บทที่ 1 เงาที่ถูกซื้อมา…เพื่อแทนที่ความทรงจำแสนเจ็บปวด

ฝนตก...อีกแล้ว

เหมือนในทุกคืนที่เธอรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เหลือใคร

กรุงเทพฯ ยังคงเปียกปอนไปด้วยแสงไฟสลัว น้ำฝนไหลเป็นเส้นเล็ก ๆ บนกระจกบานใหญ่ของบาร์ลับชั้นดาดฟ้า “ลิโอจิน” กลิ่นเปียกชื้นผสมกับความหรูหราเบาบางของเหล้าวิสกี้และน้ำหอมแพง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ

มีนา นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง VIP มือของเธอกำแน่นรอบแก้วไวน์แต่ไม่ได้จิบสักหยด ริมฝีปากแตะแก้วเพียงเพื่อกลบอาการสั่นไหวของความรู้สึก แววตาของเธอไม่มองอะไรเลยนอกจากจอโทรศัพท์ที่ยังเปิดอยู่

“พัทธดนย์ ควงคู่หมั้นเปิดตัวกลางงานแฟชั่นวีค”

ภาพข่าวบาดตา บาดลึกยิ่งกว่ามีดเล่มไหน เพราะผู้หญิงคนนั้น...ใส่นาฬิกาเรือนเดียวกับที่มีนาเคยใช้เงินเก็บทั้งปีซื้อให้เขา

เธอกดปิดหน้าจอ แล้วหันไปทางผู้จัดการบาร์ที่เดินเข้ามาเงียบ ๆ

“ที่นี่มีอะไร...ที่ลบความรู้สึกเจ็บปวดตอนนี้ได้ดีกว่าเหล้าไหม?” เธอถามเสียงแผ่ว เบาเสียจนแทบกลืนลงคอไม่หมด

ผู้จัดการหญิงยิ้มบางอย่างรู้ทัน เธอไม่พูดมาก เพียงยื่นแฟ้มหนังสือเล่มหนึ่งให้

มีนาเปิดแฟ้มอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งมาถึงหน้า ๆ หนึ่ง... มือของเธอก็หยุดนิ่ง

ในรูปถ่าย ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตดำยืนพิงผนังอย่างไม่ใส่ใจ แววตาในภาพเหมือนกับใครบางคนที่เธอรู้จัก...จนเกินไป

“No.13  ของลึกลับ”

นักศึกษาปี 4 วิศวกรรมศาสตร์ สูง 183 ซม. รอยปานสีแดงด้านซ้ายลำคอ

ปานแดง...

หัวใจเธอสั่นไหวอย่างไม่มีเหตุผล

“ฉันขอประมูลเขา เท่าไหร่ก็ได้”

บันไดวนแคบทอดลงสู่ห้องลับใต้บาร์ “ลิโอจิน”

มีนาเดินตามผู้จัดการลงไปอย่างเงียบเชียบ เสียงส้นรองเท้าสัมผัสพื้นหินอ่อนเย็นเยียบ ดังก้องในหูอย่างประหลาด ราวกับหัวใจของเธอที่เต้นอย่างไร้จังหวะ

ประตูบานหนักเปิดออกอย่างเงียบงัน เผยให้เห็นห้องสี่เหลี่ยมสีแดงเข้มที่ถูกแต่งด้วยม่านกำมะหยี่ พื้นไม้เนื้อแข็งขัดเงา โต๊ะไม้ยาวตั้งอยู่กลางห้อง แสงไฟสลัวจากโคมทองส่องลงบนโต๊ะเหมือนฉากในโรงละครลับ ๆ

ภายในห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนชายหญิงนั่งเรียงรายประปราย ต่างมีแฟ้มอยู่ตรงหน้าเหมือนกันทุกคน ไม่มีการทักทาย ไม่มีคำถามมีนาเดินไปนั่งอย่างมั่นคงที่เก้าอี้ตัวท้ายสุดของโต๊ะ เธอไม่มองใคร และไม่อยากให้ใครมอง

ผู้จัดการเดินเข้ามาอย่างเป็นพิธี พลิกแฟ้มในมือของเธอขึ้นวางบนแท่นไม้ตรงกลางเวที

“คืนนี้ เรามีผู้เข้าร่วมใหม่หมายเลขสิบสาม... No.13  ‘ของลึกลับ’”

เสียงกระซิบดังแผ่วจากสองฝั่งโต๊ะ มีนาเงยหน้าเล็กน้อย สบตากับภาพที่ปรากฏบนหน้าจอเล็กตรงแท่นกลาง

ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีเข้มยืนพิงผนังอย่างเฉยชา เขาไม่มองกล้อง ไม่แม้แต่จะยิ้ม ดวงตานั้นเย็นชา แต่มีประกายความเจ็บซ่อนอยู่ลึกสุดของม่านตา ไม่มีชื่อ ไม่มีประวัติแน่ชัด มีเพียงรหัส นักศึกษาปีสี่ และรอยปานสีแดงที่ต้นคอ

หัวใจของมีนาสะท้านวูบ เธอไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บ ความหวัง หรือบาดแผลเก่าที่ปริร้าวขึ้นมาใหม่

