ตอนที่ 4 เป็นห่วง

ติ๊ด!!

"คุณสร คุณสร"เสียงอินเตอร์คอมดังมาจากโต๊ะทำงานของพี่สร ฉันมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีในออฟฟิศก็เหลือแค่ฉันคนอยู่คนเดียว

"คุณสรได้ยินผมไหม"พี่พายุยังพูดไม่หยุด

"ค่ะ!!"ฉันเดินไปกดรับ

"เที่ยงนี้ผมจะทานข้าวในห้องคุณช่วยสั่งอาหารจากโรงแรม Ze zen มาให้ผมทีนะเอาเซ็ตเบนโตะเหมือนเดิม ขอบคุณครับ"พี่พายุสั่งเสร็จก็กดวางไปเลย สงสัยจะยุ่งมากขนาดไม่รู้ว่าฉันไม่ใช่พี่สร

"Ze zenโรงแรมเรานี่น่า ว่าแต่จะสั่งยังไงล่ะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโทรสั่งอาหารเองเลย งั้นโทรบอกพี่ซีนเลยละกัน"ฉันกดโทรศัพท์โทรหาพี่ชาย ที่เป็นซีอีโออยู่ที่นั่นแล้วจัดการสั่งเมนูที่คิดว่าพี่พายุจะชอบที่สุด

และเน้นว่าต้องมาส่งภายใน15นาทีเพราะนี่มันเที่ยงกว่าแล้ว พี่พายุยังไม่ได้ทานข้าวเลยเดี๋ยวพอหิวมากๆก็มาโวยวายโยนงานมาให้ฉันอีก

"เรียบร้อย ทำงานต่อดีกว่า"ฉันกลับมานั่งที่เดิมแล้วทำงานต่อ

ครืดดด ~!! (เสียงท้องร้อง)

"โอ๊ะ...โอ๊ย"ฉันยกมือกุมท้อง กินนมไปตั้งกล่องนึงแล้วยังหิวอีก ทำยังไงดีล่ะฉันไม่ได้ซื้ออะไรมาติดไว้เลยนอกจากนมที่กินไปแล้ว เมื่อกี้ก็มัวแต่สั่งอาหารให้พี่พายุจนลืมสนใจตัวเอง

"อดทนหน่อยนะเดี๋ยวเย็นนี้พี่จะพาไปกินของอร่อยๆ"ฉันเอามือลูบท้องแล้วพูดไปด้วย

"สวัสดีครับ ผมเอาอาหารมาส่งครับ"

"ค่ะๆ ทางนี้คะ"ฉันเดินไปหาพนักงานส่งอาหารก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้

"เรียบร้อนนะครับ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ"

"ค่ะ"

หลังจากพนักงานส่งของออกไปแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในครัวจัดการอาหารให้พร้อมเสริฟแต่ติดอยู่ที่ว่าฉันไม่อยากเข้าไปในห้องนั้นตอนนี้น่ะสิ

"อ้าว!!ซีรีนยังไม่ลงไปทานข้าวกลางวันอีกหรอ จะหมดเวลาพักแล้วน่ะ"พี่ภัทรเดินเข้ามาเปิดตูเย็นในครัวพอดี

"ซีรีนไม่ค่อยหิวคะ อ่อ...พี่ภัทรมาพอดีช่วยยกอาหารพวกนี้ไปให้พี่พายุหน่อยได้ไหมคะ"ฉันยกถาดอาหารส่งให้พี่ภัทร

"แต่น้องซีรีนอุส่าห์เตรียมให้บอส ทำไมไม่ยกเข้าไปให้ท่านเองละครับ"

"ซีรีน... "จะให้ฉันพูดยังไงว่าพึ่งโดนด่ามาเมื่อเช้า

"อ่ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ยกไปให้บอสเองก็ได้ครับ"พี่ภัทรวางแก้วน้ำที่ถืออยู่แล้วรับถาดอาหารจากฉันไป

ครืดดด ~!! เสียงท้องฉันยังคงร้องไม่หยุด จะลงไปหาอะไรกินตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะเกือบจะบ่ายโมงแล้ว

|Phayu Part|

ก๊อกๆ

"ครับ"

"อาหารมาแล้วครับบอส"ณภัทรเดินยกถาดอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขกกลางห้อง

"ขอบใจมาก.. แต่..ทำไมมันเยอะแบบนี้ละ"ผมปิดแฟ้มงานแล้วเดินมานั่งที่โซฟา ผมมองอาหารแล้วอดคิดไม่ได้ว่านี่ไม่ได้สั่งมาเพื่อทานคนเดียวเพราะมันเยอะมาก ปกติคุณสรไม่น่าจะสั่งมาให้ผมเยอะขนาดนี้

"ไม่ทราบสิครับ ผมมีหน้าที่แค่ยกเข้ามา"

"อืม ช่างมันเถอะ เดี๋ยวนายออกไปแล้วเรียกคุณสรเข้ามาหาฉันทีนะ"

"เอ่อ...คุณสรลงไปทานข้าวยังไม่ขึ้นมาเลยครับบอส บอสมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ"

"เดี๋ยวนะ... คุณสรจะลงไปทานข้าวได้ยังไงในเมื่อผมยังคุยกับคุณสรอยู่เลย ไม่งั้นใครจะสั่งอาหารให้ผมล่ะ"

