Chapter 1: P.1

Nagmadaling dumating si Andrea Tolentino sa hotel kasama ang kanyang anak na babaeng si Liana. Nagsimula na ang ika-walong kaarawan ng kanyang anak na lalaking si Liam- ang kapatid nitong kambal.

Kasama naman nang anak niyang lalaki si Alejandro ang kanilang Ama, at sa ilalim ng mainit na liwanag ng mga kandila, maamo at masaya ang mukha ng bata habang nakatitig sa birthday cake.

Pinikit ni Liam ang kanyang mga mata, mahigpit na pinagdikit ang mga palad, at taimtim na bumigkas ng kahilingan: "Sana si Tita Clarisse na ang maging bago kong mommy." 

Nanginig si Andrea habang bumubuhos ang malakas na ulan sa labas. Para hindi mabasa ang kanyang anak na babae at ang birthday cake, sinangga niya ang sarili sa ulan kaya’t nabasa ang kalahati ng kanyang katawan.

Basang-basa ang kanyang damit, na para bang nag yelong tela na kumakapit sa buong katawan niya.

Tumawa nang malakas si Clarisse. "Ilang beses ko na bang sinabi sa’yo, Tita nalang ang itawag mo sa’kin! Magkaibigan kami ng daddy mo, parang magkapatid! Kaya kung tutuusin, pangalawang ate mo lang ako!”

Umalingawngaw ang kanyang tawa sa loob ng silid. Pawang mga matatalik niyang kaibigan ang naroon, at nakitawa rin sila. Pero si Clarisse lang ang naglalakas-loob na biruin si Alejandro sa harap ng maraming tao.

Kumurap-kurap ang batang si Liam, gamit ang kanyang maliwanag na mga mata at binigyan si Clarisse ng isang pambobolang ngiti.

Hinimas ni Clarisse ang pisngi ni Liam at nagtanong, "Bakit bigla na lang gustong magkaroon ni Liam ng bagong mommy?"

Mabilis na sumulyap si Liam kay Alejandro. "Kasi gusto ni Daddy si Tita Clarisse!”

Natuwa si Clarisse. Binuhat niya ang bata at pinaupo sa kanyang kandungan, saka iniakbay ang isang braso sa balikat ni Alejandro.

Tinaas niya ang kilay at mayabang na sabi, “Matalas ang mata ni Liam.”

Kumunot ang noo ni Alejandro at tumingin sa mga tao sa paligid. “Bata lang ‘yan, walang malisya ang mga sinasabi,” paliwanag niya.

Pinaki-usap pa niya sa mga taong naroon na huwag seryosohin ang sinabi ng bata. Pero alam ng lahat hindi nagsisinungaling ang mga bata.

At higit sa lahat, alam ng lahat na sina Alejandro at Clarisse ay matagal nang magkababata.

Matagal nang nakikisama si Clarisse sa mundo ng mga lalaki, kaya hindi siya gusto ng dalawang nakatatanda sa pamilya Tolentino.

Samantala, si Andrea ay natagpuan ng pamilya Samonte sa edad na labing-walo. Buong pagmamahal at pag-asa ang ibinuhos sa kanya ng pamilya, kaya’t pinakasalan niya si Alejandro at nagkaanak sila.

Maingay ang mga tao sa loob ng silid, nagtatawanan at nang-aasar: “Kanino ka mas bagay, kay Mommy o kay tita Clarisse?”

“Kay tita Clarisse! Si Mommy, promdi lang!" agad na sagot ng bata.

Saglit na kumislap ang halos di-mapansing mapanuyang ngiti sa mga mata ni Clarisse. Mahigpit niyang niyakap si Liam at hinalikan ito sa noo.

Nang marinig ang sinabi ng anak niya parang nagyelo ang dugo ni Andrea.

Simula pagkabata, hindi mahilig si Liam sa pisikal na paglalambing. Tuwing niyayakap niya ito, umiiwas ito at lumalayo. Manang-mana siya sa kanyang ama, tahimik, malamig, at mahirap lapitan.

Pero ngayon, nakaupo si Liam sa kandungan ni Clarisse, nakangiti ito nang buong lambing habang nakatingin dito.

At ang tingin ni Alejandro kay Clarisse ay may lambing, may init, isang uri ng pagtinging kailanma’y hindi naranasan ni Andrea.

Mas nagmukha pang sila ang tunay na pamilya.

“Mommy.” Boses ng anak niyang babae ang bumalikwas sa kanya pabalik sa katinuan.

Yumuko si Andrea at tiningnan ang kanyang anak. Malabo ang kanyang paningin, pinipigil ang mga luhang gustong pumatak.

Mahina at nanginginig ang kanyang tinig. “Ah, eh, ano naman ang munting kahilingan ni Liana sa kanyang kaarawan?”

Mahigpit ang yakap ng bata sa kanya. “Ang gusto lang ni Liana… si Mommy.”

Sandaling natahimik si Andrea. Pilit siyang ngumiti, kahit may hapdi sa dibdib. “Eh… si Daddy? Si Liam?”

Sandaling natahimik ang batang babae, bago dahan-dahang sumagot, “Ayoko na silang kasama... Basta si Mommy lang ang gusto ko.”

At sa mga salitang iyon, mas lalong bumigat ang puso ni Andrea, dahil alam niyang kahit gaano siya kamahal ng isa niyang anak, unti-unti naman siyang nawawala sa mata ng isa pa.

Mainit na luha ang tumulo sa likod ng kamay ni Liana, at agad siyang nataranta.

“Mommy, huwag ka nang umiyak. Sasabihin ko kay Liam na huwag na siyang dumikit kay Tita palagi.”

Kambal sina Liana at Liam. Matindi ang pagdurugo ni Andrea nang isilang niya ang dalawa. Halos mawalan siya ng malay sa silid-paanakan habang pilit niyang tinatawagan si Alejandro.

Ngunit nang tawagan niya ito, si Clarisse ang sumagot sa telepono.

“Si Alejandro ba? Bumili lang ng popcorn. Sasamahan niya akong manood ng fireworks sa Disneyland. Ikaw, magpahinga ka na lang diyan at iluwal mo na ‘yang mga bata!” 

Kasabay ng pagsambit ni Clarisse, parang sabay ding sumabog ang mga paputok sa pandinig ni Andrea, hindi sa langit, kundi sa puso niya.

Mula noong araw na ‘yon, tuluyan nang nagkalamat ang puso niya. Wasak na wasak.

Hawak ni Andrea ang kamay ni Liana habang dahan-dahang binuksan ang pinto ng silid.

Biglang natahimik ang lahat.

“Bakit andito si Mrs. Tolentino?” tanong nang naroon.

Ito ang kaarawan ng kanyang mga anak, ngunit sa halip na kasiyahan, pagkagulat ang bumungad sa kanyang pagdating.

Para bang... wala siyang lugar sa mismong selebrasyon ng kanyang sariling mga anak.

Para bang... hindi na siya dapat naroon.