#79 งานเลี้ยงที่พลิกผัน

พระราชวัง ถูกแปลงเป็นสวนแห่งแสงไฟ โคมไฟกระจกน้ำมันแขวนเรียงรายเหนือสวนล้อมด้วยต้นปาล์มทะเล แสงสีทองสะท้อนลงบนผิวน้ำบ่อน้ำพุที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้และเปลือกหอย เสียงคลื่นทะเลด้านนอกผสมกับเสียงดนตรีสดที่เล่นท่วงทำนองโจรสลัดปนหวาน

โต๊ะยาวจากไม้โอ๊กวางเรียงซ้อนด้วยจานเงิน จานทอง และชามมุก ภายในเต็มไปด้วยอาหาร—กุ้งย่างราดซอสไวน์ขาว ปูทะเลนึ่งเสิร์ฟคู่เนยสมุนไพร หอยนางรมสดวางบนก้อนน้ำแข็ง กุหลาบทอดคลุกเกลือทะเล และขนมปังอบใหม่ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล

ฟรอเรสในชุดเจ้าชายโจรสลัดเต็มยศเดินถือแก้วไวน์แดง ผ่านแขกเหรื่อที่กำลังหัวเราะเสียงดัง เขายืนคุยกับดรานที่กำลังหั่นเนื้อกวางป่า

"บอกข้ามาตรง ๆ ดราน—เจ้าเคยคิดไหมว่าข้าจะลงเอยแต่งงานแบบราชพิธี?"

ดรานเหลือบมองแล้วยักไหล่ "ข้าคิดว่าเจ้าคงลงเอยในคุกมากกว่า"

เสียงหัวเราะจากโต๊ะดังขึ้นทันทีที่ฟรอเรสหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า! ดีที่วันนี้ไม่ใช่คุก แต่ถ้าเป็นคุกที่มีไอล่าอยู่ด้วย ข้าก็ยอม”

อีกมุมหนึ่งของงาน นีร่ากำลังสอนเด็ก ๆ ในเมืองเต้นรำแบบโจรสลัด เด็ก ๆ หัวเราะคิกคักขณะที่พยายามหมุนตัวและกระทืบเท้าตามจังหวะกลอง

อีธานกับซารีนกำลังเล่นพนันเล็ก ๆ ด้วยลูกเต๋า—แต่แทนที่จะเล่นด้วยเงิน กลับเดิมพันด้วยการต้องทำเสียงนกทะเลเลียนแบบคนแพ้ เสียงตลก ๆ ดังจนแขกบางคนหันมามองอย่างขำขัน

เมื่อดนตรีเปลี่ยนเป็นจังหวะช้าลง แสงตะเกียงสะท้อนเป็นประกายบนผิวทะเล ฟรอเรสก็มองหาไอล่า เธอกำลังคุยกับหญิงชราผู้หนึ่ง—แม่บ้านเก่าแก่ของวัง—ก่อนจะยิ้ม และหันมาทางเขา

"ขออนุญาตเจ้าสาวคนสวยเต้นรำหน่อยได้ไหม?" เขาเอ่ยเสียงกึ่งจริงจังกึ่งขี้เล่น

ไอล่าหัวเราะ "ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะไม่เหยียบเท้าข้า"

"ข้าจะเหยียบเท้าเจ้าแค่สองสามครั้ง…เพื่อให้จำว่าข้าคือใคร" เขาพูดพร้อมยื่นมือ

ทั้งคู่เต้นรำกลางลานท่ามกลางเสียงดนตรีเบาสบาย ฟรอเรสพยายามก้าวอย่างสุภาพแบบราชสำนัก แต่ก็ยังหลุดเป็นท่ากระโดดโจรสลัดสองสามครั้ง ไอล่าก็เลยหมุนตามแบบไม่โกรธ จนคนรอบข้างปรบมือส่งเสียงเชียร์

ค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงชนแก้ว แสงไฟสะท้อนบนคลื่นเบื้องนอกเหมือนทะเลเองก็ร่วมเฉลิมฉลอง ขณะที่เรือทุกลำในท่าจุดคบไฟประดับหัวเสา ราวกับทั้งอาณาจักรกำลังประกาศให้โลกรู้—นี่คือคืนแห่งความสุขของเจ้าชายโจรสลัดและเจ้าสาวแห่งท้องทะเล

ในมุมสูงของระเบียง พระจันทร์กลมโค้งงามลอยเด่นเหนือฟ้า ฟรอเรสกระซิบกับไอล่าขณะทั้งคู่มองออกไป

"คืนนี้… ข้ารู้สึกเหมือนมีทุกอย่างแล้ว"

เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีกลองยังดังก้องทั่วลานพระราชวัง ดวงไฟนับร้อยส่องแสงสะท้อนกับผิวทะเลเหมือนหยดดาวที่ตกลงมาเล่นน้ำ ทุกคนมัวแต่ดื่ม เต้นรำ และเล่าเรื่องราวผจญภัย—ไม่มีใครรู้เลยว่าเงามืดบางอย่างกำลังเคลื่อนตัวอยู่ใต้น้ำ

คลื่นลูกหนึ่งซัดเข้าฝั่งแรงกว่าปกติ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแหลมของชาวเมืองที่ยืนใกล้ท่าเรือ

"มันคืออะไร!?" เสียงชายคนหนึ่งตะโกนก่อนจะถูกดึงลงไปใต้ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว น้ำสีครามกลายเป็นสีแดงเข้มในชั่วพริบตา

เงือกกินคน—ผิวเป็นเกล็ดสีดำแวววาว ดวงตาเป็นสีเหลืองสว่างปนเขียวอมฟ้า ฟันเรียงเป็นแถวเหมือนใบมีด—โผล่ขึ้นจากน้ำพร้อมเสียงคำราม เสียงดนตรีหยุดกะทันหัน แขกเหรื่อบางคนวิ่งหนี บางคนคว้าอาวุธ ฟรอเรสกระชากดาบออกมาทันที

"ทุกคน! ถอยเข้าไปในวัง!"

พวกเงือกโจมตีอย่างรวดเร็ว ปีนขึ้นมาบนท่าแล้วขว้างหอกกระดูกฉลามใส่ผู้คน เสียงปืนจากทหารประจำการดังสนั่น แต่พวกมันก็เร็วกว่า

ไอล่าคว้าดาบสั้นจากข้างเอวเจ้าสาวของเธอ—ไม่ใช่เจ้าสาวธรรมดาเสียทีเดียว—แล้วเข้าป้องกันเด็กเล็กที่ถูกล้อม ดรานใช้ขวดไวน์แตกฟาดใส่เงือกที่กระโจนเข้ามา ก่อนเตะมันตกน้ำกลับไป

แต่ทันใดนั้น เสียงแหลมกรีดอากาศก็ดังขึ้น—ตัวหัวหน้าปรากฏ

มันสูงใหญ่กว่าพวกเดียวกัน เกล็ดเป็นสีเงินหม่น มีรอยแผลยาวที่หน้าอก มือถือสามง่ามยาวปักด้วยเปลือกหอยสีเลือดหมึก ตาของมันจ้องฟรอเรสราวกับจำได้จากอดีตบางอย่าง

ฟรอเรสตั้งท่าจะพุ่งเข้าไป แต่คลื่นน้ำตรงกลางลานกลับกระจายออก ร่างสูงสง่าในชุดเกราะมุกสีดำก้าวออกมาจากผิวน้ำอย่างเงียบงัน—ราชินีนีร่า

ดวงตาของเธอเป็นประกายสีคราม เสียงของเธอดังก้องราวกับมาจากใต้ทะเลลึก

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เงือกกินคนชะงักไปชั่วขณะ แต่หัวหน้าพวกมันคำรามใส่ แล้วพุ่งเข้าหาเธอพร้อมสามง่าม ราวกับไม่ยอมจำนนต่อใคร

นีร่าไม่ถอยแม้ก้าวเดียว เธอก้าวเข้าไปหลบการแทงเฉียดแล้วใช้หอกมุกดำของตนแทงสวนเข้าที่ลำคอพอดี เสียงโลหะกระทบกระดูกดังก้องในความเงียบชั่วขณะ

เลือดสีเข้มผสมกับน้ำเค็มกระเด็นขึ้นกลางลาน—หัวหน้าพวกมันล้มลงไร้ชีวิต ดวงตาเหลืองหม่นดับวูบ

พวกเงือกที่เหลือมองภาพนั้นแล้วส่งเสียงแหลมโหยหวน ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าราชินีนีร่าอย่างพร้อมเพรียง

เธอกล่าวด้วยเสียงเย็น “ตั้งแต่คืนนี้ไป พวกเจ้าจะไม่แตะต้องมนุษย์ในน่านน้ำนี้อีก”

พวกมันพยักหน้าด้วยความหวาดเกรง ก่อนจะถอยหายกลับลงสู่ท้องทะเล เงียบงันราวกับไม่เคยมีการสังหารเกิดขึ้น

เสียงหอบหายใจของคนรอดชีวิต และแสงตะเกียงที่สั่นไหวเหนือผิวคลื่น

ฟรอเรสมองนีร่าด้วยสายตาซาบซึ้ง “ข้าว่า… เจ้าเพิ่งช่วยงานแต่งของข้าไว้”

นีร่าตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าต้องตายในคืนที่ควรจะเป็นคืนแห่งความสุข”

แล้วงานเลี้ยงก็เริ่มต้นใหม่ แม้จะมีคราบเลือดบนพื้นลาน แต่เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีก็กลับมาอีกครั้ง ราวกับทุกคนเลือกจะจำว่ามันคือ “คืนที่ราชินีแห่งท้องทะเลช่วยชีวิตเจ้าชายโจรสลัด” มากกว่าจะจำว่ามันคือคืนแห่งความตาย

ไอล่าหันมามองตาเขา “ข้าดีใจที่เจ้ารู้สึกแบบนั้น”

ฟรอเรสยิ้มกว้าง “แต่พรุ่งนี้… ข้าอาจอยากได้อีก—เช่นการผจญภัยครั้งใหม่”

ไอล่าหัวเราะเบา “ข้าว่าเราคงหนีความวุ่นวายไม่พ้นหรอก”

และทั้งสองก็ยืนเคียงกัน ท่ามกลางเสียงดนตรีและเสียงหัวเราะที่ยังคงดังไกลไปจนสุดขอบทะเล