รอบที่5 หน้าที่

                ผมทำหน้าที่ ‘เด็กป๋า’ มาได้สองอาทิตย์แล้ว มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจคือ ไม่มีอีหนูคนไหนทำงานหนักเท่าผมอีก...

                ปัง!

                “ไอ้บอสเวร!!” ไนท์เปลี่ยนร่างเป็นยักษ์ใช้เท้าถีบประตูอย่างแรงตวาดเรียกบอสเป็นภาษารัสเซียด้วยความหัวเสีย ภาพที่เห็นตรงหน้ายิ่งทำให้ความโกรธพุ่งทะลุปรอท

                บนเตียงขนาดคิงไซส์ปรากฏร่างชายสองคนกำลังนอนหลับอุตุหลัง หลังเล่นกีฬาในร่มมาอย่างยาวนาน คนตัวใหญ่กอดคนที่แทบตัวแห้งหมดแรงตายจนเห็นเพียงหัวยุ่งๆ โผล่พ้นจากอ้อมแขนใต้ผ้าห่มผืนหนา เพราะอุณหภูมิในห้องที่เย็นจัดราวกับจะเปิดไว้เลี้ยงนกแพนกวิ้น

                “มีอะไร” เจ้าของห้องส่งเสียงถามปรือตามองอย่างหัวเสียเพราะถูกขัดจังหวะฝันหวาน

                “นี่แกเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรือไง? โดนเด็กมันป้าย...อะไรนะ น้ำมัน...น้ำมันอะไรวะอาคม” คนด่าหาแนวร่วมเป็นบอดี้การ์ดที่เดินตามเข้ามาตามคำสั่งรองหัวหน้า เขาเป็นหนุ่มไทยร่างหนาผิวแทน ใบหน้าคมเข้มแบบคนไทย

                “น้ำมันพรายครับคุณไนท์” หนุ่มใหญ่ตอบเสียงนอบน้อม

                “เออ นั่นแหละ! น้ำมันพรายหรือไงหา?” ยังจะอุตส่าห์ต่อประโยคเดิมที่พูดค้างไว้ ก่อนด่ากราดต่ออีก “หลงขาอ่อนเด็กมันจนหน้ามืดตามัวงานการไม่ทำ” มือยกชี้หน้าหากไม่มีอาคมคอยรั้งไว้ได้มีรายการถีบบอสตกเตียงชัวร์ ส่วนคนฟังขมวดคิ้วอย่างรำคาญตอบหน้าตาย

                “ฉันไม่ได้หลงขาอ่อนเด็กมันซะหน่อย ฉันหลงสะโพกต่างหาก”

                “อ๊ากกกก! ฉันด่าให้นายสำนึกว้อย!!” ไนท์แทบพ่นไฟ

                “นายก็รู้ว่าต่อให้ด่ายังไงฉันก็ไม่สน แล้วจะเปลืองน้ำลายไปทำไม? เอาเวลาด่าฉันไปทำงานของวันนี้แทนฉันดีกว่า” บอสใหญ่ยักไหล่สุดชิว ไม่สำนึกแถมโยนงานใส่หน้าลูกน้องดื้อๆ เพราะมัวแต่ติดอีหนูงอมแงม ถึงงั้นหากเป็นเอกสารจำเป็น หรืองานสำคัญลูเซียสยังคงเป็นผู้เซ็นและตรวจทานอยู่ดี ไนท์ลูบหน้าพรืดถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทะเลาะกับเด็กโค่งอายุขึ้นเลขสาม

                “น้ำครับคุณไนท์”

                อาคมช่างรู้ใจ เดินไปรินน้ำเปล่ามาส่งให้เจ้านายดื่มดับกระหายหลังตะคอกใส่บอสไปหลายยก ไนท์ไม่คิดปฏิเสธความหวังดี รับน้ำมาดื่มพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบใจ

                “วุ่นวายจริง วันนี้ฉันจะกลับไปทำงานก็ได้” ลูเซียสพูดตัดรำคาญ ไนท์ผ่อนลมหายใจถลึงตาใส่เป็นเชิงว่าคุณมึงควรจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้ว

