1

"AHHH! Sh*t! F*ck!" paulit-ulit na mura at ungol ni Mando habang patuloy itong gumagalaw sa ibabaw ni Adrianna, bakas ang masidhing ligaya at pleasure na nararamdaman nito sa kanilang ginagawa. "A-Adrianna, mahal na mahal kita!" paungol na sabi nito habang nakangiti at nakatingin sa kaniyang mukha na halos pumikit na siya dahil sa bumabalot na ligaya't sarap sa buong sistema niya. Binalingan nito ang mga labi niya, marahan at masuyong hinalikan nito iyon at walang pagtutol na gumanti siya sa bawat masuyo nitong halik dahil baka iyon na ang huling gabing pagsasaluhan nila.

"I-I love you, Mando!" pabulong niyang sabi habang nakapulupot sa leeg nito ang mga braso niya. Kapwa sila walang saplot at magkadikit ang kanilang katawan, pinagsasaluhan ang init ng gabi sa gitna ng bukid kung saan nagsasaka si Mando. Tila ba naging saksi nila ang bilog na buwan na ang liwanag ay tumatagos sa siwang ng kubo kung saan sila naroon.

Tanging banig ang sapin ng katre na sinadya para sa mga magsasakang tumatambay at nagbabantay sa bukid. Hindi niya alintana ang matigas na higaan dahil binabalot siya ng kakaibang ligaya at saya na binibigay ni Mando sa kaniya. Pakiramdam niya'y dinadala siya nito sa alapaap kung saan nahahahap niya ang totoong saya at katahimikang matagal niyang hinahanap pero ang katotohana'y saglit lang nito kayang gawin iyon sapagkat pagkatapos ng gabi, gigising siya na walang ang mga bagay na iyon. Hindi niya mahanap ang totoong saya, ang peace of mind na gusto niya, ang maginhawa at masarap na buhay na matagal niyang pinangarap para sa sarili at sa kapatid.

"Ahh! M-Mando! Ahhh!" ungol niya nang muling gumalaw sa ibabaw niya ang nobyo na para bang sinasagad nito ang pagkalalak! sa loob niya na mas kumikiliti sa pagkakababa3 niya at nagdudulot ng kakaibang sensasyong nakakabaliw sa sarap.

Ang mga labi nito, bumaba sa kaniyang leeg, patungo sa kaniyang maumbok na dibdib. Doon pinaglaruan nito ang nakatayo niyang mga ut0ng. Napapaigtad siya sa hatid niyong kiliti at kakaibang pakiramdam. Ang mga dila nito ay tila nilalaro ang mga iyon. Hindi alam ni Adrianna kung saan siya babaling. Halos masugatan na rin niya si Mando dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa likod nito. Nakababaliw kasi ang ginagawa nito sa kaniya.

"F*ck! Ahh!"

"M-Mando! Ahhh!"

Na para bang wala silang pakialam kung may trabahador sa bukid na maligaw sa kubo at makita ang ginagawa nila. Wala na silang pakialam dahil dinadala na sila ng kakaibang ligaya at pleasure sa katahimikan kung saan wala silang pakialam sa paligid. Sumasabay pa sa pag-ungol nila ang paglagitnit ng lumang katre na kahit anong sandali ay maaaring bumigay dahil sa malakas na pag-indayog ni Mando sa ibabaw niya.

"A-Adrianna! Ahh! M-malapit na ako!" hingal na anunsiyo ni Mando habang ang mga pawis sa katawan nito ay lumalandas pababa. Halos habol na nito ang paghinga at siya naman ay halos pumuti na ang mga mata dahil pakiramdam niya'y sasabog na rin siya at kapwa na nila mararating ang dulo ng ligayang pinagsasaluhan nila. "F*ck! Ahhh!" Ilang mabilis na pagbayo pa bago nito isagad ang pagkalalak! sa kaniya. Ramdam niya ang mainit na likidong sumabog sa kaniyang loob. Kapwa nila habol ang paghinga dahil sa pagod na naramdaman at ang sayang hatid niyon sa kanilang dalawa.

Napangiti siya at ganoon din si Mando. "I'm sorry, mahal kung napagod kita," paghingi nito ng paumanhin at pinunasan ang pawis sa kaniyang noo.

"Hindi ako napagod, nagustuhan ko nga ang ginawa natin, eh," pag-amin niya.

Si Mando ay ang limang taong nobyo ni Adrianna, isang trabahador sa isang malaking bukid, nagsasaka ito roon para kumita ng pera habang siya naman ay naglalabada at minsan ay umi-extra sa palengke dahil mahirap ang buhay nila sa probinsiya. Kailangan nilang parehong kumita ng pera para sa pamilya nila.

