Chapter 6:Run a little, skip a little

Chapter 6:Run a little, skip a little

Lisha's P.O.V.

Noon, ang estilo ng mga guhit ko ay parang sa Thumbelina 'yon kasi ang nakasanayan kong basahin noong bata pa lang ako. Magaan, makulay, at puno ng buhay. Puro pastel ang ginagamit ko, malambot rin ang mga linya, at ang mga tauhan ay may inosente at kalmadong anyo. Laging may mga bulaklak, dahon, at kahit anong bagay na konektado sa nature na nagbibigay liwanag at hiwaga sa bawat pahina.

Pero mula nang nakilala ko ang lalaking may tahi-tahing mukha sa loob ng club, nag-iba ang lahat. Naging madidilim ang kulay ng mga ginuguhit ko. Ang mga mata ng tauhan ay hindi na inosente.

Kailangan kong makaisip ng bagong obra at makagawa ulit ng isang bagong libro para sa contest sa susunod na buwan at may kikitain rin ako kapag naibenta ko ito.

Sinubukan kong manood ng mga cartoon movies o kaya naman pinapanood ko ang mga bata sa Park na ilang distansya lang ang layo sa aming bahay para lamang mare fresh ang utak ko at may mailagay akong bago.

Ngunit, nakakadismaya dahil wala man lang magandang bagay ang pumapasok sa utak ko.

Nakailang tapon at crumple na ako ng papel, nakailang search na rin ako sa Internet hanggang sa mag alas dos na ng madaling araw wala pa rin akong progress.

As a writer and illustrator who utilise this talent as a source of income nakaka-frustrate na wala man lang akong usad sa isang araw.

Napahikab na lang ako at naramdaman na parang kailangan ko munamg mag restroom at umihi bago ko pipilitin ang aking sarili na makatulog ng matiwasay.

Nakatayo na ako at papunta na sanang comfort room nang may maaninag ako sa bandang bintana.

May tao sa labas, nakatayo ito sa harapan ng aming bahay. Ngunit naka-maskara ito. Wala itong ibang ginagawa kung hindi tingalain lang ang bahay—o mas mainam na sabihing ako ang tinitignan niya.

Ang pamilyar na pagtayo ng lahat ng balahibo ko sa katawan ay nandyan nanaman. Hindi ko alam pero napaka-creepy niyang tignan. I shook my head, ignore the prick inisip ko na lang nabaka inaantok lang ako. Dumeretso ako sa C.R. at pag balik ko nga ay wa na siya sa baba ng bahay.

Dumungaw ako mula sa kaliwa o sa kanan. Wala ng tao.

Wala na siya o ni anino niya.

"Are you looking for me?" Okay na sana ang lahat nang may malalim na boses ng isang lalaki ang nagpabalik lahat ng kaba sa dibdib ko.

Napatalon ako bigla at napalingon sa nagsasalita.

It's him.

Trego!

"P-paano ka nakapasok dito?" I couldn't help but stutter, I moved a single step backwards at wala na akong aatrasan pagkatapos.

"May pinto ang bahay niyo. Doon ako dumaan," his tone was full of playfulness and sarcasm.

Pero sinungaling siya. Alam kong naka-lock ng maayos ang mga pinto, from front door to back door, isama na rin ang mga bintana.

"Sinungaling ka. Umalis ka na dito kung hindi tatawag ako ng pulis!" Pagbabanta ko. Nagdadasal ako na sana hindi niya halata ang kaba sa boses ko.

I used to be relaxed in front of other men even if I was born as an introvert because of my height and proportionate weight, dahil alam kong kaya ko sila at hindi ako madedehado.

Pero itong taong nasa harap ko—he's bigger than me. He's like the highest mountain at tingin ko pa lang sa mga matitigas at firm na mga braso niya, he can surely lift me using one arm ng walang kahirap hirap.

"You look scared. Why?"

"Lumabas ka na. Madaling araw na. Kung lasing ka lilinawin ko na sayo hindi mo 'to bahay o address." Paglilinaw ko.

"Alam ko. Hindi ako lasing kahit amuyin mo pa ako," lumapit siya ng walang pasabi. Aatras sana ako pero muntik na akong mahulog sa bintana namin buti na lang mabilis ang reflexes niya at naipulupot niya ang kanyang mga kamay sa aking bewang.

"Smell me," he whispered, with that deep and bedroom voice that I bet he used a thousand times to get women.

"Baliw ka ba?!" I snapped, my eyes were sharp and I tried to compose myself.

Yeah, he's not drunk. Nagsasabi siya ng totoo. The only smell that my nostrils can recognize is his perfume. A mannish and distinct scent that will haunt me forever. I never liked the smell of most men's perfume dahil madalas nakakabahing but this one? It's different. It's intoxicating and tempting with a brush of musk and spice.

