจากความเข้าใจผิด ไม่ใช่เจตนาร้ายที่หมายจะเอาชีวิต”

สิ้นสุดเสียงของติณณ์ คิระก็มองมาที่เขาอีก แล้วก็มีเสียงฮือฮาเกิดขึ้นแบบอื้อซ่ากว่าเดิมหลายเท่า โดยเฉพาะกับเหล่าตัวแทนสภากฎที่ถึงกับออกอาการไม่พอใจออกมาจนเก็บอาการกันไม่อยู่

“คำแย้งตกไป! มีการตอบโต้กันต่อหน้าตัวแทนของสภากฎจนจำเลยบาดเจ็บในที่เกิดเหตุ แต่รอดชีวิตมาได้เพราะเสื้อเกราะกันกระสุน”

ตัวแทนสภาตะคอกออกมาเสียงเข้มอย่างดุๆ แล้วติณณ์ก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ แต่ในเสี้ยวนาที..แววตาเรียบเฉยของเขาเปลี่ยนไปทันตา ก่อนจะตะคอกออกมาจนทุกคนในฝั่งสภากฎถึงกับหน้าเสีย

“คำแย้งยังคงอยู่! สถานะของสภากฎในตอนนี้ไม่มีอำนาจใด นอกจากไต่สวนเพื่อรับฟังความเห็นของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น!!!”

พอติณณ์พูดแบบนั้นเสียงซุบซิบก็ก่อตัวขึ้นดังลั่นกว่าเดิมหลายเท่า บ้างก็พยักหน้าเห็นด้วย บ้างก็ถึงกับส่ายหัวให้กับคำพูดของเขา

“Member เงียบ! ว่าที่ Leader เชิญอธิบาย...”

แล้วตัวแทนสภาฯ ก็ส่งสัญญาณเตือนบรรดา Member ทั้งหมดให้สงบลง พร้อมกับพูดออกมาเสียงเข้ม แต่ดูท่าทางไม่ค่อยพอใจติณณ์เท่าไหร่

ในขณะเดียวกัน..ท่านปู่ในฐานะผู้นำคนปัจจุบัน กลับนั่งฟังทุกคำพูดด้วยท่าทางนิ่งเงียบ แต่แววตาที่เขาจ้องมาที่หลานทั้งคู่ดูเหมือนกำลังพิจารณาบางอย่างอย่างตั้งใจ แล้วติณณ์ก็พูดออกไป..

“การลั่นไกใส่จำเลยบนเกาะเป็นเพียงสัญชาตญาณป้องกันตัวที่ผมวิตกกังวลไปเองเท่านั้น ในช่วงเวลานั้นสถานการณ์วุ่นวายจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร และจำเลยเองก็มีอาวุธอยู่ในมือ หากมีเจตนาร้ายที่อยากจะฆ่ากันให้ตาย ป่านนี้ก็คงทำไปนานแล้ว”

เพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้น ฉันเลยไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แล้วตัวแทนสภาฯ พอรับฟังติณณ์อธิบายไปแบบนั้นก็ยอมให้ข้อกล่าวนี้เป็นโมฆะไป

“รับทราบ คำร้องตกไป จำเลยไม่มีความผิด!”

พอผ่านข้อที่สองไป ฉันก็เลื่อนมือไปหยิบเอกสารตรงหน้ามาเปิดเพื่อวิเคราะห์ข้อกล่าวหาทั้งหมดอย่างตั้งใจ เอาจริงๆ ฉันไม่ได้คุยกับติณณ์นอกรอบเกี่ยวกับเรื่องการพิพากษานี้เลยสักคำ ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร แต่ถ้าติณณ์คิดจะช่วยคิระเขาก็ต้องหาข้อแก้ต่างในทุกการกระทำ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าสองข้อหลังจะฟังขึ้นมั้ย เพราะเหลือแต่ข้อที่ออกแนวรุนแรงทั้งนั้น

“หมวดที่ 1 ข้อที่ 2

Member don’t cross the line. (สมาชิกห้ามล้ำเส้น)

...ในความผิดนี้จำเลยมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

“ไม่ครับ”

ครั้งนี้คิระตอบพร้อมกับจ้องหน้าติณณ์ออกมาด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจอย่างเห็นได้ชัด เหมือนเขาก็อยากรู้ไม่ต่างอะไรกับใครต่อใครในหอประชุมนี้ และพอมาถึงข้อนี้ฉันว่ามันตายตัวว่าคิระผิดแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ท่านปู่เองก็หันมาจ้องหน้าติณณ์อย่างคาดหวังในคำตอบที่เขาจะพูดออกไป

“ฟังคำพิพากษา!”

