บทที่ 1 ผู้ชายที่ซื้อด้วยล้าน

ฝนตก...อีกแล้ว

เหมือนดั่งทุกค่ำคืนที่เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบไม่หลงเหลือใครอีก

กรุงเทพฯ ยังชุ่มด้วยสายฝน ภายใต้แสงไฟสีส้มหม่นที่สะท้อนเป็นเงารางบนกระจกใสของบาร์ลับบนชั้นดาดฟ้า "ลิโอจิน"  ละอองฝนบาง ๆ ไหลย้อยเป็นทางลงบนบานกระจก กลิ่นอับชื้นของฝนเจือปนอยู่กับกลิ่นหวานขมของวิสกี้ และความหรูหราบางเบาจากน้ำหอมราคาแพงที่ลอยคลุ้งในอากาศ

มีนา นั่งอยู่เงียบ ๆ ที่มุมหนึ่งของห้องรับรองวีไอพี มือเรียวของเธอกำแน่นรอบแก้วไวน์สีแดงเข้ม แต่กลับไม่เคยยกจิบแม้เพียงหยดเดียว ริมฝีปากของเธอเพียงแตะแก้วไวน์ราวกับต้องการกลบความสั่นไหวภายใน สายตาไม่ได้มองสิ่งใดเลยนอกจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงเปิดค้างไว้

“ณภัทร ควงคู่หมั้นเปิดตัวกลางงานเลี้ยงของบริษัท”

ข่าวพาดหัวแทงลึกยิ่งกว่าคำพูดใด ภาพในข่าวทำให้ใจเธอชาวาป เพราะหญิงสาวในภาพนั้น...สวมนาฬิกาเรือนเดียวกับที่เธอเคยใช้เงินเก็บทั้งปีเพื่อซื้อให้เขา มีนาแตะปุ่มปิดหน้าจออย่างแน่นิ่ง ก่อนจะหันไปยังผู้จัดการบาร์ที่เดินเข้ามาโดยไม่มีเสียง

“ที่นี่มีอะไร...ที่ลบความรู้สึกเจ็บปวดตอนนี้ได้ดีกว่าเหล้าไหม?” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา จนแทบกลืนหายไปในลำคอ

ผู้จัดการหญิงยิ้มบาง อย่างรู้ทัน ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด เพียงแค่ยื่นแฟ้มหนังเล่มหนึ่งมาให้

มีนารับไว้ เปิดแฟ้มอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งสายตามาหยุดอยู่ที่หน้าใดหน้าหนึ่ง มือของเธอก็หยุดนิ่งไป...

ภาพถ่ายในแฟ้มเผยให้เห็นชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำ ยืนพิงผนังด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก ทว่าดวงตาของเขาในภาพนั้น เหมือนใครบางคนที่เธอรู้จัก...จนเกินไป

"No.13 ของลึกลับ"

นักศึกษาปี ๔ คณะวิศวกรรมศาสตร์ สูง ๑๘๓ เซนติเมตร มีรอยปานสีแดงที่ต้นคอด้านซ้าย

ปานแดง

หัวใจของเธอสั่นไหวโดยไร้เหตุผล

“ฉันขอประมูลเขา...เท่าไหร่ก็ได้”

บันไดวนแคบทอดลึกลงสู่ห้องลับใต้บาร์ “ลิโอจิน”

มีนาเดินตามผู้จัดการลงไปอย่างเงียบงัน เสียงส้นรองเท้าของเธอกระทบพื้นหินอ่อนเย็นเยียบ ดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาทราวกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นไร้จังหวะ ประตูบานหนักเปิดออกอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นห้องสี่เหลี่ยมทึบที่ตกแต่งด้วยม่านกำมะหยี่สีแดงเข้ม พื้นไม้เนื้อแข็งขัดเงาวาววับ โต๊ะไม้ยาวทอดตัวอยู่กลางห้องรับแสงจากโคมไฟสีทองที่แขวนอยู่เหนือศีรษะ ราวกับฉากหนึ่งในโรงละครลับ

ภายในห้องเงียบงันจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจเบา ๆ ของชายหญิงที่นั่งอยู่ประปรายสองฝั่งโต๊ะ แต่ละคนมีแฟ้มเอกสารวางอยู่ตรงหน้า ไม่มีการทักทาย ไม่มีคำถาม ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบของความสงสัย มีนาเดินไปนั่งอย่างมั่นคงที่เก้าอี้ตัวท้ายสุด เธอไม่มองใคร และไม่ต้องการให้ใครมองตอบ