"Hindi pa naman ako nagpapa-diagnose sa doctor kaya hindi pa," walang pasabing idinikit niya ang kanyang ilong sa aking leeg, kaya sinubukan ko siyang itulak pero nagba-bounce back siya at masyadong dumidikit.

Kaya wala akong choice kung hindi tuhurin ang itlog niya, "ayoko ngang dumidikit ka sa akin. Hindi pa makaradam."

"Che cazzo!" He screamed in pain (English translation: What the fuck?!).

Pinagdadasal ko lang na sana mahimbing ang tulog ni Lola at hindi niya kami marinig dito sa kwarto.

"Ano, gusto mo isa pa?!" Matapang na sabi ko at akmang sisipa sa ere.

"Sandali lang, maapektuhan ang future babies natin maawa ka naman." Namimilipit siya sa sakit at napaupo sa sahig. Huminga siya ng malalim at sinubukang tumayo ulit kahit na hirap na hirap.

Gusto kong maawa pero naisip ko ang mga sinabi niya. 'Future babies'? Sino naman ang nagsabi sa kanya ng bagay na 'yon o paano pumasok ang kalpkohang 'yon sa kanyang utak?

Napaka-advance naman ng brain cells nito at hindi ko kinakaya. Aabutin ko sana ang aking cellphone sa bedside table para sana tumawag na ng mga pulis nang hindi ko inaasahan ang mga sumunod niyang ginawa—

"Bakit mo nilalabas 'yang titi mo?!" Hindi ko napigalan ang sarili kong sumigaw pero mabilis ko lang ring tinakpan ang bibig ko dahil baka magising ko si Lola.

Humiga si Trego sa aking bed ng walang pasabi, nagtanggal siya ng belt at butones ng kanyang pantalon. Binunot niya ang kanyang sandata at tinitigan.

"Anong ginagawa mo?!" Binato ko siya ng unan sa mukha, "umalis ka nga dito!"

"Sandali lang 'to check ko lang kung okay pa sperm quality ko," he was about to jerk off pero pinigilan ko agad siya.

"Wait! Huwag dito please!" Frustrated na sabi ko.

"Eh Saan?!" Sabi niya pabalik talagang nakahawak na siya sa kanyang sandata.

Ako naman ay may naisip na solution. Kinuha ko ng mabilisan ang baygon spray na nasa nakatago lamang sa pinakababa ng cabinet compartment ko.

"Ayaw mong umalis ha!" Pinisil ko ang baygon spray at itinutok sa talong niyang nakalabas na.

"Hoy hindi lamok 'tong titi ko" sigaw niya at hinabol ko siya paikot ng aking kwarto, "malinis 'to naka-safeguard ako kanina!"

"Ayaw mo pa talagang umalis ha, sige!"

Trego's P.O.V.

Ilang beses akong pinapalabas ni Lisha sa bahay nila pero umalis lang akong tuluyan nang tinanggap niya ang coat na binigay ko 'yong may print ng cheetah skin.

I'll get her a better coat next time. Ang sarap niyang asarin pero mas masarap siyang pakinggan.

Naglagay ako ng tracking device and hearing device sa bawat sulok ng bahay nila pati na sa mga gamit niya.

Ang cute niya pa lang matulog, minsan tumatawa pa siya na parang nanaginip at may kasamang hilik.

Tonight was a little different night dahil mas tahimik ang utak ko at mabilis akong nakatulog dahil pinapakingan ko ang bawat pag-ikot niya sa kama at bawat mabigat na paghingga kahit na hindi kami magkasama o magkatabi.

Hindi ko na tinanggal ang earphones na nakalagay sa aking tenga hanggang sa makatulog akong mahimbing.

KINABUKASAN maaga akong nagising ng hindi ako bugnutin. This is the first time that I'm not in the bad mood o nakakunot ang noo pagbangon pa lang sa kama.

I will make a big serving of Italian Frittata, a classic Italian breakfast made full of flavour with eggs, garlic, herbs, and Italian cheese. I prepared every ingredients first and started the process.

At dahil maganda ang gising ko ngayon I will share it with my prisoners. Para may gana sila sa laro namin mamaya.

LONG STORY SHORT, after breakfast naghanda na kaming pumunta sa farm nila kuya Santino. Nakasalpak na rin ang mga biktima ko sa loob ng van. Nakagapos ang mga kamay, paa, at nangangati ang kanilang tuktok.

Bakit?

Kasi lahat ng kinalbo kong biktima, nilagyan ko ng orange wig, tapos idinikit ko ito sa skin o anit ng ulo nila gamit ang rugby. I'm just helping them to be high and numb a little bit.

Para tuloy silang tokneneng at kwek-kwek kaya naaaliw ako, "Subukan niyong tanggalin 'yan isesemento ko kayo ng buhay," pagbabanta ko.

