#80 ชีวิตที่ไร้หนทาง

เสียงดนตรีเบาลง ดวงไฟระยิบระยับสะท้อนบนผิวน้ำรอบ ๆ พระราชวัง เป็นฉากที่เหมาะกับความสงบ แต่ในใจของนีร่าเต็มไปด้วยความว้าวุ่น

อีธานยืนอยู่ข้างเธอ มองออกไปยังผืนน้ำทะเลมืดกว่าปกติ “คืนนี้… ทุกอย่างเหมือนฝันเลยนะ” เขาพูดเบา ๆ ราวกับกลัวคำพูดจะทำให้มันแตกสลาย

นีร่ายิ้มบาง ๆ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “ใช่… เหมือนฝัน… แต่ข้ากลับรู้สึกว่าฝันนี้กำลังจะจบลง”

อีธานเงยหน้ามองนีร่า ดวงตาของเขาสื่อถึงความสงสัยและความเจ็บปวด “เจ้าหมายความว่าอะไร? นีร่า… อย่าบอกว่าข้าต้องเสียเจ้าไปอีกครั้งนะ”

นีร่าเงียบไปสักครู่ สูดหายใจลึก ๆ ก่อนเอ่ยเสียงสั่น ๆ “ข้า… ต้องกลับไปยังทะเล… ข้าต้องกลับไปเป็นราชินีอีกครั้ง”

อีธานชะงัก มือของเขาข้างหนึ่งจับข้อมือเธอแน่น “แต่…คืนนี้เจ้ากำลังอยู่ที่นี่กับข้า… เราเพิ่งรอดมา…เพิ่งเฉลิมฉลอง…เจ้าไม่จำเป็นต้องไปเดี๋ยวนี้หรอกนะ”

นีร่าหันหน้าหนี น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว “ข้าไม่สามารถอยู่ต่อได้…ทะเลต้องการข้า… ข้าต้องปกป้องมัน… และถ้าข้าไม่ไป… จะมีอีกหลายชีวิตที่ถูกคุกคาม… ข้าไม่สามารถเห็นใครต้องตายเพราะข้าไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง”

อีธานสูดลึก พลางเอื้อมมือลูบแก้มเธออย่างแผ่วเบา “เจ้า… เจ้าทำให้ข้ารู้สึกเหมือนจะเสียทุกอย่าง… แต่ข้าก็เข้าใจ… ข้าเข้าใจ… ถึงแม้ว่าข้าจะไม่อยากยอมรับ”

นีร่ายืนก้มหน้ารับสัมผัสนั้น น้ำตาไหลริน อีธานเอามืออีกข้างปัดน้ำตาให้เธอเบา ๆ “ข้าไม่อยากให้เจ้าร้องไห้… แต่ข้าก็รู้… เจ้าเป็นผู้กล้า… เป็นราชินีที่ทักคนต้องการ… ข้าภูมิใจในเจ้า… ถึงข้าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม”

นีร่าหลับตาแน่น เสียงสะอื้นเบา ๆ ปล่อยออกมา “อีธาน… ข้ากลัว… กลัวว่าถ้าเราต้องห่างกัน… ข้าจะไม่สามารถเห็นหน้าเจ้าได้อีก… ข้ากลัวว่าจะถูกลืม…”

อีธานเอื้อมมือไปลูบผมเธอ แรงสั่นสะเทือนของหัวใจเขาเองก็แทบระเบิด “นีร่า… ข้าสัญญา… ไม่ว่าพระราชาแห่งทะเลหรือโลกใดจะกั้นเรา… ข้าจะไม่ลืมเจ้า… และเจ้า…ก็อย่าลืมข้า”

นีร่าเงยหน้ามองเขา ดวงตาครั้งนี้เต็มไปด้วยน้ำตาแต่ก็มีประกายของความกล้าหาญ “ข้าจะไม่ลืม… และข้าจะกลับมา… วันหนึ่ง… วันใด… ข้าจะกลับมาอยู่กับเจ้าอีกครั้ง”

