เข้าสู่ระบบMATAPOS ihatid si San San sa school, nagmamadali ng nagtungo si Leila sa Valencia Group.Tamang-tama at katatapos lang ng morning rush hour o iyong pasukan ng mga empleyado kaya kakaunti lang ang tao sa lobby.Lumapit siya sa receptionist at nagtanong kung maaari niyang iabot ng personal ang envelope sa opisina ng president.Kagabi lang ay tumawag siya sa insurance company para magtanong. Base sa tinamong damage ng nabangga niyang Porsche, nagkakahalaga iyon ng halos walong daang libong piso hanggang sa isang milyon. Idagdag pa ang repair cost ni Wendy, ang total na halaga sa tingin niya ay nasa isang milyon at limangdaang libong piso.Noong una ay naisip niyang ipadala na lang ‘yon sa bank account ni Beau pero natatakot naman siyang baka magkaproblema kaya isinalin na lang niya sa tseke ang isang milyon at limangdaang libong piso saka ito personal na dinala sa Valencia Group.In that way ay siguradong mapupunta sa kamay nito ang bayad niya.Kinuha ng receptionist ang envelope mula sa
NAGISING si Leila na parang binibiyak ang ulo niya sa sobrang sakit.Matagal-tagal na rin simula ng magkaroon siya ng masamang panaginip, at palaging napapagaan ni Beau ang nararamdaman niya sa tuwing nangyayari iyon.Gumapang siya palapit sa bedside table at mula roon ay inilabas ang isang banig ng paracetamol. Kumuha siya ng isa at diretso iyong nilunok.Nang lumabas siya ng silid ay nakita niya ang anak na si San San na nakabihis na ng uniporme na pinatungan ng apron. Kasalukuyan itong naghahanda ng kanilang almusal.He made an egg sandwich for him, fried rice and sunny-side up egg for me. Agad siyang napangiti, talagang alam na nito kung ano ang gusto niya.Although she tends to do odd jobs at the company, the artificial intelligence industry is on the rise, and her boss puts a lot of pressure on her, causing her to lose a lot of her in recent years.Habang nag-aalmusal ay nagtanong si Leila, “Will Mommy take you to school today?”San San ate elegantly, swallowing his food before
SA ISANG sulok ay nakita ni Fred na mag-isang umiinom ang kaibigan niya kaya naman nilapitan niya ito bitbit ang wine glass at naupo siya sa tabi nito.“Pinatigas na ba ng malamig na klima ng America ang mukha mo?” pambubuska niya.Malaki na ang ipinagbago ni Beau simula ng magbalik ito. He used to be like a perfect business machine na hindi nagpapakita ng emosyon sa kaharap nito pero ngayon ay basang-basa niya ang cold expression na nakalarawan sa mukha nito.Hindi man lang ito nag-react sa biro niya pero hindi siya sumuko sa pambubuska rito, “Mukhang nag-aadjust ka pa rin sa pagbabalik sa dati mong buhay na marangya, tama ba?”Outsiders might not know why the word “return” was used, but Wilfred knew perfectly well why.Noong nasa abroad si Beau ay wala itong kasambahay, walang tagasilbi, at walang driver. Nakatira lang ito sa fifty square meters na bahay, malayong-malayo sa mansion na tinitirahan nito sa Pinas.Hindi niya alam kung bakit kinailangan nitong umalis gayong maayos naman
“LEILA, were you upset by that jerk at the airport today?” tanong ng best friend niyang si Ciara nang tawagan siya nito.Ito ang nagsabi sa kanya na ngayong araw babalik ng Pilipinas si Beau.Ang boyfriend at fiancé nitong si Fred ay matalik na kaibigan ng una at magkasama ang mga itong lumaki.Ang dahilan kung bakit nito sinabi sa kanya ang pagbabalik ni Beau sa bansa ay para maayos nila ang hindi pagkakaunawaan sa relasyon nila. Pero hindi nila inaasahan na kasama nitong uuwi si Calli.Kung bibigyan si Ciara ng pagkakataon pupunta siya sa airport na may bitbit na pamalo at pupukpukin niya ang kung sinumang makita. Saksi siya kung gaano kagusto ng kaibigan niya si Beau kahit pa lumipas na ang maraming taon.Nang ipanganak si San San ay nakaranas ng premature labor si Leila at halos mamatay ito sa ibabaw ng operating table.Pero nasaan si Beau? Kung binigyan lang nito ng atensyon ang kaibigan niya ay siguradong malalaman nito ang hirap na pinagdaanan ng huli. Pero tila nagbulag-bulaga
NANG MAKAALIS si Beau ay umakyat na sa kanilang apartment si Leila. Inilabas niya ang susi sa bag at binuksan ang pintuan. Pagpasok sa loob ay agad siyang dumiretso sa sofa at nahahapong naupo na hindi man lang tinatanggal ang cardigan niya.Kahit ano pa ang iniisip ni Beau, ang pinakamahalaga ngayon ay si San San. Kailangan niyang gawin ang makakaya para manatiling sikreto ang pagkatao ng anak.Marahang tumunog ang door lock ng study room, mula roon ay lumabas ang isang anim na taong gulang na batang lalaki na hawig na hawig kay Leila. May nakaipit pang lapis sa pagitan ng tainga nito.Nang makita nito ang hitsura niya ay tila napangiwi ito. “Mommy, take off your cardigan before you get on the sofa,” wika nito.Alanganin siyang ngumiti, “Okay.”This level of obsessive-compulsive disorder is definitely inherited from his father. Kaya nga nagulat siya kanina nang sabihin ni Beau na ito ang magmamaneho ng sasakyan niya; he was actually willing to touch her car.Nang makitang hindi pa ri
TAHIMIK NA tumanaw sa labas ng bintana si Leila, iniisip kung kailan niya dapat dalhin ang kotse sa pagawaan.Kabibili lang niya ng sasakyan na ito ilang buwan palang ang nakararaan. Segunda mano man ay matibay pa rin pero ngayon ay may gasgas na dahil sa pagiging clumsy niya.“Leila, how have you been these past seven years?” mula sa kung saan ay tanong ni Calli.Bahagya pa siyang nagulat sa tanong nito dahil sa pagkakaalala niya ni minsan ay hindi man lang siya nito tinapunan ng pansin noong nag-aaral pa sila sa kolehiyo. Kung papansinin man siya ay himala na ang magsabi ito ng dalawa o tatlong salita. Pero makalipas ang pitong taon ay tila ba nag-iba na ito.“Ayos lang.”Tumango ito. “If I remember correctly, you majored in artificial intelligence as an undergraduate. Did you work in a related industry after graduation?”Sort of, but not entirely.After graduating, Leila submitted her resume to many artificial intelligence companies. Outstanding graduate siya mula Ateneo De Manila