                ผลคือลูเซียสเสด็จออกจากแท่นบรรทม ปล่อยอีหนูนอนหลับฟื้นกำลังต่อไป ส่วนตัวเองอาบน้ำเปลี่ยนชุดมานั่งทานมื้อเช้าฝีมือเชฟประจำตัว พอเสร็จนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง โต๊ะเบื้องหน้ากองสูงไปด้วยเอกสารเป็นตั้ง แม้บ้านเกิดเขาจะเป็นมาเฟียเต็มตัว แต่ที่นี่เขามาในมาดของนักธุรกิจเป็นหลัก พกลูกน้องผู้รับผิดชอบมาไม่กี่คนงานเลยเยอะจนน่าปวดหัว

                “นายเรียกอาคมมาทำไม”

                ลูเซียสพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีลูกน้องอีกคนยืนหัวโด่อยู่ในห้อง ไนท์ที่กำลังยืนคุมบอสทำงานเองทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ ช่างน่าเห็นใจอาคมที่ยืนเป็นรูปปั้นประดับด้วยรอยยิ้มเจื่อน

                “ฉันจะให้อาคมเป็นคนดูแลมิทรี่ นายคิดว่าไง”

                ดวงตาคมดุตวัดมองลูกน้องคนสนิท นิ่งเงียบทำงานไปชั่วครู่จึงพยักหน้ารับ

                “ดีเหมือนกัน ช่วงนี้เสี่ยนั่นมันชักจะลามปามกับธุรกิจของฉันมากเกินไปแล้ว เรื่องมิทรี่เป็นเด็กของฉันก็ไม่ได้ปิดบังอะไรด้วย”

                ที่ลูเซียสพูดไว้ไม่ผิด มิทรี่น่าเป็นห่วงจริงเพราะเป็นเด็กที่ลูเซียสกำลังติดใจอยู่ช่วงนี้ ปกติเจ้าตัวนอนกับผู้หญิงและผู้ชายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่เคยมีคนไหนที่ได้ขึ้นตึกมานอนอยู่ในห้องพักส่วนตัวของตัวเอง คนนอกหากรู้เรื่องนี้ย่อมต้องใช้ประโยชน์จากมิทรี่แน่ ไม่ว่าจะน้อยหรือมาก แค่ข้อมูลน้อยนิดแค่ไหนหลุดไปก็สามารถสืบค้นปะติดปะต่อเป็นเรื่องสำคัญได้

                บอดี้การ์ดทั่วไปไม่น่าจะดูแลไหว อาคมเป็นหนึ่งในคนที่มีฝีมือดีที่ลูเซียสและไนท์วางใจ การให้ไปดูแลมิทรี่ย่อมเป็นเรื่องเหมาะสม

                “เลือกทีมทำงานอีกสองคนเอาเองแล้วกัน”

                บอสใหญ่สั่งทับหลังเซ็นเอกสารไปอีกชุด อาคมโค้งกายรับ

                “ถ้างั้นผมขอเดฟได้มั้ยครับ” ภายนอกดูจริงจังแต่แฝงความกวนอย่างลึกล้ำ ลูเซียสปรายตามองทั้งคนขอและผู้ถูกพาดพิงที่กำลังเก็บจานเตรียมอาหารสำหรับมิทรี่อยู่ห้องด้านนอก เสียงพูดคุยแม้จะไม่ดังแต่อยู่ในสถานที่เงียบกริบย่อมได้ยินไปถึงเดฟเป็นธรรมดา

                “ไม่ได้ นายจะเอาพ่อครัวส่วนตัวฉันไปไหนฮะ จะให้เดฟใช้กระทะกันกระสุนให้มิทรี่รึไง”

                คุณป๋ารับมุกลูกน้องอย่างที่น้อยนักจะทำ ระดับอาคมรู้อยู่ว่าเวลาไหนควรหรือไม่ควร ยามบอสพูดถึงเด็กคนนี้น้ำเสียงจะผ่อนคลายต่างจากปกติ แล้วยังยกมุมปากประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีมากแค่ไหน มากซะจนไนท์หมั่นไส้ อยากลักตัวอีหนูไปปล่อยจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าหลังจากนั้นบอสจะอาละวาดงอแงเหมือนเด็กที่โดนขโมยของเล่นละก็นะ

                ในสายตาไนท์อาจจะเป็นแบบนั้น หากเป็นคนอื่นคงเหมือนปีศาจร้ายกำลังอาละวาดมากกว่า

                “เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมขอเป็นไมค์กับหลง”

                “สองคนนั้นไปทำงานให้ลูเซียสยังไม่กลับไทยนี่” ไนท์เลิกคิ้วถาม เจ้าสองหน่อนั้นนับเป็นทีมเดียวกับอาคม จะบอกว่าสามคนที่ฝีมือดีที่สุดก็ไม่ผิดนัก

