Chapter 4: Shout for my life

Chapter 4: Shout for my life

Lisha's P.O.V.

HINDI ko akalain na makakakita at makakasalamuha ako ng isang takas na pasyente mula sa mental. May behavioral issues pala 'tong taong 'to at basta-basta na lang pupunta o pumapasok sa hindi naman niya teritoryo.

Tinitigan ko lang si Trego na nakatitig rin sa akin pabalik, tsaka ako umatras ng bahagya.

"Pasok na," anyaya niya, tinuro pa niya ang loob na para bang guard sa isang fast-food chain.

Dahan-dahan akong umiling. Nagsisitayuan ang mga balahibo ko sa katawan, marahil ay dahil sa lamig o mas tamang isipin ay dahil sa kaba na uti-unting umuusbong sa aking pagkatao. Hindi naman siya pangit. Hindi rin naman siya nakakatakot. Tao pa rin naman siya, may tahi lang sa kanyang balat pero kung tutuusin, may itsura siya. 

Parang natural lang ang kulay rusty-brown niyang mga mata, at sabog slash, makapal niyang mga kilay, ang ilong niya ay katamtaman lang ang tangos, hindi ito nakakatusok o nakakamatay sa sobrang tangos pero pwede siyang maging modelo ng mga boxing fight or pwede sa mga banner ng mga MMA matches na makikita mo sa television screen dahil sa hubog ng kanyang katawan.

Hindi ko siya pinagnanasaan. I'm just describing him. 

At kumpara sa mga taong nasa VIP lounge kanina, pinakamabigat ang aura ng isang 'to. Yes, I saw their scars, I saw how rough and harsh they hold my friends with underlying lust. Pero itong taong 'to na nasa harapan ko ngayon?

He's way different—he's unusual. 

Laging maraming pautot ang mga lalaki. Ibat-ibang banat para lang makuha ang atensyon ng mga babae sa paligid nila. Pero itong si Trego, parang natural sa kanyang maging mukha at umaktong 'gago'. 

Pumunta siya sa pinakamalapit na white sofa na makikita sa loob ng shop mismo. Ibinagsak niya ang kanyang katawan doon at parang hinihintay pa rin ako na sundin siya.

Bakit ako susunod?

Ano siya, isang Santo Niño?

Wala siyang pakialam kahit na merong nakakakita sa kanyang ilan-ilang dumadaan. 

Napabuntong hininga ako at hindi ko siya pinansin. Itinago ko ang aking mga kamay sa aking coat para uminit at kumalma ito sa panginginig.

Deretso ang tingin, walang lingon, lingon sa paligid. Komportable akong naglakad hanggang sa kaya ng mga paa ko. I took light strides but still, there's this unsettling feeling that I couldn't push off.

Hanggang sa tumigil ako sa isang poste ng ilaw, gumagana at stable ang yellow light nito kumpara sa iba. 

Pero ang dahilan ko kung bakit ako tumigil ay dahil randam kong parang may sumusunod sa akin. 

Napakunot ang noo ko sa malaking anino na nagre-reflect mula sa likod ng aking sariling anino. Tumigil rin ito sa paglalakad katulad ko.

Ayokong lumingon, wala akong lakas na lumingon it feels like I'm having a stiff neck pero ang totoo ay abot sa talampakan ang kabang nararamdaman ko.

I hummed a usual song to calm my nerves. Dapat pala hinintay ko na lang ang mga kaibigan kong matapos sa kalandian nilang ginagawa o kaya naman ay hinatak ko na silang lahat palabas.

Wala akong ni isang dala na kahit na anong matulis na bagay para protektahan ang sarili ko. Binilisan ko ang maglakad.

'Yong tipo ng lakad na parang male-late ka na sa trabaho o sa school. O kaya naman ay, 'yong tipo ng lakad kapag nakakainis na may mag-jowa sa harap mo tapos ang bagal maglakad kaya mag-overtake ka sa harap nila. 

