บทที่11.เกมล่าของนักล่า(พายุ)

(พายุ: คืนนี้ไม่มีใครได้ใจไปง่าย ๆ)

บนรูฟท็อปสุดชิคของชานน วิวัฒน์ แสงนีออนกระพริบสลับกับควันบุหรี่ในอากาศ แก้ววิสกี้ในมือสะท้อนแสงวิบวับ ผมยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ คลี่ยิ้มจางๆ ยิ้มของคนที่รู้ว่า คืนนี้ทั้งเกมอยู่ในมือผม

หลายคนอาจมองว่ามันคือเกม เพื่อเข้าใกล้ใครสักคน

แต่สำหรับผม  นี่ไม่ใช่เกม มันคือบททดสอบ

กระดานหมากรุกที่ผมนั่งดูอยู่จากมุมสูง

ผมไม่ได้รอให้ใคร “ชนะใจ”

ผมรอแค่คนที่ “ใช่”

คนที่เดินผ่านไฟ ความลวง และแรงปรารถนา

โดยไม่รู้เลยว่า...ตัวเองกำลังถูกจับตาอยู่ทุกฝีก้าว

“คุณพายุคะ… ผู้หญิงที่โต๊ะมุมบาร์ ฝากเครื่องดื่มมาให้ค่ะ”

เสียงบาร์เทนเดอร์สาวเอ่ยขึ้น ฝ่าเสียงเพลงเบา ๆ

ผมเหลือบตามองไปตามปลายแก้ว

ในมุมเงามืดนั้น  แสงนีออนสีส้มสะท้อนกับเงาของเธอพอดี

ผมดำขลับเคลียบ่า เดรสกำมะหยี่สีเลือดนกเน้นสัดส่วนชัดเจน

ริมฝีปากแดงสดยกยิ้ม...แบบที่คนรู้เกมทุกตาเท่านั้นจะยิ้มได้

ผมมองเธอด้วยแววตารู้ทัน

จ้องลึกลงไปในแววตาและท่าทางที่เหมือนจะรู้ทุกอย่าง

ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง

ก้าวออกไปอย่างนักล่าที่กำลังเริ่มไล่ล่า

ผู้คนรอบตัวเบี่ยงหลบให้โดยอัตโนมัติ

แรงดึงดูดของผมรุนแรงไม่แพ้วิสกี้ในแก้ว

ผมเดินไปถึงโต๊ะ วางมือลงบนพนักเก้าอี้

ฝืนน้ำเสียงให้สุภาพพอประมาณ

แต่สายตายังสื่อไฟอยู่ในเงามืดนั้น

“ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่ม...”

ผมพูด หยุดเล็กน้อย แล้วยิ้มมุมปาก

“...หวังว่าเธอจะรับความแรงของมันได้พอ ๆ กับผมนะ”

ในเงาสีส้มของบาร์บนรูฟท็อประดับไฮเอนด์  เธอหัวเราะกลับมาเหมือนรับคำท้าทายอย่างไร้ความกลัว แต่ผมรู้ตั้งแต่ตอนที่เธอส่งแก้วมาให้แล้วว่าเกมนี้ผมเป็นคนเดินหมากไปก่อนแล้ว

ผมทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอ

หญิงสาวมองผมผ่านขอบแก้วไวน์ ก่อนวางมันลงอย่างไม่รีบร้อน

“ไม่นึกว่าคุณจะมาด้วยตัวเอง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม แต่เต็มไปด้วยแรงสะกดที่ไม่ธรรมดา

เหมือนคนที่ผ่านเกมนี้มาหลายรอบ

“ก็ไม่ใช่ทุกวันที่จะมีคนกล้าส่งแก้วมาหาเจ้าของบาร์ ครับ ” ผมตอบ พลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย  มองเธออย่างกับอ่านหนังสือเล่มเดิมที่เคยวนซ้ำแล้วหลายรอบ

เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยเจอแบบนี้”

“เจอประจำ ครับ ” ผมตอบเรียบ ๆ พร้อมจิบวิสกี้ในแก้ว

“แต่ไม่ใช่ทุกคนที่อยากจะ ‘รู้จัก’ กันจริง ๆ หรอก”

เธอยังคงนิ่งมั่น ท่าทางนิ่งสงบเหมือนคนผ่านสนามรบมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง

ผมรู้ทันที  ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่มือใหม่ในเกมกลางคืนแน่

และที่สำคัญ เธอรู้ดีว่า ผมคือใคร(จะว่าไป ถ้าผมจะเข้าข้างตัวเองว่า เธอกำลังหาเหยื่อสักคน ก็คงไม่ผิด แต่ที่แน่ ๆ... ไม่ใช่ผม)

“งั้นคืนนี้ล่ะ?” เธอเอนตัวเล็กน้อย น้ำเสียงชวนท้าทาย

“คุณอยากให้มันจบแบบไหน?”

ผมจ้องเธอกลับด้วยสายตานิ่งลึก

เหมือนกำลังค้นหาคำตอบในดวงตาคู่นั้น

มุมปากผมยกขึ้นแค่พอให้ไม่เดาใจได้

“คืนนี้ผมไม่เล่นเกมเดิมซ้ำ ครับ”

ผมวางแก้วลงอย่างช้า ๆ

ปลายนิ้วแตะแก้วเบา ๆ เหมือนไม่มีอะไรเร่งรีบ

แต่สายตายังคงจ้องเธอไม่ละไปแม้แต่นิด

ในใจผมคิดไว้แล้ว...

(เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมจบแค่ one night stand ง่าย ๆ แน่ๆ)

เธอชะงักไปแวบหนึ่ง

ก่อนยกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย

“แล้วถ้าฉันพร้อมล่ะ?”

ผมกระตุกยิ้มบาง ๆ

ดวงตาวาวขึ้นเล็กน้อย

“งั้นก็พิสูจน์สิ”

“แต่จำไว้นะ ว่าผมเป็นคนเลือกว่าใครจะ ‘อยู่ในเกม’ นี้ได้นานแค่ไหน”

ผมแค่พยักหน้าอย่างคนไม่ต้องพูดมาก

แววตาคมกริบยังจับจ้องเธอไม่ละ

“เธอมั่นใจเกินไป... แต่นั่นแหละ สนุกดี”

“เพราะคนที่คิดว่าคุมเกม มักเป็นคนแรกที่พลาด”

…

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงติดมุมปากผม ขณะที่ลิฟต์แก้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นบนสุดของคอนโดหรู แต่สายตาผมมองเธอนั้นกลับเย็นเฉียบ เหมือนนักล่าที่ไม่เคยพลาดเป้า

ทันทีที่ประตูเปิดออก

เธอเดินนำเข้าห้องทั้งหรูและเย้ายวน แสงไฟนวล ๆ ผสมกับเสียงเพลงเบา ๆเหมือนฉากในหนังผู้ใหญ่ที่ตัดสินใจเปิดหน้าเกมอย่างเต็มที่

ผมสำรวจทุกตารางนิ้วในห้อง

ทุกก้าวเดินของผมคือการคุมเกมนี้ไว้ทั้งหมด

นิ้วเรียวของเธอเปิดขวดวิสกี้ รินเหล้าสีเข้มลงในแก้วคริสตัล ผมเห็นควันบุหรี่ลอยขึ้นช้า ๆ จากมุมห้อง

“ดื่มหน่อยไหม?” เธอถามเสียงท้าทาย พร้อมรอยยิ้มยั่วยวนที่ทำให้ผมอยากรู้ว่ามันมีความหมายอะไรแฝงอยู่

ผมรับแก้วด้วยมือมั่นคง จ้องลึกลงไปในน้ำสีเหลว ก่อนยกยิ้มบาง ๆ ขอบแก้วแตะริมฝีปาก

“คืนนี้ผมไม่ได้มาเล่นเกมเดิม ๆ ที่เคยเล่นซ้ำซาก”

เสียงผมเย็นชัดเจน แต่หนักแน่นพอจะบอกใครก็ไม่มีทางหลอกผมได้ง่าย ๆ

เธอเลิกคิ้ว พร้อมท่าทางยียวน

“แล้วถ้าไม่อยากเล่นเกม... คุณมาทำไม?”

ผมวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างหนัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เลือนหายไป กลายเป็นสายตาเฉียบคมเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ

“ผมมาเพื่อเลือก... และคืนนี้ คุณไม่ได้ถูกเลือก”

ผมก้าวเข้าไปใกล้ จนแทบจะสัมผัสเธอได้

เธอยืนหยัดไม่ถอย แต่รู้ดีว่าผมมีอำนาจเหนือกว่าทุกอย่างในห้องนี้

“จำไว้นะ...” ผมพูดด้วยเสียงเรียบต่ำ ดวงตาแน่นิ่งราวกับตัดสินใจแล้ว

“ผมไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่ถ้วยรางวัลที่ใครจะหยิบไปแบบง่ายๆ”

ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไร ผมหมุนตัวเดินออกจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบหนักอึ้ง กับใบหน้าของเธอที่ชะงัก—เจ็บปวดและเสียหน้า

ควันบุหรี่ลอยวนในอากาศ เหมือนเธอกำลังหลอกตัวเองว่ายังควบคุมเกมนี้ได้

ใช่... ผมหักหน้าเธอเต็ม ๆ โดยไม่ต้องขึ้นเสียงสักคำ

เพราะนี่ไม่ใช่เกมของเธอแต่แรก — มันคือเกมของผม

เกมที่ผมเล่นอยู่ข้างในหัวใจ ที่ว่างเปล่าและไม่เคยยอมให้ใครเข้าถึง

...

บนถนนสายแสงสีที่ยังสว่างเกินจริง

ผมเหยียบคันเร่งเต็มแรง แรงพอ ๆ กับความอึดอัดที่อยากปลดปล่อย

ปลายทางของผมไม่ใช่หญิงคนไหน ... แต่คือคฤหาสน์ส่วนตัวที่เงียบพอจะกลบทุกเสียงในหัว

และคืนนี้ จบลงแค่เกมแก้ขัด

ไม่มีใคร “ชนะ” จากเกมที่ผมเป็นคนตั้ง…ตั้งแต่เริ่ม