บทนำ : ค่ำคืนแห่งการแก้แค้น

เสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วหมู่บ้าน เลือดไหลนองตามพื้นดิน ความตายค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วทุกมุม ลูกเล็กเด็กแดงร้องไห้หาพ่อแม่ด้วยความหวาดกลัว บ้างก็กอดศพของพ่อแม่ไว้แน่น ร้องไห้ปานจะขาดใจ ฝันร้ายในค่ำคืนนี้กลายเป็นความจริงที่ไม่มีใครสามารถหลีกหนีได้

ท่ามกลางเสียงโศกเศร้า ฝีเท้าแผ่วเบาคู่หนึ่งเหยียบย่างเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งดูมีฐานะดีกว่าบ้านอื่นๆ รอบข้างตัวบ้านใหญ่โตและโอ่อ่า ประดับประดาไปด้วยของล้ำค่า แต่บรรยากาศรอบข้างกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและหวาดหวั่น ชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวก้าวออกมาด้วยท่าทางแข็งกร้าว เขามองไปยังผู้มาเยือนที่ยืนอยู่ท่ามกลางเงามืด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความโกรธ

“เจ้าเป็นใคร!?” เขาตะคอกถามอย่างดุดัน พยายามปกป้องครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังเขา

ชายสวมหมวกคลุมยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลิกหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เขาเคยรู้จักดี ใบหน้าที่เขาเคยทอดทิ้ง

“ลูเซียส!” ชายวัยกลางคนอุทานออกมาอย่างตกใจระคนหวาดกลัว เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ลูเซียสแสยะยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและความเคียดแค้น

“จำข้าได้แล้วเหรอ... ท่านพ่อ” เสียงของเขาเน้นย้ำคำว่า "พ่อ" ราวกับต้องการทิ่มแทงหัวใจของชายตรงหน้าความเงียบที่ตามมาหลังจากนั้นหนักอึ้งราวกับจะทำให้หัวใจหยุดเต้น ลูเซียสจ้องมองชายผู้เคยเป็นพ่อของเขาด้วยความเกลียดชังที่สะสมมาตลอดหลายปี ความน้อยใจและความเสียใจที่เคยฝังลึกอยู่ในใจเขาไม่เคยจางหาย แต่กลับทวีความรุนแรงขึ้นทุกครั้งที่เขานึกถึงความทรยศหักหลังที่เขาเคยได้รับ

“ท่านพ่อ... ข้าเคยเรียกท่านเช่นนี้ด้วยความรักและเคารพ แต่สิ่งที่ข้าได้รับกลับมา... คือการทรยศและการทอดทิ้ง” ลูเซียสพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ท่านทิ้งข้าไว้กับความมืด ความโดดเดี่ยว และความสิ้นหวัง ข้ารอคอยวันที่จะได้กลับมาพบท่าน... แต่ไม่ใช่ในฐานะลูกชาย... แต่ในฐานะผู้ที่ท่านทอดทิ้ง”

ดวงตาของชายวัยกลางคนสั่นระริก เขาเริ่มรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่แทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเขา ลูเซียสก้าวเข้ามาใกล้ช้าๆ ในขณะที่สายตาของเขาไม่ละไปจากใบหน้าของชายผู้เป็นพ่อของเขาเลย

“ท่านทำให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมาน ต้องเผชิญหน้ากับความมืดที่กลืนกินจิตวิญญาณของข้า แต่บัดนี้ ข้าไม่ใช่ลูกชายที่ท่านเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว ข้าคือผลผลิตของความโหดร้ายที่ท่านสร้างขึ้นมาเอง และคืนนี้... ข้าจะทำให้ท่านได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ข้าต้องทนมาโดยตลอด”

ลูเซียสไม่รอให้คำตอบใดๆหลุดจากชายผู้เคยเป็นพ่อของเขา เขาชักดาบที่หลอมจากเงามืดขึ้นมาและเคลื่อนเข้าไปโจมตีอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดและความแค้นที่สะสมมาเป็นเวลานาน เสียงดาบฟาดฟันทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ความโหดเหี้ยมและความเย็นชาของเขาไม่เหลือไว้ซึ่งความเมตตาหรือความปราณี

เสียงกรีดร้องของชายวัยกลางคนและสมาชิกในครอบครัวของเขาดังก้องไปทั่วบ้าน เสียงของความเจ็บปวดและความตายสั่นสะเทือนโสตประสาท ลูเซียสลงมือด้วยความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้ เขาฆ่าคนในบ้านทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่ชีวิตเดียว

ทุกครั้งที่ดาบของเขาฟาดลงไป มันเหมือนกับการชำระล้างความเจ็บปวดในใจของเขา แต่ยิ่งเขาฆ่ามากเท่าไร ความว่างเปล่าภายในจิตใจของเขากลับยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

เมื่อทุกอย่างจบลง ร่างของคนในครอบครัวนอนนิ่งอยู่กับพื้น เลือดไหลรินออกมาจากบาดแผลลึก ลูเซียสยืนอยู่ท่ามกลางซากศพเหล่านั้น หอบหายใจหนักด้วยความเหนื่อยล้าทั้งทางกายและจิตใจ เขามองดูผลงานของเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ แววตาสั่นไหวระริกไปด้วยความรู้สึกผิด แต่แค่แวบเดียว มันก็กลับมาดำมืดเหมือนเดิม

“นี่คือสิ่งที่ท่านทำให้ข้าต้องกลายเป็นแบบนี้... นี่คือสิ่งที่ข้าเหลืออยู่...” ลูเซียสพูดกับตัวเองเบาๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและความสิ้นหวัง

แต่ในความเงียบสงัดนั้น ลูเซียสกลับไม่รู้สึกถึงความพึงพอใจหรือความสุขที่เขาคาดหวัง สิ่งที่เขารู้สึกมีเพียงความว่างเปล่าและความเศร้าที่ไม่อาจลบล้างได้ ความเจ็บปวดที่เขาหวังว่าจะหายไปกลับยังคงอยู่ ราวกับว่ามันฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของเขา

เขามองดูร่างที่ไร้ชีวิตของพ่อและครอบครัวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

“ข้าควรจะรู้สึกอย่างไร... ข้าควรจะมีความสุขที่ได้แก้แค้นหรือเปล่า... หรือว่าข้าสูญเสียทุกสิ่งที่ข้ามีไปแล้ว”คำถามเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของลูเซียส ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน ไม่มีทางออกจากความมืดที่เขาได้จมลึกลงไป

เมื่อเขาหันหลังกลับและเดินออกจากบ้านหลังนั้น ลูเซียสทิ้งให้หมู่บ้านเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง เหลือไว้เพียงร่องรอยของการล้างแค้นที่ไม่มีวันจบสิ้น

แต่ภายในใจของเขา... เขายังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่อาจลบล้างได้เสียงกระซิบในใจของลูเซียสเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง คำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบยังคงค้างคาอยู่ในจิตใจของเขา และมันทำให้เขารู้ว่า... เขาไม่มีวันหลุดพ้นจากเงามืดในจิตใจของเขาเอง