ตอนที่ 3 เผชิญหน้า

“ทุกคนย่อมมีสิ่งที่ตนเองนั้นกลัวอยู่ในใจ แต่ถ้าวันใดเรากล้าเผชิญหน้ากับความกลัวนั้น เราก็จะสามารถข้ามผ่านมันไปได้”

ทันทีที่ประตูห้องประชุมเปิดขึ้น สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ทำให้ร่างกายของฉันนั้นชาไปทุกส่วน เม็ดเหงื่อเป็นล้านๆเม็ดผุดขึ้นทั่วร่างกาย สายตาที่เย็นชาและดุดันจ้องมองมาที่ฉันพร้อมกับใบหน้าที่แสยะยิ้มชวนสยอง ทำให้ฉันขนหัวลุกราวกับเจอผี วินาทีนั้นทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวไปในพริบตา หากนี่คือหนังเรื่องหนึ่ง ฉันคิดว่าหนังเรื่องนี้คือหนังสยองขวัญที่แท้จริง เสียงในใจของฉันมันได้แต่ร้องตะโกนว่า “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย!!! ทำไมไอ้บ้านั่นมาอยู่ที่นี่ได้แล้วแถมยังเป็นประธานบริษัทนี้อีก” ท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องนั้นจู่ๆก็มีสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุกพูดขึ้นมาว่า “นี่เธอน่ะ! ตามฉันมาถึงที่นี่เลยหรือ สงสัยเงินที่ฉันให้ไปคงไม่พอสินะ ถึงได้อวดดีปาใส่หน้าฉัน แล้วที่ตามฉันมาถึงที่นี่คงเพราะอยากจะได้เงินเพิ่มล่ะสิ คราวนี้อยากได้เท่าไหร่ล่ะบอกฉันมาฉันจะเขียนเช็คให้ พอได้แล้วก็รีบไสหัวไปให้ไกลๆหน้าฉันซะ อย่าให้ฉันต้องพูดอีกเป็นครั้งที่ 3” คำพูดนั้นทำเอาฉันอึ้งไปชั่วขณะ ในตอนนี้ในสมองอันชาญฉลาดของฉันก็เริ่มทำงาน ฉันต้องหาคำพูดแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองนั้นไม่ต้องถูกมองเป็นคนไม่ดีในสายตาของเขา เพราะยังไงฉันก็มีหวังอยู่เล็กๆว่าจะได้ทำงานที่นี่ เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงต้องได้กลับบ้านไปช่วยแม่ทำรีสอร์ทที่เชียงใหม่แน่นอน “มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ ก่อนอื่นฉันขออธิบายเรื่องที่คุณเข้าใจฉันผิดก่อน เรื่องแรก เรื่องที่วิ่งข้ามถนนจนเกือบโดนรถคุณชนนั้น ฉันรีบมากไม่ทันระวังไม่รู้ว่ามีรถวิ่งมาจึงทำให้เกือบโดนรถชน เรื่องที่สอง ฉันไม่ได้มีเจตนาจะด่าคุณหรือปาเงินใส่หน้าคุณ ในตอนนั้นฉันแค่รู้สึกโมโหจึงทำกิริยาที่ไม่ดีกับคุณ ฉันต้องขอโทษคุณจริงๆนะคะ และเรื่องที่สาม ฉันไม่ได้ต้องการเงินจากคุณเลยแม้แต่บาทเดียวเพียงแค่อยากจะได้ยินคำขอโทษจากคุณเท่านั้นค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ฉันต้องขอโทษคุณจริงๆนะคะ” ฉันยกมือไหว้ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนแบบสุดๆเพื่อหวังว่าเขาจะเห็นใจฉันบ้างสักนิด แต่ไม่เลยเขากลับพูดขึ้นว่า “ฉันไม่สนใจข้อแก้ตัวของเธอหรอกนะ และฉันก็ไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากเธอด้วย ฉันว่าตอนนี้เธอรีบไปให้พ้นหน้าฉันจะดีกว่าก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้ อ้อ! แล้วอีกอย่าง เธอไม่ผ่านการสัมภาษณ์งานที่นี่ รีบไสหัวไปซะ!” เมื่อสิ้นเสียงของเขาในห้องนั้นก็เงียบลงอีกครั้ง และในตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าฉันโดนผีตัวไหนเข้าสิงจึงหลุดปากพูดออกไปว่า “เพราะคุณไม่เคยรู้จักกับฉันคุณเลยตัดสินว่าฉันเป็นคนไม่ดี ฉันเองก็เช่นกัน เพราะฉันไม่รู้จักคุณจึงทำให้ฉันมองว่าคุณเป็นคนไม่ดี แต่ถ้าเราได้ลองรู้จักกันเราอาจจะเข้าใจกันและกันมากขึ้นกว่านี้ก็ได้ และฉันขอเพียงแค่โอกาสเล็กๆให้ฉันได้พิสูจน์ว่าจริงๆแล้วฉันไม่ใช่คนไม่ดีอะไรและฉันจะตั้งใจทำงานทุกงานให้ดีที่สุดไม่ให้มีข้อผิดพลาดใดๆเลยแม้แต่น้อยค่ะ” เมื่อฉันพูดจบร่างของฉันก็ลอยขึ้นเหนือจากพื้น แขนทั้ง2ข้างของฉันถูกหิ้วออกจากห้องนั้นด้วยการ์ดหุ่นหมี2คน พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ถูกโยนออกมากองอยู่ที่หน้าบริษัทเสียแล้ว ฉันนั่งทบทวนคำพูดเมื่อครู่นี้ทำไมฉันต้องพูดอะไรแบบนั้นด้วยนะ? ทำความรู้จักบ้าบออะไร เขาไม่ฆ่าเราก็บุญเท่าไรแล้ว ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจเลยโว้ยยยยย!!!!!

…โปรดติดตามตอนต่อไป...