"อ๋อ สงสัยเป็นซีรีนแน่ๆเลยครับบอส เพราะทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว เมื่อกี้นี้น้องยังให้ผมยกเจ้านี่เข้ามาให้บอสอยู่เลย"

"ซะ...ซีรีนหรอ"ผมถามย้ำ สงสัยผมมัวแต่อ่านเอกสารเลยไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงที่คุยกับผมไม่ใช่คุณสร

"ถ้าบอสไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"ณภัทรพูดจบก็เดินออกไป

"ยุ่งจริงๆเลยนะยัยตัวแสบ"

ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วยิ้ม จะกินหมดไหมว่ะเนี่ยเยอะขนาดนี้มีทั้งของคาวและของหวาน

'ทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว'

อยู่ๆคำพูดของณภัทรก็วนเข้ามาในหัว ผมจำได้ว่าสั่งอาหารไปตอนเที่ยงนิดๆจนเวลามาถึงตอนนี้ก็ประมาณเกือบบ่ายโมง แสดงว่าซีรีนไม่ได้ลงไปไหน แล้วจะทานข้าวยังไง อย่าบอกนะว่ายัยตัวแสบเอาแต่ทำงานที่ผมแกล้งโยนให้แล้วยอมอดข้าว

ผมวางตะเกียบแล้วเดินไปตรงกระจกช่องประตูที่จะสามารถมองเห็นออฟฟิศได้ ตอนนี้คนทั้งออฟฟิศลงไปทานข้าวกันหมดเหลือแค่ซีรีนคนเดียวที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่ซีรีนดูมีท่าทางแปลกๆเอามือกุมท้องเป็นระยะๆ

ก๊อกๆ

ผมใช้มือเคาะกระจกเพื่อให้ซีรีนหันมามอง ก่อนจะกวักมือเรียกให้เธอเข้ามาหาในห้อง

"มีอะไรคะ"

"เที่ยงแล้ว ทำไมไม่ลงไปทานข้าว"

"ก็... ซีรีนไม่หิว"

ครืดดด ~!!!

"เสียงท้องร้องดังขนาดนี้ยังบอกว่าไม่หิวอีกหรอ"ซีรีนยกมือขึ้นจับท้อง

"ก็พี่พ...เอ่อบอสนั่นแหละ ใช้ให้ซีรีนทำงานตั้งเยอะจะเอาเวลาไหนลงไปทานข้าวล่ะ"ซีรีนเกือบจะหลุดพูดเรียกชื่อผมออกมาแต่ดีที่เปลี่ยนทัน ที่จริงผมควรจะชอบใจแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ

"คนที่เขาทำงานเป็น เขาต้องรู้จักแบ่งเวลา ไม่ใช่มาทรมานตัวเองแบบนี้"

"ถ้าบอสจะเรียกซีรีนเข้ามาเพื่อด่า ซีรีนขอตัวนะคะ"ซีรีนพูดจบก็กำลังจะเดินกลับไปทำงาน

"อย่าพึ่งไป"ผมคว้ามือซีรีนแล้วพามานั่งที่โซฟา

"อะไรอีกคะ จะว่าอะไรซีรีนอีก"ซีรีนยกมือขึ้นกดอกแล้วทำหน้าไม่พอใจ

"จะบ่ายแล้ว รีบๆกินเข้า จะได้ออกไปทำงาน"ผมดันชุดเบนโตะไปให้ซีรีน ผมชอบอาหารญี่ปุ่นมากแค่ไหนซีรีนก็ชอบมากเหมือนกัน

"บอส ให้ซีรีนหรอคะ"

"อืม"

"แล้วบอสจะกินอะไรละคะ"ซีรีนยังไม่ยอมกิน

ผมเริ่มจะหงุดหงิดที่ซีรีนเอาแต่เรียกผมว่าบอสละ ไม่รู้ทำไม!!!

"พี่กินอันนี้ได้ ซีรีนรีบๆกินเถอะ"ผมหยิบซูชิอีกกล่องขึ้นถือไว้ซีรีนถึงยอมกินอาหารตรงหน้า ผมมองซีรีนกินอาหารเพลินๆจนไม่รู้เธอกินเสร็จตอนไหน

"บอสคะ บอส"ซีรีนสกิด

"ห๊ะ!!ว่าไง"

"บอสทานเสร็จหรือยังค่ะ บ่ายกว่าแล้วซีรีนจะออกไปทำงานต่อ"ซีรีนเก็บถาดที่ใส่อาหารของตัวเองเรียบร้อย

"ถ้าไม่ไหวจะย้ายไปอยู่กับพาขวัญยังทันนะ"

"นี่บอสคะ...ซีรีนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ว่าซีรีนจะทำงานที่นี่และจะไม่ยอมย้ายไปไหนทั้งนั้น ไม่ว่าบอสจะให้งานเยอะแค่ไหนก็ตาม โอเคนะคะ"ซีรีนวางแก้วน้ำเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"ทนให้ได้แล้วกัน"

ผมมองถาดเบนโตะตรงหน้าแล้วส่ายหัว ซีรีนกินข้าวหมดทุกเม็ดสงสัยจะหิวมากจริงๆ ตัวเล็กๆแบบนี้จะทนอยู่กับผมได้ซักเท่าไหร่...

.

.

.

.

NEXT EPISODE.