LOGINLahat ng gusto ni Danica ay ibinibigay ng Ina, lalong lalo na ngayon na naging matagumpay ang operasyon nito.Naka ngiting tinutungo ni Danica ang hapagkaininan. Pakiramdam ng dalaga ang gaan ng gising niya at ang aliwalas ng paligid, ganito pala ang pakiramdam kapag normal kang ipinanganak sa mundo.Iyung pakiramdam na normal mong nakikita ang lahat.Napaka ayos ng mansiyon nila, kulay krema ang ding ding nito at may malaking chandelier sa pinaka gitnang sala. Kulay ginto ang malalaking kurtina at may iilang yaya rin sila sa loob ng mansiyon."Magandang umaga Mom, Dad..." napa tigil muna sa paghakbang ang dalaga at mas lumapad pa ang ngiti niya ng makita si Nelson."Nelson!" patakbo niya itong niyakap kaagad namang tumikhim ang Ama ni Danica kaya si Nelson na ang lumayo sa pagkakayakap ni Danica sa kanya.Sumimangot naman kaagad si Danica at umarteng masakit ang kaniyang mata."Aray," napa hawak ang dalaga sa mata niya."Anak!" na alarma kaagad ang magulang ng dalaga at inalalayan
"Saphira, apo ko, balita ko ay tumigil ka ng dalawang taon sa pag-aaral mo? Diba dapat ay nasa kolehiyo kana ngayon?"Kasalukuyang nasa loob ng cabin na sila ngayon, naka upo sila sa mahaba at malambot na kulay gintong sofa. Naiwan ang iba sa labas, at ang mga bata naman ay naliligo na sa swimming pool.Napa yuko si Saphira, pinaglaruan ang sarili niyang mga daliri at mapait na ngumiti."Wala po kasing sapat na pera, masiyado pong mahal ang mga bayarin sa loob ng paaralan." pagsisinungaling ng dalaga.Nakaramdam naman ng kahabagan ang matanda sa apo at hinawakan ang mga kamay nito."Bakit? Hindi ka ba kayang pag-aralin ng mga umampon sa iyo?" kaagad namang tumango si Saphira."Simple lamang po ang buhay nila, ayaw ko naman din pong maging pabigat sa kanila." ngunit ang totoo ay pinatigil siya sa pag-aaral ni Ginang Linka para mag pokus siya sa pag-aalaga kay Danica.Ayaw niya nalang sabihin ito sa matanda, ngunit hinding hindi niya kalilimutan ang mga sandaling iyon. Kung paano siya n
"Okay ka lang anak ko?" hinawakan ng Ina ni Nelson ang makabilaang pisngi ng binata na kaagad namang iwinakli nito, tumayo mula sa lupa at marahas na idinura ang dugo mula sa kaniyang bibig."Sino ba 'yong lalaking iyon? Sino siya para suntukin ako?"Tumabi sa kanya ang kaniyang Ina pati narin ang pamilya Imperial at tumingin sa papalayong bulto ng apat. Hindi nila kilala kung sino ang kasama ni Saphira na tatlong lalaki.Ngumiti ng mapanuya ang lola ni Danica."Baka ito ang mga lalaki na pinagkukunan niya ng pera ngayon dahil wala na siya sa puder ng Imperial?" napa tango naman kaagad si Nelson sa naisip at napa ngisi."Ganiyan naba siya ka desperado? Gagamitin niya ang mga lalaki para lang sa pera?" natatawang tugon naman ni Nelson at nagtawanan nalamang silang lahat."Hindi eh, parang may mali anak ko." biglang putol ng Ina ng binata sa tawanan. Nagsalubong ang kanilang mga kunot sa noo."Anong ibig mong sabihin Cynthia?" tanong ng lola ni Danica."Kung nakaya ni Saphira na makap
Hindi mapakali si Saphira sa kaniyang kinauupuan, kanina pa siya tingin ng tingin sa bintana. Bale si Andrus ang nagmamaneho, habang si Andres naman ang nasa katabing driver seat.Ang bilis ng tahib ng puso niya dahil sa ilang taon niyang pag-aantay na makilala ang tunay niyang pamilya, sa wakas nandito na siya. Makikilala na niya sila.At sa lahat pa talaga na puwedeng maging katabi niya ay si Lior pa. Kanina pa ito abala sa laptop habang suot suot ang makapal nitong eyeglasses, ngunit hindi parin maitatago ng eyeglasses ang tinataglay nitong kakisigan.Matangkad siya, may matikas na tindig at malapad na balikat. Maputi ang kutis, makinis, at halatang inaalagaan ang sarili. Medyo magulo pero natural ang bagsak ng buhok niya, at sa likod ng salamin ay mga matang matalim at malamig ang tingin.Matangos ang ilong, mahigpit ang panga, at palaging seryoso ang ekspresyon ng mukha. Ang mga labi niya’y manipis at bihirang ngumiti. May simple pero matikas na porma—polo, relo, at maong pero sa
Napa tingin sa makulimlim na kalangitan ang dalaga kasabay nito ang pagbagsak ng malalaking butil ng ulan. Malakas ang ihip ng hangin at ramdam niya ang lamig na dulot non sa katawan niya.Napa tingin siya sa mahabang kalsada na walang ka tao-tao kundi isang punding ilaw lamang ang tanging nagbibigay liwanag doon. Kahit ni isang motorsiklo man lang ay walang dumadaan.“Nasaan naba ako?” hindi na niya alam saan siya dinala ng kaniyang mga paa kanina sa sobrang pag-iisip.Habang naglalakad ay naramdaman niya ang pagsakit ng kaniyang ulo kaya napa hawak kaagad siya sa kaniyang sentido.“Ito na naman,”Ilang segundo pa ay bumagsak na nang tuluyan ang kaniyang katawan, kasabay nito ang pag doble ng kaniyang paningin kaya pa ulit-ulit niyang pinupok pok ang ulo niya. Nagbabasakaling maibsan ag sakit ngunit wala.“Argh!” napa luhod nalang siya sa sementadong kalsada nang mas umigting pa ang sakit na para bang pa ulit-ulit itong sinasaksak ng punyal.Nahihirapan na siyang habulin ang sarili n
Ramdam ni Saphira ang init na tumatagos sa kaniyang maputla at walang kasing puting balat. Kaunting kembot nalang at magiging ka kulay niya na ang papel dahil sa kaputian niyang taglay.“Ija, hindi ka ba talaga sasakay? Walang dumadaan dito na mga traysikel. Ikaw rin ang mahihirapan,” paalala ni manong drayber sa kanya. Nasa sengkuwenta anyos na siguro ang edad nito.Napa tingin siya sa kanyang bulsa at hinugot doon ang bente pesos, ito nalamang ang natitira niyang pera.“Bente pesos nalang po ang pera ko Manong,”Napa kamot ng ulo ang drayber.“Eh saan kaba patungo ija?”“May kilala po ba kayong malapit na karendirya ho dito? Iyong may telepono po? Doon lang sana ako magpapalipas ng oras,” napa isip naman kaagad ang driver kasabay ang pag tango nito.“Sige sakay na, masiyadong mainit kapag naglakad ka pa.”Malaking ngiti ang naging tugon ng dalaga at kaagad ng sumakay.***Kasalukuyang tinatawagan ni Saphira ang ibinigay na numero sa kanya ng pamilya Imperial dahil ito raw ang numero







