REI ZAX'S POV:
Kitang-kita sa peripheral vision ko kung paano lumawak ang kaniyang ngiti. Matapos kong pirmahan ito ay ganon na lang ang gulat ko nang yakapin ako nito ng walang paalam.
Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Nanatili akong nakatayo habang nanginginig ang aking kamao.
'Hindi talaga ako sanay na may yumayakap na lang sa akin. Ang gusto ko, ako dapat ang yumayakap sa kanila.'
"Salamat!" Mababakasan pa rin dito ang saya sa kaniyang salita.
Napangiti na rin ako sa huli, siguro kailangan ko na talagang masanay sa ganito.
'How about Laishia? Hindi ba at niyayakap ka rin nito?' Salungat naman ng aking utak.
REI ZAX'S POV:"Ayan mabuti napunta na rin sa totoong mundo ang sarili mo. Bakit ba napakaseryoso mo sa pagtitingin sa labas?" Nagtatakang tanong sa akin ni Daxon.Ni hindi man lamang iniisip kung ano ba ang ginawa niya sa akin kanina. Mabilis kong itinaas ang aking kamay at sinakto ito sa mukha ni Daxon.Kita sa mukha niya ang gulat. Napahawak pa siya sa pisngi niya na namumula na dahil sa ginawa kong pagsampal. At dahil sa pagiging maputi niya, para na siyang tomato sauce na handang ilagay na lang sa lalagyan.Masyadong mapula hanggang sa labi niya.Gusto kong ngumiti at tumawa. Pero may ginawa siya sa akin na hindi kaaya-aya.Saka a
REI ZAX'S POV:"Bata pa lang ako nang mamatay ang mommy ko. Siguro nasa 5 years old pa lang ako ng mga kapanahunan na iyon." Napalingon kami kay Laishia na ngayon ay nakatanaw sa ilog na kinaliligiran ng mga itik.Halata sa mukha niya ang lungkot. Kung kaya't inakbayan namin ni Daxon ito. Para maramdaman niya na hindi siya nag-iisa.Kinuha ko rin ang cellphone ko sa aking bulsa at binuksan ito. Hinanap ko ang recorder na app at pinindot.Para may documentary ako sa pagsasalaysay niya."Actually hindi naman talaga siya namatay..." Bumuntong-hininga pa siya at tumingin sa kaitaasan.Nag
REI ZAX'S POV:Matapos ang madamdamin na eksena sa nakaraan ni Laishia. Nakaramdam siya ng antok kung kaya naisipan namin na patulugin na muna siya.Total anong oras na rin natapos ang pagmamasid at pagtikim namin sa mga prutas sa may bukid. Lalo na ang pagkwekwento niya ng nakaraan.Hanggang ngayon nasa isip ko pa rin ang sinabi ni Laishia. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyari, kaya pala ganon siya umasta tuwing magkasama kami. Ang alak na lang pala ang nagiging solusyon sa problema niya, ni hindi ko man lamang nakita ang mga bagay na iyon. Hindi ko man lamang siya nasamahan sa mga araw na nalulungkot at natatakot siya sa ama't tiyuhin niya.Tunay nga na kaibigan ako sa kaniya, pero para sa akin. Isa akong walang kwenta na kaibigan. Hindi ko man lamang naiisip na may nangyayari na palang hindi maganda sa kaniya.Kung sana lang..."Haist." Mahinang buntong-hininga
REI ZAX'S POV:"Look at your reaction! Nakakatawa ka Ax!" Hinawakan ko pa ang aking bibig para hindi lumabas ang nagbabadyang halakhak.Pero hindi ko talaga kayang pigilan. Kung kaya ay tawa na lang ako nang tawa habang patuloy na sumasagi sa aking isipan ang nangyari sa kaniya kanina.Pero ang saya ay napalitan nang hindi kaaya-aya matapos may kakaibang nangyari sa aking katawan.Napaubo ako dahil sa matinding halaklak. Napahawak pa ako sa aking lalamunan dahil sa sobrang hirap makahinga.'Napasobra tuloy ako sa pagtawa. Hays!'Nakarinig naman ako ng tawa sa kabila. Siya naman ngayon ang tumatawa dahil sa akin.