อีธานกอดเธอแน่น ใต้แสงตะเกียงที่ส่องลงบนระเบียง พระจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำเหมือนเป็นพยานแห่งคำสัญญานั้น “ข้าจะรอ… ไม่ว่ากี่ปี ข้าจะรอเจ้า… แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด”

นีร่ากอดตอบกลับ เสียงสะอื้นของเธอ เต็มไปด้วยความเศร้า แต่ก็เต็มไปด้วยความหวัง

“จำไว้นะ อีธาน… ข้าจะกลับมา… และเราจะมีวันที่ไม่ต้องพรากจากกันอีก”

“ข้าเชื่อ… ข้าเชื่อในเจ้าเสมอ” เขาตอบด้วยเสียงแผ่วแต่หนักแน่น น้ำตาของเขาก็ไหลตาม

ทั้งสองคนยืนอยู่บนระเบียงนั้น เงียบแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกหนักแน่น น้ำตาและลมหายใจผสมกันเหมือนทำนองเพลงเศร้า แต่หัวใจทั้งสองเต็มไปด้วยความรักและความผูกพันที่ไม่มีใครหรือสิ่งใดพรากไปได้

นีร่าหยุดแล้วถอดมุกเล็ก ๆ จากสร้อยคอของเธอ วางไว้ในมืออีธาน “นี่… ให้เจ้า… เป็นสิ่งเตือนใจ ข้าอยู่กับเจ้าเสมอ”

อีธานรับไว้แน่น พลางลูบด้วยความรู้สึกทั้งรักและเศร้า “ข้าเก็บมันไว้… ทุกวัน… ทุกเวลา… ข้าจะไม่ลืมเจ้า”

เมื่อสายลมทะเลพัดผ่าน ทั้งคู่ยืนมองผืนน้ำมืดเบื้องล่าง รู้ว่าการพรากจากครั้งนี้เป็นเรื่องจำเป็น แต่หัวใจยังคงผูกพันกันอย่างเหนียวแน่น และในใจลึกที่สุด ต่างรู้ว่าแม้ระยะทางและหน้าที่จะแยกพวกเขา แต่ความรักจะไม่จางหายไป

เสียงระฆังจากโบสถ์เล็ก ๆ ของเมืองดังขึ้นพร้อมกับแสงอาทิตย์เช้า ประชาชนทุกวัย—เด็ก ผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ—ยืนเรียงรายตามท่าเรือ บนใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้าและความหวัง พวกเขารู้ดีว่าราชินีแห่งทะเลกำลังกลับไปยังโลกของเธอ แต่ก็รู้สึกขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่เธอได้ทำ

เด็ก ๆ หลายคนยกมือโบกลา ส่งนีร่า มีเสียงสะอื้นผสมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ของบางคนที่พยายามกลั้นน้ำตา

อีธานยืนอยู่บนท่าเรือ มือของเขายังคงยกขึ้นให้กำลังใจ เงยหน้ามองท้องฟ้า น้ำตาไหลพราก เขาเห็นเงาร่างของนีร่าลอยอยู่ในม่านน้ำ เงือกล้อมรอบเธอเป็นวงกลม แสงสีครามสะท้อนบนเกล็ดของพวกมันเหมือนดาวนับพัน

นีร่ายิ้มให้เขา แม้ว่าน้ำตาของเธอจะรินราวกับทะเลน้ำแข็ง เธอสื่อสารด้วยสายตาและการโบกมือลา “ข้าจะกลับมา… ข้าสัญญา…”

เสียงหัวใจของอีธานเหมือนถูกดึงรั้งให้แตกสลาย เขาเอื้อมมือไปจับสายลม ราวกับอยากกอดเธออีกครั้ง แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้

นีร่าหันกลับไปมองประชาชนรอบ ๆ พวกเขา เงือกทุกตัวและราชินีร่ายสายแสงประกายสีครามให้เป็นทางออกสู่ทะเลลึก เธอโค้งคำนับต่อชาวเมือง “ข้าขอบคุณทุกชีวิตที่อยู่เคียงข้างข้า… ข้าจะไม่ลืมใครเลย”

เสียงสะอื้นและน้ำตาไหลพรากไปทั่วท่าเรือ ผู้คนโบกมือ ส่งเสียงอำลา บางคนกอดกันแน่น บางคนก้มหน้าร้องไห้

อีธานยืนมองเธอค่อย ๆ จมหายไปในม่านน้ำ หัวใจของเขาแทบแตกสลาย ร่างกายเย็นเฉียบแต่ใจเต็มไปด้วยความรักและความหวัง

ที่ท่าเรือ สิบปีต่อมา.....

เต็มไปด้วยเสียงคลื่นและเด็ก ๆ วิ่งเล่นอยู่บนไม้กระดาน อีธานและแบรกตันกำลังจัดเรียงสินค้าที่เพิ่งลงจากเรือ ความสงบและคึกคักเหมือนจะเป็นภาพชีวิตประจำวันที่สมบูรณ์แบบ

ท่าเรือ กำแขนแน่น มองไปยังคลื่นที่กระทบเรือของอีธานอย่างเงียบสงบ คาเอลนั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ แต่สายตาก็จับจ้องไปยังท้องน้ำเบื้องหน้า

“ข้า… ข้าคิดถึงนีร่า” ดรานพูดเบา ๆ ราวกับกลัวใครได้ยิน

คาเอลถอนหายใจหนัก “ข้าเองก็เหมือนกัน… ทุกครั้งที่เห็นทะเล มันก็ร้อนรุ่มขึ้นมา ข้ารู้สึกเหมือน… เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป”

ดรานก้มหน้ามองมือที่กำแน่นไว้ “สิบปีที่ผ่านมา ข้าพยายามเข้มแข็ง แต่ทุกครั้งที่คิดถึงนีร่า… ใจมันก็ยังเจ็บเหมือนเมื่อก่อน”

คาเอลพยักหน้า มองไปยังผิวน้ำที่เริ่มสะท้อนแสงจันทร์ “นางเลือกหน้าที่… เป็นราชินีใต้ทะเล ความจริงข้อนั้นทำให้ข้ารู้ว่า เราไม่สามารถเรียกนางกลับมาได้ แต่หัวใจ… มันยังคงเฝ้าคอยนางอยู่ทุกวัน”

คาเอลนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะบ่าเพื่อน “ดราน… แม้เธอจะอยู่ไกลใต้ทะเล แต่ข้ารู้ว่า นีร่าก็คิดถึงเรา… คงมีความสุขที่เห็นเรายังสู้ และยังไม่ลืมนางเหมือนกัน”

ดรานพยักหน้า น้ำเสียงไม่สู้ดี “ข้าอยากให้นางกลับ… แต่ก็ไม่อยากให้นางต้องละทิ้งหน้าที่”

คาเอลยิ้มเศร้า ๆ “ใช่… เราเพียงต้องเก็บความคิดถึงนี้ไว้ และให้มันเป็นแรงผลักดัน ข้าเชื่อว่าสักวัน… เราจะได้พบนางอีก”

ทั้งสองเงียบไปอีกครั้ง มองคลื่นที่กระทบกับเรือ

ดรานถอนหายใจ “บางที… ความคิดถึงนี่เองที่ทำให้เรายังไม่ลืมนาง และยังทำให้เรายังสู้เพื่อทุกสิ่งที่นางเคยเชื่อ”

คาเอลพยักหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มอ่อน ๆ ปรากฏขึ้น “ใช่… ถึงแม้เธอจะอยู่ใต้ทะเลลึก แต่หัวใจของเราจะยังเชื่อมโยงกันเสมอ”

ทั้งสองนั่งเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงคลื่นและแสงจันทร์ที่สาดลงบนผิวน้ำ เงาร่างของพวกเขาและความคิดถึงนีร่ากลายเป็นภาพเงียบสงบ แต่เต็มไปด้วยอารมณ์และความผูกพันที่ไม่เคยจาง