CHAPTER 3

Nang iminulat ko ang mga mata ay isang nakakasilaw na liwanag agad ang bumungad sa'kin, nasa langit na ba ako? Makikita ko na ba ang mga ancestors ko? Makikita ko na si Lola.

"Nurse! Nurse gising na siya!" Isang pa milyar na boses ang aking narinig.

“Thank god your awake Claire, you scared the hell out of me.” Sabi nito at naramdaman ko ang kamay nito sa kamay ko. Nang bigyan ko siya ng tingin siyaka ko lang siya nakilala—it was Steven, my best friend.

“Stev?"

"Yes Claire, it's me." He cares my face at napa-igik ako.

“Oh.. I'm sorry, I just can't help it, I miss you." Naluluhang sabi nito. Naguguluhan ako, nasaan ako? At paanong nandito siya?

“Nasaan ako?" Tanong ko at muling inilibot ang paningin sa paligid.

“You're in a hospital, wala kabang naaalala?”

My brows farrowed. Ano nga ba ang nangyari?

"Ang natatandaan ko. . . I was driving and then. . oh my god! Naaksidente bako?” Natatarantang tanong ko. I check my body at medyo may mga band aid ako sa kamay at paa at sa muka.

“Hey, calm down. Wala naman’g malalang nangyari, it's just a scars and thank God for that. Ano bang nangyari ha? Sabi ng truck driver naka iwas ka at sa poste ka nabangga."

Naka hinga ako ng maluwag. Muling bumalik sa isip ko ang nakita ko sa office ni Calvin. This is all his fault!

"Are you crying?” Takang tanong niya. Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang luha ko. Umiling ako at pinunasan ang mga mata, pinilit ‘kong igalaw ang kamay ko ngunit masakit.

“Literally you're crying, and stop it! Bawal kapang gumalaw.” Saway nito. I sit still at napa tulala.

Dumating naman and doctor. Chineck nito kung malala ba ang pag bagok ng noo ko. Mabuti nalang talaga may safety bag kung wala ay baka tuluyan na akong namatay.

“For now kailangan mo munang mag pagaling ng mga two or three days, ito ang mga kakailanganin mong gamot, make sure maiinom mo lahat sa tamang oras."

Hindi ako umimik.

“She will doc, thank you." Si Stev na ang sumagot.

“Excuse me." Umalis na din ang doctor.

“Alam ba to ni mommy?" I asked.

“She didn't, alam mo naman ang mommy mo diba? Baka mag ka heart attack yon’ kapag nalaman niya ang nangyari sayo."

Tama siya, baka mas lalo lang maging kumplekado. She cares about me so much at baka nga atakihin siya kapag nalaman niyang naaksidente ako.

"Bakit kanga pala nandito? Diba nasa states ka? I am still mad at you Stev, iniwan muko." May bakas ng pagtatampo sa boses ko.

“Kakauwi ko lang din tapos may nakita akong accident which is you, alam mo ba kung gaano ako nag alala sayo? Tingnan mo ‘tong damit ko puno ng dugo, ako ang kumuha sayo mula sa loob ng sasakyan at nagdala sayo rito.” Napatingin ako sa damit niya at may mga bakas nga ng dugo ang puting long sleeve nito.

Ginawa niya yun? Napayuko ako pinaglaruan ang mga daliri. He was so brave. Utang ko sa kaniya ang buhay ko.

"Thank you for saving me,”

“What friends are for, Claire. Nawala lang ako ng ilang taon nagka ganiyan kana." Mukang galit na ang boses niya.

He's my one and only best friend since high school, iniwan niya lang naman ako three years ago dahil nalaman niyang ikakasal nako. Well I know kung bakit siya nagalit, pero alam ko naman na hindi pa siya handa na makita ang best friend niyang ikakasal. Nagalit ako sa kaniya dahil hindi siya naka-punta sa mismong kasal ko at hindi man lang nagparamdam sakin.

