LOGINShare
บทที่ 2 คุณเป็นของผม NC
Last Updated:
2025-05-05 02:56:46เมื่อความเงียบเริ่มละลายลงช้า ๆ แรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่มีใครกล่าวถึง ค่อย ๆ บีบหัวใจ และเผาให้ร่างกายทั้งสองลุกไหม้...อย่างเชื่องช้า
ดนุลุกขึ้น ก้าวเข้าหาเธอเงียบ ๆ ราวกับเงา ฝ่ามือของเขายื่นออกมา เหมือนคำเชื้อเชิญในจังหวะของการเต้นรำ
มีนามอง ก่อนจะวางมือลงไปในมือของเขา เขาดึงเธอขึ้นจากโซฟา ร่างของเธอแนบเข้ากับแผงอกแข็งแน่น กลิ่นกายและลมหายใจของเขาแตะหน้าผากเธอเบา ๆ แล้วเลื่อนต่ำลงมาจนถึงปลายจมูก ริมฝีปากสัมผัสกันแผ่วเบาและร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
มือของเขาลูบผ่านแผ่นหลังเปลือยเปล่า ไล้ตามแนวกระดูกสันหลังที่สั่นสะท้านทุกครั้งที่ปลายนิ้วลากผ่าน
สัมผัสนั้น...ร้อนวาบดั่งเปลวไฟ เขาประคองเธอกลับไปยังโซฟาเดิม แต่นั่งลงเสียก่อน แล้วดึงเธอขึ้นคร่อมบนตักอย่างแนบแน่น เพียงแรงขยับนิดเดียว ร่างกายของทั้งสองก็แนบสนิท สะโพกแน่นของเขาชิดติดหว่างขาของเธอ จนเธอเผลอกัดริมฝีปากตัวเองมีนากลืนน้ำลายลงคอ เสียงดังในห้องเงียบ เธอไม่พูด ไม่ต้องการคำพูดใด มีเพียงการกระทำ ที่ตอบทุกอย่างแทนหัวใจ
มือเรียวสอดเข้าใต้เสื้อของเขา ลูบไล้ผ่านหน้าท้องแข็งแน่น กล้ามเนื้อใต้ปลายนิ้วกระตุกตอบรับราวกับมีชีวิต
เขาโน้มตัวลงมา จูบซับแนวไหล่เปลือยของเธอด้วยแรงดูดดื่ม มือหนาค่อย ๆ เลื่อนชายเดรสขึ้นอย่างตั้งใจ นิ้วหยาบลูบผ่านต้นขาด้านใน เธอสะดุ้งสัมผัสถึงความชื้นที่เธอเองไม่รู้ว่ามี ใบหน้าเธอร้อนวาบเสียงครางแผ่วลอดจากลำคอ ขณะที่เขาคุกเข่าลงตรงหน้า จูบซับ ปลายนิ้วลูบไล้เธออย่างช้า ๆ ราวกับเล่นบทดนตรีจากปลายนิ้วของเขาเอง เขาค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไป ลึก หนักแน่นในทุกจังหวะ พร้อมกับสายตาคมกริบที่จ้องเธอไม่วาง
“ผมไม่ได้แค่จะทำให้คุณลืมเขา...” เขากระซิบเสียงพร่า
“ผมจะทำให้คุณลืมทุกความเจ็บ ลืมทุกคืนที่เคยเหงา...และจำแค่เพียงว่า...คุณเป็นของผม”
เธอกอดเขาแน่น ร่างสะท้านไปตามแรงที่เพิ่มขึ้น ขาเรียวสั่นระริกจนแทบจะทรุด แต่เขารับไว้ทัน โอบกอดแน่นหนา
เขาจูบเธอและจูบอีกครั้งอย่างเร่าร้อนดูดดึงหายใจของเธอไว้กับเขา มือหนาค่อย ๆ ปลดกางเกงของตัวเอง เผยให้เห็นความแข็งขึงที่ตั้งตระหง่านอย่างเด่นชัด
เธอเบิกตากว้างเล็กน้อย แต่มองสบตาเขาแน่นิ่งที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา
“แน่ใจนะ...” เขาถามเสียงแผ่ว ที่สั่นระริกด้วยแรงอารมณ์
เธอพยักหน้า ดวงตาคมนิ่งเหมือนเปลวไฟในค่ำคืนที่ไม่มีทางดับ
เขาจับเรียวขาสวยแยกออกจากกัน แล้วดันลำกายเข้าหาเธออย่างเชื่องช้า ร่างเธอแอ่นรับโดยไม่ต้องสั่ง
เขาสอดใส่เข้าไป ทีละน้อย ลึก หนักแน่น เธอครางเสียงต่ำ ไม่ใช่จากความเจ็บปวด แต่จากการถูกเติมเต็ม ลึกจนวิญญาณเธอสั่นสะท้าน เขาขยับตัวช้า ๆ เร็วขึ้นทีละน้อย ท่วงท่าราวกับบรรเลงตอกย้ำให้เธอรับรู้ว่ายังมีอีกคนที่อยู่เคียงข้างและรับฟังปัญหาของเธอ แม้ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตามในห้องที่มีเพียงเสียงฝน เสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงหอบหายใจที่ดังขึ้นทุกขณะ ทว่าเธอร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะเธอกำลังถูกปลดปล่อย จากพันธนาการบางอย่างที่รัดเธอไว้หลายปี
