Chapter 6

HINDI maiwasang mapanguso si Maruja habang nakatingin sa labas ng bintana. Plano pa sana niyang mag star gazing pagsapit ng gabi ngunit bumuhos naman ang malakas na ulan. Nakapanlulumo at nakakapaghinayang. Mabuti na lamang ay may kuryente pa rin ang Isla kaya napanood niya  na mayroon pa lang parating na malakas na bagyo sa gabing iyon. Bumuntong-hininga siya at tumingin sa kisame hanggang sa pumikit ang kanyang mga mata.

“Love?”

Naimulat niya ang mga mata nang marinig ang pamilyar na boses ng kanyang dating nobyo. Tumambad sa kanya ang isang napakagandang lugar, maliwanag at nakakagaan sa loob.

Nilibot niya ang kanyang paningin at nahinto iyon sa lalaking nasa kanyang harapan. Ang pagtataka ay napalitan ng pagkabigla. Hindi niya naitago at napigilan ang panunubig ng mga mata niya dahil sa matinding emosiyon na kanyang naramdaman. Patakbo siyang lumapit dito at niyakap ito ng mahigpit.

“A-Arvin . . .” Hindi niya maiwasang mapahagulgol. Sobrang higpit ng kanyang yakap, may gigil at pananabik ang mga iyon. “I miss you so much, l-love. I really miss you!”

“I miss you too, love. And you're doing great now. I'm proud of you, hmm.” Hinaplos nito ang kanyang pisngi, pinunasan ang mga luha na tuloy-tuloy sa pagtulo sa kanyang mga pisngi. Mataman siyang tiningnan ni Arvin at magaan na ngumiti. Nakikita niyang masaya ito. “Continue what you‘re doing love, sooner you will find a man na makakasama mo. I can‘t wait that day will come, and I‘m pretty sure that I am the first person na maging masaya.”

Suminghot siya at tumingala dito. Hindi niya naintindihan ang pahiwatig nito sa kanya kaya hindi niya iyon pinansin. Nagtataka man ay hindi no'n matutumbasan ang sayang naramdaman niya nang sandaling iyon. Dahil sa unang pagkakataon ay muli niya itong nakita kahit man lang sa panaginip.

Simula ng mamatay ang nobyo ay kahit isang beses hindi man lang ito dumalaw sa panaginip niya. Kung saan hindi niya inaasahan at hinihiling ay saka ito susulpot. Sa kabila ng sakit na kanyang naramdaman ay masaya siya sa muling pagtagpo nilang dalawa. Walang kahit anong tutumbas sa sayang naramdaman niya ng oras na iyon.

“Arvin, i-isama mo na ako please. N-Nahihirapan na ako dito,” pagmamakaawa niya. Wala na siyang dahilan para manatili pa.

Kung tutuusin ay wala naman siyang halaga sa pamilya niya. Simula‘t sapol ay wala na sa kanya ang atensiyon at pagmamahal nila. Ano bang mali sa kanya? She did everything pero bakit hindi pa rin sapat ang lahat ng paghihirap niya para maging masaya? Bakit araw-araw niyang pagdusahan ang lahat? Can‘t she deserve to be happy?

Umiiyak man ay napapikit siya ng isandal nito ang noo sa kanya. Arvin was looking at her lovingly, he shook his head. “I‘m sorry, I can‘t do that, love. I know there has someone that will help you. Open your heart for them, love. Open your eyes to see that there is someone that‘s concerned and cared for you. He‘s waiting for you. Naghihintay lang siya na pansinin mo. Huwag kang matakot, huwag mong hayaang habang buhay kang matakot na magmahal ulit dahil lang sa akin. It‘s okay that you will find someone na mamahalin mo at mamahalin ka ng buong-buo dahil you deserve it, love. Deserve mong maging masaya, so please be happy. Alam ko naman na kahit magmahal ka ng iba ay hindi mo hahayaan mawala ako diyan.” Itinuro niya ang dibdib ko kung nasaan ang puso ko.

Sa huling pagkakataon ay pinaglapat nito ang kanilang mga labi. Iyon ang halik na nakaliliyo sa sobrang banayad. Huling halik na pinagkaloob nito. “Okay na ako kahit na isang patak na lang ng pagmamahal mo ang naiwan para sa akin. Okay lang sa ‘kin kung magmahal ka man ulit. Masaya na ako kung nasaan man ako ngayon love, at hinihintay ko na lang na maging tuluyan kang sumaya at palayain ang sarili mo sa sakit ng pagkawala ko. I love you so much, my love. Please, just let go of me and continue your life with someone else.”

