Semua Bab SiRen เงือกสาว ผจญภัย: Bab 1 - Bab 10

ใต้น้ำลึกในโพรงหินริมอ่าวมูนไวท์ นีร่านอนนิ่งอยู่บนโขดหิน แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ นางไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงว่ายเข้าไปช่วยเขา? มนุษย์คนนั้น…เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งแต่ดวงตาของเขาในน้ำนั้น—มันสั่นไหวเหมือนกับว่า เขา กลัวความตาย เหมือนกับว่า…เขา ต้องการนาง เงือกในท้องทะเลไม่เชื่อใจมนุษย์ ยิ่งเป็นเงือกหางทองอย่างเธอ—ที่ถูกสั่งไว้ชัดว่า "อย่าให้มนุษย์เห็นเด็ดขาด" แต่ครั้งนี้นางได้ทำลายกฎนั้นไปเรียบร้อย มือขาวของเธอ…แตะต้องมนุษย์แล้ว อีกฝั่งหนึ่ง บนเรือ เรนยืนห่มผ้า ตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำทะเล เขามองผืนน้ำเบื้องล่างอย่างอึ้ง ๆเขาไม่พูดกับใครทั้งวัน ไม่กิน ไม่ดื่ม เอาแต่นั่งที่ท้ายเรือ เฝ้าดูผิวน้ำอย่างเงียบ เหมือนรออะไรบางอย่าง “นางมีอยู่จริง” เขาพึมพำอีกครั้ง และในหัว…ภาพหญิงสาวผมทองสยายยาวลงมากลางหลัง ผิวซีด หางทอง เป็นภาพเดียวที่ชัดที่สุด เขาไม่ได้กลัวนาง แต่รู้สึกเหมือน "อยากเจออีก" เหมือนคนที่เคยจมน้ำ…แต่กลับอยากลงไปอีกครั้ง แม้รู้ว่าอาจไม่มีใครช่วยไว้ได้เหมือนเดิม คืนนั้น นีร่ายังไม่หลับนางว่ายขึ้นมาจากโพรงหินอีกรอบ ดวงตาสีเทาเงยขึ้นมองแสงจากโคมเรือไกล ๆ ไม่รู้ทำไม แสงสลัวนั้นถึง

เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่างดี หมอกบางลอยคลุมผืนน้ำ ที่ท่าเรือ จุดที่เรือของเลนทอดสมออยู่ ลูกเรือทุกคนเตรียมของกันวุ่นวาย แต่เรนยังยืนนิ่งอยู่ข้างขอบเรือ มองลงไปในทะเลนิ่ง ราวกับรออะไรบางอย่าง แล้ว...นีร่าก็โผล่ขึ้นจากผิวน้ำ ผมสีทองเปียกหมาด ปลายผมแนบแก้มนางยิ้มจาง ๆ ให้เขา — ยิ้มที่เหมือนจะบอกว่า “ข้ารู้แล้ว...วันนี้ต้องมาถึง” เรนก้มลง ยื่นมือให้นางเหมือนทุกครั้งแต่มือนั้นสั่นเล็กน้อย “ข้าต้องออกเรือน่ะ...มีของที่ต้องไปส่งอีกฟากเกาะ คงไม่ได้กลับมาเร็วๆ นี้” “ก็ไม่ไกลมาก...แต่ก็คงไม่เจอกันสักพัก” นีร่ายังยิ้มอยู่แต่แววตานางหม่นลง “ข้าเข้าใจ...โลกของเจ้ากว้างกว่าแค่ตรงนี้นี่นา” “แค่ข้าได้เห็นหน้าเจ้าก่อนออกเรือ...ก็ดีใจแล้ว” เรนเงียบไปนิดแล้วค่อยๆ ยื่นเเหวนวงหนึ่งให้เธอ “เก็บไว้นะ... ถ้าเจ้าหลงทาง หรือคิดถึงบ้าน จะรู้ว่า...เจ้าเคยมีคนที่รอฟังเสียงทะเล” นีร่าเอื้อมมือไปรับไว้แน่นน้ำซึมที่ขอบตา แต่เธอฝืนยิ้ม “แล้วข้าล่ะ… ถ้าข้าคิดถึงเจ้าล่ะ?” เรนหัวเราะในลำคอเบา ๆก่อนจะก้มลงแตะแก้มนางเบาๆ “แค่เจ้ามองเเหวนวงนี้… ข้าก็จะอยู่ตรงนั้นแล้ว” คลื่นซัดกระทบขอบเรือเ