เขาโน้มตัวจูบเปลือกตา เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ขณะยังขยับเข้าออกในร่างของเธอ แล้วกระซิบถ้อยคำที่ทำให้เธอสั่นสะท้านยิ่งกว่าสัมผัสใด
“คุณไม่ต้องลืมใครคืนนี้... แค่จดจำไว้ ว่าคุณมีค่า มีสิทธิ์ที่จะถูกโอบกอด และถูกรัก... อย่างที่คุณควรได้รับมาตลอดชีวิตนี้”
...
ในเวลาเดียวกัน บนชั้นสองของ “ลิโอจิน”
แสงสลัวจากจอมอนิเตอร์สาดเงาสีขาวซีดลงบนใบหน้าที่ตึงเครียดของเขา ณภัทรยกแก้ววิสกี้ขึ้นแนบริมฝีปาก ก่อนจะฟาดมันลงกับโต๊ะอย่างแรง ภาพบนหน้าจอกล้องวงจรปิด ห้อง VIP-007 แสดงให้เห็นร่างหญิงสาวที่เขารู้จักดีแนบชิดอยู่กับชายแปลกหน้าบนโซฟากำมะหยี่ มือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อของชายคนนั้น ร่างของเขาโอบเธอไว้แน่น แนบแน่นจนเกินกว่าทุกสัมผัสที่เขาเคยได้จากเธอ เสียงหอบหายใจเบา ๆ ดังลอดมาจากลำโพงระบบเฝ้าระวัง เสียงที่ทำให้เขาแทบคลั่ง
ณภัทรเอื้อมมือลูบรอยสักบนข้อมือซ้าย ตัวอักษรเล็ก ๆ จางลงตามกาลเวลา
"มีนา 2008.7.15"
วันเกิดของเธอ...วันที่เขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อยมือเธออีก แต่สุดท้าย เขาก็ยังทำ เขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเธอ... แต่เขากลับทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าสงสาร ด้วยคำพูดที่ตัดรอนอย่างโหดร้าย
แม้ทุกการกระทำจะมีเหตุและผลของมัน แต่ดวงตาคมที่จับจ้องภาพตรงหน้า กลับเต็มไปด้วยแววกรุ่นโกรธ อยากจะวิ่งลงไป ฉุดกระชากทั้งสองออกจากกัน ทว่าเขาทำไม่ได้มือหนาบีบแก้ววิสกี้ใบใหญ่แน่นจนแหลกคามือ เศษแก้วกระจายเปื้อนเลือดที่ไหลจากปลายนิ้วโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัวว่าเริ่มบีบแรงตั้งแต่เมื่อไร หยดเลือดหยดลงบนกระดาษเฝ้าระวังตรงหน้า สีแดงสดค่อย ๆ ซึมลงบนแผ่นพิมพ์ขาวสะอาด เหมือนหยาดฝนในคืนนี้ที่หลั่งรินบนผิวกระจก...และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
หน้าจอยังคงแสดงภาพสดจากกล้องลับภาพของมีนาขยับเบา ๆ บนร่างของชายคนนั้น เสียงครวญแผ่วแทรกออกมาจากลำโพง ไม่ใช่เสียงของความเจ็บปวด แต่คือเสียงของใครบางคนที่ยอมหลอมรวมตัวเองไว้กับอีกคนอย่างเต็มใจเสียงแห่งความสุข ความสุขที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขา
บรรทัดสุดท้ายบนหน้าจอปรากฏข้อความสีแดง
"ห้อง VIP-007: กล้องลับถูกปิดใช้งาน"
Latest chapter
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 65: จุดจบของอาณาจักร
