บทที่ 9 ดูตัว???

“สวัสดีครับ” ผมยกมือสวัสดี ก่อนจะไล่สายตามองไปที่บุคคลที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว มีป๊า ม๊า และอีกฝั่งคือ......

อ้าว?

“สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักอีกครั้ง พร้อมกับผงกหัวไปด้วย ยกมือสวัสดีคุณลุงและพี่ท็อป รุ่นพี่ที่คณะของผมเอง

“นั่งสิ” ป๊าของผมเอ่ยบอกเบาๆ ทำให้ผมทรุดตัวลงนั่งอย่างงงๆ จะไม่งงได้ไงครับ ปกติมันต้องเป็นงานดูตัวอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอ ผมต้องพบกับหญิงสาวที่ส่งสายตาหยาดเยิ้ม หรือไม่ก็ก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอายไม่ใช่หรอ ไม่ใช่สายตาที่มองมาด้วยความเอ็นดูแบบนี้??? พอผมนั่งลงได้ ลุงจรัญก็เอ่ยชวนคุยทันที

“ลุงคงทำให้ตกใจสินะ ถึงได้ตั้งใจหนีแบบนั้นน่ะ” ลุงจรัญพูดยิ้มๆ ต่างจากผมที่ผงกหัวขึ้น เงยหน้ามองทันที เลยไปทางพี่คม แล้ววกกลับมาที่ป๊าของตัวเอง

“ฮึฮึ ตาท็อปก็อยู่ในรถด้วยนะ ตั้งใจจะรับมาทีเดียวนั่นแหละ เห็นตาท็อปบอกว่าพอเจอหน้าพี่เลี้ยงก็วิ่งหนีเลยหรอ”

“อ่อ” ป๊าไม่ได้พูดอะไรออกมา ยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบนิดๆ ต่างจากม๊าที่หัวเราะเบาๆ

“พี่ไม่คิดจะชวนเบสมาดูตัวหรอกนะครับ” พี่ท็อปพูดขึ้น แล้วยกยิ้มเอ็นดูส่งมาให้

“อ่อ แหะๆ ครับ”

“พอดีพี่ได้ข่าวมาว่าตอนรับน้อง เบสไม่มีพี่เทคมาสนใจเลยใช่ไหมครับ ให้พี่ช่วยหาให้ไหมว่าเป็นใคร ขอโทษนะที่ต้องนัดออกมาแบบนี้ แต่เพราะพี่ไม่มีช่องทางติดต่อ เลยรบกวนคุณลุงเดชาเป็นคนนัดออกมาให้น่ะ ประจวบกับพ่อของพี่มีเรื่องงานจะคุยกับคุณลุงด้วยพอดี หวังว่าคงไม่รบกวนเรานะ”

“อ้อ ไม่เลยครับ ไม่เลย ผมไม่มีเรียนตอนบ่ายอยู่แล้วน่ะครับ”

“หึ” เสียงของป๊าที่หัวเราะเบาๆ ทำให้ผมหันหน้าไปมอง เบ้ปากมองบน รู้ว่าจะหัวเราะเยาะเรื่องเมื่อตอนเช้าน่ะสิ

“อย่างที่บอกนั่นแหละนะ เพราะคุณลุงกับคุณป้าฝากฝังมาด้วย พี่เลยเอาชีทเรียนบางส่วนติดมาให้ ไว้ค่อยไปเอาหลังทานอาหารเสร็จนะ”

“อ่า ขอบคุณครับ” ผมบอกขอบคุณเบาๆ ป๊า ม๊ากับคุณลุงก็คุยเรื่องงานกันไป ผมก็คุยกับพี่ท็อปไป มีบ้างที่พี่ท็อปหันไปตอบเรื่องงานกับพ่อของตัวเอง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งเฉยๆ เพราะผมไม่ได้เข้าไปช่วยหยิบจับเรื่องงานของป๊าเลย ก็เลยคุยไม่รู้เรื่อง

พอทานอาหารเสร็จผมกับพี่ท็อปก็ขอตัวออกมาก่อน พี่ท็อปเดินไปที่รถของตัวเอง ทำให้ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไหนพี่บอกว่านั่งรถมากับพี่คมไงครับ?”