REI ZAX'S POV:"A...Ax," pailing-iling pa ako sa mga narinig ko. Hindi pa rin talaga ako makapaniwala." Bakit ngayon mo lang sinabi?"Ngumiti lang siya at saka tumingin sa langit." Dahil alam ko, dadagdag lang ako sa problema mo. Ayos lang naman na itago, hanggat kaya pang damdamin. Gagawin ko. Basta ang mahalaga masaya pa tayo.""Pero sinabi ko na sa iyo na walang sekretuhan hindi ba?" Sambit ko sa kaniya nang seryoso. Pero hindi pa rin nawawala ang ngiti niya.Para ngang hindi niya ako narinig dahil patuloy lamang siya sa kaniyang pagmamasid sa itaas.Limang minuto siya na ganon lamang ang ginagawa. Hindi ko na rin dinagdagan ang aking sinabi dahil magsasalita rin naman siya kapag napagod siya sa kakatungo."Alam ko. Kaya nga nilalabas ko na ito sa iyo para aware ka sa akin kung bakit masyado ba akong makrat sa mga nakapaligid sa atin. Sobrang tagal 'no? Sobrang ta
REI ZAX'S POV:Nakarating na kami sa ilog na pinagsasabi ni Laishia kanina habang kami ay kumakain ng umagahan.Nasa labas nga ito ng hacienda at nasa gilid pa nito. May pader na nagtatabing sa mismong bahay ng Don. At sa ilog naman maraming mga bato ang nakapaligid. Puro mga malalaki saka bagay lamang para talunan kung gusto mo.Ngunit, kapansin-pansin din ang mga matatandang naglalaba sa pinakaunahan ng ilog."Wala ba riyan na dumi sa ilalim ng liliguan natin?" Tanong ko agad kay Laishia.Napakibit-balikat din ito sa tanong ko. Lahat naman kami ay walang sagot dahil parehas kaming walang alam patungkol dito."So…" napalingon naman kaming dalawa ni Laishia kay Daxon na nakatingin ng diretso sa kaliwang direksyon namin.Napaharap naman ako roon at biglang napangiwi sa aking nakita.'Hindi ba siya na
REI ZAX'S POV:"HOY PAPASUKIN NINYO AKO!" Patuloy sa pagkalampog si Daxon sa pintuan. Hanggang ngayon hindi pa rin namin siya pinapasok hanggat wala siyang sinasabing password."Password muna." Pangisi-ngisi pa kami sa may bintana malapit sa pintuan. At kitang-kita roon ang mukha ni Daxon na hindi maipinta. Nakalabas ang kaniyang kulubot sa noo at ang mata ay masama kung makatingin sa amin.Kung nakakamatay lang talaga iyan, baka kanina pa kami naghihingalo sa lupa."Pa-password password pa. Ano ba kasing meron diyan?" May halong inis sa kaniyang boses at saka nagdadabog sa sahig.Natatawa na lang ako sa kaniya. Para siyang bata kung makaasta talaga."Hayss... Ewan daw sa inyo! Wala talagang forever, password na lang hindi pa alam." Naiiling na saad ni Laishia bago mapahalukipkip."Eh...ang alam ko lang naman password ay 'I love you Rei'
REI ZAX'S POV:Nakarating na ako sa kulungan sa Masalong, Labo. Malayo ang lugar na ito sa mga kabahayan at halata rin na bago pa lang ang pagkakagawa. Tatlong palapag ito at saka may alambre na nakapaikot sa itaas ng pader ng kulungan. Sinisigurado nila ang kaligtasan ng mga mamamayan para hindi makatakas ang mga taong nasa loob.Hindi ko na iyon pinansin pa at tinuloy ang aking sarili na maglakad papunta sa guard house. Napatayo naman ito sa kaniyang kinauupuan at saka hinarangan ako sa daraanan."Anong sadya mo rito Sir? Hindi po ito oras ng pagbisita." Nagtataka nitong tanong sa akin."Hindi ako pumunta rito para bumisita. Pinapunta ako rito ng isa sa mga pulis na tumulong sa akin."Napansin ko naman kung paano siya magulat at biglang napagilid sa daraanan. "Ganon po ba…kanina pa po kayo hinihintay ni Corp." Tanging tango na lang ang aking iginawad sa guard bago