But now, he looked so different, mas naging matured ang muka at aura niya. Hindi na siya mukang immature best friend, sa tono ng pananalita niya at para na siyang tatay.

“Don't look at me like that, Claire."

“What? I just miss my best friend. Angdaya mo! Hindi ka naka punta sa kasal ko!" I pouted. Hindi ko siya tiningnan.

Rinig ko ang pag buntong hininga niya.

“You know I can't, alam mo naman diba?”

“Right, dahil gusto muko.” I answered.

“Its hurts to see you. . . marrying someone.” He paused and sits beside me.

Napayuko naman ako. Nang maka graduate kami ay siyaka siya umamin sakin, sabi niya gusto niya ako mula pa noong high school at hindi niya maamin-amin sakin dahil daw baka masayang ang pag kakaibigan namin. Well tama siya, simula nang sabihin niyang gusto niya ako ay parang lumayo ang loob ko sa kaniya. Nahihiya akong tumingin sa kaniya dahil hindi ko masuklian ang pagmamahal na gusto niya.

“We still friends right?” Sabi nito.

Napangiti naman ako at tumango. I smiled at him at sinubukan ko siyang yakapin pero masyadong masakit ang katawan ko.

“Ako na nga," He chuckled. He hugs me and I missed him, I really miss my best friend. Naluluha nanaman ako.

Ilang days din akong inalagaan ni Stev, nakakahiya dahil siya ang nag aalaga sakin. Dapat si Calvin ang gumagawa nito, aasa nanaman ba ako? Hindi ko nga alam kung alam niya ba ang nangyari sakin o wala talaga siyang pakialam. Kung natuluyan bako makokonsensya siya? Kasi siya naman talaga ang dahilan kung bakit ako nandito. Sobrang mahal ko talaga ang asawa ko na kahit ilang beses niya akong sinaktan ay patuloy ko siyang pinapatawad. Tanga na kung tanga, ayokong sayangin ang kasal namin. Yun nalang ang pinanghahawakan ko. Pero parang napapagod nako.

“Tulala ka nanaman. Tell me, is there a problem? Siyaka bakit wala ang asawa mo? Ilang araw kanang nandito at kahit anino niya ay hindi nagpakita." He sound so serious and irritated. Alam ko kasing galit siya sa asawa ko. Best enemy kaya niya si Calvin noong college palang kami. Kaya galit na galit siya nang malaman niyang kay Calvin ako ikakasal.

Huminga ako ng malalim at nagsalita.

“I don't know, baka busy sa babae niya.”

“He what? He cheated on you?”Tumango ako.

“Hindi ko alam na martyr kana pala ngayon. I see.”

“Ano bang magagawa ko? Ayaw sakin ng asawa ko Stev. . ” Muli akong napa iyak.

“Simula no’ng ikinasal kami parang kinamumuhian niyako.”

“Why didn't you tell me? Sana binawi kita.”

“Paano mo malalaman kung ayaw mo naman akong kausapin? Ilang beses kaya kitang tinawagan, hindi ka sumasagot. Wala akong karamay kapag nasasaktan ako.” Humikbi ako.

“Sorry, I was busy fixing myself, Claire. Wala din naman akong mukang maihaharap sayo dahil natatakot ako. I was scared to lose our friendship.”

Alam ko naman yun, pero sadyang nawalan din ako ng karamay sa buhay ng iwan niya ako. It sounds so selfish pero gusto ko siyang nandito kapag nasasaktan ako, siya ang nagiging sandalan ko.

“Pero yung panloloko sayo ng asawa mo? I don't give a shit on that!”

“I will give him another chance, kapag hindi parin. I will file an annulment.” Ngumiti ako ng mapait. Just one last chance and I'm done. I know my worth at ayokong masayang ang taon ko sa taong hindi nakikita ‘yon.

“You sure about that?” Tumango ako.

“Fine. Just call me if you need me.”