Bago pa siya makapagsalita ay nawala na ito, isang nakakasilaw na liwanag ang bumalot sa buong lugar. Hanggang sa nagising ang diwa niya. Dahan-dahang iminulat ni Maruja ang kanyang mga mata at nang mapansing nakahiga siya sa kanyang kama ay napaupo siya. Nilibot niya ang paningin, hindi maiwasang mapaiyak ng sobra.

Arvin want her to let go of him. Ngunit ayaw pa niya. Hindi pa siya handang i-let go ito. Iisipin pa nga lang niyang makakalimutan niya at ipagpalit ito sa iba ay nasasaktan na siya. Paano niyang makakayang i-let go ang taong tumanggap at nagmahal sa kanya ng higit pa sa sarili nito? Paano niya i-let go ang unang lalaking kayang isakripisyo ang buhay nito para lang sa kanya?

Walang ibang tutumbas sa pagmamahal niya dito kahit alam niya sa sarili niyang nagugustuhan na niya ang Fiance ng Ate niya. She‘s just like Adam, pero hindi niyon mahihigitan kahit kailan ang pagmamahal niya sa dating nobyo. Kung sakaling mang mamahalin niya ito ay sinisigurado niyang hindi nito mahihigitan si Arvin sa puso niya, hindi na mawawala iyon.

Ilang minuto siyang nanatiling umiiyak sa tahimik na kwartong iyon. Buong hinagpis siyang napahagulgol dahil sa sinabi ni Arvin sa kanya. Hanggang sa tumayo siya ng dahan-dahan. Hating gabi na ngunit malakas pa din ang ulan sa labas. Walang tigil ang pagpatak ng ulan sa bubong kaya tuloy pakiramdam niya haunted house itong bahay ni Adam na siyang napapanood niya sa mga movies.

Lumabas siya ng kwarto suot ang pantulog na nakita niya doon sa closet. May dinala na yatang babae dito si Adam dahil ang mga damit sa closet ay purong mga pambabaeng damit. Bumuntonghininga siya at dumeretso sa kusina. Tubig lang naman sana ang iinumin niya kung hindi lang niya nakita ang beer sa loob ng ref.

“Lagi yatang ready ang lalaking iyon,” pabulong na wika niya saka lang kumuha ng tatlong can.

Napalabi siya ng isang oras na ang nakakalipas siyang nakaupo sa sopa. Malakas pa din ang ulan, animo‘y wala na itong planong tumigil pa. Bumuntonghininga siyang muli at ininom ng deretso ang beer. Niyakap niya ang mga tuhod at muling napatulala pagkatapos ubusin iyon.

“Can‘t sleep?” Isang boses ang narinig niya mula sa kanyang likuran. Nagulat man ay hindi niya iyon pinahalata pa.

Hindi man niya lingunin ay agad niyang nakilala ito. Maliban sa sila lamang dalawa ang naroon ay alam na niya ang amoy nito. Sa mga lalaking nakilala niya ito lang nakilala niyang kahit walang pabangong ginagamit ay mabango pa rin. He‘s kinda different from others.

Tumango siya at bahagya pa itong nilingon nang tumabi ito sa kanya. Masyadong malapit at dikit ito sa kanya. “Ikaw, bakit gising ka pa?”

“Sa katunayan ay kanina pa ako gising. I even saw you when you go down and get that can of beer. Ang lalim ng iniisip mo kaya hindi mo napansin na kanina pa ako dito,” bulong nito at iniakbay nito ang kamay sa likuran niya.

Napalabi siya at wala sa sariling hinihilig  ang ulo sa balikat nito. Nahihilo siya at pakiramdam niya ano mang oras kapag tumayo siya ay mahihimitay na lang siya. “Arvin, visit me in my dream.” Mapait siyang napangiti. Hindi niya alam kung bakit sinasabi niya iyon sa binata. Ni hindi nga nito kilala iyong tinutukoy niya. Napailing na lamang siya ngunit nagpatuloy pa din sa pagkwento. “Unang beses siyang nagpakita ngunit ang gusto niya ay bitawan ko na lamang siya at tuluyang maging masaya. Hindi ko alam kung paano niyang nasabi iyon sa akin ng ganoon kadali. Hindi ko magawang tanggapin na kaya niyang sabihin iyon na para bang kay dali iyong gawin.” Tuloy-tuloy sa pagtulo ang kanyang luha.