Lumiko ako sa kanang banda, kahit na hindi ako sigurado kung saan ako pupunta. Nang hindi talaga niya ako tinatantanan, lumingon ako sa isang shop na puro salamin para aninagin kung sino siya.

It's the prick.

Ang sumusunod sa aking tao ay walang iba kung hindi si—

Trego.

Ayan nanaman siya sa hindi niya pagkurap ng mata, natatakot ako. Mas lalo pa akong natakot ng magtitigan kami sa salamin ng nasabing shop at ngumiti pa siya sa akin.

'Yong tipo ng ngiti na hindi aabot sa mata. 

"Bakit mo ako sinusundan? May kailangan ka ba?" I asked, pinakalma ko pa ang aking boses. Sinigurado kong walang bakas ito ng kahit anong panginginig, pag-utal, o kaba.

I tried to speak like I'm his friend. Calm and clear.

Pero, hindi siya sumagot. Nanatiling tikom ang kanyang bibig kaya ang ginawa ko—hindi na simpleng lakad.

Takbo na!

Alam niyo ba ang pinaka-ayaw ko sa lahat ng laro at physical education activities noong bata pa ako? 

Eto 'yon.

Ang makipaghabulan. Maybe my tall height is an advantage for some physical activities pero kahit na malalaki ang hakbang ko, kulang ako sa bilis. Let's also consider the fact that the freaky man behind me is wearing comfortable flat boots. 

Walang heels, hindi elevated at hind mailulusot ang stilleto sa kahit saan, but me? 

Noong unang panahon naman they allow men to wear heels according to history books but hell, I don't have any choice!

I didn't hold back, tinanggal ko ang aking mga sapatos at ibinato sa mukha niya ang mga ito.

Pero nakailag at nasalo pa niya ang isa sa mga sapatos ko. 

My last resort?

Shout. Shout for help, and shout for my life.

"Tulong! Tulongan niyo ako!" 

May nakita akong isang babae at lalaki na pasakay ng kanilang sasakyan. Tumingin sa akin ang babae at akmang sasalubungin ako. Nakita ko ang pag-aalala at kagustuhan niyang tumulong, nabasa ko 'to sa kanya mga mata, ngunit, nang mapadako ang kanyang tingin sa aking likuran nag-alinlangan na siya at mabilis na pumasok sa loob ng sasakyan.

Naaninag ko pa ang baby na naka-secure sa backseat nang paharurutin nila ang kanilang sasakyan.

Naintintidihan ko. May pamilya silang inilalayo sa alanganing sitwasyon. May pinapahalagahan silang supling. 

Hindi ko sila masisi. Kaya mabilis na lamang akong nagpatuloy sa pagtakbo, kahit namamanhid na ang aking mga binti.

Akala ko wala ng pag-asa at ang dami ng masamang pangyayari o posibilidad ang tumatakbo sa aking isipan. 

Papatayin ba niya ako agad kapag nahuli niya ako? Ibebenta sa black market ang mga laman loob ko? 

Dapat pala kumain ako ng kumain ng maalat ng pagkain noon o kaya naman pinagsabay ko ang alak at sigarilyo para damay ang lahat ng mga balun-balunan ko.

O baka naman saksakan niyan ako ng droga tapos pasasayawin at ibenta ako sa mga manyakis na afam na hindi ko sigurado kung healthy pa ba ang sperms o kulubot na.

Nako, h'wag naman sana. Hindi ko pa naman na enjoy makipag-jugjugan o makipag-bembang magdamag sa isang gwapong lalaki.

Ang sabi kasi ng mga matatanda, mag-aral muna ng mag-aral bago lumandi at kapag nakapagtapos ng pag-aaral pipilahan ka at hahabulin ng mga lalaki—

Totoo nga naman ang sinasabi nila, kita niyo nga ngayon at may humahabol sa aking estranghero pero hindi mapagkakatiwalaan.

Dininig naman ni lord ang aking panalangin. May isang bus na blue ang tumigil sa harapan ko at nagsakay ng ilan-ilang pasahero.

Kaya, mas binilisan ko pa ang pagtakbo, nagdasal na lang ako na sana hindi ako madapa o matisod.