“อื้อ ก็ให้คนขับรถเอารถมาให้น่ะ เพราะพี่กับพ่อพี่ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทต่อ” พี่ท็อปพูดพลางค้นของในรถไปด้วย จนกระทั่งได้ซองเอกสารสีน้ำตาลที่ค่อนข้างหนามีปึกหนึ่ง พี่ท็อปชูสิ่งที่ถืออยู่ในมือให้ดู ก่อนจะวางแปะบนศีรษะของผม แล้วจึงส่งให้ผมรับเอามาถือไว้เอง

“ทานกาแฟกับของหวานไหม?”

“ครับ”

“งั้นปะ” พี่ท็อปว่าพลางเดินนำหน้าไปก่อน ผมเองก็เดินตามหลังต้อยๆ จนกระทั่งเข้าไปภายในตัวตึกอีกครั้ง เราไม่ได้กลับไปที่ชั้นอาหารชั้นเดิม แต่กลับลงลิฟต์มาจนสุดอยู่ที่ชั้น 1 พี่ท็อปเดินนำออกไปก่อน มุ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์ สั่งกาแฟทันที

“อเมริกาโน่ร้อน แก้วหนึ่งครับ เบสเอาอะไร”

“อืมมมมม ขอโกโก้แล้วกันครับ”

“เอาขนมอะไรไหม” ดังนั้นจึงขยับไปที่ตู้ขนมที่ด้านข้าง เลือกดูอยู่สักพัก จึงออกปากบอกพนักงาน

“เอาบลูเบอรี่ชีสเค้ก บานานอฟฟี่ครับ” พอสั่งเสร็จพนักงานก็ทวนรายการอีกครั้ง แล้วจึงชำระเงิน ผมกับพี่ท็อปก็หาโต๊ะนั่งแถวๆ นั้น บรรยากาศผ่อนคลายกว่าห้องอาหารข้างบนอีกครับ อาจเป็นเพราะพี่ท็อปไม่ได้มีรังสีกดดันแบบป๊าผมก็ได้ เพียงไม่นานเมนูที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟ พี่ท็อปก็ชวนผมคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ พร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย

“พี่ขอช่องทางการติดต่อกับเราได้ไหม เผื่อพี่ค้นเจอชีทอื่นๆ จะได้ส่งไปให้”

“อ้อ ได้ครับ” ผมตอบรับพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา บอกเบอร์โทรที่อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีละ แล้วก็แถมแอพแชทต่างๆ ที่ตัวเองใช้งานอยู่ให้กับอีกฝ่ายไปด้วย พอพี่ท็อปแอดมาแล้วก็ชูโทรศัพท์น้อยๆ เป็นสัญญาณ ผมก็กดตอบรับกลับไป ดีจะตายนี่ครับ มีคนคอยช่วยเรื่องเรียน เบาแรงไปได้เยอะ

“วันนี้เพื่อนที่เดินมาด้วยกันนั้นพึ่งเจอกันตอนเข้ามหาลัยหรอ?” พูดจบก็จิบกาแฟไปด้วย

“อ้อ เปล่าครับ เป็นเพื่อนสนิทครับ คบกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“อื้อ นอกจากเพื่อนคนนี้แล้วมีคนอื่นอีกไหม?”

“ก็มีเพื่อนในกลุ่มที่เจอตอนมหาลัยอีก 2 คนครับ ถามทำไมหรอครับ?”

“เปล่า พี่แค่กลัวว่าเบสจะไม่มีเพื่อน” ผมหัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากบอกต่อ

“ตอนเด็กๆ นะครับพี่ท็อป ตอนที่พึ่งย้ายมาที่ไทยใหม่ๆ ผมโดนแกล้งสารพัดเลยครับ แทบไม่มีคนคบด้วยเลย ก็มีเพื่อนคนนี้แหละที่ออกหน้ามาช่วย แล้วก็มาเป็นเพื่อนกัน แต่ว่าตัวมันเองก็แกล้งผมเหมือนกัน บางทียังคิดเลยว่าถ้าผมไปคบคนอื่น คงไม่โดนแกล้งบ่อยเท่านี้”

“ดูสนิทกันดีนะ”

“แน่สิครับ เกือบ 10 ปี แล้วละครับ” พูดพลางตักบลูเบอรี่ชีสเค้กไปด้วย แล้วดันบานานอฟฟี่ไปทางพี่ท็อป ซึ่งอีกฝ่ายก็เลิกคิ้วน้อยๆ

