CHAPTER 2

Pagdating nila sa bridal shop, magiliw na sinalubong sina Timothy at Diana ng mga staff at inanyayahan silang pumasok upang makapagsukat na ng damit.

Nang lumabas si Timothy, napako ang tingin ng mga clerk sa kanya. Matangkad at marangal ang pangangatawan niya, at dahil sa regular na pag-eehersisyo, wala ni bakas ng sobrang taba—para siyang buhay na manikin, katulad ng partner ni Barbie- si Ken.

Nang lumabas naman si Diana suot ang kanyang wedding gown, nadatnan niya si Timothy na nakaupo sa silya, nakatutok sa cellphone. Malinis at maayos ang pagkaka-press ng kanyang suit, at maingat na nakatali ang kanyang necktie. Ang ginupit na sukat ng tela ay eksaktong nagbigay-diin sa kanyang perpektong proporsyon, at ang matingkad na itim na tela ay lalong nagtatampok sa kanyang malakas na karisma.

Tahimik siyang tumayo sa likuran nito at aksidenteng nasulyapan ang mensaheng bagong lumitaw sa screen ng lalaki.

—Timmy, medyo sumasakit ang tiyan ko ngayon, maaari mo ba akong sunduin?

Hindi pa nakareply si Timothy nang isa pang mensahe ang dumating:

—Naalala ko, may photo shoot nga pala kayo ni Diana ngayon. Sige, uuwi na lang akong mag-isa. Huwag ka nang mag-alala sa akin. Kaya ko naman.

Pagkaraan ng ilang sandali, bigla itong binawi. Napangisi si Diana. Sino nga ba ang nag-dedelete ng message matapos i-sent iyon ng ilang minuto?

Sandaling nag-alinlangan si Timothy bago sumagot:

—Titingnan ko kung makakaya ko mamaya. I-send mo na lang ang location mo.

Mahigpit na hinawakan ni Diana ang laylayan ng kanyang gown, hanggang sa mamutla ang kanyang mga kamao. Para bang tinanggalan ng laman ang kanyang puso—napakasakit. Kusa niyang hinawakan ang kanyang dibdib, hirap huminga. Sa huli, hindi pa rin nito kayang tanggihan ang babaeng iyon.

Dahan-dahan siyang napaluhod. Noon lamang napansin ni Timothy angkanyang presensiya, kaya agad siyang napalingon at nakita ang maputlang mukha niya. Nagulat ito at dali-daling lumapit.

“Diana, anong nangyari? Masama ba ang pakiramdam mo? Dadalhin kita agad sa ospital.”

Nang makita niya ang sobrang pag-aalala nito, gaya ng nakasanayan, hindi napigilan ni Diana ang mapangisi sa loob-loob niya. Talaga bang nag-aalala ito sa kalusugan niya—o sabik lang na makaalis para puntahan ang babaeng iyon?

Pinilit niyang magpakatatag.

“Wala ito, hindi lang ako nakapagpahinga nitong mga nakaraang araw. Ihatid mo na lang ako pauwi.”

“Sige, umuwi muna tayo.” Maikling nagbilin si Timothy sa mga staff, saka inalalayan palabas si Diana mula sa bridal shop.

Sakto namang tumunog muli ang cellphone ni Timothy. Sandali siyang tumingin sa screen, mahigpit ang pagkakunot ng noo. Pagkasilid ng telepono sa bulsa, nilingon niya si Diana na may bahagyang pagmamadali sa ekspresyon.

“Diana, may biglang nangyari sa kumpanya. Baka hindi muna ako makasama sayo sa bahay. Ihahatid ba muna kita?”

Nang makita ni Diana ang mapagpaimbabaw na mukha nito, wala na siyang naramdaman kundi pagkainis. Pinilit niyang ngumiti.

“Mauna ka na. Magta-taxi na lang ako pauwi. Mas maayos na rin ang pakiramdam ko ngayon.”

Inabot ni Timothy ang kanyang kamay, at ang malalim nitong mga mata ay puno ng tila tapat na pag-ibig—parang siya lang ang iniibig nito.

“Walang problema, pwede kong ipagpaliban ang nasa kumpanya. Mas mahalaga ang kalusugan mo.”

Parang nais pang sabihin ng lalaki sa kanya, na kaya nitong ipagpaliban ang lahat para sa kanya, kahit hindi naman iyon ang katotohanan.

Ngumiti si Diana nang may maputla mukha.