Kapagkuwa'y nawala ang ngiti sa labi ni Adrianna, umiwas siya ng tingin kay Mando. Sa limang taong naging nobyo niya ang binati, naging masaya siya at alam niyang ginagawa nito ang lahat para maibigay sa kaniya ang buhay na alam nitong pangarap niya.

"B-bakit? Bakit biglang naging ganiyan ang mukha mo, mahal?" Umalis ito sa ibabaw niya at humiga sa tabi niya. Inilagay nito ang ulo niya sa braso nito at niyakap siya, saka hinalikan sa noo. "Ano na namang iniisip mo?"

Tiningnan niya ito. Pilit niyang itinatago ang lungkot sa kaniyang mga mata dahil ayaw niyang malungkot ito. Umiling siya. "W-wala, mahal may naisip lang ako," aniya.

"Sabihin mo sa akin."

"Naisip ko lang si Ralph, mapasukan na kasi next month at wala pa rin akong sapat na pera para makabili ng mga gamit niya," aniya pero ang totoo hindi lang iyon ang dahilan ng biglang pagbabago ng emosyon sa mukha niya. May mas malalim na dahilan. May mabigat sa dibdib niya pero kailangan niyang tiisin.

Bumuntong-hininga si Mando at marahang sinuklay ang buhok niya. "Hayaan mo kapag naibigay na sa amin ang suweldo ngayong buwan, tutulungan kita," sinserong sabi nito.

Marami ng naitulong sa kaniya si Mando at nahihiya na rin siyang tumanggap mula rito dahil hindi pa naman niya ito asawa. May sarili rin itong pangangailangan para sa pamilya.

"H-hindi na, mahal ako na ang gagawa ng paraan. Alam kong kailangan mo rin ng pera lalo't may sakit si tiya Lara, hindi ba?"

"Mahal, sapat pa naman ang sasahudin ko kahit magbigay ako—"

"Hindi na, mahal. Itabi mo na lang iyan, ako na ang gagawa ng paraan. Marami ka ng naitulong sa pamilya ko at nakakahiya na."

"Mahal, huwag mong isipin iyon. Ano pa't naging nobyo mo ako kung hindi kita kayang tulungan."

Bumuntong-hininga siya. Mas nahihirapan siya, mas nasasaktan. Paano niya magagawang iwanan ang katulad ni Mando? Wala itong pinakitang iba kung 'di kabutihan at pagmamahal, hindi lang para sa kaniya kung 'di sa pamilya niya.

"Mando, alam ko 'yon." Tiningnan niya ito at hinimas ng marahan ang pisngi. "Nagpapasalamat ako sa lahat ng ginagawa mo sa akin at sa pamilya ko. Lahat 'yon pinagpapasalamat ko pero alam ko ring hindi ako pwedeng palaging dumepende sa iyo dahil may sarili kang pamilya at pangangailangan." Ngumiti siya kahit ang puso niya ay nahihirapan. "Ako na ang gagawa ng paraan."

"Sige, kung iyon ang gusto mo pero kapag kailangan mo pa rin ng pera, sabihin mo sa akin. Tutulungan kita, hahanap ako ng ibang raket para makapag-aral ang kapatid mo." Hinalikan siya nito sa noo, puno ng pagmamahal.

Bakit kasi kailangang pasanin ni Adrianna ang responsibilidad ng sarili niyang ama? Simula ng mamatay ang kaniyang ina, nawalan na ng direksyon ang buhay ni Victor, ang ama niya. Mas nalulong ito sa alak at sa sugal, iyon na nga ata ang buhay nito at nakalimutan may dalawang anak na dapat buhayin. Palagi pa itong nagagalit at nananakit kapag wala siyang perang maibigay. Nabaon na sila sa utak at mas lalong naghirap dahil dito at ngayon, hindi na niya alam kung paano babangon.

Wala siyang ibang ambisyon at pangarap kung 'di ang makaahon sa putik, sa hirap na kinasasadlakan niya. Pagod na siyang maging mahirap, pagod na siya sa responsibilidad na hindi naman dapat siya ang gumagawa. Pagod na pagod na siya sa buhay na mayroon siya at wala siyang ibang maisip na paraan lung 'di ang umalis.

May inalok sa kaniya si Diana, ang matalik niyang kaibigan na trabaho sa Manila bilang katulong at tinanggap na niya iyon. Malaki ang sahod.

"Mando, mahal, kahit anong mangyari, tandaan mo na mahal na mahal kita at masaya ako na nakilala at nakasama ka."

Kasunod ang pagpatak ng luha sa kaniyang mga mata nang yumuko siya. Pilit iyong itinago.