Kabanata 6: Mr. Arrogant

              “Grandpa! I promised you to take her in. But let me clear things up that I have I have no feelings for her, so you should not worry about this matter.” Madiin na sabi ni Pierre habang mababakas ang biglang pagdilim ng mukha.

              “Anong ibig mong sabihin na wala kang gusto sa kaniya? Totoo ba ang sinasabi mo? O may kinalaman ba dito ang naririnig kong balita na palaging si Nico ang kasama mo at hindi babae ang nagugustuhan mo?” May bahid ng pagkabigla na tanong ni Arthur sa apo.

              “Ack!” Naibuga ni Nico ang kanina lang na iniinom dahil sa narinig na sinabi ng matanda.

              “Grandpa! I swear I’m innocent! Hindi po totoo ang mga narinig niyo. Those are baseless rumors and nonsense!” Pagdepensa pa ni Nico at nagtatampo sa paratang sa kaniya ng lolo ng matalik na kaibigan.

              “Ayokong making sa mga paliwanag mo. Simula ngayon layuan mo na ang apo ko.” Hindi na nakaimik pa ulit si Nico.

              Sa nakikitang sitwasyon nila ngayon, masasabi ni  Pierre na mukhang seryoso at determinado ang kaniyang lolo na matuloy ang gusto nito sa kanila ni Astrid.

              “Grandpa, hindi kami compatible ni Astrid.” Buntong hiningang sinabi ni Pierre para ipakita sa abuelo na hindi niya gusto ang plano nito.

              “Bakit naman? Paano mo agad nasabi iyan?” Kunot-noong baling ng abuelo sa kaniya.

              Tiningnan ni Pierre si Astrid at seryosong nagsalita, “Grandpa, palagi mong sinasabi na mayabang ako and I’m aware of that. I admit it but I also have the right to be an arrogant. Hindi ako mayabang dahil lang sa pamilyang pinagmulan ko, kundi dahil sa sarili kong abilidad. Simula ng mag-aral ako, I was accelerated and directly recommended to higher education institution in the Vista City. After becoming the company’s chief executive, I achieved remarkable result and lead the company and our entire family to success.”

              Ang kaninang nakakunot-noo ng matanda ay mas lalo pang lumalim, “Ano ang ibig mong sabihin sa mga sinabi mo?”

              Naningkit ang mga mata ni Pierre at tiningnang maigi muli si Astrid at malamig na sinabi, “She is not worthy of me. I only like to settle with a woman who is good enough.”

              “Anong sinabi mo? Na hindi siya bagay sayo? Alam mo ba kung sino si Astrid? Sa totoo niyan, siya ay—“ Bago pa matapos ni Don Arthur ang kaniyang sasabihin ay nagmamadali siyang pinigilan ni Astrid sa pagtapak ng madiin sa paa nito.

              “What are you talking about?” Napalitan ng paghihinala na tanong ni Pierre, puno ng pagtataka sa hindi natuloy na gustong sabihin ng abuelo. Maging si Nico ay naging interasado rin dahil sa mga narinig at palitan ng tingin nina Astrid at Grandpa Arthur.

              Nais na sana ni Grandpa Arthur na sabihin sa apo ang tunay na katauhan ni Astrid ngunit hindi siya pinayagan ng dalaga. Sa mga sandali na iyon ay ramdam niya pa rin ang masamang tingin nito sa kaniya dahil sa padalos dalos na pagsasalita niya.

              “Ahem!” Umubo nang bahagya si Don Arthur bago pinagpatuloy ang pagsasalita. “Ang totoo niyan ay—si Astrid ang future granddaughter-in-law ko. Siya lang ang nakikita kong babae na karapat-dapat ipakasal sayo pero nakukuha mo pang sabihin na hindi siya bagay sayo? Twenty-seven years old ka na, maswerte ka pa nga at ayos lang kay Astrid na sa matandang tulad mo siya i-engage! Ikaw pa ang may ganang magsabi ng mga iyan sa kaniya! Wala akong pakialam sa mga paliwanag mo, humingi ka ng dispensa kay Astrid!”

              Itinikom ni Pierre and bibig at tumayo ng tuwid habang inilipat ang tingin kay Astrid. Aminado sa sarili na kahit na hindi niya gusto ang plano ng abuelo ay hindi maganda ang mga sinabi niya sa dalaga na hindi niya naman lubos pang nakikilala.

              “I’m sorry, my words may have hurt you, but I was telling the truth.” Pero hindi ibig sabihin ay magiging mabait ang pakikitungo niya dito dahil ayaw niyang magkaroon ng pag-asa ang abuelo na papayag siyang ipakasal sa babaeng nasa harapan niya.

            Nilunok muna ni Astrid ang kinakaing orange at hindi nakatingin na sinagot ito: “You don’t have to apologize, because you said exactly want I wanted to say. Siguro nga magaling ka, but you are far worse than me. Just like you, I can say the same thing to you… you are not worthy of me.” Diretsong pahayag niya.

            Ang kanina lang na mahinahong mga mata ni Pierre ay hindi napigilang mapilitan ng mas mapanuring tingin kay Astrid.

            Tahimik lamang na pinapanood ni Nico ang mga nangyayari ngunit hindi rin inakala na sasabihin iyon ng dalaga. Maging siya ay nabigla sa mga sinabi ni Astrid sa kaibigan.

            “Ano bang problema sa inyong dalawa? Parang wala talaga kayong pakialam sa nararamdaman ko!” Mababakas ang pag-aalala at galit sa mukha ng Don.

            “Astrid, wag mong kalimutan na ikaw mismo ang nagsabi sa akin noong iniligtas ko kayo ng pamilya mo na papayag ka sa kahit anong kondisyon na ibigay ko. Kaya ako ang masusunod sa usaping ito!” Bahagyang kumunot ang noo ni Astrid at hindi na nagsalita pa.

            “At ikaw.” Tiningnan ni Don Arthur ang apo, “Noong nag-aaral ka pa lang at pinipilit ka ng magulang mo na mag-aral araw-araw at nagbabakasali na ikaw ang makakatulong sa kumpanya, kung hindi kita sinuportahan sa paglalaro mo ng chess, sa tingin mo ba ay magagawa mong makapaglaro at makasali sa mga kompetisyon ng walang pag-aalala sa sasabihin nila? Nangako ka sa akin sa simula pa lang na kapag tinulungan kitang kumbinsihin ang magulang mo na maglaro ka ng chess, makikinig ka sa akin sa oras na may ipakiusap ako sayo. Binabawi mo na ba lahat ng sinabi mo noon?” Katulad ni Astrid ay hindi na rin nakapagsalita at hindi na alam ni Pierre ang sasabihin.

            Isang mahabang katahimikan ang maririnig sa buong mansyon. Makalipas ang ilang minuto ay nagsalita muli si Don Arthur.

            "Alam ko rin na ang pinilit na bunga ay hindi matamis, kaya hindi ko kayo pipilitin. Kaya magkompromiso tayo. Magpa-engaged muna kayo at subukang magkasundo. Kung hindi talaga maging maayos, saka tayo mag-usap ulit."

            Saglit na nag-isip si Astrid at sumagot, "Hindi naman imposible, pero kailangan natin mag-set ng deadline."

            "Sige, gawin nating sampung taon. Kung pagkatapos ng sampung taon ay pakiramdam niyo pa rin na hindi kayo bagay sa isa't isa, kalimutan na natin ang kasunduan. Hindi ko na kayo pipilitin," sabi ni Don Arthur.