Chapter 7: Little monkey.

Chapter 7: Little monkey.

Trego's P.O.V.

We are in position, nakatago ako sa taas ng tree house samantalang nasa baba naman ang dalawang magkapatid. Naka-hawak si Kuya Santino ng megaphone at akmang magsasalita pero binulungan siya ni Nazareth.

Pinanood ko lang sila. Kumunot ang noo ko nang pinatayo ni Nazar ang nag-iisang babae sa grupo.

Kaya wala akong sinayang na oras at bumaba ng Tree House.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, Nazareth Azrael?!" Sigaw ko.

"Walang dapat madamay na babae, that's one of our rules,"seryosong tugon niya.

"She's a ghoster. Why not let her become a real ghost?!"

"Hindi siya kasali and that's final." Nagsukatan kami ng tingin ni Nazar.

"Okay, sabi mo," pinaikot ko ang aking dila sa loob ng aking pisngi sa sobrang pikon ko.

Tumalikod ang babae, aalis na sana— 'sana' pero mabilis kong binunot ang tinatago kong injection, tinanggal ko ang needle cap gamit ng aking ngipin at mabilis na isinaksak sa leeg ng babae.

"Trego!" Sigaw nilang dalawang magkapatid. Para silang kambal tuloy.

"Easy, hindi ko pinatay pinatulog ko lang."

NATAPOS ng mabilis ang laro dahil hindi pa rin humuhupa ang emosyon ko, hindi pa lang tapos sa pagbibilang ng sampu si kuya Santino, inubos ko na silang lahat.

"Ang bilis mong mapikon para ka laging nireregla!" Biro ng dalawang magkapatid bago ako umalis.

Aminado naman ako, mainitin ang ulo ko, kulang sa pasensya, pagtitiis at madalas hindi makapaghintay.

Lisha's P.O.V.

Magtatakip silim na nang tawagan ako ni Diana na aalis daw silang mag-asawa kaya nakiusap siyang ako muna ang magbantay sa mga anak niya.

Naghanda agad ako para umalis, nagpaalam ako kay Lola na bukas na siguro ako makakauwi ng bahay. Palabas na sana ako ng pinto nang may makita akong laruan—it's a small monkey with a drum.

Napatitig ako sa toy monkey lalo na nang bigla na lang itong tumugtog ng basta-basta. Ang cute ng tunog parang pang nursery rhyme pero hindi ko lang matandaan ang title.

Inangat ko siya ng dahan-dahan at may sumilip na ngiti sa aking mga labi. Iba ang texture ng skin ng nasabing laruan, para ngang skin ng totoong tao, tapos may isa pa akong napansin, parang totoo rin ang kulay tsokolate nitong mga mata.

Ang cute!

Ang galing pa ng pagkakagawa ng naturang laruan.

When the song comes to an end, may bigla na lang mga maliliit na bulaklak ang lumabas mula sa drums na hawak ng monkey na literal na ikinagulat at mas lumapad pa lalo ang ngiti ko.

Red morning glory flowers ang lumabas sa drums. Noong una akala ko hindi ito totoo pero nang haplusin ko ang mga petals nito ay sobrang natuwa ako.

Nawala lang ng biglaan ang aking matamis na ngiti nang sumulpot ang isang matangkad na Trego sa harapan ko.

"Mukhang nagustuhan mo ang bigay ko, next time dadamihan ko," masiglang sabi nito.

Hindi ko alam kung ibabalik ko ba sa kanya o tatanggapin na lang. Wala namang masama kung bibigyan niya ako ng bulaklak— I just feel uncomfortable around him.

Diba kapag binigyan ng ganito ng isang lalaki ang babae ay parang traditional na panliligaw na ang labas nito o kahit simpleng regalo lang tapos hindi naman kayo close ay parang iba na ang ihip ng hangin?

"Sorry ha, hindi kita mahaharap ngayon nagmamadali kasi ako—may pupuntahan ako," pinahawak ko sa kanya ang naturang toy monkey at mabilis na sinarado ang pinto namin.

"Sorry," hindi man dapat ako mag-sorry o dapat mag-explain ako ng maayos sa kanya pero iba ang pinagawa sa akin ng utak ko. Basta na lang akong umalis sa harap niya na parang takot na takot na kuting.

Lumingon pa ako ng isang beses, nakatayo lang siya, hindi tulad noong nakaraang araw na hinabol niya ako. Pero, hindi naalis ang titig niya.

"Sige,hintayin kita dito. Mag-iingat ka," bilin pa nito.

Hindi ako pwedeng pakampante, binilisan ko na lang ang paghakbang kasi paano kung talkshit siya at habulin nanaman niya ako?

Nakarating ako sa bahay nila Diana between ten to twenty minutes. Nanonood ang mga bata ng anime. Samantalang ang mag-asawa ay hindi ko na nadatnan na nasa bahay pa.

