Grey and I went home on Sunday. Dahil sa sobrang buntot ko sa kanya, sumasabay ako sa tuwing umuuwi siya sa amin. Luckily, hinahayaan niya lang ako.
Maybe he got used to me being an annoying, clingy, and pushy friend. A little progress, huh.
“You look happy, hija,” my mom noticed. “Are you taking care of yourself?”
“Yes, Mom. Where's dad?”
“Emergency meeting,” she simply said. “How's Grey, by the way?” Ikinunot ko ang noo ko sa tanong ni Mommy.
“He's doing good. Bakit po?”
“Oh. It's because I heard from your Tita Sam that Grey's not really doing well in class. His dad is pretty mad. You know how obsessed they are in pushing him to graduate with latin honors.”
That's true. Tita Sam and Tito Geoff wants him to strive really well in class because Grey will be taking over their company once he graduate.
I think that's unfair, though. Why would they give Grey the highest position with highest responsibility after graduation? He should at least assume the middle position to have a full grasp of the job.
“Mom, you know it's bad to talk about other people's business.”
“What? You asked, I simply answered. Isa pa, sa lahat nang tsismis ko paniguradong ito ang pinakagusto mo.”
Mom and Dad knows my little Grey obsession. Well, everybody knows.
After having an afternoon snack, nagpaalam na ako kay Mommy. Dumiretso agad ako sa bahay nina Grey dahil sabay ulit kami na uuwi. He told me we'd leave at 4pm. Nasaan na ba siya?
“Grey? Tao po?” Dire-diretso ang pasok ko sa loob dahil hindi naman naka-lock ang gate nila.
“Tita Sam?” I called because no one's answering. Itinulak ko ang pintuan nila at dahan dahan akong pumasok, kabisadong kabisado ang mga pasikot sikot sa bahay nila.
“Kapag ganito pa din ang grades mo sa last semester, pauuwiin na kita rito sa bahay! You're slacking off! Ano ba ang mga inaatupag mo?” I heard Tito Geoff's commanding and angry voice.
Napa-atras ako at nagmamadaling lumabas ng bahay nila. I waited outside his car, hoping that his parents would stop nagging Grey.
Should I tell him I heard them talking or not? Baka magalit na naman 'yon kapag nalaman na nakikialam na naman ako.
I heard footsteps approaching, so I stand up really straight. Nang makita na si Grey iyon, I sighed in relief. Mabuti naman tapos na. Mahaba-habang sermon din yon, ah.
Hindi ako gumawa nang kahit anong ingay noong nasa biyahe na kami. Takot ako na baka mapagbuntungan ako nang inis niya. Kahit hindi niya sabihin, alam ko ang pakiramdam nang pinapagalitan ng parents.
We're standing outside our unit when I decided I needed to say something.
“You did great, Grey.” Of all the things that I could utter to comfort him, I only managed to say those four simple words. Bago pa siya makapag-react ay tumakbo na agad ako papasok.
I know it's not really comforting but I really do hope he'd feel better. It's not his fault, it's just that his parents have higher expectations. But, he did great. I know he did great.
The next days were pretty hectic. We're busy finding a good company for our on-the-job training. Dahil ito na ang huling sem before graduation, sa performance sa OJT at research paper namin naka-base ang pagpasa.
On my free time, pinupuntahan ko si Grey at sabay kaming nagme-meryenda. Ngayon lang naiba dahil uwian na namin, samantalang may klase pa sina Grey.
I went to their room para magpaalam. I know Brent would laugh at me for acting like this, pero bahala na. Brent's always like that, anyway. Tsaka ano naman kung magpaalam ako na uuwi na ako? Di ba?
It seems like nagf-feeling jowa ako, pero nagpapaalam ako para hindi na ako hanapin ni Grey. Sumasabay kasi ako minsan pauwi.
Sumilip ako sa room nila pero walang Grey doon o kahit Brent. Magulo ang classroom nila at may kanya-kanyang pinag-uusapan ang mga estudyante.
Break nila?
“What are you doing, here? Si Grey ba?” Steffi suddenly appear, one hand holding her waist.
Pinigilan ko ang matawa. She looks like a cheap b*tch in a noontime drama.
I ignored Steffi and then roamed my eyes around their room. I have no time to waste so I acted like I didn't hear her.
