บทที่ 32 ภาพหน้าจอ

ในเช้าวันถัดมา ผมก็ตื่นมาทำอาหารเช้าให้ตัวเองและให้ไอ้ซันมันด้วย ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง เพื่อไปให้ทันการเข้าเรียนทำอาหารวันแรก ไม่คิดจะปลุกมันให้ลุกขึ้นมาทานอาหารหรือไปส่งหรืออะไรทั้งนั้น เพราะเข้าใจดีว่ากว่ามันจะกลับมาถึงห้องและนอนพักผ่อนมันดึกมากขนาดไหน ปล่อยให้นอนต่อไปจะดีกว่า

หลังจากนั้นผมก็ขับพานาเม่ร่าสีน้ำเงินเข้มหรือก็คือไท่หยางของผมนั้นเองไปตามถนนที่การจราจรติดขัดอย่างไม่เร่งรีบมากนัก จนกระทั่งมาถึงโรงแรมที่เป็นสถานที่เรียน ผมเข้าไปแจ้งชื่อกับประชาสัมพันธ์ เธอก็บอกให้ผมเข้าไปที่ห้องครัวหลักของโรงแรมได้เลย พอเข้าไปแล้วทำให้ผมเห็นว่ามีนักเรียนคนอื่นๆ อีก 2 คนมารออยู่ก่อนแล้ว พวกเราทั้งสามคนนั่งเรียงกัน จนกระทั่งเชฟเดินเข้ามาใกล้ พวกผมถึงผุดตัวลุกขึ้น ยกมือไหว้สวัสดี เชฟพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วจึงเดินนำไปที่มุมหนึ่ง มีโต๊ะแล้วข้าวของจัดวางรอเอาไว้ 3 ชุด และที่ด้านหลังเป็นวัตถุดิบชนิดต่างๆ

“ผมจะขอแจ้งก่อนว่า การสอนของผมจะไม่เหมือนกับโรงเรียนการสอนทั่วๆ ไป ผมจะไม่บังคับให้พวกคุณพยายามทำตามวิธีการของผม หรือต้องรสชาติเหมือนผม กลับกันผมอยากจ