เสียงผู้จัดการเริ่มเอ่ยตัวเลข

“เริ่มต้นประมูลที่หนึ่งแสนบาท…”

มือของผู้เข้าร่วมอีกฝั่งหนึ่งยกขึ้นตามปกติ

“หนึ่งแสน”

“สองแสน”

มีนาเงียบ จนกระทั่งเสียงเรียก “สามแสน” ดังขึ้น

เธอจึงลุกขึ้น และวาง “บัตรแบล็กการ์ด” ลงบนแท่นไม้กลางห้อง

น้ำเสียงของเธอแน่น หนักแน่นกว่าครั้งไหน“หนึ่งล้านบาท”

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีเสียงท้าชิง มีแต่ความเงียบที่แน่นขนัด เหมือนทุกคนกำลังยอมแพ้ให้กับแววตาของผู้หญิงที่ดูเหมือนจะ “ไม่กลัวเจ็บอีกต่อไป”

เสียงไม้เคาะครั้งสุดท้ายดังขึ้น...

“ผู้หญิงท่านนี้ ชนะการประมูล No.13 ในราคา หนึ่งล้านบาท”

ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีคำยินดี มีเพียงเสียงหัวใจของเธอ ที่เต้นอย่างสิ้นหวัง

เพราะเธอไม่ได้ซื้อใครสักคนเพื่อรัก แต่เธอกำลังจ่ายเงินล้าน เพื่อซื้อใครสักคน… ที่จะช่วยเธอลืม คนที่เธอรักจนเจ็บแทบตาย

ห้อง VIP 007

แสงไฟสีทองตกกระทบใบหน้าของมีนาอย่างอ่อนโยน เธอนั่งเงียบ ๆ บนโซฟากำมะหยี่หรูขณะรอใครบางคน เสียงฝนกระทบกระจกทำให้บรรยากาศในห้องเงียบเกินจะทน

ประตูเปิดออกเบา ๆ

ชายหนุ่ม ก้าวเข้ามาอย่างนิ่งสงบ เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้า แต่แววตา การเดิน การหายใจ…มันคือพัทธดนย์

ไม่สิ…ไม่ใช่

“ผมสามารถเป็นใครก็ได้ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” น้ำเสียงของเขาเจ็บแปลบในอกเธอ

“คุณก็พูดเหมือนเขา” เธอพึมพำ “คนที่ฉันพยายามจะลืม…”มีนาเดินเข้าหาปลายนิ้วของเธอแตะเบา ๆ ที่คอของเขา ตรงนั้น…มีรอยปานแดงเล็ก ๆ เหมือนที่เด็กชายคนหนึ่งเคยมี เธอชักมือกลับทันควัน ราวกับไฟลวก

“คืนนี้...คุณไม่ต้องเป็นใครเลยก็ได้” เธอกล่าวเสียงแข็ง

“คุณแค่...อย่าเป็นเขา”

เขานิ่งฟัง ไม่พูด ไม่ขัด ไม่แตะต้อง

“คุณอยากพูดไหม?” เขาถามเบา ๆ

เธอหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงปนสะอื้น

“พูดไปก็ไม่มีใครฟังหรอก...แต่คุณต่างออกไป คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจ”

เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม เงียบ รอ มีนาเริ่มพูด

“ฉันรักเขามาสิบปี...แต่เขาไม่เคยเลือกฉันเลย...เขาให้คนอื่นใส่นาฬิกาที่ฉันซื้อให้ เขาประกาศหมั้นกับคนอื่นโดยไม่แม้แต่จะหันมามองฉัน”

ดนุยังคงฟัง ยังคงไม่พูดอะไร

“คุณรู้ไหม อะไรเจ็บที่สุด? คือการที่ฉันเป็นเพียงคนนอกสายตา เป็นแค่เศษฝุ่นในชีวิตของเขา…”มีนาเอนตัวลง

“ฉันแค่อยากลืม...ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากจำ…”เธอหลับตาแน่น ก่อนพูดเสียงแผ่วเหมือนกระซิบ

“ขอแค่คืนนี้...ได้ไหม แค่คืนเดียวที่ไม่มีเขา”

ดนุนั่งนิ่ง

“คุณพูดเหมือนคนที่เคยถูกทิ้งมาตลอดชีวิต และผม...เข้าใจดี ว่าความเงียบ ความโดดเดี่ยวทรมานแค่ไหน”

มีนาเงยหน้ามองเขา น้ำตาคลอเบ้า เอ่ยถามเสียงแผ่ว 

“คุณรู้จักความเจ็บปวดด้วยเหรอ?”

“ผมไม่ได้แค่รู้จัก ผมอยู่กับมัน...ทุกวัน”น้ำเสียงเรียบนิ่งทว่าสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในคำพูดนั้น

เธอไม่พูดอะไรอีกเขาก็ไม่ถาม ไม่มีการแตะต้อง ไม่มีเรื่องเซ็กซ์ ไม่มีการซื้อขายแบบที่เธอคาดคิด

มีแต่ “เงา” ที่เธอจ่ายเงินซื้อกลับนั่งอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ เพื่อให้เธอหายใจได้หนึ่งคืน คืนนั้นจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง