ตอนที่ 2 - 1/3

ตอนแรกก็ยังดี ๆ แต่หลังเก็บอาหารที่เหลือใส่กล่องล็อค หนึ่งนางก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย แขนขาเธอคันยิบ ๆ

“คุณป้าคะ” หนึ่งนางหน้าบิดเบี้ยว ชักสังหรณ์ใจไม่ดี “อาหารที่กินมีอันไหนใส่กุ้งมั้ยคะ”

เธอแพ้กุ้ง แต่เท่าที่ดูอาหารบนโต๊ะไม่น่าจะมีกุ้งเลยนี่นา ก็เช็คแล้วนะ หรือว่าพลาดอะไรไป?

“ทำไมเหรอจ้ะ” นางรวิวรรณมองผื่นแดง ๆ บนเนื้อตัวหนึ่งนางด้วยความสงสัย “หรือหนูหนึ่งแพ้กุ้ง”

หนึ่งนางพยักหน้า

“ตายแล้ว” นางรวิวรรณยกมือทาบอก

หนึ่งนางตาเหลือก “มีเหรอคะ”

“ไข่จียวหมูสับ เขาใส่กุ้งด้วย ปกติตาปราชจะชอบให้สับกุ้งใส่ไปด้วย มันจะเด้ง ๆ ดึ้ง ๆ เด็กมันเลยติดนึกว่าต้องใส่”

หนึ่งนางหน้าเสีย ชักจะคันมากขึ้นทุกที แขนเธอเต็มไปด้วยรอยเกาแดงเป็นปื้น ตายแน่งานนี้! เธอกินไปซะเยอะเชียว

“เดี๋ยวนะ ป้าไปเอายาแก้แพ้ให้ ป้ามี” นางรวิวรรณหายไปแวบนึง ก่อนจะกลับลงมาพร้อมกล่องยา ควานหาแล้วก็เจอแต่ยาแก้แพ้แบบที่กินแล้วง่วง

“อันไหนก็ได้ค่ะคุณป้า” เพราะเธอไม่ไหวแล้ว

นางรวิวรรณยื่นเม็ดยาให้พร้อมน้ำเปล่า หนึ่งนางรับแล้วกินทันที จากนั้นก็นั่งเกาจนเนื้อตัวแดงไปหมด เป็นปื้นขนาดนี้ขืนกลับบ้านแม่เธอได้บ่นแน่

“หนึ่งขอนั่งอยู่นี่ก่อนนะคะ”

“หรือจะไปหาหมอมั้ยจ้ะ ป้าจะพาไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ปกติถ้ากินยาแก้แพ้ก็พอจะช่วยบรรเทาลงไปได้บ้าง อีกสักพักเธอคงจะดีขึ้น โชคดีไปที่วันนี้หมอปราชกลับดึก ไม่อย่างนั้นจะวุ่นวายไปอีก “หนึ่งขอนั่งในห้องรับแขกสักแป๊บ ดีขึ้นแล้วจะกลับค่ะ”

แค่ให้อาการแพ้ทุเลาแล้วก็จะกลับแล้ว คงไม่มีอะไรมากกว่านั้น

ไม่น่าจะมีหรอกมั้ง หนึ่งนางคิดว่าอย่างนั้น !

พ้นหน้าร้านมาได้รถก็แล่นฉิว ปราชญาลูบหลังคอตัวเองเบา ๆ รู้สึกแปลก ๆ ตาลาย ตัวร้อนวูบวาบ เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวเย็น คอแห้งด้วย

“มีน้ำมั้ย” เขาถามคนขับรถ อีกฝ่ายยื่นขวดน้ำเปล่าในรถให้ ปราชญารับมาดื่มหมดไปครึ่งขวด เขากดวางโทรศัพท์ไปแล้ว ไม่อยากให้แม่เห็นเดี๋ยวจะรู้ว่าเขากำลังกลับไป แม่ชอบเข้าข้างเด็กแก่แดดนั่น 

อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว พอกลับรถตรงหน้าก็เลี้ยวเข้าซอยบ้าน จากหน้าปากซอยถึงหน้าบ้านแค่ห้าร้อยเมตรเท่านั้น คราวนี้ปราชญาจะสั่งให้เด็ดขาด ถ้ามาอีกจะแจ้งตำรวจจับ

เขาปลดกระดุมเม็ดที่สี่ อีกสองเม็ดจะถอดเสื้ออยู่แล้ว อากาศมันบ้าบออะไรแบบนี้ 

คนขับรถลอบมองเขาผ่านกระจกหลังด้วยสายตาแบบที่ไม่เข้าใจว่าเจ้านายเป็นอะไร ทั้งกระสับกระส่ายร้อนรน บางทีก็สะบัดหน้าแรง ๆ

หรือเมา ? 

เข้าไปไม่ถึงยี่สิบนาทีเอาอะไรมาเมา 

"อีกไกลมั้ย" 

จริง ๆ ก็เลี้ยวเข้าซอยมาแล้ว มันแค่อีกนิดเดียว ทำไมมันร้อนนัก  ปราชญาทนไม่ไหว ปลดกระดุมเสื้อจนครบทุกเม็ด จังหวะที่จะถอดเสื้อคนขับรถก็หันมาบอกว่า

"ถึงแล้วครับ"

เขาจึงดึงเสื้อกลับเข้าที่เดิม หยิบกระเป๋าสตางค์ควักแบงค์สีม่วงยื่นให้คนขับรถ

"เดี๋ยวฉันเอารถเข้าบ้านเอง" พูดพลางกดรีโมทเปิดประตูบ้าน คนขับรถลงไปกดมือถือเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน ปราชญาขับรถเข้าไปจอดด้านใน สมองเขาชักมึน

เป็นอะไรวะ ? 

ความคิดที่ว่าจะไปจัดการเด็กแก่แดดน่ะลืมไปแล้ว แค่ประคองตัวเข้าไปในบ้านให้เป็นปกติก็พอ เขาดื่มวอดก้าไปนิดเดียว มันอะไรกัน

ส่วนเด็กแก่แดดกำลังเดินออกมาจากข้างในบ้านหลังอาการแพ้ทุเลา ที่คันยิบเบาลงแล้ว นางรวิวรรณขึ้นไปอาบน้ำอยู่ข้างบน หนึ่งนางได้ยินเสียงรถจึงเดินออกมาดู เห็นเมอเซเดสเบนซ์สีเงินจอดหรา

"ตายโหง" เธอพึมพำ "รถหมอปราช"

...................................................

เขาว่าคู่กันแล้ว ไม่น่าจะแคล้วคลาดดดดด