Episode10

#พิษรักคนเลว(10)

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้นได้ไม่นาน กันตาก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย กันตารู้สึกว่าระหว่างวันใหม่กับผู้หญิงคนนั้นมันมีอะไรไม่ชอบมาพากลแปลก ๆ อีกทั้งเธอยังออกมาเห็นฉากที่วันใหม่หยิบถุงบางอย่างขึ้นมาฟาดหน้าเจ้าหล่อนคนนั้นเต็มตา

“ไม่มีอะไรหรอก” วันใหม่ตอบปัด ยังไม่พร้อมเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

“อย่างนั้นเหรอ” กันตาเพียงเลิกคิ้วเชิงถาม แต่ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรเพื่อนออกไปมากกว่านั้น เพราะเข้าใจว่าเพื่อนคงไม่พร้อมเล่าในตอนนี้ เธอจึงไม่อยากเซ้าซี้ให้วันใหม่ต้องไม่สบายใจ

“ใช่”

“หนู” เสียงร้องทักมาแต่ไกล เรียกความสนใจจากวันใหม่และกันตาให้หันไปมองเห็นเป็นชนกันต์ที่เดินเข้ามาหา

“แกเข้าไปเลย ฉันว่าจะชวนเฮียกันต์กลับบ้านก่อน รู้สึกปวดหลังยังไงก็ไม่รู้” วันใหม่เมื่อเห็นว่าชนกันต์เดินมา ก็หันไปพูดกับกันตาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ปวดมากรึเปล่า แกโอเคไหม” กันตาจึงถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“โอเค แต่ขอกลับบ้านก่อนนะ ค่าอาหารเดี๋ยวฉันโอนให้ทีหลัง”

“ไม่เป็นไร มื้อนี้ฉันเลี้ยงแกเอง”

วันใหม่กับกันตาพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่กันตาจะปลีกตัวแยกเดินออกไป

“ไหนคะ คนที่หนูบอกว่าเขาอยากเจอเฮีย” ชนกันต์ถามพลางกวาดสายตามองหาคนที่หญิงสาวว่าไปรอบ ๆ บริเวณ

“เขากลับไปแล้วค่ะ”

“หื้ม” ชนกันต์ทำหน้าแปลกใจ “มิจฉาชีพหรือเปล่า”

“หนูก็ไม่ทราบเหมือนกัน”

“หนูว่าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว” เพราะเรื่องราวที่เพิ่งเจอมา มันเหนื่อยเกินกว่าที่วันใหม่จะอยู่ตรงนี้ต่อได้ เธอจึงชวนชนกันต์กลับ

ชนกันต์ที่เห็นความอิดโรยของคนรัก ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ตรงเข้าไปประคองตัวหญิงสาวเดินมายังลานจอดรถ

ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็เดินทางมาถึงบ้าน ชนกันต์พาวันใหม่มานั่งลงตรงโซฟา ส่วนเขานั่นหายเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาพร้อมกับกะละมังที่เติมน้ำอุ่นมาเสร็จสรรพ

ชนกันต์วางกะละมังลงตรงหน้าของวันใหม่ก่อนจะจับเท้าของหญิงสาวขึ้นมาแล้ววางลงในกะละมังเบา ๆ ลูบเท้าวันใหม่เบา ๆ ให้คุณแม่ท้องแก่รู้สึกผ่อนคลาย

“ดีไหมคะ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นไหม” เขาทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ และเต็มใจจะทำให้คนรักของเขา

“ดีมากเลยค่ะ” วันใหม่ระบายยิ้มบางเบาให้คนรัก

เธอยอมรับนะ ว่าเธอน่ะรู้สึกดีทุกครั้งที่ชายหนุ่มทำแบบนี้ให้ หัวใจเธออุ่นซ่านไปด้วยความสุข เมื่อเขาดูแล เอาใจใส่กันแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทุกครั้งที่เธอมีความสุข เรื่องที่เขานอกกายเธอไปมีคนอื่นก็แวบเข้ามาในสมองของเธอทุกครั้ง มันเหมือนเป็นภาพหลอนที่คอยตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของเธออยู่ทุกวัน จะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็ไม่ได้ เธอพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อไม่ให้ลูกในท้องอ่อนแอตามเธอไปด้วย เธอคิดถึงลูกเป็นหลัก ในขณะที่พ่อของลูกไม่เคยคิดอะไรเลย

“ว่าแต่คนที่มาถามหาเฮียกับหนูตอนอยู่ที่ห้างเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” เพราะยังสงสัยว่าคนที่มาถามหาเขาเป็นใคร ชนกันต์จึงถามหญิงสาวออกมา

แต่แค่ถามว่าหญิงหรือชายแววตาของเขาจำเป็นต้องฉายแววกังวลออกมาขนาดนั้นไหม

วันใหม่มองพลันเหยียดยิ้มเย้ยหยันในใจ

“ผู้หญิงค่ะ”

“………..”

