#77 เเค้นของสายเลือด

เสียงคลื่นกระแทกตัวเรือไม้ดัง ป้าบ… ป้าบ… กลิ่นน้ำทะเลผสมกลิ่นไม้เก่าของดาดฟ้าอบอวลอยู่ในอากาศ แสงแดดบ่ายส่องสะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย แต่ในอกของทุกคนกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย

นีร่าทิ้งตัวนั่งลงบนกล่องไม้ มือยังสั่นน้อย ๆ จากภาพที่เพิ่งผ่านมา ดวงตาสีฟ้าของเธอมองออกไปยังผิวน้ำ—แค่เพียงใต้ชั้นผิวน้ำไม่กี่เมตร เธอสาบานว่าเห็นเงามืดขนาดใหญ่เคลื่อนขนานไปกับเรือช้าๆ..

"นีร่า?" คาเอลที่กำลังเช็กบาดแผลตัวเองเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอจ้องออกไปนิ่งผิดปกติ

เธอกะพริบตาช้า ๆ แล้วตอบด้วยเสียงแผ่ว "เรา… ไม่ได้หนีรอดจริง ๆ"

คาเอลเลิกคิ้ว แต่ก่อนจะถามต่อ เสียงไอของดรานก็ดังขึ้น เขานั่งพิงเสาเรือ หายใจแรงเหมือนยังไม่ฟื้นเต็มที่จากพิษเวทมนตร์ของราชินี น้ำหยดจากผมลงบนพื้นดาดฟ้าเป็นสาย

"เขาจะกลับมา…" ดรานเอ่ยเสียงแหบ "และครั้งหน้า… พวกเราจะไม่มีโชคช่วยอีก"

ฟรอเรสซึ่งกำลังรินเหล้าลงแก้วหัวเราะในลำคอ

"เฮ้… อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนโดนสาป ข้าเพิ่งเปิดเหล้าขวดใหม่ จะให้บรรยากาศตึงแบบนี้ไม่ได้นะ" เขายกแก้วขึ้นจิบอย่างสบายใจ แต่ยังไม่ทันที่เหล้าจะไหลลงคอเต็มคำ—เรือทั้งลำก็สั่นสะเทือนอย่างแรง ครืนนนนน!

เสียงไม้ครางดังก้องจากใต้ท้องเรือ ทำให้ขวดเหล้าในมือเขาสั่นจนต้องวางลง "อะไรกันอีกวะ…" ฟรอเรสพึมพำ

"ไม่ใช่คลื่น" อีธานพูดสั้น ๆ มือข้างหนึ่งคว้าด้ามดาบ อีกข้างจับขอบเรือแน่น ดวงตาคมมองไปยังผิวน้ำรอบ ๆ

แรงสั่นสะเทือนครั้งที่สองตามมาทันที คราวนี้แรงพอให้กล่องไม้หลายใบล้มกลิ้ง

"ทุกคน เตรียมตัว!" คาเอลตะโกน บรรยากาศเปลี่ยนจากเหนื่อยล้าเป็นตื่นตัวในเสี้ยววินาที

ฟรอเรสชะโงกมองลงไปในน้ำ… เห็นเพียงความมืดเคลื่อนผ่านใต้ท้องเรือ มันใหญ่—ใหญ่เกินกว่าจะเป็นสัตว์น้ำธรรมดา และเคลื่อนที่อย่างมีจุดหมาย

"ข้าเกลียดเวลาที่ท้องเรือมันสั่นแบบนี้…" เขาพึมพำ แต่ก็ล้วงมีดสั้นออกมาจากเข็มขัด

ดรานฝืนลุกขึ้น แม้ร่างกายจะยังอ่อนแรง "ถ้าเป็นเขา—"

ป้าบ! เสียงกระแทกครั้งใหม่ดังขึ้นคราวนี้รุนแรงจนเรือเอียง น้ำทะเลซัดขึ้นมาบนดาดฟ้าเปียกชุ่มไปครึ่งหนึ่ง

"จับให้แน่น!" อีธานตะโกน เขาเห็นบางสิ่งเคลื่อนผ่านข้างเรือ—เกล็ดสีเงินแวววาววาบใต้แสงแดด เพียงพอให้รู้ว่ามันไม่ใช่สัตว์น้ำธรรมดา แต่เป็นบางสิ่งที่มีเจตนา… และกำลังไล่ล่า

