Chapter 3: Mission?

Bakit mabigat ang pakiramdam ko? Anong nangyari? Gising ang kaluluwa ko pero sobrang bigat ng katawan ko. Dahil hindi ko pa mabuksan ang mga mata ko, gumamit ako ng sapat na lakas para kapain ang higaan ko. Kumunot ang noo ko dahil sa sobrang lambot nito. Hindi ganito ang higaan ko. Kaya pala, komportable ang katawan ko dito.

Hindi ko pa talaga kayang bumangon. Nagpadala ako sa gusto ng katawan ko—ang matulog ulit kahit hindi ko alam kung nasaan ako, kung kaninong kwarto ito.

Nagising ako ulit ng narinig ang ingay dahil sa pagbukas ng pintuan. Bumangon ako ng walang sabi-sabi, walang pake sa itsura ko. I almost faint the moment I saw the man who's entering the room where I am at.

He's standing proudly as if he just caught a golden fish in the ocean. Anong ginawa niya sakin? Why Am I here? Why is he here?! Nagugulohan ako. Marami akong katanungan na umiikot sa isip ko. Mas nadagdagan ito ng inilibot ko ang mata ko sa paligid ng kwarto kung saan ako. I've never been in this place before. Ni minsan sa buhay ko hindi pa ako nakapasok sa ganito kagara na kwarto.

“Boss? Bakit ako nandito?” Taka kong tanong sa kanya habang nakatingin sa mga mata nito. Naka formal suit siya at parang papunta pa siya ng opisina.

He pursed his lips before saying a word. “You're here for a mission.” Hesaid casually.

“Mission?!”

Nananaginip ba ako? Parang hindi ito ang boss ko, eh. Hindi siya ganito! At kung totoo man ‘to na nasa realidad ako, papaano naman ako nagkaroon ng mission? Hindi naman ako agent or what. Can't even defend myself. This is crazy!

Dahan-dahan siyang tumango.

“Boss, if this is kind of a prank, tell me right now. Paano naman ako nagka mission e tandang-tanda ko pa na Secretary niyo ako? I am supposed to do office stuff at this our, ‘tsaka hindi ko pa naayos ang mga schedule mo for tomorrow and the following day. Marami pa akong gagawin sa opisina.”

Halos maubosan ako ng lakas ng matapos kong sabihin ‘yan. Habang dumadaan ang bawat segundo, nadagdagan ang pag-aalala ko para sa sarili ko.

“This is not a prank. Hindi ako mahilig diyan. You are here for a reason, and that is your mission. Mind telling you that mission is not only for the agent, Cecilla.” Seryoso niyang sagot sakin.

My mind can't absorb this shit yet. Ano bang nangyayari sa mundo ko?

“S-so…ikaw ang nag-kidnap sakin?”

“If that's what you call it.” He paused and looked at me seriously, enough for me to be scared of him. “I kidnapped you then.” He added.

“Boss, kung ano mang mission ‘yung sinasabi mo na ‘yan, ngayon pa lang sinabi ko na sayo na hindi ko ‘yan gagawin. Pwede mo na akong tanggalin sa trabaho ko. Just replace me. I know that it would be easy for you to look for my replacement. J-just don't joke around with me, please?” I pleaded.

I don't know where I find the guts and courage to tell those words directly to his eyes but it gets me frustrated. He kidnapped me in the first place tapos ngayon, may pa mission-mission pa siyang sinabi na hindi ko naman kayang intindihin.

Maybe I trust people too much. Naging mabait lang sila sakin for once, twice or even trice, nagtiwala na agad ako. I am so disappointed in myself for this.

His reaction changed. It gets more serious and scary this time. Pero nakikita ko pa rin sa mga mata niya ang kabaliktaran ng pinakita ng mukha niya.

“Just follow me if you don't want me to ruin you and your family. And trust me, I know no mercy. You have rejected it without even hearing what it really is, from me huh?” He chuckled sarcastically.

Lord, give me back my boss. Hindi ko kilala itong kausap ko. Or maybe, I really don't know Keanu yet.

“Huwag mong idamay ang pamilya ko, boss. Bakit hindi mo na lang ako pauwiin sa amin? Kidnapping me can't help you on whatever plans you had. I cannot help you with it. Gusto mong malaman kung bakit ayaw ko? Kasi nararamdaman kong hindi ‘yan maganda at ikapapahamak ko lang.” Naiiyak kong pakiusap sa kanya. My eyes started to water.

So weak, Cecilia.

“Too late, they're the best option to make you agree to it.”

“Hindi mo ‘yan gagawin. Hindi mo sila gagamitin laban sa akin.” umiling-iling pa ako. This made me so helpless!