“จำเลยไม่มีความผิด!”

พอตัวแทนสภาฯ พูดมา ติณณ์เองก็พูดกลับไปแบบไม่รอให้เสียเวลา เรียกเสียงฮือฮาพร้อมเสียงโห่อย่างดังจากเหล่า Member ที่ไม่เห็นด้วยจนจับใจความไม่รู้เรื่อง

“โห่~ #$?! €¥~%^?”

ตึงงง!

แล้วติณณ์ก็ออกแรงทุบโต๊ะตรงหน้าดังลั่นด้วยแววตาฉุนเฉียว แต่ใบหน้ายังคงนิ่งเรียบจนทั้งฉันและ Nightshade’s Lady ที่นั่งไล่ๆ กันถึงกับสะดุ้งออกมา ส่วนบรรดา Member ก็เงียบกริบ ก่อนที่ติณณ์จะพูดพร้อมกับจ้องไปฝั่งของสภาฯ ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“Don’t cross the line เป็นเพียงประโยคเปรียบเทียบที่บังเอิญอยู่ใน Commandment โดยมีรายละเอียดคลุมเครือ... เมื่อไม่มีการขยายความหมายของคำว่า ‘Line’ เอาไว้ จำเลยจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองมีลิมิตที่จะทำอะไรได้แค่ไหน”

“…ติณณวัชร์!!!”

พอติณณ์ส่งสีหน้าราวกับท้าทายและชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของกฎข้อนั้น ตัวแทนสภาฯ ที่อาวุโสกว่าก็ถึงกับกัดฟันเรียกชื่อเขาออกมาพร้อมกับกำหมัดแน่น

จากท่าทางนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวแทนสภาฯ ถึงต้องออกอาการเกรี้ยวกราดที่โดนยอกย้อน ในเมื่อการพิพากษาก็ต้องมีความเป็นกลาง หรือฝั่งสภาฯ ไม่พอใจที่ถูกเขาหักหน้า แต่เมื่อมันเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่ก็ถือเป็นช่องโหว่ที่พวกเขาต้องยอมรับให้ได้ แล้วติณณ์ก็หยิบปากกาตรงหน้าเขาขึ้นมาและใช้นิ้วเรียวยาวหมุนมันไปมาอยู่สองสามทีอย่างใช้ความคิด ก่อนจะหันมองคิระสลับกับตัวแทนสภาฯ และพูดออกไปเสียงเข้ม…

“Maybe.. He didn’t cross the line but you drew it in after he traversed it.” (บางที.. เขาอาจไม่ได้ล้ำเส้น แต่พวกคุณวาดเส้นนั้นหลังจากที่เขาเดินข้ามไปแล้ว)

ได้ฟังแบบนั้นฝั่งสภากฎถึงกับอยู่ไม่สุข ซุบซิบกันเลิ่กลั่กเหมือนเจอปัญหาโลกแตก ส่วนท่านปู่ แม้จะนั่งหน้านิ่งเหมือนติณณ์ในตอนนี้ แต่แววตาดูพอใจมากจนเห็นได้ชัด สุดท้ายสภากฎก็พ่ายแพ้ต่อช่องโหว่ของกฎนั้น พวกเขาต้องยอมให้ข้อกล่าวหานี้เป็นโมฆะไปอีกข้ออย่างไม่พอใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้

“รับทราบ คำร้องตกไป จำเลยไม่มีความผิด!”