“เพิ่มระดับน้ำตาลในเลือดครับ”

“ฮึฮึ” พี่ท็อปหัวเราะหน่อยๆ แล้วจึงขยับช้อน ตักบานานอฟฟี่เข้าปาก

“แล้วนี่อยู่หอพักหรือว่าไปกลับที่บ้านเอาละ”

“อยู่หอพักครับ ไปกลับไม่ไหวครับ มันค่อนข้างไกลจากบ้านผม เดินทางหนึ่งชั่วโมงไม่รวมรถติด เคยมาช่วงรับน้อง ก็เกือบจะสายอยู่เหมือนกันครับ”

“อยู่หอพักก็ต้องระวังเรื่องเวลานะ คนส่วนใหญ่จะคิดว่าอยู่ใกล้แล้วสายนิดหน่อยก็ได้ พอเอาเข้าจริงก็จะมาสายกว่าคนที่อยู่ไกลกว่า”

“สบายใจได้เลยครับ ป๊าผมสอนเสมอเรื่องการตรงต่อเวลา เพราะเป็นคุณสมบัติที่พึ่งมี ไม่ใช่เพราะเป็นนักธุรกิจนะครับ แต่เพราะเราให้ความสำคัญกับเวลาและต้องรู้จักให้เกียรติคนอื่น” พูดจบก็ดูดโกโก้ในแก้วไปด้วย เข้มดีจริงๆ ครับ

“ลุงเดชาสอนมาดีนะ” พี่ท็อปพูดขึ้น แล้วก็ชวนคุยเรื่องอื่นๆ ไปพลาง เหมือนพี่น้องกันมากกว่าคนที่พึ่งจะรู้จักกัน ดูสนิทกันมานานทั้งๆ ที่พึ่งจะพูดคุยกันเป็นครั้งที่ 3 เท่านั้นเอง ต้องยกความดีความชอบให้พี่ท็อปแหละครับ เพราะหาเรื่องมาชวนคุยได้เก่ง พอรู้ว่าผมไม่ได้เข้าไปทำงานที่บริษัท ก็เลยเลี่ยงที่จะคุยเรื่องธุรกิจ แล้วหันไปถามเรื่องความชอบ ความสนใจ อะไรพวกนั้นแทน ทำให้ผมปกติจะนิ่งเงียบ แนะนำตัวพอเป็นพิธี สามารถพูดคุยอะไรยาวๆ อธิบายยาวๆ ได้อย่างลื่นไหล ไม่มีอาการขัดเขินหรือถามคำตอบคำ

เรานั่งกันอยู่อีกสักพัก พ่อของพี่ท็อปก็โทรมาตาม ยังไม่วายถามถึงผมด้วยว่าแอบหนีไปแล้วรึยัง ทำให้พี่ท็อปหัวเราะหน่อยๆ แล้วบอกว่าเอาของอร่อยมาล่อก็จับได้อยู่หมัดแล้ว ทำให้ผมมุ่ยหน้าเล็กน้อย แต่ไม่เถียงครับ มันคือเรื่องจริง พอคุยเสร็จก็หันมาหาผมแล้วบอกว่าให้รอที่ร้านกาแฟนี่แหละ เดี๋ยวคนขับรถจะวนมารับ ซึ่งผมคิดว่าคงจะเป็นพี่คมแหละครับ

ผมกับพี่ท็อปจึงออกไปยืนรอที่หน้าร้าน เพียงไม่นานรถก็มาจอดติดกัน ผมเดินไปที่รถของพี่ท็อป พอพี่ท็อปขึ้นไปได้ ก็ลดกระจกลงเมื่อผมก้มตัว ก่อนจะยกมือไหว้ลาลุงจรัญและพี่ท็อป ทั้งสองคนพยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนรถออกไป ผมจึงเดินกลับไปที่รถของตัวเอง พี่คมเป็นคนขับให้ มีเสื้อผ้าชุดนักศึกษาของผมแขวนอยู่ที่หลังรถ ผมก็ขึ้นไปนั่ง พี่คมจึงค่อยๆ ออกตัว

“ป๊ากับม๊าละครับ”

