CHAPTER 1

Napaigtad ako nang marinig ang malakas na pagpalo ni Lord Amann sa mesang gawa sa kahoy, nagtangis ang kaniyang mga ngipin nang mapagtantong hindi ako nakikinig sa kaniyang mga sinasabi. 

"Naiitindihan mo ba? Simula sa araw na ito ay pagsisilbihan mo ang mansiyon na ito bilang kabayaran sa mga utang ng mga magulang mo na nasa hukay na!" Sigaw niya gamit ang kaniyang malaking boses. Umalingawngaw ito sa apat na sulok ng kaniyang silid-tanggapan.

"Hindi pa ba sapat na kinuha niyo na ang lahat ng aming ari-arian? Bakit mo pa ako kailangang alipinin?" Sigaw ko gamit din ang malakas na boses habang tumutulo ang aking mga luha.

"Hindi kayang bayaran ng lahat ng ari-arian ninyo kahit pa ibuwis ang sariling ninyong mga buhay ang malaki nilang pagkakautang sa'kin! Kaya umalis ka na ngayon sa harapan ko at magsimula nang magtrabaho!" Sigaw niya at agad akong kinaladkad ng mga lalaking nakaitim palabas ng silid na iyon.

Walang buhay na nagpakaladkad ako habang tumutulo ang mga luha. Basta na lamang nila akong itinulak papasok sa isang kwarto na sobrang sikip. Bumungad sa akin ang tatlong katulong na nakasuot ng itim na uniporme.

"Ito ang magiging kwarto mo." Sabi ng lalaki at isinara ang pinto.

Nanatili akong nakatayo habang nakatulala. Basang-basa ng luha ang pisngi ko. Hindi ko na rin maramdaman ang pasa sa aking mukha, braso, at mga binti dahil sa mga oras na iyon ay nangingibabaw ang sakit sa aking dibdib.

Bakit kailangan kong maranasan ang ganito? 

Sana ay hindi na lamang ako nabuhay.

Bumalik ako sa ulirat nang maramdaman ang mainit na palad ng isang babae na sa tingin ko ay nasa kwarenta pataas ang gulang.

"Okay ka lang ba hija? Halika at gagamutin namin ang mga sugat mo," mahinahon niyang sambit at inalalayan ako makalapit sa isang kama.

Nakilala ko siya sa pangalang Manang Berta, ang dalawa niyang mga kasama ay si Ruth, 25 years old at si Lourdes naman ay nasa 20 years old. Sabi nila ay nasa mahigit kinse ang bilang ng mga katulong sa mansyon ng mga Al Monleon.

"Nasaan po ang iba?" mahinahong tanong ko.

"Nasa kanila-kanilang silid hija." Sagot ng Ginang.

Agad niyang iniabot sa akin ang isang itim na uniporme na gaya ng suot nila at hinila na ako palabas ng kwarto.

"Kailangan na nating maghanda para sa hapunan." Saad ni Ruth habang nagsusuot ng sapatos.

"Gaano ba sila karami rito?" Tanong ko.

"May limang anak si Lord Amann, mamaya ay darating na ang mga iyon, may tinatapos lang." Sagot ni Ruth sa tanong ko.

Dali-dali kaming nagtungo sa kusina at agad na naghanda ng hapunan. Pagpatak ng alas sais y media ay pinatunog na ni Nay Berta ang maliit na kampana. Isa-isa naming inilagay sa mahabang hapag ang samot-saring mga pagkain na nasa pitong putahe ang bilang. 

Unang umupo sa hapag ang isang lalaking singkit. Maputi, matangkad, at sakto lamang ang laki ng kaniyang katawan. Itim na itim ang kaniyang mga mata. May hawak siyang telepono at kasakulukuyang may kausap doon.

"Siya si Young Master Shin," mahinang bulong ni Lourdes.

Nanatili akong nakatingin sa lalaki na may nakakahangang hitsura.

Napabaling naman ang tingin ko pangalawang umupo. Isang lalaki na may kulang abong buhok. Ang kaniyang mga mata ay itim na itim din katulad ng naunang dumating. Gaya ng isa ay matangkad, maputi, at sakto lamang ang laki ng kaniyang katawan. May hikaw siya sa kaliwang tainga. Para siyang prinsipe sa mga libro na nababasa ko noong bata pa ako.

"Water please." Utos niya. Dahil ako ang malapit sa kaniya ay agad akong lumapit at sinalinan ng tubig ang kaniyang baso.