เหตุการณ์ดำเนินมาจนถึงความผิดข้อสุดท้ายของคิระ แม้จะมีเสียงคัดค้านมากมายแต่ทุกคนก็ยังใจจดใจจ่อที่จะรอฟัง เพราะข้อนี้ถือเป็นข้อชี้ชะตา เป็นข้อแรก และข้อสำคัญกว่ากฎข้อใดๆ ทั้งหมดใน Commandment

“หมวดที่ 1 ข้อที่ 1

Member must respect Leader. (สมาชิกต้องเคารพผู้นำ)

...ในความผิดนี้จำเลยมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

“ไม่ครับ”

ฟังจากน้ำเสียงของคิระอีกครั้ง ทำไมฉันถึงนับถือใจเขาขึ้นมาแบบแปลกๆ ก็ไม่รู้แฮะ บางทีการที่คิระไม่แก้ตัวมันแปลได้ว่าเขาน้อมรับมาตั้งแต่แรกว่าต้องเป็นแบบนี้ เหมือนกับว่า..เดิมพันเกมส์นี้ของเขา เขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าพลาดจะมาจบที่นี่ยังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่ถ้าให้พูดง่ายๆ มันดูเป็นการยอมรับที่แมนมากในสายตาของฉัน ถึงแม้ว่าจริงๆ เขาจะแก้ตัวสักนิดก็ได้ แต่คิระก็ไม่ได้ทำมัน...

“ฟังคำพิพากษา!”

ครืดดด

“จำเลยไม่มีความผิด!”

พอตัวแทนสภาพูดจบ ติณณ์ก็เลื่อนเก้าอี้ลุกขึ้นพร้อมกับพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูดุขึ้นมากไปในทันตา ซึ่งในครั้งนี้ตัวแทนสภาที่ทำหน้าที่ไต่สวนถึงกับฟิวส์ขาด ลุกขึ้นมาอาละวาดเสียงดังลั่นอย่างไม่เกรงใจ และไม่เกรงกลัวต่ออำนาจของผู้ใดอย่างลืมตัว

“มีพยานมากมายทำไมถึงไม่มีความผิด!!! นี่มันสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ที่ที่จะให้เด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกแกมาล้อเล่นอะไรแบบนี้!”

เสียงตวาดดังลั่นไปทั่วทั้งหอประชุม ฉันเห็นติณณ์หยุดฟังและกัดฟันแน่นจนสันกรามของเขานูนขึ้นมา แววตาเรียบเฉยเปลี่ยนเป็นแววตาประทุษร้ายฉับพลัน มือหนากำแน่นจนสั่น แล้วเขาก็หันไปมองคิระช้าๆ พร้อมกับพูดออกมาอย่างพยายามจะข่มอารมณ์นั้น

“จำเลยรู้เท่าไม่ถึงการณ์..ไม่นับเป็นความผิด! แต่คนที่เสี้ยมสอนมาแบบผิดๆ มีความผิดเต็มๆ”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกของติณณ์ทำเอาฉันเสียวสันหลังแว๊บ ท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของเขาทำให้ฉันนึกตกใจเพราะไม่เคยเห็นเขาในโหมดจริงจังที่สามารถเปลี่ยนไปได้แบบทันทีทันใดขนาดนี้

แล้วติณณ์ก็ก้าวขาออกจากเก้าอี้ช้าๆ โดยไม่หันกลับมามองฉันสักนิด ก่อนที่เลโอจะเดินเข้ามานั่งแทนที่เขาและส่งยิ้มบางๆ มาให้ฉันอย่างเป็นมิตร

...มันใช่เวลามั้ยล่ะหมอนี่ -_-?

“อคิราห์ไม่ผิดในฐานะ Member แต่มันผิด..ในฐานะ Brother”

ติณณ์ค่อยๆ ก้าวขาเดินลงจากขั้นบันไดเล็กๆ ออกไปตรงกลางหอประชุมที่มีคิระยืนรับฟังข้อกล่าวหาอยู่ และเขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงอย่างนั้น จนคิระเองก็มองเขาแบบงงๆ เหมือนกัน แต่ไม่มีทีท่าจะเกรงกลัวหรืออะไร ก็คงจะแปลกใจเหมือนฉันว่าเขาเดินลงไปทำไม

“เกิดก่อนสามนาที นับยังไงกูก็เป็นพี่ จะเคารพกูตอนไหน..โทษที?”