"นั่นเขา…" นีร่าเอ่ยเสียงสั่น "พี่ชายของราชินี…"

คาเอลสบถในลำคอ "เขาตามเรามาถึงผิวน้ำได้ยังไง—"

ยังไม่ทันจบประโยค เสาน้ำขนาดมหึมาก็พุ่งขึ้นข้างเรือ เสียงดังเหมือนฟ้าผ่าผสมกับเสียงแตกของน้ำทะเล เศษน้ำกระเด็นปะทะหน้าทุกคน

เงามหึมาผุดขึ้นจากผิวน้ำเพียงครึ่งร่าง—โครงร่างของชายเงือกสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นราวกับสลักจากหิน ดวงตาสีเงินคู่นั้นจับจ้องตรงมายังนีราราวกับมองทะลุคนอื่นทั้งหมด

"หนีได้เร็ว… แต่ก็แค่ครั้งนี้" เสียงของเขาหนักและก้องราวกับมาจากก้นทะเล

"เรือต้องออกจากเขตนี้เดี๋ยวนี้!" อีธานตะโกนสั่งฟรอเรส

ฟรอเรสกระตุกเชือกเรือใบทันที "เอาล่ะ จับให้ดีล่ะเด็ก ๆ เพราะข้าจะซัดเรือนี้ให้บินได้เลย!"

เรือไม้กระโจนไปข้างหน้าด้วยแรงลมที่ฟรอเรสบังคับ แต่กระแสน้ำรอบตัวก็หมุนวนผิดปกติ เหมือนถูกมือยักษ์ใต้ทะเลบีบไว้ เสียงไม้ครางดังก้องอีกครั้ง

"เขากำลังล็อกเราไว้ในวงน้ำ!" คาเอลมองไปด้านหลัง เห็นเกลียวคลื่นสูงเหมือนกำแพงกำลังไล่บีบเข้ามา

"ต้องตัดวงเวทน้ำเขาก่อน ไม่งั้นเรือจมแน่!" ดรานคว้าดาบขึ้นมา แม้ร่างจะโงนเงนแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

นีร่าก้าวมาข้างเขา "ให้ฉันช่วย—"

"ไม่" ดรานส่ายหน้า "เจ้าต้องเตรียมพลังไว้ ถ้าเราพลาด… เจ้าคือคนเดียวที่พอจะหยุดเขาได้"

เงาของพี่ชายราชินีเคลื่อนเข้าใกล้เรือขึ้นเรื่อย ๆ เกลียวคลื่นยกสูงขึ้นจนบังแสงแดด ดวงตาสีเงินวาววับราวกับคมมีด

คลื่นสูงตระหง่านราวกำแพงน้ำคุกคามเรือทุกฝั่ง ดวงตาสีเงินคู่นั้นจ้องเขม็งตรงไปที่ดรานกับนีราราวกับมองทะลุทุกคน เสียงคำรามต่ำก้องสะท้อนผ่านกระแสน้ำ “ครั้งนี้… ไม่มีราชินีมาคุ้มครองพวกเจ้าแล้ว”

ไม้ของเรือลั่นดัง เอี๊ยดดดดด เมื่อกระแสน้ำมหาศาลบีบเรือเหมือนกำลังบดขยี้ อีธานเหยียบขอบดาดฟ้า ดาบใหญ่ในมือพร้อมโจนเข้าใส่ แต่เขารู้—การสู้ในน้ำเปิดแบบนี้คือการให้เป้าหมายแก่ศัตรูที่เร็วกว่า

"เรือจะพังถ้าเราสู้ตรงนี้!" คาเอลตะโกน ฝ่ามือทั้งสองเริ่มเรืองแสงฟ้าจากเวทควบคุมน้ำ แต่พี่ชายราชินีสะบัดมือเพียงครั้งเดียว กระแสน้ำแรงมหาศาลก็ซัดเวทนั้นสลายทันที

"เขาไม่เหมือนราชินี" ดรานกัดฟัน "พลังของเขาเชื่อมกับทะเลทั้งหมด…"

ฟรอเรสที่ยืนประคองพวงมาลัยเรือสบถ "ถ้าพวกเจ้าจะคิดแผน ทำให้มันเร็วหน่อย! เรือข้ากำลังจะกลายเป็นไม้ขีดไฟลอยน้ำ!"