“Alam mo ang bastos mo kausap! Akala mo naman kung sino kang maganda, para ka lang namang aso na sunod nang sunod kay Grey.” Lumapit ang ilang kaklase niya nang marinig si Steffi.
“Bakit? Magka-usap ba tayo?”
Lalong nainis si Steffi sa sagot ko kaya naman mas lumapit siya at nilakasan pa ang boses noong nagsalita ulit.
“Kaya ka hindi magustuhan ni Grey, eh. Ang sama kasi nang ugali mo. Kung alam mo lang ang mga sinasabi ni Grey tungkol sayo, naku!” I raised my eyebrow at her. Sinasabi ni Grey? Hindi nga nagsasalita 'yon masyado.
“Eto ba yung sunod nang sunod lagi kay Grey? Akala ko jowa?” I heard one of her classmates say.
“Hindi yan, jowa. Makapal lang ang mukha na sumama kay Grey. Pinagpipilitan ang sarili.” Sagot din nang isa pa na sa tingin ko ay kaibigan ni Steffi, dahil alam niya na hindi ko boyfriend si Grey.
I heard hurtful words around the room. Hindi ko na inisa-isang tignan kung sino sila dahil nakatuon lang ang mata ko sa babae sa harap ko. Steffi is smirking right at my face, proud and satisfied that her friends talks sh*t about me.
I can't believe this is happening! This is like one of those cliché scenes in a movie film.
Kung kanina ay malakas ang loob ko na barahin si Steffi, ngayon naman ay halos hindi na ako makatigin sa kanya. The words that I heard affected me. It's true, though. Everything that they said is true, kaya naman mas masakit.
I heard a lot of bad things before about how I deal with my feelings, pero kahit narinig ko na halos paulit-ulit kung anong tingin nila sa akin, hindi pa rin ako nasasanay. Their words cut through like a knife.
Ano ba ang masama kung ganito ako mag-express nang pagkagusto sa isang tao? Bakit ba sila apektado? I never judged anyone, and yet, people around me keeps on judging me.
Is it really so bad to chase someone you like? Should I just sit and wait until someone likes me back? Until Grey likes me back?
And what if I chase him? Nasasaktan ba sila dahil naghahabol ako kay Grey? Hindi naman, ah?
The girls in front of me were laughing like I'm some kind of a comic book. They were teasing me and judging me like we've known each other for years.
“Easy to get masyado,” Steffi added. I wanted to go away but my feet won't take me. I stood there and wish that their prof would come so they'd all go inside.
I'm so close to crying nang may marahas na humila sa braso ko, inilayo ako sa pintuan at itinago sa likod niya. I smelled Grey's scent kaya naman napaangat agad ang tingin ko.
Holding my hand, he stood in front of me firmly. Hindi ko nga lang makita ang mukha niya. Si Brent ay nasa gilid niya at masama na din ang itsura.
Hanggang saan ang narinig nila? Bakit ngayon lang sila?
Hindi ko alam kung bakit tumigil sa bulungan yung mga alagad ni Steffi. I tried peeking at her pero humarang si Brent kaya hindi ko nakita siya nakita.
“What is this all about?” Grey's thunderous voice echoed.
“Elle's looking for you,” maliit na boses na sagot ni Steffi.
“And?” Brent probed, hinihintay ang paliwanag sa inasal ng kaibigan niya.
“Can you not, Brent?” maarteng sagot ni Steffi, ang mga kaibigan ay nawala na sa tabi.
“And what?” Grey impatiently asked. Tinapik ni Brent sa balikat si Grey. Hindi ko maintindihan kung may secret code ba sila pero iniwan namin nina Grey yung dalawa. Hinigit niya ako hanggang sa makalayo na kami sa room nila.
Marahas na binitiwan ni Grey ang kamay ko nang huminto kami malapit sa Exit nang Campus.
“Thank you sa inyo ni Brent.”
“Thank you?” Grey scoffed. Parang pinipigilan ang mairita sa akin pero hindi na kinaya.
“For how long will you do these stupid things, Elle? It's so f*cking tiring! Don't you have your own life? People are talking because you are so d*mn obsessed with me! Get a f*cking life!”
Natulala ako sa biglaang pagsabog ni Grey. Hindi ko alam kung ano ang mas masakit, 'yung nangyari kanina o eto ngayon.
Yumuko ako, takot na baka may nakakarinig kay Grey. Ilang beses na yata ako napahiya ngayong araw. Gusto ko nalang umuwi.