เช้าวันนี้ ห้องประชุมใหญ่ของผู้ถือหุ้นบริษัทพัชรลักษณ์ถูกปกคลุมด้วยมวลบรรยากาศอันหนักอึ้งและเงียบงันจนผิดสังเกตโต๊ะประชุมตัวยาวสีเข้มขลับสะท้อนแสงไฟจากเพดานสูง มันถูกจัดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบสมบูรณ์แบบ บนโต๊ะนั้นมีกองเอกสารหนาเตอะวางอยู่ตรงหน้าของผู้เข้าร่วมประชุมทุกคน ทว่ากลับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยอมก้มสายตาลงอ่านเนื้อหาในนั้นอย่างแท้จริงเสียงกระซิบกระซาบสั้นๆ แทรกตัวขึ้นมาเป็นระยะ ประหนึ่งเสียงรอยร้าวของรากฐานที่กำลังปริแตกอยู่ในความเงียบอันเยียบเย็น เสริมด้วยกลิ่นกาแฟเข้มข้นที่เจือจางในสายลมจากเครื่องปรับอากาศ ซึ่งถูกปรับอุณหภูมิต่ำกว่าปกติจนรู้สึกได้ถึงความเย็นชืดที่เสียดแทงผิวบนเวทีเบื้องหน้า คณะกรรมการบริหารนั่งเรียงแถวกันด้วยท่วงท่าที่เป็นทางการ ทว่าสีหน้าของแต่ละคนกลับปรากฏร่องรอยความตึงเครียดฉายชัดผ่านดวงตาที่แข็งกระด้างและมุมปากที่เม้มแน่น สายตาบางคู่จงใจเบนหลบเลี่ยงกันไปมา ดุจไม่พร้อมจะยอมรับความจริงที่กำลังจะถูกเปล่งออกมาในที่สุด ประธานในที่ประชุมก็เอ่ยขึ้น เสียงของเขาชัดถ้อยชัดคำแต่กลับแฝงด้วยน้ำหนักที่แผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด“ตามวาระการประชุมที่หนึ่ง… บริษัทจ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 64: แม่ผู้ไม่เคยหายไป
รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองค่อยๆ ลัดเลาะขึ้นสู่เนินเขาในจังหวัดเชียงใหม่ ถนนสายเล็กคดเคี้ยวราวกับกำลังพาเธอเดินทางย้อนกลับเข้าไปในความทรงจำของใครบางคน ทิวทัศน์สองข้างทางแปรเปลี่ยนจากตึกสูงและคาเฟ่ทันสมัย เป็นบ้านไม้เก่า ไร่กาแฟ และทิวไม้สูงที่ยืนตระหง่านเงียบงัน ราวกับผู้พิทักษ์ที่เฝ้ามองผู้มาเยือนมีนานั่งชิดริมหน้าต่าง สองมือกอดกระเป๋าสะพายไว้แน่น ไม่ใช่เพราะกลัวของมีค่าสูญหาย แต่เพราะหัวใจที่เต้นระรัวจนต้องหาที่ยึดเหนี่ยวไออุ่นจากแสงแดดที่ส่องลอดกระจกเข้ามาไม่อาจบรรเทาความเย็นเยียบในอกของเธอได้ ตั้งแต่ได้รับเบาะแสจากธนากรเกี่ยวกับชลธิชา เธอก็รู้ดีว่าการมาที่นี่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เธอเคยรู้... และอาจจะเปลี่ยนชีวิตของดนุไปตลอดกาลรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนส่วนบุคคลที่ปูด้วยหินกรวด ป้ายไม้เก่าที่สลักชื่อ “บ้านร่มลีลา” ปรากฏแก่สายตา ด้านหลังรั้วไม้เตี้ยๆ คืออาณาบริเวณที่สงบร่มรื่น สนามหญ้าสีเขียวสดดูสบายตา ต้นลีลาวดีต้นใหญ่กำลังผลิดอกสีขาวสะพรั่ง กลีบดอกบางส่วนร่วงหล่นโปรยปรายบนพื้นราวกับพรมธรรมชาติอาคารบ้านพักคนชราสีขาวชั้นเดียวดูเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยความสงบนิ่งและอบอุ่นมีนาจ่ายค่าโดยสาร
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 63: ลมหายใจของผู้แพ้