ผู้จัดการหญิงเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่ง พลิกแฟ้มในมือแล้ววางลงบนแท่นไม้ตรงกลางห้อง

“คืนนี้...เรามีผู้เข้าร่วมใหม่หมายเลขสิบสาม ‘No.13 ‘ ’ของลึกลับ’

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังจากทั้งสองฝั่งของโต๊ะ มีนาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตากับภาพชายหนุ่มที่ปรากฏอยู่บนจอขนาดเล็กกลางแท่น

ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีเข้มยืนพิงผนังอย่างเฉยชา ไม่มองกล้อง ไม่ยิ้ม ดวงตานิ่งงัน เย็นเยียบ แต่ในความเย็นชานั้น มีแววบางอย่างที่คล้ายกับความเจ็บซ่อนอยู่ลึกสุดของม่านตา

เขาไม่มีชื่อ ไม่มีประวัติแน่ชัด มีเพียงรหัส นักศึกษาปีสี่ และรอยปานสีแดงที่ต้นคอ

หัวใจของมีนาสะท้านวูบ เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังแล่นเข้ามานั้นคือความเจ็บ ความหวัง หรือบาดแผลเก่าที่กำลังปริแตกขึ้นมาอีกครั้ง

เสียงผู้จัดการหญิงเริ่มต้นกระบวนการ

“เริ่มต้นประมูลที่หนึ่งแสนบาท...”มือของผู้ร่วมประมูลฝั่งตรงข้ามยกขึ้นอย่างเป็นจังหวะ

“หนึ่งแสน”

“สองแสน”

มีนาเงียบ ไม่ไหวติง จนกระทั่งเสียงเรียก “สามแสน” ดังขึ้น

เธอจึงลุกขึ้นอย่างมั่นใจ เดินตรงไปยังแท่นไม้กลางห้อง วาง "บัตรแบล็กการ์ด" ลงอย่างชัดเจน

เสียงของเธอดังชัด หนักแน่นกว่าครั้งไหน ๆ

“หนึ่งล้านบาท”

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีเสียงท้าชิง ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบ มีเพียงบรรยากาศแน่นขนัดที่อบอวลไปด้วยแรงกดดัน ทุกคนต่างเงียบ...เหมือนยอมจำนนต่อแววตาของผู้หญิงที่ดูเหมือนจะ “ไม่กลัวความเจ็บปวดอีกต่อไป”

เสียงไม้เคาะดังขึ้น เป็นสัญญาณปิดการประมูล

“ผู้หญิงท่านนี้ ชนะการประมูล No.13 ในราคา หนึ่งล้านบาท”

ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีคำยินดี มีเพียงเสียงหัวใจของเธอ...ที่เต้นอย่างสิ้นหวัง เพราะเธอไม่ได้ซื้อใครสักคนเพื่อรัก

แต่เธอกำลังจ่ายเงินล้าน เพื่อซื้อใครบางคน... ที่จะช่วยเธอลืมคนที่เธอรักจนเจ็บแทบตาย

ห้อง VIP 007

แสงไฟสีทองนวลอ่อนตกกระทบลงบนใบหน้าของมีนาอย่างแผ่วเบา เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่หรูหรา ภายในห้องที่เงียบเสียจนได้ยินเพียงเสียงฝนกระทบกระจกอย่างต่อเนื่อง ราวกับกล่อมให้หัวใจที่หนักอึ้งได้หยุดพัก

ประตูเปิดออกเบา ๆ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาเงียบงัน เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้า ทว่ากิริยา การก้าวเดิน ลมหายใจ...ทุกอย่างเหมือณภัทรจนใจเธอสั่นไหว

ไม่สิ...ไม่ใช่เขา

“ผมสามารถเป็นใครก็ได้ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” เสียงของเขาทำให้บางสิ่งในอกเธอเจ็บวาบ

“คุณก็พูดเหมือนเขา...” เธอพึมพำ “คนที่ฉันพยายามจะลืม...” มีนาเดินเข้าใกล้ ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ลำคอของเขา บริเวณนั้น...มีรอยปานแดงจาง ๆ เหมือนกับเด็กชายคนหนึ่งที่เธอเคยรู้จัก เธอสะดุ้งและชักมือกลับทันที ราวกับแตะต้องไฟร้อน

“คืนนี้...คุณไม่ต้องเป็นใครเลยก็ได้” เสียงของเธอเรียบแข็งราวกับไร้ความรู้สึก

“คุณแค่...ทำให้ฉันมีความสุข”

“ความสุขที่ ...ทำยังไงก็ได้”