NAG-IWAS agad siya ng paningin at ilang ulit na napalunok. Ayaw niyang makita ni Rafael na apektado siya, pero hindi naman niya mapigilan ang sarili na masaktan.
Matagal na tinitigan ni Rafael ang cell phone nito. Napansin pa niyang sumeryoso ang mukha ng lalaki. Matapos ang ilang minuto ay nagpaalam ito sa kaniya na sasagutin lang ang tawag at mabilis na lumabas ng cottage.Naiwan siyang mag-isa. Tahimik na nakatitig sa pintuan kung saan lumabas si Rafael.Ito ang reyalidad. Ito ang totoo. Na kahit anong kabaitan pa ang ipakita sa kaniya ng lalaki, sa huli, si Samantha pa rin ang nagmamay-ari dito. At kahit kasama pa niya ito ngayon, sa paglubog ng araw, babalik at babalik pa rin ito sa babaeng iyon.Nanatili siyang nakaupo at walang imik. Binibilang ang bawat segundong dumadaan habang wala pa ito. Matapos ng mahabang minuto, muling bumukas ang pintuan at iniluwa niyon si Rafael. Mabilis naman siyang nag-iwas ng mukha."Bakit hindi ka pa kumakain?" nakangiti nitong tanong nang makalapit sa mesa.Sumilay ang maliit na ngiti sa mukha niya. "Hinihintay kita."Bigla itong napahinto sa ginagawa. Siya man ay natigilan din. Hindi sinasadya at kusang lumabas ang mga katagang iyon sa kaniyang bibig.Tinitigan siya ni Rafael. Walang makikitang reaksiyon sa mukha nito. Tumikhim na lamang siya bago tumayo at tinulungan ito sa ginagawa.Habang kumakain, pasimple niyang pinagmasdan ang maamong mukha ni Rafael. Wala itong imik at patuloy lang sa pagnguya. Inabot niya ang tasang ibinigay nito kanina at humigop nang mainit na kape. Natigilan pa siya nang malasahan ang gatas sa iniinom niya."Masarap ba?"Nag-angat siya ng paningin sa narinig. Sinalubong niya ang nakangiting mukha ni Rafael. Para bang nakapaskil na sa pagmumukha nito ang ngiting nasa mga labi nito."The coffee. Nagustuhan mo?" anito saka tinapunan ng tingin ang tasang hawak ko."Ah, oo. Matamis. Salamat."Tumango naman si Rafael bago ibinalik ang atensiyon sa kinakain.Humugot siya ng hangin para makakuha ng lakas ng loob. "R-Rafael, sino iyong . . . tumawag?"Hindi niya rin alam kung bakit niya ito ginagawa. Kung dahil ba gusto niya lang masaktan, o nais niyang malaman kung magsisinungaling ba ito sa kaniya matapos ng naging pag-uusap nila sa kuweba."Sekretarya ko. She called about work."Ngumiti pa ito bago ibinalik ang atensiyon sa pagkain. Kung magsinungaling ito, para bang napakadali lang dito ang magtraydor sa ibang tao."Ah, okay."Tumango na lamang siya habang nakangiti. Ganoon talaga siguro kahalaga sa lalaki ang makuha ang kompanya ng pamilya nito, para magawang magsinungaling matapos itong pagkatiwalaan ng ibang tao.Natapos sila sa pagkain nang hindi na muling nag-usap pa. Hindi niya na rin ito kinibo dahil iniiwasan na ang masaktan pa.Sa paglipas ng oras, nanood na lamang siya ng palabas sa TV. Ang sabi ni Rafael sa kaniya, mamayang ala-una ay mamamasyal sila sa labas. Kinabahan siya bigla dahil baka kung saan na naman nito maisipang magpunta."Mr.Bean?"Nag-angat siya ng mukha at nakita ang nakakunot na noo ni Rafael. Mariin itong nakatitig sa telebisyon na para bang hindi makapaniwala sa nakikitang palabas na pinapanood niya.Nagpantay naman ang mga kilay niya dahil dito. "Bakit ba?""How old are you, Hannah?""Nineteen," mabilis niyang sagot."Nineteen and still watching Mr.Bean. Wow. You're so cute," natatawa nitong sabi bago naiiling na nagtungo sa kusina.Lalong lumalim ang gitla sa noo niya sa narinig. "O, ano naman ngayon? Maganda naman, ah! Nakakatawa!" Umiirap na ibinalik niya atensiyon sa panonood.Hindi pa humuhupa ang inis niya, bigla na lang nitong isinigaw ang pangalan niya mula sa kusina. Sa sobrang gulat ay mabilis siyang napatayo at tumakbo patungo sa kitchen."Ano iyon? Bakit?" Namimilog