#78 พิธีราชาภิเษกของเจ้าชาย

เรือไม้ของฟรอเรสแล่นฝ่าคลื่นออกจากเขตน้ำวนได้ในที่สุด ทะเลกลับมาสงบลงทีละน้อย กลิ่นเกลือคละเคล้ากับกลิ่นไม้เก่า ๆ ของดาดฟ้าให้ความรู้สึกโล่งใจหลังผ่านพายุ

“ฟู่… ข้าว่าเราสมควรหาที่นั่งดื่มสักเจ็ดแปดขวดเพื่อฉลองที่ยังมีชีวิต” ฟรอเรสเอ่ยพลางลูบหนวดตัวเองยิ้มกว้าง

“ถ้าดื่มแล้วเรือไม่ถึงฝั่ง ก็ไม่ต้องฉลองหรอก”

“เชื่อมือข้าเถอะ กัปตันเรือผู้นี้ไม่เคยชนโขดหิน… เอ่อ ก็มีครั้งเดียว แต่

นั่นเพราะหินมันขยับเข้ามาหาข้า” ฟรอเรสว่าพลางหัวเราะเสียงดัง

ในที่สุด เส้นขอบฟ้าก็เผยให้เห็นเงาของวังใหญ่ตั้งตระหง่านบนเกาะกลางทะเล ตัวปราสาทเป็นหินสีทองปนส้ม หลังคามุงกระเบื้องสีเขียวมรกตสะท้อนแดดจนแสบตา รอบ ๆ มีท่าเรือหินอ่อนและสวนปาล์มไหวเอนตามลม

เมื่อเรือเทียบท่า บรรดาคนรับใช้สวมเสื้อผ้าสีสดพากันออกมาต้อนรับ ทั้งยกผลไม้ เหล้า และผ้าขนหนูผืนใหญ่ให้ทุกคน

ฟรอเรสยิ้มร่าแล้วหันไปหาไอล่า ซึ่งกำลังยืนมองวิวรอบ ๆ อย่างสงบ “นี่… เอ่อ…” เขาเกาท้ายคออย่างเก้อ ๆ

ไอล่าเลิกคิ้ว “อะไรหรือ?”

“คือ… ข้าเคยพาใครมาที่นี่ไม่กี่ครั้งนะ ส่วนใหญ่ก็แค่พวก… เอ่อ… ลูกเรือขี้เมา หรือไม่ก็พวกนักล่าค่าหัวที่มาขอที่ซุกหัวนอน”

“แล้วทำไมถึงพาเรามา?” ไอล่าถาม พลางยกถาดผลไม้จากคนรับใช้

ฟรอเรสกลืนน้ำลาย ยิ้มแหย “ก็… เอ่อ… เพราะเจ้าไม่เหมือนใครไง”

ไอล่าชะงักนิดหนึ่ง หันมามองเขา “ไม่เหมือนใครยังไง?”

“ก็แบบ… เจ้าไม่เคยขโมยเหล้าข้าตอนข้าเผลอ ไม่เคยด่าเรือข้าเหมือนคนอื่น… แถมเวลาเจ้ามอง มันทำให้ข้ารู้สึกว่า… อืม… มันสวยกว่าปกติ” เขาพูดรัวเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ แล้วรีบเสริม “แล้วก็เพราะเจ้าไม่เคยหัวเราะตอนข้าร้องเพลงเมา ๆ… เออ ถึงจริง ๆ มันก็น่าขำอยู่บ้าง”

ไอล่าหลุดหัวเราะ “ฟรอเรส… นี่ท่านสารภาพรักหรือแค่บ่นชีวิตตัวเอง?”

“อ่า… อันที่จริง ข้าพยายามจะสารภาพรัก แต่ดันกลายเป็นบ่น… ก็ข้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนี่” เขายกมือเกาหัวแรงจนผมกระเซิง

ไอล่ายิ้มบาง “ข้าไม่เคยมีใครพาไปดูวังที่เต็มไปด้วยของประหลาด แล้วก็พูดสารภาพรักกลางท่าเรือแบบนี้มาก่อนเช่นกัน”

ฟรอเรสตาโต “งั้น… ถือว่าข้าชนะใจเจ้าได้ใช่ไหม?”

“ถือว่าเจ้าทำให้ข้ายิ้มได้หลังผ่านเรื่องน่ากลัวมา… ก็นับว่าได้ครึ่ง” เธอตอบพร้อมยื่นแก้วเหล้าให้เขา

ฟรอเรสยิ้มจนแก้มปริ “ครึ่งก็ครึ่ง เดี๋ยวข้าจะหาทางเอาอีกครึ่งมาเอง… แบบถูกกฎหมายและไม่ต้องใช้มีด”

หลังพักค้างคืนในวังหนึ่งคืน ฟรอเรสก็ประกาศเสียงดังตั้งแต่เช้าตรู่

"ทุกคน! เก็บข้าวของ เตรียมใบเรือ ข้าจะจัดงานเฉลิมฉลองครั้งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมี!"

อีธานเลิกคิ้ว "ใหญ่แค่ไหน?"