เขาไปหยุดอยู่ตรงหน้าคิระ แล้วเลิกคิ้วกวนๆ ออกไป แต่คิระก็จ้องติณณ์อย่างไม่มีคำตอบอะไรจะให้ แล้วตัวแทนสภากฎฯ ก็พูดแย้งขึ้นมา

“คำแย้งตกไป! ไม่ควรนับรวมเรื่องส่วนตัวใดๆ ในการพิพากษะ...”

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

ไม่ทันที่ตัวแทนสภากฎจะพูดจบ บรรดาลูกน้องของติณณ์ก็ลุกพรวดไปปิดล็อคประตูทุกบานที่เป็นทางเข้าออกหอประชุมเสียงดังลั่น ลูกน้องบางส่วนยกกล่องบางอย่างวิ่งตรงเข้าไปหาเขากับคิระ พร้อมกับปลดล็อคกุญแจมือให้คิระอย่างรีบร้อน ท่ามกลางเสียงของติณณ์ที่ประกาศกร้าวออกมาอย่างทรงพลัง

“สิ้นสุดการพิพากษา! อคิราห์ ภัทรเดชา ไม่มีความผิดใด! และสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป เป็นการพิพากษาคนผิดที่แท้จริง..แบบไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ!”

พรึ่บบบ!

พอติณณ์พูดจบ ลูกน้องของติณณ์ก็เปิดกล่องตรงหน้าออก เผยให้เห็นอาวุธหลากหลาย ท่ามกลางแววตาที่ยังสงสัยของคิระ และแววตาที่ดูสนอกสนใจของเหล่า Member ที่จับจ้องมาอย่างมองหาคนผิด

“หึ.. มีอำนาจในการตัดสินใจ แล้วจะทำอะไรก็ได้ใช่มั้ย?!”

ติณณ์กัดฟันพูดและเดินไปคว้าปืนขนาดใหญ่กระบอกหนึ่งขึ้นมาด้วยแววตาเด็ดขาดไม่มีลังเลใดๆ แล้วเขาก็โยนปืนกระบอกนั้นให้คิระที่แม้จะสงสัยแต่ก็รับมันไว้ในทันทีอย่างว่องไวด้วยสัญชาตญาณกับของอันตราย

“Dark Shadow มันเล่นกันซึ่งๆ หน้าไม่ได้ ถนัดแต่ลอบกัดใช่มั้ย?!”

ติณณ์กัดฟันพูดออกไปซ้ำๆ แล้วตวัดสายตามองไปที่ฝั่งสภากฎ ซึ่งฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าทางนั้นเริ่มออกอาการวิตกและลุกลี้ลุกลน บางคนก็ถึงกับลุกขึ้นจะวิ่งหนีออกจากหอประชุมแต่ถูกลูกน้องของติณณ์กันไว้และผลักกลับเข้ามา

“ไม่ต้องหนี! แค่ตอบมาให้หายสงสัย…”

ติณณ์คว้าปืนอีกกระบอกที่ลูกน้องเตรียมไว้ แล้วเว้นช่องไฟในคำพูดอย่างข่มใจ ก่อนจะกระชับปืนในมือเล็งจ่อไปที่ฝั่งสภากฎและตวาดลั่นออกมาจนฉันตกใจ!

“พวกมึงใช่มั้ยที่สั่งฆ่าพ่อแม่พวกกู?! พวกมึง! ใช่...มั้ย?!”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

สิ้นสุดน้ำเสียงทรงพลังของติณณ์ ฉันเห็นคิระทำตาโตออกมาและมีท่าทางตกใจ แล้วภาพตรงหน้าฉันกลายเป็นมืดสนิทเพราะเลโอเอื้อมมือมาปิดตาฉันไว้ ส่วนมืออีกข้างเลโอก็ใช้มันก็อุดหูฉันที่สะดุ้งเพราะเสียงปืนที่ดังกึกก้องไปทั่วทั้งหอประชุมนี้ พร้อมกับเสียงโอดโอย และเสียงกรี๊ดของ Nightshade’s Lady ที่ดังก้องคลอไปกับเสียงลั่นไกซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้นและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยสักที…