#81 สายใยรัก

คลื่นทะเลซัดกระทบโขดหินที่ยื่นออกไปกลางอ่าว อีธานนั่งอยู่คนเดียว มือกำสร้อย ที่นีร่าเคยให้เขาไว้แน่น สร้อยสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงลม และทุกครั้งที่ดวงตาของเขาสบกับมัน ความทรงจำก็กลับมา รอยยิ้มของนีร่า เสียงหัวเราะในคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว การต่อสู้ใต้ทะเลลึก และคำสัญญาที่ยังคงอยู่ในใจ

“นีร่า… ข้า… ข้าอยากเจอเจ้า…” เสียงอีธานพึมพำเบาๆ

มือของเขากำสร้อยแน่นขึ้น

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะแหลมใส ๆ ดังขึ้นจากน้ำ อีธานหันมอง เงาร่างเล็ก ๆ ผุดขึ้นเหนือผิวน้ำ ผมสีทองฟุ้งราวกับเส้นแสง ดวงตาใสเหมือนมุกมองเขาอย่างเต็มไปด้วยความไว้วางใจ

“พ่อ…” เสียงนั้นเรียบง่าย แต่ชัดเจน ท่วงทำนองนั้นเจือความอบอุ่นและความคุ้นเคยที่ลึกซึ้ง

อีธานตาเบิกกว้าง มือที่กำสร้อยไว้เกือบหลุด ร่างเขาสั่นด้วยความประหลาดใจและไม่เชื่อสายตา “เฮ้… เจ้าคือ....

เด็กเงือกตัวน้อยยิ้มกว้าง โบกมือ “ข้าคือ… ลูกของพ่อ เเม่ส่งข้าขึ้นมา

อีธานแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เขาก้มลง กำมือทั้งสองของเด็กไว้แน่น รู้สึกถึงความอบอุ่นและชีวิตที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้สัมผัสอีกครั้ง

“นี่… จริงหรือ… ข้า… ข้าต้องดูแลเจ้า… ใช่ไหม?” เสียงเขาสั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรัก ความกลัว และความรับผิดชอบ

เงือกน้อยพยักหน้า “ใช่… พ่อ… ข้ามาอยู่กับเจ้า เพราะเจ้า… เป็นพ่อของข้า”

อีธานหลับตาลง สูดลมหายใจลึก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คลื่นทะเลซัดเข้ามาเบา ๆ แต่หัวใจเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น ราวกับว่าทะเลทั้งใบกำลังยิ้มให้เขา

เงือกน้อยหัวเราะเบา ๆ พลางโอบแขนรอบคออีธาน ขณะเดียวกันแสงเย็นของน้ำรอบตัวเหมือนฉายให้เห็นภาพอดีตและความรักที่ไม่เคยจางหาย

และบนโขดหินตรงนั้น ท่ามกลางเสียงคลื่นและสายลม อีธานพบความหวังใหม่ ความรักที่ถูกเก็บไว้สิบปีกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ผ่านร่างเล็กของลูกเงือกที่นีร่าส่งมาให้

ความเศร้าเก่าค่อย ๆ ละลายไป น้ำตาที่ไหลออกมาผสมกับรอยยิ้มครั้งแรกในรอบหลายปี และหัวใจที่เคยว่างเปล่า ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นของชีวิตใหม่

อีธานซุกหัวลงกับหัวเล็กๆของเงือกน้อยน้ำตาไหลพรากแต่เต็มไปด้วยความสุข พร้อมกับกระซิบเบาๆ“เราจะไม่พรากจากกันอีก… ข้าสัญญา”

เด็กน้อยยิ้มและโอบกอดแน่น อ้อมกอดนั้นอบอุ่นเหมือนนีร่ากำลังปกป้องพวกเขาทั้งสองอยู่จากใต้ทะเลลึก

----END----