#82 ตอนพิเศษ

เวลาผ่านไปหลายเดือน อีธานเริ่มปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่บนชายฝั่ง เขาได้สร้างมุมเล็ก ๆ บนเรือไม้ที่ไม่ใช้ล่องทะเลแล้ว เป็นบ้านชั่วคราวสำหรับเขาและลูก ผนังไม้ถูกแขวนเปลือกหอยและดอกไม้ทะเล เงือกตัวน้อยหัวเราะร่าเล่นน้ำในอ่างไม้กว้าง ขณะที่อีธานค่อย ๆ ช่วยเธอสอนว่ายน้ำ ฝึกหายใจ และทำความเข้าใจกับโลกบนบก

“พ่อ… ข้าทำได้แล้วนะ!” เสียงเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

อีธานยิ้มกว้าง มือเรียวจับมือเด็กไว้แน่น “ดีมาก! เจ้าทำได้จริง ๆ ข้าแทบไม่อยากเชื่อเลย” น้ำเสียงเขาอบอุ่น ราวกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นใต้ทะเลกำลังโอบล้อมพวกเขาไว้

ช่วงบ่ายที่เงียบสงบ คลื่นซัดเบา ๆ ผิวทะเลสะท้อนแสงตะวัน ทันใดนั้น คลื่นสูงขึ้นเล็กน้อยเหนือท้องน้ำ และร่างคุ้นเคยก็โผล่พ้นผิวน้ำ ดวงตาสีครามเจิดจ้า ยิ้มอ่อนโยน นีร่า—ราชินีแห่งท้องทะเล—ปรากฏอยู่ตรงหน้า

“สวัสดี… ข้าแค่ผ่านมาแวะเยี่ยมสองพ่อลูกของข้า” เธอกระซิบ ราวกับเสียงคลื่นซัดเข้ามาเบา ๆ

ลูกเงือกตัวน้อยตาเบิกกว้าง “แม่!?” แม้ยังเล็ก แต่แววตาเต็มไปด้วยความเข้าใจ

อีธานตาเบิกกว้าง ใจเต้นแรง มือยังกุมเด็กไว้แน่น เขายิ้มออกมา น้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว “นีร่า… ข้า… ข้าคิดถึงเจ้ามาก…”

นีร่าลอยเข้ามาใกล้ เธอวางมืออุ่น ๆ บนหัวลูกเงือก “ข้าเองก็คิดถึงเจ้า… และข้าเห็นว่าเจ้าเลี้ยงเขาดีมาก อีธาน”

เงือกน้อยกระโดดเข้าอ้อมแขนของนีร่า หัวเราะร่าและโอบแม่ไว้แน่น อีธานมองภาพนั้น น้ำตาไหลพรากโดยไม่อาย เธอไม่ได้อยู่เพียงในความทรงจำอีกต่อไป แต่กลับมามีชีวิตอยู่ตรงหน้า

“เจ้าโตเร็วเกินไปแล้วนะ… ข้าแทบไม่เชื่อเลย” นีร่าพูดพร้อมยิ้ม พลางลูบผมลูกเงือกเบา ๆ

อีธานยืนมองทั้งคู่ น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความรักและความขอบคุณ “ข้า… ข้าสัญญา… จะดูแลเขาให้ดีที่สุด จนกว่าเจ้าจะกลับมาอยู่กับพวกเราอีก”

นีร่าหัวเราะเบา ๆ “ข้ารู้… ข้าไว้ใจเจ้าแล้ว” เธอก้มลงจูบหน้าผากลูก ก่อนยิ้มให้กับอีธานอย่างเต็มใจ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง สามพ่อเเม่ลูกนั่งเล่นใกล้ผิวน้ำ

“พ่อ… แม่กลับมาแล้ว… ข้าดีใจจัง” เด็กเงือกกระซิบ พลางโอบร่างทั้งสองแน่น

อีธานมองนีร่า น้ำตาไหลอีกครั้งแต่เต็มไปด้วยความสุข เขาได้รู้แล้วว่าความรักและความทรงจำที่ลึกที่สุดไม่ได้สูญหายไปไหน—มันกลับมาในรูปแบบของครอบครัวใหม่ที่สมบูรณ์ และคืนนี้… บนผิวน้ำที่ส่องแสงทอง ทั้งสามคนรู้สึกถึงความอบอุ่น ความรัก และความผูกพันที่ไม่มีวันแยกจากกันอีก