CHAPTER 5

[ Claire POV ]

Humigpit ang yakap ko kay Stev. Please sana gumana. Ayoko na siyang makausap, ayoko na siyang makita. Gusto ko na siyang mawala sa buhay ko. Bumabalik lang sa isip ko ang mga ginawa niya sakin. Tanging pagkamuhi na lamang ang nararamdaman ko para sa kaniya.

“Hindi mo ba siya talaga nakikilala?” Muling tanong ni Stev, umiling nanaman ako at umaktong natatakot.

“Ahhh! My head hurts!” Pagkukunwari ko.

“Please call the doctor!” Ani mama sa nurse. Nagmadali naman ang nurse lumabas at naiwan kami.

Ilang minuto din ang pagtitig sakin ni Calvin at hindi ko ito binigyan ng tingin dahil umaakto akong natatakot sa kaniya, ramdam ko ang talim ng pagtitig niya. Para siyang sasabog anytime. Gusto ko siyang pagmumurahin at palabasin dahil sa pag hulog ko sa hagdan, siya ang may kasalanan kung bakit ako na laglag. Kung hinayaan lang niya akong umalis, wala sana ako nandito sa ospital.

At bakit ba siya nandito? Natutuwa siguro siyang makita akong naka tihaya dito sa ospital, yun naman talaga ang plano niya diba? Na patayin ako! Pwes, hindi ako papayag na hindi ako maka bawi sa lahat ng ginawa niya sa’kin!

Dumating ang doctor, he check my vitals and my wounds.

“Maybe because of the shock kaya siya nagkaroon ang selected amnesia. Napalakas ang pag bagok ng ulo ng pasyente kaya hindi impossibleng mag-karoon siya nito. For now, kailangan ko pang ng iilang test mula sa pasyente for some instances. And please don't stress the patient at baka sumakit lalo ang ulo niya.”

Tahimik lamang akong nakikinig. Sorry doc pero kailangan ko lang gawin to para tuluyan na akong makalaya sa masama ‘kong asawa. I need some time para tuluyan na akong makawala kay Calvin.

“Thank you doc,” Si Stev. He gently cares my back. I feel safe now because mom is here and Stev. Hindi na ako masasaktan ni Calvin.

“Tell me if you're head hurts again, okay?”

Tumango ako at ngumiti kay Steven. Napa buntong hininga naman si mommy at si Calvin naman ay tahimik na naka sandal sa gilid ng pintuan at patuloy lamang sa pagtitig sa akin. Galit ang muka nito habang naka tingin sa amin ni Stev. Is he jealous? ASA naman ako! Paki ko kung magselos siya, as if naman may pakialam siya sakin.

Lumapit sa akin si mommy and hinalikan ako ng mahina sa noo.

“I'll be back anak, may aasukasuhin lang ako.” Ngumiti ito at hinawakan ang kamay ko. Tinanguan ko siya at ngumiti ako pabalik. Tumalikod na ito nag lakad palabas, sumunod naman si Calvin sa kaniya. Doon lamang ako naka hinga ng maluwag.

“Totoo bang wala kang naaalala?” Napalingon ako kay Stev.

“Sorry.”

“Sorry for what?” Takang tanong niya.

“For doing this. I just wanted to be free with him Stev, sobrang durog na durog nako, hindi ko na kaya ang ginagawa niya sakin.” Napayuko ako.

“I knew it! Tell me tinulak kaba niya kaya ka nalaglag?” May galit na sa boses nito.

Hindi ko alam kung tinulak ba ako o sadyang nahulog lang talaga ako, but it doesn't matter. It's his fault!

Hindi ako umimik.

“That asshole! I will fucking kill him!”

“No need. Wala naman na akong plano na bumalik pa sa kaniya. I just need your help to get over this, can you help me?”

Bumuntong hininga ito at siyaka siya pumayag.

“Just promise me Claire, no more chances.” He demanded.

I smiled bitterly.

“No more chances.”

Lumipas ang isang linggo at ni anino niya ay hindi nagpakita. Mas mabuti nang hindi ko na siya makita dahil tataas lang ang balahibo at dugo ko kapag nakita ko siya ulit.

“Ready?”

“Oo naman no’, ayoko na dito masyado nang boring.” Pagbibiro ko. Tumawa naman si Stev at binitbit ang iilang gamit ko. Ngayon na ako lalabas at sawakas uuwi na.

“Where’s mom?” I asked.

He just shrug.

“I don't know,”

Tanging si Stev lang ang sinabihan ko tungkol sa pagkukunwari ko, mom doesn't know everything, lalong-lalo na ang ginawa sakin ni Calvin.

Naka wheel chair ako ng lumabas sa pinto. Masyado pang masakit ang paa ko at hindi pa masyadong nakaka recover. Hindi paman kami nakakalayo nang makita namin si mommy na may kausap na doctor.

“Sino kayang kausap niya? Kilala mo ba?” Tanong ko sa lalaking nasalikuran ko habang mahinang tinutulak ang wheel chair ko.

“Nope. I didn't know either. Maybe a friend.” He answered.

A friend? Baka nga. Marami rin kasing friends si mommy at lahat mga professional. That's the advantage of being rich, lahat ng mga kaibigan ay mayayaman din.

