LOGINPadabog akong bumaba ng hagdan kinabukasan. Dumiretso ako sa kitchen para tingnan kung anong almusal. Pagpasok ko do’n ay agad rin akong natigilan nang maabutan ko si Timothy do’n.
He was in an apron, flipping pancakes on a goddamn pan!Bahagya akong napatigil pero agad ring nakabawi nang mapansin niya akong pumasok. Nagkunwari akong lumapit sa refrigerator.What will I get?Agad akong kumuha ng baso at binuksan ang chiller para kumuha ng tubig. Pati tunog no’n habang isinasalin ko ay parang nakaiirita sa pandinig.“I reheated the food you ordered yesterday. But you can also have pancakes if you want,” aniya.Na para bang mas takam ako sa pancake na gawa niya. Duh!Halos mapairap ako nang harapin siya. Nilagpasan ko siya para dumiretso sa microwave. Pagbukas ko ay walang laman ‘yon.Fuck…“Umupo ka na, it’s on the table,” wika niya nang mapansin na hinanap ko ang pagkain.Nakakainis talaga!I was already in a hospital bed when I woke up. Dahan-dahan akong nagmulat at kumurap-kurap pa nang masilaw sa ilaw ng kwarto. Sinubukan kong itukod ang kamay ko para bumangon.“Don’t force yourself,” sabi ng boses mula sa pinto.I immediately looked at the door. It was Timothy — with an expression I couldn’t read.“I-I…” Sinubukan kong magsalita pero parang pati ‘yon, hindi ko magawa. I felt so exhausted.Nanlaki ang mata ko nang maalala ang mga nangyari. Yumuko ako para tingnan ang bawat parte ng katawan ko. My arms were swollen, and my feet had multiple wounds. But my heart felt more shattered. Ramdam ko pa ang mga kamay ng mga hayop na ‘yon sa balat ko.Narinig kong bumuntong-hininga si Timothy bago umupo malapit sa kama. The moment I looked up at him, my tears fell. Nakita ko kung paanong gumalaw ang panga niya habang nakatingin sa mukha ko. Pero pilit kong pinigilan ang paghikbi.I felt hopeless and miserable. At parang gusto ko lang i-sumbong lahat ng nangyari sa’kin.He was si
Paglabas ko ng kwarto ay dumiretso ako sa kitchen. I walked past Timothy, who was already at the dining area. Prente siyang nakaupo at nagkakape na.“Oh, Miss Elara. Maupo na po kayo, nakahanda na rin ang almusal,” bungad ni Aling Mirna sa’kin.Bahagyang bumaling ng tingin sa’kin si Timothy. “Good morning. You’re up early,” he greeted, taking a sip from his cup.“Y-Yeah,” lang ang naisagot ko. Dumiretso ako sa fridge, kumuha ng orange juice, at mabilis na nagsalin sa baso. I drank it in one go, then placed the glass in the sink. “I need to go.”“You’re not having your breakfast?” tanong ni Timothy, may halong pagtataka sa tono.Agad namang nilapag ni Aling Mirna ang pagkain sa mesa. “Kumain ka man lang muna, Miss Elara. Para may lakas ka sa klase mo.”But instead of answering them, I reached for one toasted bread and took a bite. At akmang lalabas na ako ay tumayo rin si Timothy.“Let me drop you off to your school,” aniya.Natigilan ako. “No,” mabilis kong sagot. “I-I mean, nandiyan
Pagdating namin sa bahay, sinalubong agad kami ni Aling Mirna. Tanaw ko rin ang kotse na palaging gamit ni Mang Isko.“Miss Elara, kararating lang rin namin,” sabi agad ni Aling Mirna.Natigilan ako, saka biglang naalala si Mommy sa hospital. “Who’s with Mom, then?” tanong ko agad.“Eh, pinauwi po muna ako ng mommy mo para daw may magluto rito.”I immediately shook my head. "No, we can handle ourselves naman."“It’s okay. I arranged Elena’s private nurse.” Boses ‘yon ni Timothy nang makalapit siya.“Good evening po, Sir,” magalang na bati ni Aling Mirna.Tumango siya bago nagsalita, "Good evening," magaan niyang sabi.I stared at him for a while. Never ko siyang nakasama ng matagal, kaya halos hindi ko alam kung paano siya mag-trato ng kasambahay. That was the first time I witnessed his politeness toward our house helper.Mabilis ko silang iniwan at dumiretso paakyat sa kwarto ko.I slowly walked toward my bed, but I never really lay down. I just stood there, staring. Iniisip ko si Mo