"ใหญ่พอให้ปลาวาฬว่ายมาร่วมวงเต้นได้" ฟรอเรสยักคิ้ว

ไอล่าหัวเราะส่ายหัว "ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดจริงหรือเปล่า"

"ครั้งนี้จริง… และจะมีงานแต่งด้วย" เขายิ้มกว้าง

"ใครจะแต่ง?" นีร่าถามอย่างระแวง

ฟรอเรสชี้นิ้วไปที่ตัวเองอย่างภาคภูมิ "ข้าไง กับไอล่า!"

ทุกคนหันมามองไอล่าพร้อมกัน เธอหน้าแดงนิด ๆ แต่พยักหน้าช้า ๆ “ก็… ถ้ามันทำให้ทุกคนได้ดื่มฟรี ข้าก็ไม่ขัด”

เสียงเฮดังลั่นเรือ

เมืองทั้งเมืองถูกประดับด้วยธงผ้าสีทองและน้ำเงินเข้ม ลวดลายตราประจำตระกูล—ดาบไขว้เหนือคลื่น—สะบัดพลิ้วตามแรงลมทะเล เสียงปืนใหญ่ยิงต้อนรับดังก้องจากป้อมปราการริมท่าเรือ

ลานพระราชวังที่หันหน้าออกทะเลถูกแปลงเป็นสถานที่ประกอบพิธี ขึงหลังคาผ้าลินินเหนือแท่นหินอ่อน ล้อมด้วยเสากลมพันเชือกปอและเปลือกหอยขาวเป็นประกาย แซมด้วยกุหลาบสีเลือด

ฟรอเรสก้าวออกมาจากโถงพระราชวัง—วันนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าธรรมดา หากแต่เป็น ชุดเจ้าชายโจรสลัดแห่งราชวงศ์

เสื้อโค้ตตัวยาวตัดจากผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ปักดิ้นทองเป็นลวดลายสมอเรือและคลื่น แขนเสื้อพองเล็กน้อยแบบชนชั้นสูง แต่มีสายคาดหนังขัดเงาพาดอกสำหรับเหน็บดาบสั้นประจำตัว ปกเสื้อประดับขนนกสีดำจากนกทะเลหายาก หมวกกัปตันใบเดิมถูกตกแต่งด้วยขนนกยาวและเข็มกลัดทองรูปเข็มทิศ ฝังพลอยน้ำเงินตรงกลาง

ที่ปลายนิ้วของเขาสวมแหวนตราประจำตระกูล—สัญลักษณ์แห่งอำนาจเจ้าชาย—แต่รอยยิ้มขี้เล่นยังเหมือนเดิม

แล้วไอล่าก็ปรากฏตัว เธอสวม ชุดเจ้าสาว

กระโปรงชั้นนอกเป็นผ้าไหมโปร่งสีขาวนวล ไล่เฉดลงเป็นสีฟ้าน้ำทะเลที่ชายกระโปรง ปักด้วยเม็ดมุกและเกล็ดจากปลากะพงเงินที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ คอเสื้อประดับสร้อยไข่มุกดำเส้นเดียว—ของขวัญจากฟรอเรส—และผ้าคลุมผมยาวถูกยึดด้วยมงกุฎทองสลักลายปะการัง

ทั้งสองเดินเคียงกันบนพรมแดงที่ทอดจากประตูพระราชวังจนถึงแท่นพิธี เสียงดนตรีวงเครื่องสายผสมขลุ่ยทะเลบรรเลงท่วงทำนองอ่อนหวานปนกลิ่นอายโจรสลัด ทุกก้าวของฟรอเรสชวนให้คนดูจดจ้อง—ไม่เพียงเพราะเขาคือเจ้าชาย แต่เพราะเขาเดินด้วยท่าทางมั่นใจแบบกัปตันผู้ผ่านพายุและศึกนับไม่ถ้วน

พิธีเริ่มขึ้น พระราชครูแห่งท้องทะเลอ่านถ้อยคำสาบานที่สืบทอดในราชวงศ์

ฟรอเรสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่น้อยคนนักจะได้ยินจากเขา

“ข้าขอสาบานต่อฟ้า ต่อคลื่น และต่อหัวใจของเจ้า ว่าข้าจะเป็นลมพัดเรือของเราไปข้างหน้า—แม้พายุจะโหมแรงเพียงใด”

ไอล่ามองเขาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “และข้าสัญญาว่าจะเป็นสมอเรือที่ยึดเราไว้ไม่ให้หลงทาง—แม้ท้องทะเลจะเปลี่ยนสี”

เสียงโห่ร้องและปรบมือจากเหล่าขุนนาง, ชาวเมือง, และบรรดากัปตันเรือดังสนั่น ปืนใหญ่อีกครั้ง ขณะที่ฟรอเรสโอบเอวไอล่าแล้วจูบเธอท่ามกลางแสงอาทิตย์

จากนั้นงานเลี้ยงก็เริ่ม—โต๊ะยาวเรียงรายด้วยอาหารชั้นสูงและอาหารพื้นบ้านทะเล เครื่องดื่มไหลไม่ขาดสาย มีทั้งการเต้นรำแบบราชสำนักและการเต้นของโจรสลัดกลางลาน พระราชวังที่ครั้งหนึ่งเป็นเพียงที่ประทับของเจ้าชายกะล่อน วันนี้กลายเป็นหัวใจแห่งการเฉลิมฉลองของทั้งเมือง