Nang makalundag ako sa loob ng bus sakto namang pinaadar na ito paalis ni manong.

Mukhang may guardian angel naman pala ako kahit papaano. Naghanap ako ng bakanteng upuan.

Akala ko nga titigil na si Trego sa paghahabol 'yon pala, warm up niya lang iyon at hinabol pa ang bus na sinasakyan ko.

Lumingon ako sa driver, "Manong paki-bilisan niyo po ng kaunti please," pagmamakaawa ko.

Sa sobrang anxious ko lumingon ulit ako sa likod, sakto namang wala na siya at hindi na ako naabutan pa.

Doon ko lang naramdaman ang pagod at hingal pati na rin ang sakit at hapdi ng aking mga paa. Subalit, hindi pa rin nawawala ang malakas na kabog at kaba sa aking dibdib.

Hindi na talaga ako lalabas ng bahay kung ganito rin lang.

Sa bus naman, napansin kong pinagtitinginan ako ng mga tao pagkaupo ko pa lamang. Kaya imbes na mag-stay at umupo ako sa gitnang bahagi ng mga upuan, naghanap ako sa likod kung may bakante pa. Sakto namang meron na malapit sa bintana.

Mabilis akong kumilos, umpo, at sumiksik sa pinaka dulo. Buti na lamang at makapal ang tela ng aking suot, hindi kaagad makikita ang undergarments ko.

Dito talaga sa Pilipinas iba makatingin ang mga tao, nakaka-offend.

NAKARATING naman ako sa bahay ng matiwasay at buo. Ngunit, basang-basa ako ng ulan. Niyakap ko ang aking sarili at pinilit na lakasan ang pagkatok sa pinto. Nagbabakasakali akong magigising si lola at pagbubuksan ako ng pinto. 

Narinig ko naman ang mga yabag niya na papalapit sa nasabing pinto, "sino 'yan?' Sigaw ni Lola.

"Ako po 'to Lola. Pwede pong pabukas ng pinto?" Sigaw ko pabalik. Malakas ang ulan na may kasama nang kulog kaya naman kailangan kong lakasan dahil may problema na rin sa pandinig ang aking Lola.

Gumalaw ang kurtina at sumilip si Lola sa labas"Ano iyon? Pambura?"

Itinapqt ko ang aking ulo sa may window at itinuro ko ang aking sarili and I mouthed, "ako ho 'to Lola," itinuro ko ang pinto, "pabukas po ako ng pinto, please po."

Napakamot pa talaga siya ng tenga bago pa niya ako pagbuksan.

"Ay susmariosep kang bata ka akala ko ba ay sa school ka ng mga bata pupunta? Asaan mga kasama mo bakit basang one day old ka naman ata," Hindi ko alam kung nagbibiro si Lola o seryoso sa buhay.

"Hala sige, akyat ka na at magbihis agad para hindi ka magkasakit," Pinapasok na niya ako ng bahay. 

Agad akong umakyat sa hagdan naming gawa sa kahoy, nagmarka ang bawat hakbang ko hanggang sa makarating ako sa aking kwarto.

Mabilis akong bumunot ng bagong damit at inabot ang nakasampay na tuwalya malapit sa nakasarang bintana.

Tumakbo agad ako sa loob ng banyo para maligo  na tubig. Halos hindi ko ipinipikit ang mga mata ko kahit na may tubig na lumalandaa sa aking mukha dahil sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata, naalala ko ang mga nangyari kanina.

Hindi ko alam kung makakatulog ako ng matiwasay ngayong gabi, dahil pagkatapos ko pa lamang na maligo at magbihis,  nakatanggap agad ako ng mga unknown missed calls and messages mula sa iisang numero.

Iisang mensahe o paulit-ulit lang ang naka-type na message and that is—

From unknown number:

'Why are you running away from me?"

Nanlamig ang mga palad at ang bawat daliri ko, napatigil rin ako sa pagpunas ng basa kong buhok at nabitawan agad ang towel na hawak ko.

_______