ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้น

"ทุกเรื่องราวย่อมมีจุดเริ่มต้น และเมื่อเรื่องราวนั้นได้เริ่มขึ้น ก็ย่อมมีจุดจบเสมอ เพื่อที่จะเริ่มเรื่องราวบทใหม่ หรือจบเรื่องไว้เพียงเท่านั้น"

ผมชื่อ ศรันย์ วิวัฒนพันธ์ อายุ 35 ปี เป็นประธารบริษัท เดอะวัน คอปอเรชั่น จำกัด รุ่นที่ 3 บริษัทนี้ถูกก่อตั้งโดยประธานรุ่นที่1 นั่นคือปู่ของผมเอง ปู่ตั้งใจว่าจะยกบริษัทนี้ให้กับพ่อของผม แต่ว่าดันเกิดปัญหาขึ้นเสียก่อน มันเป็นปัญหาที่เริ่มมาจากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจริงๆแล้วผมต้องเรียกเธอว่า “แม่” แต่ทว่า เธอนั้นไม่เคยเห็นผมเป็นลูกของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอเห็นผมเป็นเพียงเครื่องมือที่จะใช้ต่อรองกับพ่อและปู่เท่านั้น เพราะผมคือลูกชายและหลานชายเพียงคนเดียวของตระกูล วิวัฒนพันธ์ คุณปู่ของผมจึงทำข้อตกลงกับเธอด้วยการที่ขายผมให้กับตระกูลนี้ และเธอก็ต้องหายไปจากชีวิตของผมและพ่อตลอดไป เธอรับข้อเสนอนั้นพร้อมเงินก้อนใหญ่แล้วจากผมไป ก่อน ที่เธอจะหันหลังเดินจากไปเธอพูดกับผมว่า “ฉันไม่เสียใจที่ทิ้งแกให้อยู่กับคนพวกนี้เลยสักนิด เพราะแกเป็นตัวทำเงินให้กับฉัน จากนี้ไปแกก็ใช้ชีวิตให้ดีๆล่ะ” พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองผมเลย ไม่สนว่าผมจะร้องไห้ฟูมฟายขนาดไหน เด็ก7ขวบ ที่โดนแม่ขายให้กับพวกคนที่ผมไม่รู้จักและไม่คุ้นเคยในใจผมได้แต่ถามว่า ผมผิดอะไร ทำไมแม่ต้องทิ้งผม หลังจากนั้นผมก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ โดยมีพวกพี่เลี้ยงคอยดูแล ส่วนพ่อของผมก็ไปมีครอบครัวใหม่และไม่เคยสนใจใยดีอะไรผมเลย ผมใช้ชีวิตด้วยความโดดเดี่ยวมาตลอดจนกระทั่งผมขึ้นม.ปลาย ผมได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีแววตาที่สดใส และรอยยิ้มที่ทำให้โลกที่มืดมิดสว่างขึ้นมา เธอเป็นเพื่อนคนแรกและรักแรกของผม เธอทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกแล้วบนโลกใบนี้ เธอเหมือนผู้วิเศษที่เสกให้ผมเปลี่ยนเป็นคนใหม่ และทำให้ผมรักเธอจนหมดหัวใจ เราคบกันได้ประมาณ 7ปี ผมตัดสินใจที่จะขอเธอแต่งงาน ผ่านไป 1 เดือนหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานทุกอย่างก็ถูกเตรียมไว้หมดแล้วจนกระทั่งวันงาน เธอก็ได้หายตัวไปโดยที่ไม่มีใครรู้หรือพบเจอเธอเลย เธอทิ้งไว้เพียงแค่เศษกระดาษใบหนึ่งที่เขียนเพียงแค่ “ฉันขอโทษ” วินาทีนั้นโลกของผมที่ดูสดใสก็ดับมืดลงทันที หลังจากนั้นผมก็ออกตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่ง ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะตามหาเธอให้เจอ เพราะผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ผมใช้เวลาตามหาอยู่ปีกว่าๆ แล้วเรื่องร้ายก็เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง พ่อผมประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตพร้อมกับเมียและลูกของเขา ถึงพ่อจะไม่เคยมาหาผมเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่พ่อก็คือพ่อของผม มันก็มีเสียใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากเท่าไรอาจเป็นเพราะว่าเราไม่ได้ผูกพันกันมากนัก จึงทำให้ผมไม่ค่อยรู้สึกอะไร ในใจผมนั้นมันเอาแต่ร้องเรียกหาผู้หญิงคนนั้น แม้ในเวลาแบบนี้ผมควรจะร้องไห้ให้กับพ่อแต่ผมกลับร้องไห้ให้กับเธอ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ไม่เคยลืมเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากงานศพพ่อผ่านพ้นไป คุณปู่ก็ได้จัดทำพินัยกรรมขึ้น ทรัพย์สินทุกอย่างปู่ยกให้ผมแต่เพียงผู้เดียว แต่มีข้อแม้อยู่หนึ่งอย่างคือผมต้องแต่งงานเพื่อที่จะมีทายาทสืบสกุล หากผมเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะต้องมีคนรับช่วงต่อนี้ ผมไม่เคยสนใจที่จะอยากได้มรดกนั่นเลย และผมก็ไม่สนใจเงื่อนไขของปู่ด้วย ตั้งแต่ตอนนั้นในวันที่เธอจากไป ผมก็สัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่เชื่อใจใครอีก และจะไม่รักใครใหม่ จะยอมใช้ชีวิตโดดเดี่ยวนี้ต่อไปเพื่อที่จะได้ไม่ลืมเธอ แต่มาวันนี้ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีแววตาและรอยยิ้มที่เหมือนเธอคนนั้น ทีแรกผมก็คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญเลยไม่ใส่ใจอะไร แต่เธอดันพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาประโยคนั้นี่ทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ประโยคที่ว่าคือ “เพราะคุณไม่รู้จักฉันคุณเลยตัดสินฉันว่าเป็นคนไม่ดี แต่ถ้าคุณได้รู้จักฉันคุณอาจจะชอบฉันก็ได้” เมื่อคำพูดนั้นจบลงมันทำให้ผมรู้สึกโกรธอย่างมาก โกรธที่ทำให้ผมนึกถึงเธอคนนั้น โกรธที่มีแต่ผมที่โง่จำได้ และจู่ๆความคิดเรื่องมรดกก็แวบเข้ามาในสมองผม เงื่อนไขในพินัยกรรมที่ระบุชัดเจนว่าผมต้องแต่งงานนั้นก็ผุดขึ้นมาทันที ทำให้ผมตัดสินใจในบางเรื่องได้ทันทีโดยที่ไม่ลังเลอีกต่อไป...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...