เช้าวันแรก ข้ายังไม่ค่อยชินกับร่างกายที่ต้องเดินแทนว่าย ต้องหายใจด้วยจมูกแทนเหงือก ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด แม้แต่เสื้อผ้าที่ใส่ก็รู้สึกอึดอัดนิดๆ เหมือนกำลังห่อหุ้มตัวเองไว้ด้วยอะไรสักอย่าง อีธานยื่นเสื้อคลุมให้ “หนาวมั้ย ใส่นี่ไว้นะ ลมแรงนิดนึง” “ขอบใจนะ” นาง รับไปใส่อย่างเก้ๆ กังๆ เขายิ้มให้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “วันนี้ข้าจะพาเดินดูรอบเมือง เจ้าจะได้รู้จักผู้คน เเละเมืองของข้ามากขึ้น” นางพยักหน้ารับรู้ แล้วรีบก้าวเท้าตามหลังเขาไป เมืองบนพื้นดินไม่เหมือนอะไรที่ข้าเคยเห็นมาก่อน ตึกเรียงรายสองข้างถนน สีสันสดใส ผู้คนเดินสวนกันไปมา บ้างก็หัวเราะ บ้างก็อุ้มเด็กเล็กไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมของขนมปังลอยมากับลม ข้าเงยหน้าขึ้นมองป้ายร้านเบเกอรี่ที่อีธานบอกว่า อร่อยที่สุดในเมือง ชักอยากชิมเเล้วสิ มันจะมีรสชาติเหมือนไข่เม่นที่ข้าเคยกินหรือเปล่านะ “ตรงนี้เป็นร้านขนมปัง ข้าชอบมาซื้อเวลาท้องว่าง” เขาชี้ไปที่ร้านเพิงขนมปังริมทาง ที่มีควันพวยพุ่งจากขนมที่อบขึ้นใหม่ “กลิ่นมันช่างหอม” ข้าพูดอย่างตื่นเต้น สายตายังไม่ละไปจากขนมที่วางขายเรียงราย “ไว้วันหลังเราค่อยลองด้วยกัน”เขาว่า แล้วเดินต่อไปข้างหน้า ขณ

จากวันกลายเป็นเดือน จากเดือนกลายเป็นปี นีร่าเริ่มชินกับเสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นท้ายหมู่บ้าน เริ่มชินกับกลิ่นแดดแรง ๆ ที่แผดลงบนผ้าปูที่ตากไว้หลังบ้าน เริ่มชินกับการถูกแม่บาร์บราชวนไปช่วยจัดปลาทู และถูกยายมัลด้าบ่นเวลาเดินทำเทียนน้ำมันหก นางเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบชาวบ้านทีละนิด ขูดมะพร้าว หาบน้ำ ผ่าฟืน และแน่นอน...นางหั่นผักได้เท่ากันหมดแล้วในตอนนี้ (แม้อีธานจะแอบแก้ให้บ้างเวลานางเผลอก็ตาม) ชีวิตที่เรียบง่ายนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะยามที่ข้ากับอีธานได้นั่งฟังเสียงคลื่นเบา ๆ ริมระเบียง มือของเขาอุ่นเสมอ เวลาวางลงบนมือนาง และหัวใจของก็เต้นแปลก ๆ เสมอ เวลาที่เขามองตานางแล้วเงียบไป แต่ท้องทะเล…ไม่มีวันสงบนานนัก เย็นวันหนึ่ง ฟ้าเปลี่ยนสีเร็วกว่าทุกวัน ลมแรงพัดฝุ่นคลุ้ง เด็ก ๆ หายตัวจากลานเล่น เหลือเพียงเสียงแม่ค้าลากผ้าคลุมแผงกันลม จากขอบฟ้า เรือใบสีดำลำหนึ่งโผล่ขึ้น "เรือธงดำ! โจรสลัดมา!!" เสียงตาเฟร็ดหัวแหลมร้องลั่น ทุกคนวิ่งวุ่น ซ่อนของ ซ่อนตัว แต่ไม่ทัน...โจรสลัดกว่า 10 คนกระโดดขึ้นฝั่ง พวกมันลากของ ขูดทอง จับคนตะโกนใส่กันระงม อีธานคว้าดา

ค่ำคืนก่อนการหลบหนี เสียงโซ่ที่เคยตรึงสองหญิงสาวไว้แน่น ถูกไขออกอย่างเงียบงันจากกุญแจที่นีร่าขโมยมาได้ในคืนก่อนหน้า นีร่าและไอล่า หลบเร้นในเงามืด ลัดเลาะผ่านซากลังไม้ใต้โรงเก็บสัตว์ ก่อนเล็ดลอดออกสู่ท่อระบายน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นและเสียงน้ำไหลเฉอะแฉะ “อีกไม่ไกล...” นีร่ากระซิบ หอบเหนื่อยแต่แววตามุ่งมั่น “หากเราผ่านเขตท่าเรือได้ เราอาจหาทางขึ้นเรือพวกพ่อค้าได้” แต่แล้ว—เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากปลายทางท่อ “หยุดก่อน!” ร่างสูงปรากฏใต้แสงจันทร์ ใบหน้าคมคายสะท้อนประกายจันทร์บนเส้นผมสีทองที่พลิ้วไหว ราวทองคำต้องลม ชายหนุ่มผมทองในชุดหนังสีดำ เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาเยียบเย็น ดวงตาสีฟ้าลึกดั่งผืนน้ำเวิ้งว้าง “...เรน?” นีร่าตาเบิกกว้าง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขายิ้มบาง ๆ “นีร่า...เจ้ายังมีชีวิตอยู่จริง ๆ” เรนยื่นมือออกมาเหมือนจะโอบเธอ แต่หญิงสาวก้าวถอยหลัง “ข้าไม่ไว้ใจเจ้าอีกต่อไปแล้ว ท่านทรยศข้า...” “ข้าไม่เคยตั้งใจทำร้ายเจ้า” เขาพูดเสียงนุ่มแต่แฝงความเย็นชา “ ข้าแค่...เห็นค่าของเจ้ามากกว่าเจ้ารู้เสียอีก” “ข้าไม่ใช่สิ่งของให้ใครครอบครอง!” ใบหน้าหล่อเหลาพล