Napakamot na lang ako sa ulo at kinuha ko agad si baby Ajax na kalong-kalong ni Aeson.

"Umalis na agad ang papa't mama niyo?" Tanong ko kay Aeson.

"Opo tita. Mga kanina pa pong tanghali," inosenteng sabi nito at narinig ko agad ang kumukulong tiyan niya.

Kaya rin pala ang lakas ng iyak ni Ajax hindi pa ata sila nakakain mula kanina. Naghanda ako ng quick and easy meal na pwede panghapunan at gatas para sa dalawang bata. Buti na lang binilisan kong pumunta dito.

TANGHALI na ako ng sumunod na araw pinayagang umalis ni Diana dahil dumating silang mag-asawa ng mga 11 am na.

Nilakad ko mula bus station hanggang sa bahay namin. Tunog ng elevated shoes ko na lumalapat sa semento at mga sasakyang dumaraan ang naririnig ko lamang sa mga oras na ito.

But a loud thump of my heart replaced all that outdoor noises when I saw him.

Trego is still standing there in front of our house. Same spot, same stunts, straight body, nakatingin pa rin siya ng deretso sa aking direksyon.

Nag-aalinlangan man ay nilapitan ko pa rin siya dahil ano nga bang magagawa ko? Nakatanim na ata ang mga paa niya sa harap ng bahay namin, sa tagal niyang nakatayo at nakadilat ang mata.

"Trego, umuwi ka na." Walang ganang sabi ko. Pero hindi siya gumalaw man lang o nagsalita.

"Trego, please. Umuwi ka na sainyo. Wala ka bang tra—" napahinto na lamang ako sa pananalita nang makarinig ako ng malakas na hilik.

Hilik? Pero kanino galing?

Nakamulat naman ang mga mata ni Trego—but he's not blinking. Only the heavy movement of his inhale and exhales are visible.

Halos ilapit ko na ang tenga ko sa bibig niya—nakarinig nanaman ako ng isang hilik.

Natulog siyang ganito ang position?!

Hindi eh, noong iniwan ko siya, hawak niya yung monkey sa left hand—left hand nga ang nakahawak ngayon, tapos steady pa.

Inikutan ko pa talaga siya para suriin at nang makabalik ako sa harap niya, kinuha ko ang isang pandilig ng halaman ni lola sa gilid at sinabuyan siya ng tubig—

"Putangina ang lamig!"

Tsaka lang siya napatalon at sumigaw. Bumalik naman siya agad sa reyalidad at ngumiti sa akin sabay sabi ng, "nakabalik ka na agad, kamusta lakad mo?" Masiglang sabi nito na para bang ang nasa isip niya ay madilim pa at pagabi.

He waited for me?

In the same spot

Same position.

Same facial expression.

I sighed, "hintayin mo ako dito may kukunin lang ako sa loob.

Dumeretso akong umakyat sa kwarto at hinanap ang binigay niyang coat. Ayokong umasa siya na may pag-asang magugustuhan ko siya.

Yup, he's tall, muscular, and handsome with or without the stitches on his face, but I'm not in the mood to have a love life now.

Sunod kong hinanap ang lumang jewelry box ko and pulled a plain gold ring that my parents gave me when I turned 18.

Isinuot ko ito at agad na tumakbo palabas ng bahay para iabot ang kay trego ang nasabing coat.

"Gusto kong ibalik 'to sayo," malumanay kong sabi.

Tinitigan lang niya ang mismong coat, "that's for you, why would you—"

"Ayokong umasa ka. I like this coat, oo, pero pag-iipunan ko kung balak ko itong bilhin, tsaka, ang cute naman talaga ng unggoy na laruan na dala mo. Nagustuhan ko 'yong mismong flowers," nagbuntong hininga ako.

I'm not good with this one, I mean, I'm not good at rejecting people. Iniisip ko kasi na ayokong makasakit ng iba at paano rin kung ako ang nagkagusto tapos i-reject rin ako? Diba masakit kapag nasa gano'ng sitwasyon?

But the situation will get worse when you prolong something that should have ended, because instead of moving on to a better event or life, you’re only deepening the wound and dragging the pain further.

And I added a note even if there's a hard marble clogging my throat, "Pero...hindi kita gusto."

Hindi agad siya nakasagot kaya hinayaan ko lamang siyang i-process lahat ng iniisip at nararamdaman.

Umatras ako ng bahagya at akmang papasok na sana ng pinto, nakatalikod na ako sa kanya nang magsalita siya ulit—

“Mamahalin mo rin ako pabalik. Wala kang pagpipilian. Hindi ako papayag na hindi tayo magkapareho ng nararamdaman. Babalik ako, babalikan kita, at sisiguraduhin kong wala ka nang ibang pagtataguan at magagawa pa kung hindi manatili sa tabi ko, Lishana."

______