Nang matanaw niya kami ay siyaka ito nag paalam sa kausap niya.

“Who’s that?” I asked her nanag makalapit ito.

“A friend of mine from college, nag usap lang kami tungkol sa paparating na alumni next week.”

“Can I come?”

“You know you can't, darling. Ayoko ko munang gumalaw-galaw ka anak. Please be a good girl.”

Wala akong choice kundi sumunod. Si mommy talaga napaka OA, magaling naman na siguro ako next week. Siyaka lagi naman akong good girl, and a good house wife.

Bumaba na kami ng lobby at hinintay si mang Andoy, ang driver ni mommy.

“You two wait here, pupuntahan ko lang sa labas.” Sumunod naman kami ni Stev at nag hintay lang sa lobby.

“Pag gumaling kana gumala tayo ha’, doon tayo sa laging tinatambayan natin noong high school, naalala mo yung sa theme park?” Then I heard him chuckled.

Tiningnan ko siya ng masama nang tumayo ito sa harap ko habang may asar na ngiti sa mga labi. Pinaka ayoko sa theme park. Natatakot ako sa mga rides at tanging pagkain lang ang habol ko dun.

“Ikaw na lang, no thanks.”

“Sure ka? Libre ko lahat.” Pag pupumilit pa niya.

“No.”

“Lahat ng kakainin mo, as in lahat.”

My eyes sparkling. Sige na nga, matagal narin akong hindi nakakapunta ng theme park.

“Okay, deal.” I giggled. Excited na akong gumaling para makapag gala naman ako.

“Sabi mo yan! Wala nang bawian—”

Biglang nag ring ang cellphone ni Stev. He looked at his phone siyaka tumingin sa akin at binigyan ako ng ngiti.

“Sasagutin ko lang to, stay there. I'll be right back!”

“I will.”

Ngumiti lang ako at tiningnan siya habang papalayo. Napaka perfect din ni Steven, lalo na ang lumaking katawan nito. I bet nag gygym ang baliw. Bagay din naman sa kaniya, para siyang next top model. Well mas lamang lang si Calvin sa katawan pero mas okay na din ang kay Stev. Sikat na din siyang Engineer sa U.S, so proud of him. Kumuha pala siya ng masteral at naka pasa agad in just two years. Isang taon lang ang tinagal niya as Engineer at nakilala agad siya sa U.S, napaka talented ng best friend ko. Sa kaniya ako magpapagawa ng bahay ko, gusto ko malapit sa beach para lagi ‘kong makita ang magandang sun—

“I guess you're okay now huh?”

Napapitlag agad ako ng marinig ko ang pamilyar na boses. That voice! It was him! Shit! What should I do?

Napalunok ako nang maglakad ito patungo sa harapan ko, parang nawala lahat ng dugo ko sa katawan. I felt my knees weakend.

Naka pamulsa ito habang maimtim na nakatingin sa’kin.

“You again?” Shit! Ano ba dapat?

“Tsk. Don't fool me.” Imismid pa ito.

Tumaas ang kilay ko at umaktong nalilito.

“What do you mean Mr? Teka, kilala ba kita? At bakit kaba ganiyan maka tingin?” I act like I was irritated to him.

Hindi makapaniwalang umiling ito at tumawa.

“Stop acting like you didn't know me, Claire. It doesn't suits on you.” Nagulat ako nang hawakan nito ang wheel chair ko at mabagsik akong tiningnan sa mga mata. Para talaga siyang mabangis na hayop, parang anytime sasakmalin niya ako.

“You can't fool me—”

“Stay away from her!” Biglang dumating si Stev. Thanks god! Mamatay nako dito sa kaba. Tangina nitong si Calvin, ayaw pakong tigilan. Ako nanga ang umiiwas tapos siya naman itong lumalapit.

Nasa likuran ko na si Stev. Para silang nagpapatayan dahil sa matatalim nilang tinginan.

“Stay away? Dapat ko bang ipaalala sayo na ako ang asa—”

“Hindi na mag mula ngayon. At pwede ba? Wag kanang umasa dahil kapag bumalik man ang alala niya, lalayo at lalayo parin sayo si Claire.”

Napalunok ako. Tama si Stev, lalayuan ko na talaga si Calvin. Mamatay siya! Wala na akong pakialam sa kaniya! Hiwalay na kami. Tinapos ko na kung ano mang namamagitan sa’min, tss.. as if naman na nag-karoon. Ako lang naman ang nag iinsist as wife niya at siya? Happy go lucky na akala mo single, bwesit siya! Magsama sila ng kabet niya! Buntisin niya at magpaka baboy sila!

Hindi na hinintay ni Stev na magsalita si Calvin at tinulak na ang wheel chair ko palabas ng ospital. Naghihintay na rin pala si mommy sa amin.

“Sorry about that.” Steven said.

“Thank you for saving me from him again.” Parang unti-unting naglalaho ang boses ko. I was hurt, kahit umakto akong nawalan ng alaala ganun parin niya ako tratuhin. He always ruthless, kailan ba siya magbabago? Ano bang nagawa ko sa kaniya at parang galit na galit siya sakin?

“Okay kalang anak?”

Napaangat ang tingin ko kay mommy na naghihintay sa kotse.

“Ahh-opo.”