The Day I Fell In Love With You

HALOS magli-limang oras na siyang nakaharap sa monitor ng kanyang personal computer pero sa malas ay wala pa ring pumapasok kahit na kaunting ideya sa utak niya. Kung naiba lamang ang pagkakataon, siguradong hindi ganito ang sitwasyon niya. Normally, she would have already written, at least, half of the pages of the whole book with the same given amount of time. At best, she could even be finished the whole book.Ngunit tila yata may ibang ‘plano’ ang tadhana para sa kanya.Ano ba’ng nangyayari sa akin? Bakit blangko ang isip ko ngayon? Hindi pwedeng mangyari ito! Hindi pwede! Nagngingitngit ang kanyang kalooban. “Think, Rajinah! Think!” utos niya sa sarili, mariing magkalapat ang kanyang mga ngipin dahil sa gigil na nararamdaman niya para sa kanyang sarili. At kung maaari lang, gusto niya ring kutusan ang sarili. “You can’t go on like this! You have a deadline that you have to meet! Hindi pwede itong nangyayari sa’yo! Kailangang gumana ng utak mo ngayon! You need to focus! F

NAPAISMID siya.Nakalimutan niya na ngayon ang birthday ng pinakakinaiinisan niyang tao sa buong mundo, ang mortal niyang kaaway—si Kenzo Tanaka Martinez. Ito ang mayabang at palikerong inaanak ng mommy niya sa matalik nitong kaibigan mula pa noong highschool na si Karina Tanaka Martinez.Marahil sa sobrang dami ng ginagawa niya kaya nawala na sa isip niya ang araw ng kaarawan ng binata. But who cares? Ano ba ang pakialam ko kung birthday ngayon ng mokong na iyon? He can always celebrate it anytime he wants to. Kahit araw-araw pa. As if namang aabangan ko iyon with open arms ‘no. Hmp! “Halika nga rito.” Napukaw ng tinig ng kanyang ina ang kanyang diwa. Ikinawit nito sa direksyon niya ang hintuturo nito. “Ang mabuti pa, tulungan mo akong ilagay sa box ang cupcakes na ito, habang nagpapahinga ka.”Napamulagat siya sa ina. “What? Mommy naman! Paano ako makakapagpahinga n’yan kung may ipapagawa naman kayo sa akin,”“Don’t fuss anymore, Rajinah. Wala ka rin namang magagawa kundi ang sumun

NAKAPANGALUMBA si Rajinah habang mag-isang nakaupo sa lamesa na kani-kanina lamang ay inookupa ng buong pamilya niya. Pagkadating pa lamang nila sa party ay halos hindi na mapakali ang mga ito. She knew that they were all excited. But for what? She found their actions a little weird because it’s not the first time to attend Kenzo’s birthday party. Isa pa, hindi lang naman tuwing kaarawan ni Kenzo nagkakaroon ng ganitong pagdiriwang sa tahanan ng mga Martinez. Sa lahat ng okasyon sa buhay ng mga ito ay kabilang sila. Kaya ganoon na lang ang pagtataka niya kung bakit parang bagong karanasan ang gabing ito para sa pamilya niya. Lalo na para sa kanyang mga magulang.Isang buntong-hininga na naman ang kanyang pinakawalan.Kahit hindi siya tumingin sa salamin, alam niyang hindi maganda ang timpla ng kanyang mukha. Pansin niya iyon sa mga dumadaan sa harap niya na may nakahandang ngiti ngunit agad dinnamang hahakbang paatras, palayo sa kanya, kapag nabistahan na ang kanyang mukha. Wala na si

NAPAMULAGAT si Rajinah sa lalaking kanyang kaharap. “W-what did you just say?” nabuhol pa ang dila niya sa pagtatanong.Hindi niya mapaniwalaan ang mga katagang lumabas sa bibig nito. Maang na napatitig siya sa mukha nito. Matagal na niya itong kilala kaya naman alam na alam na niya ang kahulugan ng bawat ekspresyong gumuguhit sa mukha nito. At sa sandaling iyon, hindi niya makita ang ano mang bahid ng panunukso na natural na yatang nakapaskil sa mukha nito. Nagsusumigaw sa anyo nito ang damdaming nakapaloob sa mga katagang sinambit nito. Hindi ito nagbibiro. At wala siyang diperensiya sa pandinig. Malinaw na malinaw niyang naintindihan ang sinabi nito.Sa kanyang pagkabigla, bigla bumunghalit ng tawa ang lalaki, buo at puno ng kasiyahan. Bagay na lalong nagpalaglag sa kanyang panga. Isang klaseng tawa lang ang palagi niyang naririnig mula rito—mapang-asar at puno ng sarkasmo.“Ang dami ko nang sinabi, alin doon ang uulitin ko?” lalong lumabas ang pagkasingkit nito sa kakatawa.“Err…