ang mga mata niya dahil sa pagkataranta.Bumungad sa kaniya ang nakangiting mukha ni Rafael. "I need a little help here. Can you get the key in my pocket?"Ilang ulit siyang napalunok nang makita ang ayos nito. Buhat nito sa dalawang kamay ang ilang babasaging plato. And he's wearing nothing but his pants while grinning at her like a pyscho maniac.Kumuyom ang mga kamay niya. "Ayoko nga!"Mabilis na naglaho ang ngiti sa mga labi ni Rafael. Tinitigan siya nito nang seryoso. "It's just a small favor, sweetheart. Look, my hands are full."Napakurap siya nang marinig ang tinawag nito sa kaniya—sweetheart? Tuwang-tuwa na naman ang puso niya, pero siya, hindi natutuwa!"E, bakit kasi hindi mo muna ilapag iyang mga hawak mo! And why are you shirtless again? Huwag ka na rin kaya magsuot ng pang-ibaba!" Sa halip na makinig sa pangaral niya, ngumiti pa ito nang malapad."Naughty. I like that." Mahina itong napatawa matapos kumindat. "Sige na, kunin mo na para makapamasiyal na tayo."She rolled her eyes at him. Nilingon niya ang bilugang orasan na nakasabit sa may pader ng sala at nakitang malapit nang mag-ala-una ng hapon. Napaismid siya bago muling umirap saka lumapit sa lalaki.Mariing nakapukol ang mga mata nito sa kaniya. Tila ba binibilang ang bawat hakbang na ginagawq niya papalapit dito. Nang tuluyan itong malapitan, muli niyang nalanghap ang mabangong amoy ng sabon na humalo na sa mamahaling pabangong gamit nito.Buong oras ay nakatuon ang paningin niya sa bulsa ng pantalon ni Rafael. Nanlalamig ang mga kamay niya at nag-umpisa siyang pagpawisan nang lumapat ang dalawa niyang daliri doon.Isa, dalawa, tatlo, hanggang sa umabot na siguro ng isang minuto ang itinatagal ng kamay niya sa loob ng bulsa ni Rafael, pero kahit anong kapa ang gawin niya ay wala naman siyang maramdaman na kahit ano sa loob."Ugh . . . "Natigilan siya bigla sa ginagawa nang makuha ng lalaki ang atensiyon niya dahil sa biglang pag-ungol nito."Be gentle. Baka iba ang makapa mo," seryoso at pabulong nitong wika na ikinainit ng buong mukha niya.Agad niyang binawi ang kamay sa loob ng bulsa nito at malakas itong sinigawan. "Wala naman susi sa loob, e!"Pigil ang tawang tumango si Rafael habang naiiling. "Oops. I just realized something," anito saka lumapad ang ngiti sa mga labi. "These kitchen cabinets don't have locks."Umawang ang bibig niya nang makita itong binubuksan ang isa sa mga maliit na kabinet. Hindi niya alam kung kanino magagalit, kay Rafael ba o sa kaniya dahil sa katangahan niya.MATULIN silang naglalakad sa may tabing-dagat habang walang kibo sa isa't isa. Parehong nasa ibang bagay ang kanilang atensiyon, pero maya't maya niyang nililingon si Rafael upang makita ang reaksiyon sa mukha nito.Hindi ganoon karami ang mga tao sa beach, siguro dahil hindi pa naman bakasiyon talaga. Halos karamihan kasi sa mga nakikita niya ay mga magkapareha na nasa early 20's pataas ang edad. May iilan ding foreigners na may mga kasamang pinay na jowa.Muli niyang binaling ang tingin sa asul na dagat. Malinaw at malinis ang tubig-alat doon. Nakangiti niyang hinawi ang ilang buhok na tumatabing sa harap ng kaniyang mukha dahil sa malakas na pag-ihip ng hangin."Kayo ba mismo ang nagdisenyo nitong resort, Rafael?" basag niya sa katahimikan. Hindi na niya matiis ang hindi ito kausapin.Huminto ito sa paglalakad bago siya nilingon. "Ah, yeah. Mabulaklak ba? Gusto ng isa sa amin na paramihin ang halaman at mga bulaklak sa paligid."Ngumit
