CHAPTER 7: YOU ARE MINE, VIVIENNE

Ang mga paa ni Vivienne ay parang mabigat habang siya ay umaakyat patungo sa malaking hagdan, nakatingin ang mata sa sahig at iniiwasan ang malamig na tingin ni Dominic sa likod niya. Ang mga iniisip niya ay mabilis, isang bagyong emosyon ang bumabalot sa kanyang puso.

Bawat hakbang ay tila isang pagtataksil, isang paalala na wala nang bawian.

Pagkarating niya sa kanyang kwarto, pinagbuksan ni Vivienne ng malakas ang pinto, ang tunog nito ay umalingawngaw sa malamig at walang buhay na mga pader.

Sinarado niya ang kandado, ngunit ang pakiramdam ng seguridad ay pansamantala lamang. Sumandal siya sa pinto, ang katawan ay nanginginig habang ang bigat ng sitwasyon ay bumabalot sa kanya.

Ang hininga niya ay mababaw, at ang kanyang kamay ay dumapo sa kanyang mukha, pinapawi ang mapait na hapdi ng mga luha na nagsimula nang magpatakbo.

Pinikit niya ang mata, hiniling na tumigil ang mga luha, ngunit hindi ito tumigil—mabagal at tuloy-tuloy, dumadaloy sa kanyang mga pisngi na para bang ang bigat ng lahat ng hindi niya kayang takasan.

Nahulog siya sa kama, ang mukha ay nakabaon sa unan habang ang mga hikbi ay gumugulpi sa kanyang katawan. Muli niyang isinakripisyo ang sarili. Tulad noon, tulad noong bata pa siya, inialay niya ang kanyang sarili para sa isang taong mahal niya.

Ngunit ngayon, iba na. Ngayon, para bang higit pa sa isang sakripisyo—para bang nawala na siya sa lahat ng aspeto.

Ibinigay niya ang kanyang kalayaan.

Biglang sumiksik sa isip ni Vivienne ang gabing muntik na niyang maputol ang kanyang binti habang sinusubukang iligtas si Jace. Naalala niya ang matalim na sakit, ang dugong dumadaloy sa ilalim niya, ngunit mas malinaw, naaalala niya ang hitsura ng mukha ng kanyang ina habang nagmamadali itong pumunta sa tabi ng kanyang kapatid, ini-ignore ang kanyang mga sugat.

Palaging inaalagaan ng kanyang ina si Jace. Laging ganun. Walang sandali na hindi siya ang naging sentro ng mundo ng ina niya.

Si Vivienne ang naiwan, siya ang napag-iiwanan, ang sakit niya ay pangalawa lang, itinatabi para sa pangangailangan ng kanyang kapatid. Ngunit ngayon, siya na ang kailangang tulungan ng kanyang kapatid—kailangan siya higit sa lahat.

Hindi siya naging sapat para sa ina niya noon, at ngayon, sa mga naguguluhang pangyayari sa kanyang buhay, patuloy siyang nagtatangka na patunayan na siya ay karapat-dapat sa pagmamahal ng iba, sa pag-aalaga ng iba.

Ngunit isa lamang itong laro, isang bitag, at siya ang piyesa.

Pinunasan ni Vivienne ang kanyang mukha, pilit iniiwasan ang mga luha, ngunit patuloy pa rin itong dumadaloy. Hindi siya makahinga. Ang mga pader ng kanyang kwarto, ang mga pader ng bahay, ang mga pader ng kanyang buhay—lahat ng ito ay parang sumisikip. Naririnig niya ang mga salita ni Dominic na paulit-ulit sa kanyang isipan: "Akin ka, Vivienne."

Ang mga kamay niya ay muling kumunot, ngunit hindi ito dahil sa galit kundi dahil sa pagkakasakit na dulot ng kanyang sariling mga isip. Wala siyang pagpipilian. Hindi siya kailanman nagkaroon ng pagpipilian. Ito ang halaga na kailangan niyang bayaran para sa kaligtasan ng kanyang kapatid.

Ngunit talaga bang sulit ito? Sulit ba ang mawalan ng buong pagkatao?

Pinagpag niya ang ulo, sinusubukang iwasan ang tanong. Hindi siya pwedeng mag-isip ng ganito. Kailangan siya ni Jace, at gagawin niya ang lahat para protektahan siya, kahit pa nangangahulugan ito ng pagsasakripisyo ng kanyang sariling kapayapaan. Siya ang lahat para sa kanya.

Bumangon si Vivienne mula sa kama, nakatingin sa kisame habang patuloy na dumadaloy ang mga luha, sa kabila ng lahat ng kanyang pagsusumikap na itigil ito. May bahagi sa kanya na nagtataka kung ito ang kanyang parusa. Parusa dahil hindi siya naging sapat para sa ina. Parusa dahil naging makasarili siya at mahina, at ngayon, nakakulong sa kasunduan kay Dominic.