Umuwi ako ng bahay after three days, pa ika-ika pakong maglakad at inaalalayan naman ako ni Manang Eva, isang kasambahay namin at ito din ang palaging tumutulong sa akin kapag nagluluto o naglilinis ako ng bahay.

“Halos hindi din po umuuwi si sir dito ng ilang araw ma'am, akala ko nga po nag bakasyon po kayo.”

Baka hindi kinaya ang kahihiyan? Mabuti't may roon pa siyang hiya. Nag ka roon kaya ng issue dahil sa nangyari? Fuck! Sumasakit ng ulo ko.

“Ganun po ba? Kailan po ang huling-uwi niya manang?"

“Kahapon po ng gabi ma'am, may kasama po."

Kumunot ang noo ko. Kasama?

“Sino? Babae po ba?" Agad na tanong ko. Takte talaga! Akala ko pa naman nahiya siya, yun pala naghahanap Lang ng bwelo para mambabae ulit.

Nakita ko ang pag lunok ni Manang Eva at siyaka ito tumango. May dinala siyang babae sa bahay namin? Napaka walang hiya! Hindi parin siya nadala sa nangyari. Hindi man lang niya ako inalala kung okay ako o kamustahin ako. Sarili niya lang ang iniisip niya at ang babae niya! P*****a siya!

Bigla kaming naka rinig ng tawanan mula sa sala kaya tinulungan ako ni manang na tumayo at inalalayan mag lakad. Nang maka rating kami sa sala ay isang lalaki at babae ang naka upo sa couch at nag tatawanan. It was Calvin, at sinong kasama niya?

Nang maka lapit ako ay siyaka ko lang nakita ang muka ng babae. Napalaki ang mata ko, it was Hailey, ang first love ni Calvin noong college. Bakit siya nandito?

Napa tingin sakin si Calvin at tumaas ang kilay nito. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa.

“What happened to you? You look like a mess.” He said at uminom ng wine mula sa baso nito. Ang aga-aga iinom siya ng ganitong oras. Hindi man lang ako kimusta? Napaka buti talagang asawa!

“Is that you Claire? Ohh my gosh, hindi kita nakilala. Hindi kana mukang fresh kagaya noon.” Tumawa pa ito. Si Calvin naman ay mukang imismid lang.

“Yeahh, it's me. Ikaw ba Hailey? Mukang kang nanay ah, ilang anak na meron ka?" I said with my sarcastic tone. Tumaas naman ang kilay nito.

“Ohh no, I don't have a child yet. . . . maybe Calvin can give me one.” Ngumiti pa ito ng nakakaloko sakin at kumapit ito sa balikat ni Calvin. Iniinis niya ba ako? Kasi kung oo well, nagpunyagi siya.

“Madali lang naman mangarap, pero sad to say Calvin and I are married." Ipinakita ko pa ang wedding ring sa kamay ko at nginitian siya ng nakakaasar.

“Ohh. Is that so? But Calvin said he's single, maybe you're the one who's daydreaming, Claire.”

Napalunok ako at napa yukom. Tiningnan ko ng masama si Calvin at parang wala lang sa kaniya. Really? Single? Baka gusto niyang totohanin ko nalang. Single pala ha! Pwes mag sama kayo!

“Yeah, he's single now.” Kinuha ko ang sing-sing sa daliri ko at padabog na inilagay sa mesa.

“Ohhhh..” Rinig kong sabi ni Hailey. Masama naman ang tingin sakin ni Calvin. Ngumiti ako ng matamis sa kaniya at siyaka ko sila tinalikuran at umalis. Sinubukan kong maglakad ng maayos, masakit pero kailangan.

“Ma'am talagang maghihiwalay na kayo ni Sir?” Tanong ni manang nang maka rating kami sa kwarto ko.

“Manang masakit napo yung ginagawa sakin ni Calvin, hindi ko na kaya.” Pinilit kong hindi umiyak at inayos ang mga gamit ko sa maleta. Akala ko kaya ko pa siyang bigyan ng chance pero ayoko na talaga. Durog na durog na ang puso ko.