เสียงโห่ร้องและถ้อยคำก่นด่าในห้องประชุมยังคงก้องสะท้อน แต่พัชรลักษณ์กลับยืนนิ่งสงบอยู่บนโพเดียมอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าที่เคยเย็นชาดุจน้ำแข็ง บัดนี้เริ่มปรากฏรอยสั่นไหวที่ไม่อาจซ่อนเร้นดวงตาคมกล้าที่เคยกดข่มทุกคนจนสิ้นฤทธิ์ บัดนี้กลับสั่นพร่าราวกับม่านน้ำตาบางๆ กำลังก่อตัวขึ้น ต้านทานแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหวอีกต่อไป เขาจ้องลึกลงไปที่ดนุ คู่ปรับคนสำคัญที่ยืนนิ่งอยู่กลางเวที... มุมปากของอีกฝ่ายกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับสู่ความเรียบเฉยที่น่าขนลุกแววตาของพัชรลักษณ์ที่เคยทอประกายแห่งอำนาจ บัดนี้เหลือเพียงร่องรอยความร้าวรานที่ซ่อนอยู่ลึกสุดใจ ริมฝีปากพยายามขยับราวกับอยากจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา มีเพียงความเงียบที่น่าอึดอัดแล้วจู่ๆ...ร่างสูงใหญ่ที่เคยสง่างามของพัชรลักษณ์ก็ซวนเซ มือหนากำขอบโพเดียมไม้เนื้อแข็งแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังขึ้น ก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดฮวบลง... หมดสิ้นสภาพของราชันผู้ยิ่งใหญ่“พ่อ!”ณภัทรตะโกนสุดเสียง ทะยานฝ่าความวุ่นวายและกลุ่มนักข่าวที่เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามา แต่ยังไม่ทันที่มือของเขาจะได้สัมผัสร่างของบิดา
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 62: การพังทลายของอำนาจ
รุ่งอรุณของวันถัดมา ดนุยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ภาพที่สะท้อนกลับมาคือชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบ แต่แววตากลับไม่ใช่คนเดิม มันคือดวงตาของคนที่ความเจ็บปวดได้หล่อหลอมให้กลายเป็นเหล็กกล้า... แข็งแกร่งและแน่วแน่เขาล้วงมือลงในกระเป๋า สัมผัสม้วนเทปของแม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเก็บมันกลับใส่กล่องไม้อย่างทะนุถนอม มันคือคำมั่นสัญญากับตัวเองวันนี้… โลกทั้งใบจะได้ยินเสียงของชลธิชาในเวลาเดียวกัน คฤหาสน์พัชรลักษณ์ตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด อากาศหนักอึ้งราวกับมีพายุก่อตัวอยู่ภายใน พัชรลักษณ์ในชุดสูทสั่งตัดอย่างประณีตราวกับชุดเกราะ ก้าวออกจากห้องทำงานด้วยท่าทีสงบนิ่ง แววตาคมกริบฉายชัดถึงความเย่อหยิ่งที่ฝังลึก เขารู้ว่าทุกสายตากำลังจับจ้อง แต่สำหรับเขา… นี่เป็นเพียงอีกเกมหนึ่งที่เดิมพันด้วยทุกสิ่ง และเขาไม่เคยคิดที่จะแพ้ณภัทรเดินตามหลังบิดาเงียบๆ ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเม้มสนิทจนเป็นเส้นตรง “ตั้งสติไว้” พัชรลักษณ์เอ่ยเสียงต่ำ ราบเรียบแต่ก้องกังวาน “ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้” ณภัทรทำได้เพียงพยักหน้ารับ โดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตาช่วงบ่าย การประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัทพัชรลักษณ์เริ่มต้นขึ้น พร้อมการ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 61: ปริศนาน้ำเสียงในเทปเก่า