ทันใดนั้น—เสียง ตึง! ดังก้องจากหัวเรือ เงาร่างหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากน้ำ คลื่นกระเด็นสาดไปทั่วดาดฟ้า ร่างสูงในเกราะหนังสีดำเคลือบเปลือกหอยทะเล ยืนถือหอกยาวที่ปลายเรืองแสงฟ้าขาว

"ซารีน…!" นีราร้องออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา นักรบหญิงแห่งเขตน้ำลึก ผู้เคยหายสาบสูญไปนานหลายปี และเคยเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์เก่าก่อนนีราจะได้รับตำแหน่ง

ซารีนไม่เสียเวลาอธิบาย เธอก้าวไปข้างหน้าเพียงสองก้าวแล้วกระโดดลงน้ำ เสียงน้ำแตกดัง ป๋อม! ร่างเธอหายวับไปในคลื่นเชี่ยว

ดรานพยายามมองตาม—ทันใดนั้นคลื่นรอบเรือก็สั่นอย่างรุนแรง เงาสองร่างเคลื่อนปะทะกันใต้ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว พี่ชายราชินีฟาดหางมหึมาหวังจะตวัดซารีนให้กระเด็น แต่เธอกลับหมุนตัวหลบ และใช้หอกปักลงบนสัญลักษณ์เรืองแสงที่หน้าอกเขา

เสียงคำรามดังสะท้อนใต้ทะเล คลื่นน้ำพวยพุ่งขึ้นรอบเรือจนสาดเข้าดาดฟ้าเหมือนฝนตกหนัก ฟรอเรสกรีดร้อง "เฮ้! พวกเจ้ากำลังทำเรือข้าจมอยู่รู้ไหม?!"

อีธานมองภาพนั้นแล้วเข้าใจทันที

ซารีนและพี่ชายราชินีผลัดกันจู่โจมเป็นวงน้ำวน ร่างของเธอเล็กกว่าเกือบครึ่งแต่การเคลื่อนไหวคมกริบเหมือนใบมีด พี่ชายราชินีฟาดมืออีกครั้งเพื่อสร้างคลื่นมหึมา แต่ซารีนปักหอกลงบนพื้นทะเลชั่ววินาที แล้วหมุนตัวฟันแนวตั้งพาดผ่านกลางอกของเขา—ไม่ใช่เพื่อฆ่า แต่เพื่อตัดเส้นเวทโบราณที่ล้อมรอบหัวใจเขา

ทันทีที่เส้นเวทขาด เสียงน้ำหมุนแรงก็หยุดลงอย่างกะทันหัน กำแพงคลื่นที่ล้อมเรือพังทลายกลายเป็นฟองน้ำกระจาย พี่ชายราชินีชะงัก ร่างมหึมาสั่นเล็กน้อย ดวงตาสีเงินยังจ้องซารีนด้วยความโกรธ แต่ท่าทีช้าลง

ซารีนยกหอกขึ้นขู่ "ข้าสามารถปลิดชีพเจ้าได้ตอนนี้… แต่เจ้าไม่คู่ควรตายด้วยฝีมือข้า จงกลับไปยังความมืดของเจ้าก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ"

เขาหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำและเย็นเยียบ "เจ้ากับข้า… ยังไม่จบ" แล้วร่างมหึมาก็ถอยห่างออกไปช้า ๆ ก่อนดำดิ่งหายลงสู่ความลึกของมหาสมุทร

ซารีนโผล่ขึ้นผิวน้ำ หอบหายใจแต่ยังยืนตัวตรง ดวงตาคมกวาดมองพวกเขาบนเรือ "ยังมีเวลาไม่มาก เราต้องออกจากเขตนี้ก่อนที่พลังของเขาจะฟื้นกลับมา"

ฟรอเรสยิ้มเจื่อน "ได้ยินแบบนี้ ข้าจะพาเรือหนีจนใบเรือขาดเลยคอยดู" เขาหมุนพวงมาลัย เรือเริ่มแล่นเร็วขึ้นด้วยแรงลมที่เขาดึงออกจากทิศทาง

นีรามองซารีนด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนกัน—โล่งใจ ดีใจที่ได้เจอ แต่ก็เต็มไปด้วยคำถาม

"ทำไม… ถึงมาที่นี่? ทุกคนคิดว่าท่านตายไปแล้ว"