“What more do I need to do so you'd stop liking me? I barely even talk to you-”
Natigil lang sa pangaral si Grey nung marinig niya na ang hikbi ko. I sobbed, hindi na napigilan ang emosyon.
Masakit.
F*ck. I know I can hold my tears until I go home but these stupid eyes won't cooperate!
I heard Grey's heavy sigh. He must be so disappointed right now.
A weak girl is crying because she got dumped. Funny story.
“Uuwi na muna ako,” tanging naisagot ko sa napapaos na boses. Hindi na ako naghintay na sumagot si Grey.
The world is not that cruel to me today because after making my way to the exit, a taxi appeared outside. Nagmamadali akong sumakay, hindi na nilingon pa kung saan ko iniwan si Grey.
I slammed my bedroom's door as soon as I get home. I didn't even budge removing my make up and changing my clothes.I cried. I cried so hard, feeling all those sadness and embarrassment that happened earlier. Grey's opinion cuts deeper than those people's judgement. His words keeps on repeating inside my head.And then I realized that amidst all of these, Grey's opinion will always affect me the most.I tried to act normal, the next day. Today is Friday, and we have the weekends all to ourselves. Kaya naman, nagpasya sina Kara at Carl na magpunta ulit sa malapit na bar. Hindi na ako nag-react o nagpapilit. I owe them my time for today since they've been dealing with my sh*t for the whole week.I changed my clothes and wore heavy make-up. It's dark inside the club and light make-up will be unnoticed. Sayang lang. I also made my curly, long hair, into a bun. Wearing my black stilletos, whit
The next few days were hell. Kung kailan ayaw ko na magtapo ang landas namin ni Grey, doon ko naman siya laging nakikita. The cold breeze outside our gate, and Grey's stare, sent shivers down my spine. Nandito ako ngayon para bisitahin ang parents ko, at ganoon din yata si Grey. Saglit lang ako na tumingin sa kanya, pagkatapos ay nagmamadali nang pumasok sa loob. Mom and Dad looked at my startled reaction. "Ngayon pala ang punta mo? Bakit hindi ka man lang nagtext?" Daddy asks, gulat na bigla na lang akong sumulpot dito. "Bakit bihis na bihis kayo? Magdi-dinner date ba kayo? Sama ako!" tumihim si Mommy bago ako mataman na tinignan."It's Sam's birthday today, don't you remember, hija?" Sam? Tita Sam? Grey's mother? "Oh. Enjoy! Tell Tita I said happy birthday!" I awkwardly made my way, going inside our house. Natigilan lang ako sa paglalakad nang hilahin ni Mommy sa
''What now?'' I asked Grey, angrily, dalawang araw matapos ang pagkikita namin nina Brent sa harap nang unit ko.Nandito siya ngayon sa harap ko, sa Cafeteria, habang kumakain ako nang snack. Kami lang dalawa ang nandito dahil hindi sumama sakin sina Kara. Nagsa-submit na sila nang papers para sa company na in-applyan nila para sa OJT namin.''I just wanted to eat,'' he said nonchalantly.''Bakit dito ka pa sa table ko kumakain? Ang dami namang bakanteng table!'' I dramatically looked around, emphasizing the vacant seats around the room.''Is it bawal? You don't own this table. I don't see your name carved anywhere here,'' he said, arching one of his eyebrows. Mas lalo tuloy na nadepina ang kanyang makapal na kilay, making him looked more mysterious and handsome.Sandali ako na napatingin sa kanya, naibalik lang ako sa wisyo ko noong umismid siya sa akin, nahuli ang pagtitig ko.