"Sino siya?" Bulong ko kay Lourdes.

"Young Master Seijun"

Yumuko ako at bumalik sa kinatatayuan ko kanina. Mula naman sa bukana ng kusina ay naglalakad patungo sa hapag ang isang lalaking nakasuot pa ng business attire at may bitbit na isang bagay na hugis parisukat. Nang mapadaan siya sa aking harapan ay nalanghap ko ang napakabango niyang amoy. Nang dahil sa kaniyang katangkaran ay hindi ako umabot kahit sa kaniyang balikat lang.

May kulay abo siyang mga mata na talaga namang kakaiba. Para siyang isang model na rumarampa.

"Is Dad already here?" Tanong niya gamit ang matigas na Ingles.

"Yes po, Nasa silid-tanggapan pa po siya, Young Master Shawn." Sagot ng isang katulong na may edad na.

Tumango ito at nagsalin ng tubig sa kaniyang baso.

Maya-maya ay dumating si Lord Amann. Umupo siya sa pangulong upuan at binalingan ng tingin ang tatlong lalaking nakaupo sa kani-kanilang upuan.

"Where's Luke and Evan?" Tanong ng matanda habang nakakunot ang noo.

"I'm sorry Dad." mula sa bukana ng kusina ay nagmamadaling naglakad papalit ang isang lalaking malaki ang ngiti. Nakasuot ito ng jersey at pawisan.

Sobrang puti, matangkad, at medyo messy ang kaniyang buhok. May singsing ito na kumikinang pa matapos matamaan ng liwanag na nagmumula sa chandelier.

"Where have you been Luke?" Tanong ng kaniyang ama na si Lord Amann.

"I just played basketball Dad, it's been awhile since I played my favorite sport." Sagot niya at umupo sa tabi ng kaniyang kapatid na may singkit na mga mata.

"So, let's eat?" Sambit niya ngunit napatigil siya nang makitang masama ang tingin ng kaniyang ama.

"Let's wait for Evan," maawtoridad na sagot ng kaniyang ama.

"Palagi na lang nahuhuli ang isang iyon. Tiyak na nasa bahay na naman ng Nanay niya, nagmamakaawa na tanggapin siya bilang anak." Sagot ni Luke kaya natawa ang mga kapatid niya maliban kay Shawn.

"You're talking behind my back again Luke." Sagot ng lalaking may malaking boses. May pares ng kulay kapeng mga mata at parehong walang kabuhay-buhay ang mga ito. Naglalakad ito na parang Diyos papalapit sa hapag.

Matangkad, mahaba ang buhok, matangos ang ilong, at maputi. Sakto lang din ang laki ng kaniyang katawan.

"E-Evan, you're here." Lumikot ang mga mata ni Luke nang makitang dumating si Evan.

Sandaling natahimik ang paligid na para bang may namumuong hidwaan sa magkakapatid.

"Let's eat!" Pambabasag ni Shawn sa namumuong tensyon. 

Habang kumakain ang anim ay hindi ko maiwasang tignan ang limang magkakapatid.

Magkakapatid sila, pero bakit hindi man lang hawig ang kanilang mga itsura?

"Alam ko napansin mo rin na hindi sila magkakamukha," natatawang bulong ni Ruth.

Tumango na lamang ako dahil kung titignan sila ay para silang mga foreigners na iba-iba ang lahing pinagmulan. Nanatili akong nakatitig sa Lima. Hindi mapagkakailang walang pangit sa kanila, walang tapon. Lahat sila sinisigaw ang pagiging gwapo.

"Si Young Master Shin, Chinese-Korean ang Mommy niya." Panimula ni Ruth.

"Ibig sabihin ay maraming asawa si Lord Amann?" Tanong ko naman.

"Hindi, wala siyang relasyon sa mga nanay ng mga anak niya. Surrogate mothers kasi."

Tumango ako.

"Si Young Master Seijun naman, Japanese ang Mommy niya. Binibisita niya twice a month sa Tokyo." 

Mukha naman talagang Hapon si Seijun.

"Australian naman ang Mommy ni Young Master Shawn."

Napatango ulit ako.

"Si Young Master Luke naman, Swedish ang Mommy niya," kinikilig na sambit ni Ruth kaya naman napatingin ako sa kaniya.

Napatakip naman siya ng bibig kaya napailing-iling ako.