"แยกกับคุณจรัญตั้งแต่ห้องอาหารแล้วครับ” ผมพยักหน้าหน่อยๆ ก่อนจะนั่งรถไปเรื่อยๆ พี่คมพาผมมาส่งที่คอนโด หยิบเอาชุดนักศึกษาถือตามหลังมา พร้อมกับห่ออะไรสักอย่าง โดยที่มีผมเดินนำหน้า ในมือถือซองเอกสารสีน้ำตาล พอขึ้นไปถึงห้องตัวเองแล้ว ก็เห็นไอ้ซันยืนพิงกำแพงอยู่ที่ด้านข้าง ผมไม่ได้เอ่ยทักอะไร แต่เปิดประตูเข้าไป พี่คมเดินตามหลังมา ไอ้ซันเข้าคนสุดท้าย ปิดประตูให้เรียบร้อย พอพี่คมแขวนชุดให้ผมเสร็จ ก็เอาของอีกอย่างที่ถือติดมือมาวางลงบนโต๊ะที่หน้าทีวี ก่อนจะขอตัวกลับไป

ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในห้องนอนให้เป็นชุดที่สบาย พอกลับออกมาก็ต้องนิ่งอึ้ง เมื่อไอ้ซันแกะห่อที่ว่าออก แล้ววางเรียงบนโต๊ะจนเต็มไปหมด

“มากิน”

“ไม่” ผมเอ่ยปฏิเสธแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวหนึ่ง ซึ่งแยกห่างออกมาจากไอ้ซัน เป็นโซฟาเดียว

“อย่าดื้อ”

“ไม่หิว อิ่มแล้ว” พูดพลางมองไปที่ทีวี ที่ไม่ได้เปิดรายการอะไรอยู่ ว่าง่ายๆ มันยังไม่ถูกกดเปิดเลยนั่นแหละครับ

“มึงกินข้าวกับป๊ามึง มีรอบไหนที่มึงอิ่มบ้าง มากิน” ไอ้ซันพูดแล้วมองจ้องนิ่งๆ พอเห็นผมไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ มันจึงถือปิ่นโตที่มีซูชิอัดแน่นอยู่ภายใน นอกจากนี้มีพวกหมูชุบแป้งทอด กุ้งเทมปุระ และอื่นๆ อีกมากมาย ตามสไตล์ยุ่นนั่นแหละครับ ไอ้ซันขยับตัวจากโซฟายาว มาตัวที่ผมนั่งอยู่ นั่งลงบนที่พักแขน ก่อนจะคีบซูชิจ่อถึงปาก

“เบสครับ ทานหน่อยนะ” เพราะเสียงที่อ่อนหวานนั้น ทำให้ยอมเปิดปากออกน้อยๆ ซูชิชิ้นโตจึงถูกป้อนเข้าปากเต็มๆ คำ

เอาจริงๆ เป็นอย่างที่ไอ้ซันพูดทุกอย่างครับ เวลาทานข้าวกับป๊าที่ไรผมไม่เคยทานอิ่มสักครั้ง ทานเพียงเป็นมารยาท กินน้อย พูดน้อย และระมัดระวังกิริยามารยาท ทานเพียงเพื่อให้อยู่ท้อง พอลับหลังก็เหมือนกับยัดห่าอะครับ ก็คนกำลังโต ทานอย่างสงบเสงี่ยมมันจะไปอิ่มได้ไง คิดพลางกวาดตานับปิ่นโตที่วางเรียงอยู่ตรงหน้า 6 กล่อง....

มึงขายกูในราคา 6 กล่องนี่ใช่ไหม อีก 3 กล่องที่เพิ่มมาคงเพราะหลอกกูไปได้ละสิท่า

คิดพลางย่นจมูก ไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกไป ตั้งใจเคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากไปเรื่อยๆ

“กูไม่อยากให้มึงทะเลาะกับป๊ามึง” ไอ้ซันพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พลางคีบซูชิเข้าปากผมอีกชิ้น โดยที่ตัวมันเองยังไม่ได้ทานสักคำ

“ตอนแรกกูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมพี่คมถึงมารับ เห็นเขาทักมาตอนเริ่มคาบเรียน เขาคงจะเดาได้ว่ามึงจะหนี” ผมนั่งฟังเงียบๆ ปากก็เคี้ยวไปด้วย ก่อนจะกลืนลงคอ