“You don't know me enough, Cecilla, to say those words and make your own presumptions.” he warned me.

“Ang sama mo!” Sigaw ko rito. My teeth greeted out of anger. I can feel my eyes burning right now.

“I know.” He said sarcastically. He doesn't care about what I feel. Wala siyang pake. He's unfair!

Akmang tatayo na sana ako ng magsalita siya ulit. “You think you can escape from this place easily?” maloko niyang tanong while raising his brow.

Imbis na sagutin, hindi ko siya pinansin. Naglakad ako papalapit sa pintuan at lumabas, iniwan ko siya sa loob. Hindi naman niya ako sinundan. He's really crazy!

Wala namang nakabantay na tao sa labas ng pinto kaya malaya akong nakalabas. Luminga-linga pa ako sa paligid. May nakita akong kwarto pero hindi ko na binigyang pansin dahil hinahanap ko ang daan palabas. I need to get out of here very very soon!

“There!” Nagdiwang ang puso ko ng makita ang sang pintuan. Siguro ay ito na ‘yon. Tinakbo ko na ito at kaagad na binuksan.

Napatakip ako sa bibig ko ng napagtanto kung nasaan ako. “Oh, gosh! Saang lupalop ako dinala ng walang hiyang iyon?!”

“See? Hindi ka makakatakas dito. Kaya kung ako sayo, babalik na ako sa loob para pag-usapan ang tungkol sa mission mo.” Biglang sabi ni Keanu sa likod ko. I can even imagine his face reaction by the tone of his voice.

So pinanuod niya ako habang nababaliw kakahanap ng pintuan palabas? Great! He's watching me become crazy and so helpless with his actions.

“Hindi!” I said loudly while the tears were rolling down my face. “Ang sama mo!” Tinuro ko siya. “Ano bang ginawa ko, ha? Ano ba ang meron sa akin para pagka interesan n'yo? Bakit hindi ka na lang maghanap ng iba na gagawa ng mission na sinasabi mo. Why it has to be me?!” Sigaw ko pa.

I am completely devastated. Paano naman ako makakatakas kung nasa isla ako kasama ang walang hiyang nilalang na si Keanu? Walang ibang bahay na nahagilap ng mata ko, walang bangka at lalong walang ibang tao. Kinulong niya ako dito sa isla kasama siya. Napaka walang puso!

“I will only entertain your questions if you go back inside. Do not plan of escaping, hindi ka makakatakas. Well, not unless you know how to swim. Pwede mong languyin ang dagat but that won't be easy because it will take you 4 hours to get in the city. Plus, there's a lot of dangerous species in the ocean that might bite you to death. Kaya pag-isipan mong mabuti.” Pananakot niya sa akin bago pumasok ulit sa loob ng vacation house.

Napaupo ako sa buhangin at pinagsususuntok ang buhangin na nasa gilid ko.

“Agggggrrrr!!!!” I shouted out loud.

I stayed there for a bit, crying and thinking of what should I really do. Ang taong akala ko ay kilala ko ang nagtraydor sa akin. He betrayed me and put me in this situation to make me suffer. Ganon ba siyang klaseng tao? I guess, kasi masaya siya habang ako ay nagdurusa.

Suminghot-singhot ako at pinunasan ang natitirang luha sa pisngi ko. Mahapdi na rin ang pisngi ko kaka punas ko gamit ang marumi kong palad. I fixed myself and stood up.

Kung ito ang dahilan para makauwi na ako sa pamilya ko, gagawin ko, bahala na. He's the CEO, he has everything while I am helpless. He can do anything, he's capable of doing something I cannot expect. Kinidnap niya nga ako, ang saktan ako ang hindi niya magagawa.

“Hayaan mo na ang pamilya ko, huwag mo na silang idamay dito. Total, ako naman ang kailangan mo, ang kailangan niyo. Papayag na ako basta ipangako mo na magiging ligtas ang papa ko. He's in the hospital, he's sick at kailangan namin ng pera. Kailangan niya pang mabuhay kasi hindi pa ako nakaganti sa lahat ng ginawa niyang sakripisyo para sa akin.” Matapang kong balita sa kanya.

Deep inside I am dying. Natatakot ako sa pwedeng mangyari sa buhay ko pero mahalaga ang pamilya ko. Perks of being poor and being treated badly. How unlucky my life is.

“You mean, pumayag ka na? Well, I am expecting you to make that decision too." He acted as if he knew me well and it is pissing me off.

His face lightened up. Ngumiti siya. ‘Yong ngiting nakakaasar. Halatang inuubos niya ang respeto na itinabi ko para sa kanya.

“Kapalit ng kalayaan ng pamilya ko at buhay ng tatay ko, pumayag na ako.”