ตอนที่ 61: ปริศนาน้ำเสียงในเทปเก่าคำปฏิเสธของพัชรลักษณ์ยังคงตามหลอนอยู่ในความคิดของดนุ มันไม่ใช่แค่เสียงที่ก้องกังวาน แต่เป็นเหมือนเศษแก้วที่ทิ่มแทงซ้ำๆ ลงบนบาดแผลเดิม เขาเดินทางกลับมายังบ้านเก่าของแม่ สถานที่ซึ่งความทรงจำและความเงียบงันจับตัวกันแน่นในอากาศ จนแทบจะหายใจไม่เข้าห้องเก็บของที่กาลเวลาได้ผนึกไว้เปิดอ้าออก ฝุ่นละอองลอยวนในลำแสงอาทิตย์ซึ่งลอดผ่านรอยร้าวบนบานหน้าต่าง ดนุนั่งคุกเข่าลงบนพื้นไม้เก่า มือใหญ่ไล่สำรวจกล่องกระดาษทีละใบ จนกระทั่งสายตาของเขาหยุดนิ่งอยู่ที่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง ...ตุ๊กตาที่ประดับด้วยรอยปะชุนจากฝีมือของแม่เขามองมันนิ่ง สายตาจมลึกลงในความว่างเปล่า... พาความคิดย้อนกลับไปเห็นภาพแม่กำลังนั่งซ่อมมันอย่างใจเย็น ก่อนที่ปลายนิ้วหนาจะค่อยๆ เลาะตะเข็บด้ายบริเวณต้นคอของตุ๊กตา และในโพรงเล็กๆ นั้น… ม้วนเทปคาสเซ็ตต์ขนาดเล็กซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบงันดนุหยิบมันขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ลมหายใจหนักหน่วงราวกับมีหินถ่วง เขาเสียบเทปลงในเครื่องเล่นเก่า เสียง “คลิก” ดังแผ่วเบา และทันทีที่มันเริ่มหมุน…เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็เล็ดลอดออกมา เสียงที่ขาดห้วงและสั่นพร่า ทุกพยางค์เปียกชุ่มด้วยคว
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 60: พิสูจน์สายเลือด
ตอนที่ 60: พิสูจน์สายเลือด ห้องแถลงข่าวแน่นขนัดจนแทบไม่มีที่ยืน แสงแฟลชสว่างวาบไม่หยุดหย่อนราวกับพายุสายฟ้า เสียงจอแจดังระงมจนอื้ออึง อุณหภูมิในห้องราวกับจะสูงขึ้นทุกวินาทีภายใต้แรงกดดันมหาศาลพัชรลักษณ์ก้าวขึ้นสู่โพเดียมด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง แต่แววตาคมกริบดุจมีดที่พร้อมจะเชือดเฉือนทุกคำถาม เขากวาดสายตามองทั่วห้อง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ชัดถ้อยชัดคำ“ในฐานะหัวหน้าตระกูลผมขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน... ชายที่ชื่อดนุ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดใดๆ กับตระกูลของเราแม้แต่น้อย”เสียงฮือฮาดังกระหึ่มราวกับระเบิดลง แต่พัชรลักษณ์ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง“เขาไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากมิจฉาชีพ ที่ใช้เอกสารปลอมเพื่อเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมีสิทธิ์!”คำประกาศิตนั้นถูกส่งต่ออย่างรวดเร็ว โลกออนไลน์ลุกเป็นไฟ#ดนุเป็นมิจฉาชีพพุ่งทะยานขึ้นอันดับหนึ่งในเวลาไม่ถึงชั่วโมงในอีกฟากหนึ่งของเมือง ดนุนั่งนิ่งอยู่เพียงลำพังในห้องสี่เหลี่ยมเงียบสงัด สายตาจับจ้องอยู่ที่กล่องไม้เก่าบนโต๊ะ... กล่องที่กาลเวลาได้ทิ้งร่องรอยไว้เนิ่นนานมือใหญ่ของเขาค่อยๆ เผยอฝากล่องออกอย่างแผ่วเบาภายในมีเพียงฟันน้ำนมซี่เล็กที่ถู
You may also like
ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที
ผลิกา(เลอบัว)37.5K viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์72.9K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ27.2K viewsเกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย63.8K viewsสวิงสวาทปาร์ตี้จัดหนัก (5P)
กาสะลอง245 viewsแพ้รักคนใจร้าย
วารินทร์ทิพย์47 viewsหวงรักเมียดื้อ
ดอกอ้อลู่ลม13.3K viewsเกิดใหม่อีกครั้ง...ก็ยังเป็นซุปตาร์
หลงเวลา /จู้หมิง569 views