“แต่ อุ้บส์” ผมกำลังจะเอ่ยปากประท้วง ว่าแต่มึงก็ทำตามคำขอของพี่คมอยู่ดี แต่ไอ้ซันไม่ให้ผมมีโอกาสนั้น มันก็จัดการทิ่มกุ้งเทมปุระเข้าปากต่อทันที

“มึงกำลังจะโวย กูรู้” ว่าพลางเอาตะเกียบชี้หน้าผมไปด้วย ทำให้ผมทำหน้ายุ่งอย่างขัดใจ แต่ก็ทานอาหารต่ออยู่ดี

“ตอนแรกกูก็จะพาหนีอยู่หรอก กูก็รู้เหมือนมึงนั่นแหละว่ามันเป็นเหมือนการดูตัว ถ้ามึงยอม มึงคงขึ้นรถไปตั้งแต่แรกแล้ว พี่คมบอกว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เขาอยากเจอเพราะจะช่วยเรื่องเรียนเฉยๆ กูถึงได้เปลี่ยนใจไปส่งมึงแทน แล้วก็อย่างที่บอก มึงคิดว่าการที่มึงวิ่งหนีแบบนั้นพ่อมึงจะยอมให้จบง่ายๆ รึ สุดท้ายก็คงไม่วายเรียกตัวมึงกลับบ้านไปสั่งสอนอบรมอยู่ดี อีกอย่างป๊ามึงเขา....” เสียงไอ้ซันเงียบหายไป ทำให้ผมที่กลืนคำสุดท้ายลงคอหันไปมองอย่างสงสัย ไอ้ซันหันหน้ามาช้าๆ ก่อนจะยีหัวผมเบาๆ แล้วส่งกล่องปิ่นโตกับตะเกียบให้ผมถือทานเอง ส่วนตัวมันก็ย้ายไปนั่งที่โซฟาตัวยาวอีกฝั่ง แกะตะเกียบอันใหม่ออกมาใช้ พลางทานอาหารไปด้วย ทำให้ผมมองตามตาปริบๆ

“แค่นี้? มันพูดออกมาแค่นี้? แล้วไอ้ที่มึงพูดค้างไว้ล่ะ??”

“ไม่มีหรอก กูพูดจบแล้ว แดกซะ” ไอ้ซันคีบหมูชุบแป้งทอดมาใส่ไว้ในกล่อง ส่วนตัวมันก็หันไปคีบอย่างอื่นทาน

“ตอนแรกที่กูไปถึง อารมณ์กูก็ดิ่งเต็มที่เหมือนกัน พอคิดว่าต้องมานั่งปั้นหน้า พูดจาสุภาพ รักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าผู้หญิง บางคนก็ส่งสายตาหยาดเยิ้ม บางคนก็ก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าหาอะไรอยู่ แต่พอเจอพี่ท็อปก็เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่” พูดแล้วคีบซูชิเข้าปากไปด้วย

“พี่ท็อป??”

“เออ เขาเป็นลูกชายเพื่อนพ่อกู อยู่คณะเดียวกับเรานี่แหละ ปี 3 เมื่อวันรับน้องพี่เขายังขึ้นมาพูดบนเวทีเลย แต่มึงใส่หูฟังไง ก็เลยไม่ได้ยิน เพราะป๊ากับม๊ากูฝากฝังให้เขาช่วยดูให้ เขาก็เลยเอาชีทเรียนมาให้ เพราะรู้มาว่าพี่เทคกูไม่มี ที่เขาติดต่อผ่านป๊าก็เพราะไม่มีช่องทางการติดต่อกันนี่แหละ ก็เลยแลกเบอร์ แอพแชทต่างๆ อีเมล อะไรพวกนั้น” พูดพลางทานไปด้วย

แกร๊บ!

ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัยในทันที ก่อนจะมองอย่างแปลกใจ ไอ้ซันโยนส่วนปลายของตะเกียบทิ้งไปอย่างไม่ไยดี แล้วใช้ด้านที่ยาวกว่านิดหน่อย แทน มันก็เลยดูตลกนิดๆ เพราะตะเกียบมันสั่นมู่ทู่

“สงสัยกูจะจับแรงไปหน่อย ชินกับตะเกียบเหล็ก” ไอ้ซันพูดแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าทานต่อ

ครับ ตะเกียบมันหักครับ มันจะจับแรงอะไรปานนั้นว่ะ??