Siguradong ginawa ni Dominic ito—ginawa niyang walang paraan palabas.

Ang matinding katahimikan sa kwarto ay naputol ng isang kalabit sa pinto, matalim at may utos. Agad pinunasan ni Vivienne ang kanyang mukha, pilit iniintindi ang sarili, habang ang puso niya ay mabilis na tumitibok sa pag-iisip kung si Dominic na naman ba ito.

“Vivienne,” narinig niyang tinig ni Dominic mula sa kabilang pinto, malamig at hindi maawain. “Buksan mo ang pinto.”

Hindi siya gumalaw, kahit naramdaman niyang parang dumaan ang presensya niya sa makapal na kahoy ng pinto. Nanatili siyang hindi kumikibo, umaasang aalis si Dominic, ngunit dumating na naman ang kalabit, mas malakas at mas may puwersa.

“Vivienne,” tawag ni Dominic, ang tono hindi na lang isang hiling kundi isang utos. “Sabi ko, buksan mo ang pinto.”

Pumintig ang puso ni Vivienne, ngunit hindi siya gumalaw. Hindi siya magpapakita kay Dominic ng kahinaan. Hindi sa ganitong paraan.

Tumagal ang katahimikan ng ilang minuto, ang tensyon sa hangin ay parang tumagos sa bawat kalamnan niya. Nakasandal siya sa pinto, ang mga braso ay nakayakap sa kanyang mga tuhod, ramdam ang panginginig ng takot at galit na umaalulong sa loob niya.

At pagkatapos, isang tinig—tinig ng kanyang ina, mahina ngunit malinaw—ang dumaan sa kanyang alaala. “Malakas ka, Vivienne. Huwag mong hayaan na sabihin ng ibang tao na hindi ka.”

Isa itong paalala kung sino siya dati bago ang lahat ng ito. Bago magulo ang kanyang mundo. Siya ay malakas. Siya ay isang mandirigma.

Pinikit ni Vivienne ang mga mata, huminga ng malalim. Hindi na siya katulad ng dati, ngunit baka kaya pa niyang maging mandirigma muli. Para kay Jace. Para sa isang tao na laging nangangailangan sa kanya.

Isang matinding pagnanasa ang sumik sa kanya, tumayo siya at binuksan ang pinto, hinarap si Dominic sa unang pagkakataon mula noong kanilang pag-uusap kanina.

Nakatayo siya roon, matangkad at matatag, ang mga madilim na mata ni Dominic ay tumutok sa kanya nang walang bakas ng emosyon. Nawala na ang ngiti sa labi ni Dominic, pinalitan ito ng isang malamig na ekspresyon. Ngunit hindi na natatakot si Vivienne. Hindi na tulad dati.

“Ayoko nandito,” sabi niya, ang boses matatag, sa kabila ng panginginig ng kanyang dibdib. “Pero mananatili ako kung ito ang makakasiguro kay Jace. Iyon lang ang mahalaga.”

Tinutukan siya ni Dominic ng mata, hindi tinatanggal ang tingin. “Akala mo ba may pagpipilian ka dito?”

Ang mga kamay ni Vivienne ay muling kumunot sa kamao, ngunit hindi ito dahil sa takot—ito ay dahil sa wakas, naintindihan na niya. Wala siyang pagpipilian. Ngunit maaari pa rin siyang lumaban. Maaari pa rin siyang tumayo para sa sarili niya, kahit pa nangangahulugan itong gawin ang mga bagay na hindi niya inisip na kailanman gagawin niya.

“Huwag mong akalain na kailangan ko pa ang pahintulot mo,” sabi niya, ang mga salitang lumabas ng malinaw. 

Nagbaga ang mga mata ni Dominic ng isang mabilis na kislap—isang bagay na madilim at mapanganib, ngunit may bahid ng respeto, kahit hindi niya ito aminin. Lumapit siya kay Vivienne, ang tinig mababa at kontrolado. “Matututo ka rin, Vivienne. Hindi mo na kontrolado ang lahat dito. Hindi na.”

Hindi umurong si Vivienne. Tumayo siya ng matatag, kahit na ang puso niya ay tila sisirain siya. “Matututo ako kung anuman ang kailangan. Ngunit hindi ko ipagpapalit ang aking sarili sa proseso.”

Muling lumingon si Dominic, ang labi ay nagkurba sa isang nakakainis na ngiti. “Makikita natin.”

Habang siya’y lumakad palayo, isinara ni Vivienne ang pinto, ang likod niya ay muling sumandal dito. Bumitaw siya sa isang hininga na hindi niya alam na kanyang pinigilan.

Ngunit mayroong pagbabago.

Maaaring nakakulong siya sa sitwasyong ito, ngunit hindi siya sirang-sira. Hindi pa.

At hindi siya bibigay.

Para kay Jace, lalaban siya. Lalaban siya, kahit anong ibato pa ni Dominic.

Walang labasan. Ngunit hindi siya susuko nang hindi lumalaban.