วันใหม่มองอากัปกิริยาของชนกันต์ด้วยแววตาเรียบนิ่ง

“เธอบอกชื่อของเธอด้วยนะคะ เอ๋….ชื่ออะไรน้า” วันใหม่ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมา “หนูจำได้แล้วค่ะ ชื่อมิ้ง เธอชื่อมิ้ง เฮียรู้จักเธอไหมคะ” วันใหม่ถามชนกันต์เสียงใส น้ำเสียงของเธอช่างสวนทางกับแววตาของเธอที่มองชนกันต์ริบหรี่

“……….” ชนกันต์เมื่อได้ยินคนรักหลุดชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมาก็ถึงขั้นนิ่งงัน ตัวชาวาบ ริมฝีปากแห้งผาก เมื่อความรู้สึกบางอย่างตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง

“ว่าไงคะ เฮียรู้จักเธอไหม เธอบอกว่าเธอสนิทกับเฮียมากเลยนะคะ เจอกับเฮียทุกวัน เธอเป็นใครเหรอคะ” วันใหม่ยังคงถามเสียงใส ทำเป็นไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำระยำไว้ เห็นท่าทีนิ่งงันของชนกันต์พลันวันใหม่เหยียดยิ้มร้ายกาจออกมา

จริง ๆ แล้วคนที่โง่ไม่ใช่เธอหรอก แต่เป็นชายตรงหน้าเธอมากกว่า

“เฮียคะ” วันใหม่แสร้งเรียกชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อเห็นเขานิ่งงันไปนาน พลางยกมือโบกสะบัดตรงหน้าเขา จนชนกันต์หลุดออกจากภวังค์ “ตกลงเฮียรู้จักเธอไหมคะ เฮียรู้จักคนชื่อมิ้งรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ เฮียไม่รู้จัก”

ปากแข็งจัง

ไม่รู้จัก แต่ลับหลังแอบไปเอากับมันน่ะนะ

“เฮียไม่รู้จัก แล้วเธอมาพูดแบบนั้นได้ยังไงคะ”

“เธออาจจะจำคนผิดมั้ง”

เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด

“ถ้าจำคนผิด เธอจะรู้ว่าหนูเป็นเมียเฮียได้ยังไงคะ”

“เฮียว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะค่ะ” ทั้งที่เขาเป็นคนเริ่มถามขึ้นมา แต่กลับบอกให้เธอเปลี่ยนเรื่องพูดซะอย่างนั้น

“เธอคนนั้นเป็นใครคะ เป็นเมียเฮียอีกคนหรือเปล่า” ดวงตาคมเข้มเบิกโพลงเมื่อจู่ ๆ คนรักถามคำถามที่เขาไม่คาดคิดออกมา

ชนกันต์รู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาสะดุดลงไปชั่วขณะ เหงื่อแตกพลั่กเมื่อความรู้สึกบางอย่างวิ่งชนเขาเข้าอย่างจัง

“พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะ” แม้จะรู้สึกประหม่ากับประโยคเมื่อครู่ของคนรัก แต่ชนกันต์ก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกพวกนั้นไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งที่เขามักชอบทำอยู่เสมอ แสร้งทำโมโหกลบเหลื่อนความกลัวในใจ “หนูเห็นเฮียเป็นคนยังไงกันแน่ ที่ผ่านมามันยังพิสูจน์ไม่พออีกเหรอว่าเฮียรักหนูคนเดียว”

เหอะ!

ตอแหลซะไม่มี

“คงเป็นอารมณ์คงท้องมั้งคะ เลยทำให้หนูพูดอะไรเรื่อยเปื่อยออกไป เพราะหนูท้อง หนูให้ความสุขเรื่องนั้นกับเฮียไม่ได้ หนูจึงกลัวว่าเฮียจะไปทำแบบนั้นกับคนอื่น” วันใหม่แสร้งตีหน้าเศร้า พลางเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม

“………” ชนกันต์ชะงักกับคำพูดและแววตาของวันใหม่ที่มองมา

“เฮียมีคนอื่นเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางจ้องลึกเข้าไปในแววตาของคนตรงหน้า ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอนักรักเธอหนา

เธอตัดสินใจถามเขาออกไปตรง ๆ เผื่อว่าเขาจะยอมรับความผิดและสารภาพบาปกับเธอ

วันใหม่อยากให้ชนกันต์คิดดี ๆ ก่อนตอบ เพราะนี่ถือว่าเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เธอหยิบยื่นให้แก่เขาอยู่

“เฮียจะมีใครได้ ในเมื่อเฮียรักหนูขนาดนี้”

แต่ ทว่า เขาดันไม่คว้าโอกาสที่เธอกำลังให้

“ในชีวิตของเฮียหนูคือที่สุด หนูอย่าคิดมากเลยนะ จำไว้ว่าเฮียรักหนูมากแค่นั้นพอ”

นั่นสิ ทั้งที่ปากของเขาบอกว่ารักเธอมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงยังกล้า

ทำไมถึงกล้ามีคนอื่น ทั้งที่ในท้องของเธอยังมีลูกของเขาอยู่