Semua Bab SiRen เงือกสาว ผจญภัย: Bab 1 - Bab 10

ทะเลยามบ่ายเวิ้งว้าง เรือไม้ใบเก่าลำใหญ่ลอยผ่านกลางอ่าวมูนไวท์อย่างเชื่องช้า เสียงเชือกกระทบเสา เสียงฝีเท้าลูกเรือประสานกับเสียงหัวเราะเบา ๆ จากเหล้ารัมที่หมุนกันดื่ม > “ว่ากันว่ามีเงือกอยู่แถวนี้…” “ถ้ามีจริง ข้าขอจับไปขายทอง เขาว่ากันว่านางมีน้ำตาเป็นไข่มุก” “ข้าขอแค่จูบเดียวก็พอ ฮ่า ๆ” ไม่มีใครเชื่อว่านางเงือกมีจริง พวกเขาเชื่อแค่เรื่องเงิน ทอง และของแลกเปลี่ยนแต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ใต้ท้องเรือของพวกเขา...เงือกมีอยู่จริง ใต้คลื่นเย็นเฉียบ ร่างของหญิงสาวผิวขาวซีดเหมือนไข่มุก ว่ายสวนกระแสน้ำอย่างเงียบงันนีร่า เงือกสาวหายากแห่งทะเลเหนือ ทะเลที่เเทบจะไม่มีผู้คนเดินเรือผ่าน เพราะร่ำลือกันว่ามีไซเรนหรือนางเงือกที่มีเสียงไพรเราะหลอกล่อนักเดินเรือ เเละกินพวกเขา หางของนางเป็นเกล็ดสีทองวาววับดั่งเหรียญเรืองแสงในเงามืด นีร่าไม่เคยขึ้นฝั่ง ไม่รู้ว่ามนุษย์พูดภาษาไหนแต่นางรู้ว่า—มนุษย์ฆ่าสิ่งที่แปลกตาและหางของนาง…คือสิ่งแปลกที่สุดในมหาสมุทร วันนี้ นางว่ายขึ้นมาดูเรือลำนี้ด้วยความระแวง เมื่อได้กลิ่นเลือดบางเบาไหลออกจากถุงผ้าใบที่ถูกโยนลงน้ำ นีร่าเข้าไปใกล้ แล้วจ้องมองถุงนั้น…ใ

หน้าผากเขาแนบกับข้าในน้ำนิ่งไม่มีคำพูดไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใต้ทะเลลึกคืนนี้ แต่มันมีบางอย่างในอก…เหมือนมันโยกไปโยกมาไม่หยุดมือของเขากุมมือนีร่าแน่นขึ้นนิดนางไม่ได้ดึงกลับ แค่ปล่อยให้เขาจับไว้อย่างนั้น เหมือนใจมันไม่อยากขัดอะไรอีกแล้ว เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกนางมองเขาเงียบ ๆชายหนุ่มคนนี้ไม่มีหอก ไม่มีอวน ไม่มีท่าทีล่าเขาแค่ยืนอยู่ตรงหน้านาง…เหมือนรอรอให้นางเปิดใจ > “ข้าชื่อเรน”เขาเอ่ยเสียงเบา ๆ ในที่สุด นีร่าไม่ได้ตอบ แต่ปากนางขยับคล้ายจะพูดนางไม่แน่ใจว่าควรจะบอกชื่อกับมนุษย์รึเปล่าแต่นางก็พยักหน้าช้า ๆ แทนคำตอบแค่เท่านั้น…เรนยิ้ม ยิ้มจากใจจริง แบบที่นางไม่เคยเห็นบนหน้าใครมันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเลยก็พอแล้ว ** เวลาผ่านไปไม่นาน แต่พวกเขายังยืนอยู่ใต้น้ำแบบนั้น สองร่าง สองหัวใจ สองโลกที่ไม่ควรจะมาบรรจบแต่กลับแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างนีร่าเอื้อมมือแตะผมเขาเบา ๆเส้นผมลอยตามน้ำ สัมผัสแล้วมันนุ่ม…อุ่นนางไม่เคยแตะมนุษย์มาก่อนเลยสักครั้งแต่ตอนนี้กลับอยากรู้ว่า ตัวเขาเป็นยังไง อุณหภูมิแบบนี้…คืออุ่นของคนที่ยังอยู่ ใช่ไหม เรนเอียงหน้าเข้าหานาง เขาไม่ได้จะจ

ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งแต่บ่ายคลื่นเริ่มแรงตั้งแต่ยังไม่เย็น นีร่าพยายามว่ายหนีคลื่นลูกโตที่เริ่มกลืนทุกอย่างในน้ำไปทีละนิด > "อย่าเพิ่งมาเลย…ยังไม่พร้อมจะไปไหน…" แต่ทะเลไม่ฟังใคร เสียงลมหวีดดังแข่งกับเสียงหัวใจที่เต้นโครม ๆ คลื่นลูกหนึ่งซัดแรงใส่หลังนางจนหายใจไม่ทัน ภาพสุดท้ายที่เห็นคือฝั่งไกลลิบ แล้วทุกอย่างก็มืดลง ... ร่างนีร่าถูกคลื่นพัดมาเกยอยู่บนหาดทราย ตัวนางนอนแน่นิ่ง หายใจแผ่ว หัวเปียกยุ่ง หางเงือกของนางที่เคยแวววาวเปียกโชกและเย็นเฉียบ ค่อย ๆ แตกปลาย ทีละนิด ทีละน้อยผิวที่เคยลื่นเป็นเกล็ดเปลี่ยนเป็นผิวหนังซีด ๆ หางที่เคยงามกลายเป็นขาสองข้าง แห้งกรังและเปลือยเปล่า นางนอนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น ในสภาพที่ดูไม่ต่างจากผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดแรงกลางพายุ ลมยังพัดแรงอยู่ จนเสื้อผ้าที่พันไว้หลุดไปกับคลื่น เหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยที่นอนอยู่ท่ามกลางฝนพรำ เวลาผ่านไปไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากทางสะพานไม้ เสื้อเเขนยาวสีซีด กางเกงขายาวเปียกฝน เขาแบกตะกร้าปลาอยู่ในมือ เดินช้า ๆ มาตามชายฝั่งเพื่อเก็บอวน แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นนาง > “เฮ้ย...เฮ้ยยย! มีคนสลบอยู่ตรงนี้

หลายวันผ่านไปนับจากวันที่ข้าขึ้นมาบนพื้นดินที่ๆมนุษย์เรียกว่าบ้านเเละเมือง ตอนนี้ ข้าเริ่มเดินได้คล่องขึ้น ใส่เสื้อผ้าได้เอง แม้บางทีก็ยังใส่ผิดบ้างแล้วก็พอจะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง อีธานบอกว่าข้าพัฒนาเร็ว ส่วนข้าก็เริ่มชินกับการได้ยินเสียงนาฬิกา เสียงรถม้า และแม้แต่เสียงฝนที่ตกลงมากระทบหลังคา ทุกเช้าอีธานจะตื่นก่อน หยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้ข้าที่ชอบหลับฟุบอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน ทุกเย็นเขาจะนั่งฟังข้าเล่าเรื่องทะเล เรื่องปะการัง และเรื่องเจ้าเต่าตัวอ้วนที่ข้าเคยช่วยไว้ตอนมันติดหิน เขาฟังเงียบๆ แล้วหัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง บางทีก็พูดเบาๆ ว่า... “ถ้าได้เห็นโลกของเจ้าจริงๆ สักวันก็คงดีนะ” ข้าไม่เคยตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เขา แล้วเเสร้งไปล้างจาน หรือทำท่าหาวกลบเกลื่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง ข้าทำขวดแก้วหล่นแตกตอนกำลังเก็บของในห้อง “อ๊ะ!” ข้าร้องออกมาเพราะโดนบาดนิดหน่อย อีธานรีบวิ่งมาดูทันที เขาคุกเข่าลงข้างข้า มือจับข้อมือข้าเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง “ให้ตายสิ นีร่า เจ้าต้องระวังตัวมากกว่านี้สิ” “มันแค่รอยขีดนิดเดียว—” “ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บ” เขาพูดแทรกขึ้น ก่อนจะชะงักไปเหมือนเพิ่

เสียงคลื่นกระแทกหาดดังปัง ๆ พร้อมเสียงนกทะเลที่โฉบผ่านยอดไม้ ภายใต้ร่มใบตาลขนาดใหญ่ ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ ผิวขาวซีดมีเลือดซึมที่แผลกลางอก อีธาน...ยังไม่สิ้นใจ “ข้ายังได้ยินเสียงลมหายใจเขาอยู่” เสียงชายชรา—หมอประจำท่าเรือ—เอ่ยพลางเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “แม้เจ้าคนนี้จะโดนฟันเฉียดหัวใจ หากไม่ใช่เพราะชาวประมงช่วยเขาได้ ข้าคงได้ฝังเสียแล้ว” อีธานกระพริบตาช้า ๆ ลมหายใจของเขายังคงแผ่วบาง “...นีร่า…” เสียงพร่าที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปาก แทบไม่ต่างอะไรจากสายลมผ่านหญ้า หลายวันผ่านไป ด้วยการดูแลของหมอ และสมุนไพรจากป่า อีธานเริ่มขยับตัวได้อีกครั้ง แม้ความเจ็บแผลยังเหมือนมีไฟสุมในอก แต่ในใจเขากลับร้อนแรงยิ่งกว่า—เพลิงแห่งความมุ่งมั่น “ข้าจะไม่อยู่เฉยอีกต่อไป” ชายหนุ่มกัดฟันลุกขึ้นยืน ท่ามกลางเสียงห้ามปรามของชาวบ้าน “ใจเย็นก่อนเถอะ เจ้ายังเดินไม่ไหว!” “ข้าไม่อาจอยู่เฉยได้ หากนีร่าตกอยู่ในมือโจรสลัดพวกนั้น…ข้าจะเอานางคืนมา แม้ต้องแลกด้วยลมหายใจ!” เช้าวันถัดมา อีธานยืนอยู่หน้าท่าเรือเก่า ฝุ่นทรายปลิวว่อนเมื่อเขาชักดาบออกจากฝัก “ผู้ใดสมัครใจล่องเรือกับข้า—ออกตามล่าพวกโจรนรก