                “ใช่ครับ แต่อีกไม่กี่วันก็จะกลับมาแล้ว ระหว่างนั้นผมจะพาบอดี้การ์ดคนอื่นไปแทนชั่วคราว”

                “เข้าท่าดี คนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนเป็นนักฆ่า รวมนายอีกเด็กฉันคงถูกคุ้มครองดีกว่าบอสอย่างฉันแน่”

                วาจาคล้ายจะประชด แต่สิ่งที่ลูเซียสคิดก็ความหมายตรงตัวนั่นแหละ อาคมทำเพียงแค่ยิ้มบาง ไม่อยากจะพูดเลยว่าลำพังคุณไนท์คนเดียวก็เหนือกว่าพวกเขาสามคนแล้ว นับรวมบอดี้การ์ดอีกทั้งตึก ยังไงบอสก็ยังได้รับการคุ้มครองอย่างแน่นหนารัดกุมที่สุดอยู่ดี

                หลังรับหน้าที่ อาคมขอตัวไปเลือกการ์ดที่จะติดตามมิทรี่ไม่รบกวนเวลาทำงานของบอสและรองหัวหน้า พอๆ กับเดฟที่ตามออกไปเมื่อจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคุยกันถูกคอจนกระทั่งประตูปิดสนิท ลูเซียสยังคงปรึกษากับไนท์เรื่องธุรกิจที่ถูกคู่แข่งก่อกวนต่อ

                เสียงจากด้านนอกดังลอดเข้ามาภายในห้องเหมือนเสียงงุ้งงิ้งของแมลงอะไรสักอย่าง คนที่เพิ่งได้นอนไม่นานจำต้องละจากหมอนนุ่มด้วยความหิวโหย หนุ่มลูกครึ่งบันตัวลุกผ้าห่มร่นลงจนถึงเห็นเผยร่างเปลือยเปล่าที่มีแต่รอยจูบทั่วตัว ยิ่งช่วงสะโพกกับบั้นท้ายมีแต่รอยแดงจากมือหยาบกร้าน

                รู้สึกขัดปนแสบตรงช่วงล่าง ยังดีที่ลูเซียสปรานี ไม่สักแต่จะกินจนร่างพัง ส่วนใหญ่จะลวนลามจนแทบไม่ได้พักมากกว่า

                ระหว่างผมกำลังทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง ผมขอเล่าหน้าที่ของอีหนูหน่อยแล้วกัน

                หนึ่งวันของผมคือ ตื่นเช้ามาในอ้อมแขนของลูเซียส อาบน้ำแต่งตัวทานมื้อเช้าฝีมือเดฟ ก่อนไปเรียนโดยมีบอดี้การ์ดเป็นคนขับรถไปรับไปส่ง บางครั้งก็แวบร่อนกับพวกซันบ้างเล็กน้อย แต่ต้องอยู่ในสายตาของการ์ดตลอดเวลา ห้ามกลับบ้านดึก จนผมรู้สึกพิลึกในใจชอบกล สมัยก่อนท่องราตรีหาเงินเกือบทุกคืนนี่นะ

                พอกลับถึงตึกต้องเข้าไปรายงานตัวกับลูเซียสก่อนเป็นอันดับแรก ปล่อยให้ป๋าลวนลามจนหนำใจ ผมถึงมีเวลาว่างเป็นของตัวเอง รื้อหนังสือบนชั้นหนังสือของลูเซียสมาอ่านบ้าง บางครั้งก็ไปป่วนเดฟในครัว นั่งเล่นแล็ปท็อปและมือถือที่คุณป๋าซื้อให้ใหม่เอี่ยมรุ่นล่าสุด

                ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผมตอนนี้ ลูเซียสเป็นคนซื้อให้ทั้งหมดทั้งสิ้น ยกเว้นพวกตำราเรียน

                พอลูเซียสทำงานเสร็จนั่งทานมื้อค่ำแล้วทำหน้าที่บนเตียง บางคืนลูเซียสมีงานติดพันหรือออกไปทำธุระข้างนอก ผมก็จะนอนเหมาเตียงคนเดียว

                จากที่ตกลงกันไว้ ลูเซียสจะโอนเงินเข้าบัญชีผมวันที่หนึ่งของทุกเดือน ลำพังสองอาทิตย์ผมใช้ไปแค่ไม่กี่พัน ส่วนใหญ่ลอบส่งไปให้แม่จนหมด โดยมีไนท์เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ถึงยังปิดบังลูเซียสได้จนถึงทุกวันนี้

                ตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูเซียสจะเบื่อผมเมื่อไหร่ หากวันนั้นมาถึงผมคงจะต้องกลับไปทำแบบเดิม ไนท์เองก็คงไม่ยุ่งกับเด็กอย่างผม

                ผมถอนหายใจ ไม่ว่าลูเซียสจะเบื่อผมตอนไหน ช่วงที่ยังชอบอยู่ต้องกอบโกยให้เต็มที่เพื่ออนาคตอันสดใส

                “เดฟทำอาหารไม่ถูกปากหรือไง ถึงได้กินไปถอนหายใจไป”

                เสียงที่ผมคุ้นจนไม่รู้จะคุ้นยังไงมาพร้อมสัมผัสจากมือหนาวางปุบนหัวผม ลูเซียสเป็นพวกมักมาก ลีลาดี มีอะไรแต่ละทีถึงใจจนแทบกลั้นใจตายก็จริง ถึงงั้นทุกครั้งลูเซียสไม่เคยเล่นแผลงๆ หรือทำผมเจ็บตัวเลยแม้แต่น้อย เว้นฟ้าเหลืองเพราะถูกรีดน้ำเกินขนาด ลำบากไนท์ต้องมาจับแยกผมไปอยู่อีกห้องวันหนึ่งเพื่อพักฟื้น หลังจากนั้นลูเซียสเลยเพลามือลงเยอะ คงหูแฉะจากการโดนไนท์เทศนา ช่างเป็นผู้ชายที่จู้จี้ขี้บ่นอย่างที่ลูเซียสบ่นอยู่เป็นประจำ

                “พี่เดฟทำอาหารอร่อยอยู่แล้ว ทำของโปรดมาให้อีกต่างหาก นี่ผมคิดว่าจะไปขอเพิ่มอยู่”

                ผมสุภาพกับลูเซียสมากขึ้น หลังรับรู้ความจริงว่าอายุของลูเซียสนั้น...รุ่นพ่อ ส่วนเดฟก็เรียกแทนว่าพี่เพื่อความสนิทสนมเพราะผมคงต้องเข้าไปรบกวนเขาในครัวอีกนาน

                “หรือที่มหา’ลัยมีปัญหา” เจ้าตัวนั่งลงตรงข้าง ผมเดินไปที่บาร์รินเหล้ามาเสิร์ฟอย่างรู้หน้าที่ คุณป๋ายิ้มอย่างพึงพอใจ เด็กมันฉลาดช่างเอาใจแบบนี้ไงเขาถึงถูกใจนักหนา ไนท์มันไม่เข้าใจเลยสักนิด

                ผมว่าลูเซียสคงพักชั่วครู่หลังทำเอกสารจนตาแฉะ พี่ไนท์เองคาดว่ากำลังจัดเอกสารอยู่ในห้องทำงาน

                “ทุกอย่างปกติดี ผมแค่กำลังคิดว่าถ้าป๋าเบื่อผมจะวางแผนใช้ชีวิตยังไงต่อไปดี”

                สิ้นคำลูเซียสวางแก้วเหล้านอกดีกรีสูงเลิกคิ้วมองอย่างพิศวง

                “จะรีบคิดไปทำไม ในเมื่อทุกวันนี้ฉันก็ยังพอใจในตัวเธออยู่”

                “มันก็ใช่ ก็แค่คิดเผื่อไว้เท่านั้น ไม่มีอะไรมากหรอก” แม้จะยอมอ่อนลง แต่ความห้วนของวาจายังคงเดิม

                “งั้นเอาแบบนี้ ต่อให้ฉันเบื่อเธอ ฉันจะส่งเสียให้เงินเธอตามปกติ ไว้โตพอทำงานได้ค่อยเอาเงินมาคืนฉัน แน่นอนว่ามีดอกเบี้ยหรือไม่ก็มาทำงานกับฉันซะ”

                ลูเซียสแบมือสองข้างราวกับว่าปัญหาแค่นี้ง่ายนิดเดียว กับเขามันง่ายสิ กับผมที่ไม่มีต้นทุนชีวิตอะไรเลยเนี่ยมันยาก! เอาเถอะ หลังจากอยู่มาสักพัก ผมพอจะรู้ว่าลูเซียสนั่นเอาแต่ใจมากแค่ไหน คนที่กล้าต่อปากต่อคำเห็นมีแค่ไนท์คนเดียว

                “เอาแบบนั้นก็ได้”