NANG tuluyang matapos ang seremonya ng bagong kasal, sabay silang pumasok ni Rafael sa loob ng simbahan. Pinili nilang mas magtagal pa kaysa sa nauna nilang plinano dahil unang beses niya roon. Pinagsawa niya muna ang mga mata sa kagandahan ng paligid. "Hannah," bigla niyang narinig ang boses ni Rafael sa kalagitnaan ng pagdadasal niya.Sinulyapan niya muna ang ilang tao sa unahang bahagi ng simbahan. May ilang mga lalaki ang naiwang nag-aayos at naglilinis ng paligid. Tahimik niyang nilingon si Rafael at hinintay kung ano ang sasabihin nito. "Nakita mo ba? Nakakarwahe iyong ikinasal kanina." Ngumiti ito habang nakaupo lang nang tuwid, ni hindi nag-abalang magdasal, palibhasa, hindi ito relihiyosong tao.Napangiti na lang siya sa sanabi nito saka tumango. "Siguro pangarap iyon no'ng bride. Iyong mala-fairytale ang dating? Parang kay Cinderella."Tumango-tango ang lalaki. "Ikaw, gusto mo ba ng ganoong kasal?"Natahimik siya sa naging tanong nito. Matagal din siyang nakatitig dito bag
HUMINGA siya nang malalim matapos niyang huminto sa paglalakad at tahimik na tumayo sa dulo ng carpet.Noong ikinasal sila ni Rafael, wala siyang ibang inisip kundi ang bulong-bulungan ng mga tao sa simbahan. Kaya sa mga oras na iyon, ang gusto niya lang mangyari ay matapos na agad ang kasal nila. Pero iba ngayon . . . gusto niyang maalala ang bawat sandaling iyon. Ayoko niyang matulad ito sa nangyari sa kasal nila noon.Umalingawngaw ang malamyos na kanta sa buong paligid. Pamilyar siya sa awiting iyon. Madalas niya itong marinig sa mga kasal, at minsan, ginusto niya ring marinig iyon habang naglalakad sa gitna ng aisle.Nakagat niya ang kaniyang ibabang labi nang maramdaman ang tuloy-tuloy na sa pagbagsak ng mga luha niya, lalo pa nang matanaw niya si Rafael, nakatayo at naghihintay sa dulo . . . habang nakangiti sa kaniya.Marahan siyang naglalakad patungo rito. Unti-unti namang naglaho ang ngiti sa mga labi ni Rafael nang mapansin nito ang pag-agos ng mga luha sa pisngi niya.Nang
UMIHIP ang malakas na hangin. Sinundan niya ng paningin ang karagatan kung saan nakabaling ang paningin ni Rafael.Napangiti siya nang makita ang kagandahan ng tanawin sa harap nila. Kumikislap ang tubig dahil sa liwanag na nanggagaling sa bilog na buwan. May ilang mga tao ang nagna-night swimming. Namangha rin siya nang makita ang paligid sa gabi. Tunay nga na parang paraiso ang resort. Kaunting ilaw lang ang nakasindi.Ang liwanag ng buong resort ay ang ilaw ng buwan at liwanag mula sa mga nakasabit na golden christmas lights at lantern sa paligid. Patay ang ilaw mula sa mga poste at gusali. Maliban sa ilaw sa loob ng restaurants, bar at mga cottages."Hannah?" pagkuwa'y narinig niyang tawag ni Rafael sa pangalan niya."Bakit?" tugon niya habang pinaglalaruan ang isang piraso ng fried chicken sa plato niya. "Isang baso lang." Nakangiti nitong inabutan siya ng isang baso ng alak.Sumilay naman ang malapad na ngiti mula sa mga labi niya at masiglang tinanggap iyon. Pinagbabawalan siy
HUMUGOT siya ng hangin nang maramdaman na tila kinakapos siya ng hininga. She look intently at Rafael. His eyes and face showed her his sadness and pain.Kitang-kita ang pait na nararamdaman sa mukha nito. He was brave enough to not even show her any weaknesses. Pinipigilan nito ang lumuha at idinadaan ang lahat sa pagngiti, pero kitang-kita ang pamumula ng mga mata nito.Kung ang lalaki, kayang pigilan ang pagluha, puwes siya, hindi. Hindi niya mapigilan ang hindi masaktan para dito. Ganito pala ang pinagdaraanan ni Rafael, pero itinatago lang nito ang lahat at hinuhusgahan pa niya."I'm sorry." Mariin siyang pumikit kasabay ng paglakas ng pag-iyak niya. "Napakasama ko."Sa sobrang bigat ng kaniyang dibdib, hindi na niya napigilan ang sariling emosiyon. Hindi siya makapaniwala na may mga taong dumadaan sa ganoon kabigat at kasakit na sitwasiyon."Why are you crying?" Natawa ito at biglang inabot ang pisngi niya.Naramdaman niya ang mainit nitong mga palad sa magkabila niyang pisngi.