Sa palagay niya ay naramdaman iyon ng binata dahil bahagya itong gumalaw pahawak sa kanya at sinilip ang kanyang mukha. Nang makita sa mukha niya ang luha ay bumuntonghininga ito at agad na pinunasan iyon.

“I think he did that for your own good. Sa kwento mo ay masasabi kong gusto ka niyang maging malaya sa nakaraan at tuluyang maging masaya. Hindi ko man siya kilala ay sumasang-ayon ako sa kanya.” Tuluyan na siya nitong hinarap, hawak ang magkabilang pisngi niya ay tumitig ito sa kanya. “Free yourself from pain, Maruja. Hangga‘t pinipili mong maging ganito lagi, hindi ka tuluyang magiging masaya. To become fully happy, you need to forget that you‘re sad and in pain. That‘s how it works.”

Napanguso siya at lalong napaiyak sa sinabi nito. Mariin niyang ipinikit ang mga mata, ng imulat ay matalim na ang kanyang tingin sa kung saan. Ngunit nang mapatingin dito ay bahagya iyong lumambot.

“I‘m not yet ready. Hindi madali ang gusto niya. Kapag handa na ako saka ko siya bibitawan pero ngayon? I can't.” Sumandal siya sa sopa at marahan na pinunasan ang mga luha.

Mataman lang namang nakatitig si Adam sa kanya. May dumaang emosiyon sa mata ng binata na siyang pinagtaka niya. Napaangat ang mga balikat niya nang yakapin nito ang baywang niya, alam niyang naramdaman nito ang pagkabigla niya. Tumagilid ang ulo niya nang pilit nitong isiksik ang mukha sa leeg niya. Hindi iyon inaasahan ni Maruja.

She felt her heart beat faster and faster like there‘s no tomorrow. Naramdaman niya ang tila gumagapang na kuryente sa buo niyang katawan. Wala sa sariling napayuko siya upang tingnan sana ito ngunit iyon ang naging pagkakamali niya. Malapit ang mukha ng binata sa kanya, halos magbungguan na ang mga ilong nila.

“W-What are you doing?” she asked nervously.

Nakita niya ang pagbaba ng tingin nito sa kanyang labi. Hindi niya maiwasang mapalunok. “I want to kiss you, can I?”

Lalo siyang nabigla. “A-Ano? Nahihibang —”

Maruja didn‘t finish her word because Adam lips was pressed on her. He kissed her without a warning, without permission. Naramdaman ni Adam na nanigas ang dalaga at bahagya pang napadaing nang kagatin niya ang labi nito, palihim na napasinghap dahil sa lambot ng labi ng dalaga. Kahit paulit-ulit niya itong halikan ay hindi iyon nakakasawa. Hindi man inaasahan iyon ni Maruja ay hindi niya magawa itong itulak. Unti-unting tumaas ang kamay niya at pinalibot ito sa leeg ng binata.

Adam has lost complete control over his body and somewhere below this, his heart reacting also with Maruja. Dahil sa nararamdaman pagkahilo ay nagawa niyang tumugon dito.

Not a thump. Not even a leap. But a kind of swish, like a frog kicking off from a muddy bank. Maruja heart, that amphibian moving that moment between two elements. One, excitement; the other, fear.

She tried to pay attention. She tried to hold up her end by things. But Adam was way ahead of her. She swiveled her head back and forth the way actresses did in the movies. She started doing the same.

Anong ginagawa mo Maruja? Why did you let him kiss you again? Pushed him away, you bitch! Bigla siyang natauhan. So she stopped. She stood stiffly with arms on his nape.

"Adam, s-stop."

Finally, he broke off the kiss. This must be cliche, but her lips on his felt perfect. It feels like their lips are made for each other and it muddles his heart and his feeling towards Maruja. Sinandal nito ang noo sa kanya at h******n ang ilong niya.

“Be with me, please? Gusto pa kitang makasama,” malambing ang boses nito.

Napatitig siya dito. Hindi man niya aminin pero gusto din niya ito makasama, iyon ang nararamdaman niya. Kaya hindi na siya nag-atubiling tumanggi pa. Pumayag siyang manatili sila ng dalawa pang araw doon.