“Hi, sweetheart,” she said, but her voice was barely heard.My throat tightened. “Mom…”She opened her arms slightly, and I didn’t even think twice. Tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Maya-maya pa ay niluwagan ko ang yakap. Baka mawala siya kapag masyado kong hinigpitan.“I’m here now,” bulong ko habang ramdam ko ang lamig ng balat niya sa braso ko. “I’m so sorry… I didn’t even know.”“You don’t need to apologize,” mahina niyang tawa, kahit halatang pagod na pagod siya. “I just didn’t want you to see me like this. Hindi mo kailangang alalahanin ‘to, baby.”Napailing ako, saka pinunasan ang mga luha ko. “You should’ve told me, Mom. I could’ve helped. I could’ve—”She gently placed a trembling hand on my cheek. “You’re helping me just by being here. You’ve grown so much, Elara. Your dad would be proud.”That broke me. Completely.Kinagat ko ang labi ko, saka ko naramdaman ang patuloy na pagdaloy ng luha ko. Wala na kong pakialam, basta humagulgol ako. My tears k
“So where exactly are we going?” tanong ko nang hindi ko makayanan ang katahimikan. “Hospital,” maikling sagot niya, hindi man lang lumingon. Napailing ako. “Wow, thanks for the very specific answer, Mr. Grey. Ang daming hospital sa buong Maynila, baka gusto mong bigyan ako ng clue?” “Basta malapit lang.” “‘Basta malapit lang’? That’s not an answer.” Nilingon ko siya, pero nanatili siyang nakatingin sa daan. “Ano bang tinatago mo, Mr. Grey? Si Mommy ba talaga ang pupuntahan natin o may business meeting ka na naman na ginamit mo lang siya as excuse?” Napapikit siya sandali, obvious na pinipigilan mag-react. “Tine, I don’t have the energy to argue right now.” “Well, too bad, kasi I do,” sagot ko agad. “You lie to me always, so forgive me if I don’t exactly feel like trusting you right now.” Hindi siya umimik pero kita ko ang pag-igting ng panga niya. The muscles on his jaw flexed as if every word I said was a test he refused to fail. “You’ll see her in a few minutes,” fi
The first thing I did in the morning was pack my bag. Agad kong hinagilap ang phone ko at nag-dial ng number nila Aling Mirna o Mang Isko. Pero wala pa ring sumasagot. Sinubukan ko ulit tawagan ang number ni Mommy. It rang and was picked up immediately. “Good morning po,” bati ng nasa kabilang linya. “Uh… this is Elara. Anak ni Elena Montesilva,” mahinang bungad ko. “Yes po, Miss Elara,” sagot niya. “Can you please send me what hospital she was admitted in?” I asked. “Ma’am, we are not allowed to disclose this information unless you have your father’s permission,” maingat niyang paliwanag. Hindi ako nakaimik sa sinabi niya. Like it was some kind of joke. “Nurse, I am an immediate family,” giit ko. “But Ma’am, sumusunod lang po ako sa gusto ng pasyente at sa daddy mo,” dagdag pa niya. “He’s not my dad, okay?” I snapped. “Uhm… sorry po, pero hindi po talaga pwede, Ma’am. Ako po ang malalagot,” nag-aalangan pa rin ang boses niya. Bumuntong-hininga lang ako at pumik