“ตะเกียบเหล็กในห้องครัวกูมี” ดังนั้นไอ้ซันจึงลุกขึ้นยืน โยนตะเกียบในมือทิ้ง แล้วเดินไปหยิบตามคำบอก แล้วกลับมานั่งทานต่ออีกครั้ง

“ไม่โกรธแล้วใช่ป่ะ”

“เออ หายตั้งแต่รู้ว่าเป็นพี่ท็อปละ ไม่งั้นไม่หายง่ายๆ นะมึง ไปขอบคุณพี่เขาด้วย” ไอ้ซันเงยหน้าจากปิ่นโต ในแววตาปรากฏร่องรอยบางอย่างก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้สังเกตเห็น

“อ้อ พี่ท็อปเห็นตอนกูวิ่งหนีด้วยว่ะ ป๊ากูคงต้องเรียกตัวกูกลับแน่เลย”

“เห็นได้ยังไง” ไอ้ซันเอ่ยถามหน้าตื่น เงยหน้าขึ้นจากกล่องข้าว

“ก็พี่เขานั่งอยู่ในรถ ตั้งใจจะไปพร้อมกูนั่นแหละ แต่กูไม่รู้ไง พอกูวิ่งหนี พี่คมก็ขับรถพาเขาไปส่งก่อน ส่วนกูก็อยู่กับมึง พ่อเขาคงถามละมั้ง เพราะพอกูนั่งลงได้ พ่อพี่ท็อปก็แซวกูทันทีเลย แม่ง เอาซะใจกูหล่นไปอยู่ตาตุ่ม มึงก็รู้ว่าป๊ากูเป็นคนยังไง”

“ไม่รอด....”

“เออ ไม่รอด แค่เมื่อไหร่เท่านั้นเอง” เราพูดคุยกันอีกนิดหน่อย ทานเรื่อยๆ จนหมด ไม่น่าเชื่อผมกับมันจะจัดการ 6 ปิ่นโตจนเกลี้ยง พากันมานอนกลิ้งที่โซฟา ผมนอนเหยียดอยู่บนโซฟาตัวยาว ไอ้ซันก็นั่งที่พื้นพรมด้านล่าง

เรานั่งๆ นอนๆ ดูหนังกันเงียบๆ จนกระทั่งเป็นเวลา 2 ทุ่ม ไอ้ซันก็ผุดตัวลุกขึ้น บิดตัวน้อยๆ ไล่ความเมื่อยขบ แล้วจึงหันมาบอกผมเบาๆ

“กูไปละ” ผมพยักหน้ารับ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ดึงสายตากลับมามองที่จอทีวี ปล่อยให้ไอ้ซันเดินออกนอกประตูไป ผมได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น หากแต่เนิ่นนานกว่าเสียงปิดประตูจะดังตามมา

ผมย้ายตัวเองลงไปที่พื้นที่ด้านล่าง ข้างๆ ที่ของไอ้ซันเมื่อสักครู่ ฝ่ามือถูกยกขึ้นวางทับกับพื้นพรมที่ยังคงอบอุ่นอยู่ ในหัวของผมประหวัดคิดไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หากว่า วันนี้ผมมีนัดดูตัวจริงๆ ละ ไอ้ซันจะพาผมหนีจริงไหม หรือมันเลือกที่จะพาผมไปส่งให้พี่คมตามเดิม สิ่งที่มันเลือกทำแบบนี้คือ หนึ่ง ไม่อยากให้ผมทะเลาะกับป๊า และสอง อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ถ้าหากว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงละ มันจะยอมส่งผมให้กับป๊าไหม มันจะยอมให้ผมไปดูตัวจริงๆ รึเปล่า

คิดแล้วก็ได้แต่เศร้าเอง เพราะรู้คำตอบอยู่แก่ใจดี แน่นอนสิ ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะเข้ามาขัดขวาง หรือพาผมหนี ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันต้องทำแบบนั้น พวกเราไม่สามารถเป็นอะไรได้นอกจากเพื่อนสนิท คิดพลางยิ้มเศร้า ชันเข่าแล้วซุกหน้าลงเล็กน้อย มองพื้นที่ด้านข้างที่มันเคยนั่งอยู่ บางทีก็คิดนะ การที่ผมแสดงอาการออกไปนี่ พอจะสะกิดซักเสี้ยวหนึ่งในหัวใจของมันได้บ้างรึเปล่า......