“Talaga, wala ito. Mas mabuti na ang pakiramdam ko ngayon. Asikasuhin mo na ang trabaho mo.”

Nang mapansin ni Timothy na bumalik na ang kaunting kulay sa mukha nito, tumango siya “Magpahinga ka nang mabuti sa bahay. Uuwi agad ako kapag natapos ko na ito.”

Tumango lamang si Diana at pinanood na umalis ang lalaki sakay ng kotse. Agad niyang itinaas ang kamay upang magpahinto ng taxi.

“Manong, sundan niyo po ang sasakyan na iyon sa unahan.”

***************

Hapon na at nagsisimula nang lumubog ang araw. Nasilip ni Diana si Timothy na bumaba ng kotse—at isang magandang babae ang agad na yumakap dito. Mabilis naningkit ang kanyang mga mata nang makilala ang mukha.

Si Jenny Suarez! Ang first love ni Timothy—kilala noon bilang magkasintahang baliw sa isa’t isa, at laging pinag-uusapan sa kanilang school. Bigla na lang itong lumipad papunta sa ibang bansa, at tuluyang nawala ang kanilang komunikasyon.

‘Ha! Bumalik na pala ang kanyang pinakamamahal!’

Si Jenny, nakangiti nang maliwanag,habang nakayakap kay Timothy. Ang kanyang mga mata, na tila bulaklak ng peach blossom, ay kumikislap sa luha, mukhang marupok ngunit kaakit-akit.

“Timmy, alam ko namang darating ka. Matagal na kitang hinihintay.”

Hawak siya ni Timothy, mula ulo hanggang paa ay pinagmamasdan. Ang tindi ng kanyang titig ay para bang nakakatunaw.

“Hindi ba masakit ang tiyan mo?”

Umiling iling naman ang ulo ni Jenny na parang naglalaro, at ang mga labi’y nakangiti.

“Nawala naman agad nang makita kita.”

Biglang nawala ang kunot sa noo ni Timothy. Ang malalim niyang mga mata, dati matalim, ay lumambot, at ang ngiti niya’y naging kaakit-akit. Para siyang nakatingin sa isang baul ng ginto.

“Nagsinungaling ka. Huwag mo na akong lokohin ng ganyan—natitense ako sa ganyang biro..”

Nagtampo si Jenny at hinila ang kanyang kamay na parang bata.

“Sige na nga. Sobrang namiss lang talaga kita. Pasensya na. Pati iyong wedding photos ninyo ni Diana, na-delay ko pa.”

Dahan-dahang hinaplos ng lalaki ang kanyang rosas na mga labi gamit ang hinlalaki.

“Basta alam mong mali iyon. Huwag mo ng ulitin.”

Hinawakan ni Jenny ang kamay ng lalaki, saka tinitigan ito ng mapanukso, “halika, may surprise talaga ako sayo..”

Magkahawak ang kanilang mga kamay habang naglalakad sa tabing-dagat patungo sa isang kahoy na kubo sa baybayin.

Nakatago sa likod ng mga puno, kinukutkot ni Diana ang kanyang mga kuko sa kanyang mga palad hanggang sa hindi na niya maramdaman ang sakit. Ang naglalagablab na luha ay dumadaloy sa kanyang mukha.

Akala niya kaya niyang harapin ito nang kalmado, pero nang makita niya ito, parang pinunit-punit ang kanyang puso. Mula sa simula, minahal siya ni Timothy na para bang siya ang kanyang buhay—pinapahalagahan ang damdamin niya, palaging binibigyan ng emosyonal na kapanatagan.

Kahit sa kanilang pinaka-intimate na sandali, pinipigilan nito ang sarili nang labis sa tuksong nararamdaman. Kapag ‘iyon’ ay lumambot, hinahawakan lang siya nito at mahina na bumubulong:

“Gusto kong i-save ang pinakamahalagang sandali para sa ating wedding night. Para sa’yo, kaya kong tiisin muna ang tukso.”

Kahit sa kanilang first night bilang mag asawa, ito ay maingat at mapagpasensya, step by step lang ang ginagawa nito.

Matapos iyon, bumulong si Timothy sa kanya na may kasamang sign language:

“Diana, ipangako mo sa akin—hindi mo ako iiwan. Mahal kita.”

Noong sandaling iyon, inisip niyang sulit na mawalan ng pandinig para salalaki, dahil karapat-dapat ito sa kanyang sakripisyo.

At ngayon, nilabag ni Timothy ang pangako sa kanya—nahulog ito sa ibang babae, winasak ang kanilang sumpaan.