"Ako na magtatapos!" Sumingit si Lourdes kaya napatingin ako sa kaniya.

"Huh?" ani Ruth.

"Kanina ko pa kayo naririnig, ako na magtutuloy." Sabi ni Lourdes at tumabi sa'kin.

Napatango ako.

"Si Young Master Evan ay isang American-Spanish." Bulong niya kaya napatingin ako kay Evan.

May kaniya-kaniya silang mga itsura. Ang pinakahalata ay ang lahi ni Shin dahil singkit na singit siya at napakaputi.

"Ito pa hindi pa tayo tapos, alam mo ba na surrogate child din iyang si Lord Amann?" Sabi ni Lourdes.

Napatingin ako ako kay Lord Amann na tahimik na kumakain.

"Fililpino-Morrocan siya" Bulong ni Lourdes at napatango naman ako.

Halata kasi sa hitsura ng matanda. Siguro kapag nagkaapo siya ay walang pangit. Lahat pagkakaguluhan.

"Pero huwag kang papalinlang sa mga itsura nila, mamamatay tao ang mga iyan." Bulong ni Ruth.

Naramdaman ko na naman ang paninikip ng aking dibdib. Namiss ko bigla ang mga magulang ko namatay dahil sa isang raid na naganap. Hindi ko lubos akalain na nagtutulak pala sila ng droga kaya kami ganoon kayaman. Nanubig ang aking mga mata kaya naman ay pinisil ni Lourdes ang isa kong balikat.

"Okay ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Lourdes.

Tumango lamang ako at binigyan siya ng kaonting ngiti.

"Kumusta ang mga pinaligpit ko sa iyo Evan? Natapos mo na ba?" Tanong ni Lord Amann.

"Yes Dad, None of them had the chance to escape," malamig na sagot ni Evan.

Walang ekspresyon ang kaniyang mga mata na animo'y nakikipag-usap lamang sa hangin.

"That's good to hear," kaswal na sabi ni Lord Amann.

"As if hindi namin kayang pumatay Dad. Bakit ba palaging si Evan ang gumagawa ng ganiyan? My hands are already thirsty for blood, human blood!" Sabat ni Seijun.

"As well as I am, it's been a while since I killed someone." Saad naman ni Shin.

"Silence!" ma-awtoridad na saad ni Lord Amann.

Natahimik ang hapag. Hindi ko lubos akalain na sa likod ng maaamo nilang mga mukha ay nagkukubli ang kagustuhang makapatay ng tao na para bang laruan or magandang bagay na nais nilang gawing pampalipas oras.

"I'm done, I need to sleep." Naunang tumayo si Shawn at tinanguan naman ng kaniyang Ama. Sumunod si Luke hanggang sa si Lord Amann na lamang ang natira sa hapag. Nagsialisan na ang kaniyang mga anak patungo sa iba't-ibang direksyon.

"Throw everything away or you may eat all of these." Utos ni Lord Amann at naglakad na papunta sa kaniyang silid-tanggapan.

Nang mawala na si Lord Amann ay nagulat ako nang biglang magsiupuan ang mga kagaya kong mga katulong at agad na nilantakan ang mga pagkain. Dalawang putahe lang ang nakain ng mag-aama at may maraming pagkain pang natitira.

"Ada, kumain ka halika!" Anyaya nila kaya hindi na ako tumanggi. Kumuha ako ng plato at kuyerbtos at maganang kumain.

Mapait akong napangiti nang mapagtanto nakakakain ako ng ganito kasarap na mga pagkain noong nabubuhay pa ang mga magulang ko.

Ilang buwan din akong nagtago upang hindi matagpuan ng mga Al Monleon. Sinasabi nilang ma-swerte ako dahil hindi ako pinatay ni Lord Amann dahil masyado ko silang pinahirapan sa paghahanap sa'kin, ngunit hindi man lang ako nakaramdam ng kaginhawaan.

Paano ko masasabing maswerte ako dahil binuhay nila ako? Buhay nga ako pero para akong nakakulong sa isang hawla, nakikipaglaban kay kamatayan, kailangang manilbihan sa mga taong sumira ng buhay ko. Swerte nga ba ako? Gabi-gabi kong hinihiling na sana ay namatay na lang din ako katulad ng mga magulang ko.

Hindi ko namalayan na may mga luha na palang tumakas mula sa mga mata ko. Agad ko iyong pinunasan upang hindi nila mapansin at nagpatuloy sa pagkain.