                ลูเซียสดูโอเคกับการตัดสินใจของผม ตูไม่มีทางเลือกนี่หว่า

                คุยไปกินไป ทานของคาวเสร็จตามด้วยของหวานคือวุ้นมะพร้าวหอมอร่อย ตั้งแต่รู้ว่าผมชอบมะพร้าว อาหารทุกมื้อแทบจะไม่ขาดสิ่งนี้เลย รู้สึกรักเดฟชะมัด

                “ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ” จู่ๆ ลูเซียสเปิดประเด็นขึ้นให้ผมละใบหน้าออกจากวุ้นมะพร้าวในลูก

                “อาคมเข้ามา” ไม่รู้ว่ามีตาติดไว้ที่ประตูหรือไง ถึงรู้ว่ามีคนอยู่ตรงประตูด้วย ทางนั้นพอลูเซียสเรียกก็เดินเข้าโค้งกายให้บอสส่งยิ้มมาทางผม ผู้ใหญ่ใจดีปรากฏตัวอีกคนแล้ว! ผมชักจะลังเลแล้วนะ หากแต่ละคนไม่สวมสูทดำปี๋และลูเซียสกับไนท์ที่ขู่จะเอาลูกตะกั่วยัดปากอีกฝ่ายสามเวลาหลังอาหาร ผมคงเข้าใจว่าลูเซียสเป็นนักธุรกิจธรรมดา

                “ผมเอาข้อมูลของการ์ดที่เลือกมาให้ดูครับ” ชายที่ชื่ออาคมส่งซองน้ำตาลให้บอส ลูเซียสพลิกกวาดตาดูเพียงชั่วครู่พลางแนะนำให้เรารู้จักกัน

                “เด็กฉัน มิทรี่ นั่นอาคมจะเป็นคนขับรถและการ์ดของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

                ผมยกมือไหว้ คุณอาคมยกมือรับ ตัวเขาให้อารมณ์เหมือนพ่อผู้เข้มงวด แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นใจดีต่อลูกๆ ยังไงชอบกล ตายล่ะว่า รอบตัวมีแต่หนุ่มใหญ่ ดีนะที่ผมยังเรียนอยู่ได้เจอเด็กวัยรุ่นให้ชีวิตกระชุ่มกระชวยบ้าง

                “สวัสดีครับคุณอาคม”

                “สวัสดี ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอกครับ เรียกพี่อาคมดีกว่า” เป็นคนอื่นนี้ผมคงเบ้ปากมองบนใส่ให้เรียกพี่ แบบพี่อาคมนี่ถือว่าเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน ต่อให้เรียกพี่ก็ไม่ดูแย่เลยแม้แต่น้อย

                “ครับพี่อาคม”

                “อีกห้าวันจะมีมือดีอีกสองคนมาเพิ่ม ชื่อหลงกับไมค์ ไว้ให้อาคมแนะนำอีกทีแล้วกัน ช่วงนี้เธอก็ระวังหน่อยอย่าออกนอกลู่นอกทาง”

                ผมเลิกคิ้วมองลูเซียส สีหน้าเขาจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ถึงได้เปลี่ยนเป็นการ์ดมือฉมังมาตามประกบผมพร้อมบอกให้ระวังตัวแบบนี้ ไม่เข้าใจ กะอีแค่เด็กเลี้ยงตัวเล็กๆ อริลูเซียสจะมาสนใจทำไม ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ช่วงแรกผมว่าง่ายยอมเชื่อฟังเพราะยังไม่อยากมีปัญหาและอยู่ในช่วงปรับตัว หลังจากนี้แหละสนุกแน่

                ในใจคิดแบบนั้น แต่สิ่งที่แสดงออกมาคือการพยักหน้าบ่งบอกว่ารับรู้แล้ว เชื่อเลยลูกปืนฆ่าคนได้ ลูเซียสกับอาคมเดาท่าทางผมออก ถึงได้จ้องกันซะขนาดนั้น

                “งานหนักหน่อยนะ เด็กคนนี้ไม่ปกติ”

                มีการสั่งพร้อมให้กำลังใจลูกน้อง เดี๋ยว เป็นคนดีมีเมตตาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สองวันก่อนยังเห็นใช้กระบอกปืนตบลูกน้องหน้าหันอยู่เลย แล้วคำว่าไม่ปกตินั่นหมายควายว่ายังไงไม่ทราบ พี่อาคมเองก็อีกคน รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ คอยดูเถอะจะได้เห็นดีกัน