Na-guilty naman ako. Agad na lumabot ang puso ko sa simpleng "sorry" ni Grey. Ganoon na lang yon, Peyn? Isang sorry lang ay titiklop ka na? Ang kaninang malambot na ekspresyon ay napalitan agad nang lungkot, pagkatapos ay inis sa sarili, at galit. Kung ganito ako lagi kalambot kay Grey, ako lang ang kawawa sa huli. I wanted to be firm at my decisions. If I wanna be mad at him to totally forget him, I have to be as hard as rock. "I'm sorry. What I said the past few days were out of line. I should've considered your feelings," he continued, his eyes almost captivated me. Faith must be testing if I could resist his charm, dahil sa paningin ko ngayon, lalong gumwapo si Grey. The way he looked down when he said he's sorry, lalong nadepina ang mahahaba niyang pilik-mata. His eyes, among all his features, is what I like the most. It's almost hypnotizing, yung mapapa-oo ka sa lahat nang sasabih
"Wala ka bang pinagtanungan, hija? Kung hindi ka sigurado, sana tinanong mo kina Rebecca o Paul, hindi yung binabasta mo na," malumanay pero may diin na sabi sa akin ni Ms. Tanya, isang umaga pagka-pasok ko sa Office.I made a mistake with the files yesterday, probably because of the exhaustion. Uwian na kasi noon kaya nag-madali na ako. It was my mistake. Hindi ko kasi tinanong sina Ma'am Rebecca dahil mukhang naghahabol din sila sa uwian. Lahat kami ay ayaw mag-overtime."Paano na 'to? Tambak ang gawain ngayon tapos may backlogs ka pa?""I'll make sure to finish all my duties, Ma'am. I'm sorry," mataman akong tinitigan ni Ms. Tanya, pagkatapos ay malalim na bumuntong-hininga, suko dahil wala naman siyang magagawa."Oh, sige. Magsimula ka na."I breathe deeply pagkatapos ay nagsimula na sa mga urgent files na kailangan. I'll just do my backlogs at lunch. Kaya naman siguro iyong
Tahimik kami ni Grey noong umuwi, wala ni isang nagsasalita pagkatapos kong kumalma. He escorted me until we get home, tahimik lang din na nakasunod at paminsan-minsang umaalalay kapag matutumba ako.I let him, though. Hindi alam kung bakit ako nagpapaubaya kay Grey gayong dapat ay lumalayo ako. It's over, I got under his spell again. Dismayed by my feelings, inaamin ko na wala akong magagawa. Hangga't gusto nang puso ko si Grey, wala akong magagawa."Bruha ka, anong meron sa inyo ni Grey? Chinika ni Brent na nagalit daw si Grey kay Steffi noong pagsalitaan ka na naman nang masama kagabi," Carl said, nagsisimula na naman nang chismis.Nandito kaming talo nina Kara sa Cafeteria, sabay sabay na kumakain nang lunch. Nagkataon kasi na walang utos sa amin. Sa ilang linggong internship, ito pa lang ang unang beses na makaka-kain kami nang sabay."Totoo ba yan, Carl? Wag ka nga maniniwala basta basta doon s
As soon as we entered my unit, masuyo akong hinalik*n ni Grey sa labi, mas matagal na kumpara sa mga h*lik niya kanina. Naibagsak ko ang bag ko, tuluyan nang nawala sa sarili.So, this is what it feels like, huh? Grey's lips stayed longer at mine, kusa kong naipikit ang mata ko, nahihilo sa sobrang lapit namin sa isa't isa."What are you doing?" I said when he finally let go of my lips. Hindi siya sumagot, bagkus ay ginamit iyon to fully enter my mouth. Gulat at halos mabato ako sa kinatatayuan nang maramdaman ko ang p*ggalaw nang dila niya noong halik*n ako. Humigpit ang kapit ko sa balikat niya, halos mabaliw na sa mga nangyayari. I didn't know what happened, but I soon find myself kiss*ng him back. I don't have any experience so I didn't know if I'm doing it right and good. I just find myself doing it.We were both panting when we stopped. Inayos ni Grey ang nagulo kong buhok bago ako h*nalikan sa noo.&n
''Ako ang pasimuno sa dinner na 'to, ah? Bakit si Kara ang pumili nang lugar?!'' nambibintang na reklamo ko kay Carl. I told them we'd meet my friend, Calum, for dinner. When Kara heard about it, she insisted we'd eat buffet at a yacht! Masyadong malayo ito sa condo, sigurado ako na mata-traffic kami pauwi. Isang sasakyan lang ang ginamit naming apat, yung sasakyan ni Calum. My friends get along really well with him, kahit ito ang unang beses nila na makasama ang bagong kaibigan. ''Wag ka na magreklamo diyan, Peyn! Instagrammable kaya ang place!'' Kara defended, akala mo ay sapat na dahilan na iyon para makumbinsi ako. I looked around the yacht, it is really a beautiful place. Isama mo pa na pinilit kami ni Kara na magsuot nang puting damit lahat. Para kaming um-attend nang engagement party. ''Peyn? Is that your second name?'' Calum curiously asked. Oo nga pala at hindi ito sanay sa nic