NAALIMPUNGATAN siya nang marinig ang ringtone ng kaniyang cell phone. Ramdam niya ang hapdi ng mga mata dahil sa pagpupuyat sa nagdaang gabi. Kaya naman, pikit-mata niyang kinapa ang cell phone sa ibabaw ng side table ng hinihigaan.Nang tuluyang mamulat ang mga mata upang makita ang screen ng cell phone, bumugad sa kaniya ang tatlong text messages. Ang isa ay galing kay Bullet, habang ang dalawa naman ay mula kay . . . Rafael?Mabilis na nagsalubong ang dalawa niyang kilay nang masigurong mula sa lalaki ang dalawang mensahe. Bakit naman ito magte-text sa kaniya, e, nasa iisang bubong lang naman sila? Nagtataka man ay pinili niyang buksan ang unang text ni Rafael."Morning, Hannah. I'm on the beach. Nagluto na ako ng breakfast. I'll wait for you here."Mabilis na sumilay ang malapad na ngiti mula sa mga labi niya. Pakiramdam niya, may mga paruparong lumilipad sa loob ng tiyan niya. Sunod niyang binuksan ang pangalawang text nito."Hindi ka pa ba lalabas? The foods are getting cold. K
"Kaya siguro nagugustuhan kita."Biglang sumagi sa isipan niya ang mga sinabi ni Rafael kanina at ang nangyari pagkatapos niyon.Nang dahil sa gulat ay hindi siya agad nakaimik. Hindi rin siguro sinasadya ni Rafael ang sariling sinabi, dahil nang lingunin siya nito ay napansin niyang biglang nagbago ang ekspresiyon ng mukha ng lalaki.Hindi niya matukoy kung nagulat din ba ito sa mga bagay na lumabas sa bibig. Basta bigla na lang itong nag-iwas ng mukha sa kaniya. O baka naman pinaglalaruan siya ng imahinasiyon niya? Baka kasi simpleng reaksiyon lamang iyon, pero dahil assumera siya, binigyan niya na naman ito ibang kahulugan. "Here." Akmang maglalagay ito ng juice sa baso niya nang pigilan niya ito."R-Rafael, puno pa."Mula sa mukha niya, bumaba ang paningin nito sa basong hawak niya. Nagbuga ito ng hangin at naiiling na nagsalin ng juice sa sariling baso nang masigurong puno pa nga ang baso niya.Palihim siyang napangiti. Masaya siya dahil kahit papaano, unti-unti na silang nagkak
HINDI alam ni Hannah kung maniningkit ang mga mata niya, o panlalakihan ng mga mata si Bullet."Ano ba iyang pinagsasabi mo!" Ramdam niya ang pag-iinit ng buong mukha.Oo nga't nasa halik-halik stage na sila ni Rafael, pero napakaimposible naman iyong may mangyayaring ganoon."Just promise me, Hannah. Kahit dulo ng daliri mo, never let him do it. Naiintindihan mo ba ako?"Nagpakawala siya ng hangin. Ano bang akala nito?"Bullet naman! Ano ka ba? Parang hindi mo naman ako kilala! At saka, nako! Di naman ako sexy at maganda katulad ng girlfriend niyon, ano! Hindi mo pa kasi nakikita ang nobya ng taong iyon! Modelo! Maganda."At ugaling demonyo.Hindi naman umimik si Bullet. Seryoso pa rin itong nakatingin sa kaniya na para bang hinihintay na mangako siya.Okay, fine. Ilang ulit siyang tumango rito para matapos na lang.Matapos ng ilang minutong katahimikan ay muli itong nagsalita, "Promise me, Hannah. Gusto kong marinig mismo mula sa iyo."Matagal niyang tinitigan ang nag-aalalang mukha