Orange kasi ang kulay ng nag-iisang babae sa kanila kaya ginawa kong uniform na lang. Napadaan kami sa isang kilalang gas station at bumaba ako para mag-jingle, binilin ko na rin ang mga tauhan ko sa kabilang sasakyan na bantayan ng maigi ang mga ito.

Hindi ko nakalimutang tanggalin ang susi ng sasakyan at itinago ito sa aking bulsa. Pumasok ako sa restroom and I really took my time.

After that, naglibot pa ako sa isang malapit na convinience store, nagkape sa pangalawang pagkakataon at nag-cigarette break.

Napadako ang mga mata ko sa van kung saan ko nilagay ang mga nasabing biktima, nakabukas ito at may lumulundag lundag na isa sa kanila. Sinusubukang tumakas.

Babarilin dapat ng isa sa mga tauhan ko ang tumatakas na lalaki, pero mabilis ko itong pinigilan, "I got this one, ako na ang bahala."

"Markley, sige kaya mo 'yan," I cheered my victim up and sang the song, " Hop a little, jump a little, one, two, three," sinabayan ko pa siya sa pagtalon at kita ko sa mga galaw niya na hirap na hirap siyang tumakas, "Run a little, skip a little."

Binilisan ko ang takbo hanggang sa bahagyang nalagpasan ko na siya, "Tap tap one knee," sinipa ko ang isang kneecap niyanatumba siya.

"Bend a little, stretch a little," tuloy ko sa pagkanta tinigan ko lang siyang mapangiwi sa sakit ng kanyang tuhod, "nod your head," hinila ko ang kanyang wig na dikit na dikit sa kanyang anit at pinilit siya tumingala sa akin.

"Please, gagawin ko lahat ng gusto mo pabayan mo lang akong mabuhay—" pagmamakaawa niya, but I cut him off.

"Mmh, sounds familiar," tapos ginaya ko ang boses babae at linyahan ng mga iniwan niyang babae, "Please mahal ko, gagawin ko lahat ng gusto mo, huwag mo lang akong painumin ng pangpalaglag ng bata, let me keep our baby," napangisi ako, "—but what did you do, registered Pharmacist Markley Olivarez? You killed the mothers and unborn children."

"I'm sorry. Please hindi ko na uulitin—"

Mabilis kong dinukot ang susi ng sasakyan sa bulsa ko at pinagsasaksak ang kanyang mukha.

"Yawn a little, sleep a little, in your bed—stronzo!" Hindi ko tinantanan ang pagsaksak sa kanyang mukha at kinanta pa ng pagalit ang nursery rhyme na aking kinakanta ng isa pang beses.

Hacienda de Kalabaw ang pangalan ng farm na aming pinuntahan. Pagmamay-ari ito ng mag-asawang Santino at Sabrina Moschelli. Mas lumuwang pa ito ngayon.

Mas maraming puting kalabaw at mga biik na inaalagaan sa loob. That's why I don't know how the hell we will do the hunt and kill these people kneeling before us (ang tinutukoy ko ay ang aking mga dinalang hostage).

"Huwag na huwag niyong idadamay ang mga kalabaw at inahing baboy ng asawa ko kung hindi, malalagot kayo." Pagbabanta ni kuya Santino. Nakahawak siya ng Browning automatic rifle.

Naaninag ko naman ang kanyang kapatid na si Doctor Nazar na late nanamam sa call time, naghinayhinay siyang lumapit kay kuya Santino at walang pasabing—

Kiniliti niya ang kanyang kapatid kaya naman hindi nakapaghanda si kuya Santino at napindot niya ang trigger ng hawak niyang baril.

Nagulo ang tahimik na mga kalabaw at mga baboy, naghabulan sila at takbuhan sa farm samantalang ang mga hostage naming nasa aming harapan ay natumba at duguan ang halos kalahari ng mga ito.

Dead on the spot ang karamihan.

Anong klase, hindi pa nagsisimula ang laro namin paubos na ang mga huhuliin naming tao.

"Ma che cazzo fai?!" Hindi napigilan ni Kuya Santino na murahin ang kanyang kapatid

Italian to English translation: “What the fuck are you doing?!”

Matalim niyang tinitigan ang kanyang nakababantang kapatid pero itong si Nazar nakangisi lang, "sorry kuya, may kiliti ka pala sa tagiliran?" Nakakalokong sabi nito.

"Icheck muna natin ang mga kalabaw at baboy bago tayo maglaro, malilintikan ako sa asawa ko, gago!"

Akala ko naman ay concern siya sa mga taong nabaril niya na mga laruan namin ngayong araw. Napahilamos na lang ako ng mukha at hindi ko mapigilang matawa.

Ganito rin kaya ako kapag nagka-asawa at kinasal?

Sinampal ko agad ng malakas ang aking sarili. Ano bang pumapasok sa utak ko?

Baliw.

———————————