“เรมี นายไม่ใช่หุ่นยนต์โว้ย” แฝดชายแหวใส่ แต่มันไม่ได้ช่วยให้เรมีคืนสติ ผู้คนรอบข้างเริ่มล้อมเป็นวงห่าง ๆ อาคุสะพยายามดึงสติแต่ดูเหมือนออร่าของเขาจะส่งไปไม่ถึง “เรมี!” หนุ่มตาเรียวตะโกน ขณะเดียวกัน อเล็กซ์ก็เริ่มถอย แต่ยังระแวดระวังไม่ให้คนอื่นเข้ามา
“ไม่ดีแล้วมั้ง” นายทหารคนหนึ่งจับใบหูแล้วพูดอะไรบางอย่าง อเล็กซิสคิดว่าเขาขอกำลังเสริม
“โคดี้ โคดี้” เรมีสั่นหัวไปมา “ออกไป โคดี้ออกไป ออกไป!” ฉับพลัน ไมเคิลโอบตัวเธอแล้วเอาตัวเองบัง เธอเห็นอเล็กซ์ซัดพลังใส่อาคุสะเพื่อเหวี่ยงเขาออกไปจากตัวเรมี ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเด็กหนุ่มหันหน้าไปทางนายทหารที่ยืนคุมเชิงอยู่ ลำแสงพุ่งออกจากปลายแขนที่บัดนี้มีสภาพไม่ต่างจากอาวุธอันทรงพลัง ลำตัวทหารรายนั้นระเบิด ผู้คนกรีดร้องแล้ววิ่งหนี ทหารที่อยู่บนป้อมด้านบนหันปืนลงมาทันที
“อย่า!” คลื่นพลังของอเล็กซ์ผลักเจ้าหน้าที่ล้มลง พลังนั้นซัดใส่เรมีด้วย แต่หนุ่มน้อยผู้กลายเป็นหุ่นยนต์กระโดดตีลังกาม้วนหลัง เท้าสองข้างวางลงบนพื้นสวยงาม
&
“เรมี นายไม่ใช่หุ่นยนต์โว้ย” แฝดชายแหวใส่ แต่มันไม่ได้ช่วยให้เรมีคืนสติ ผู้คนรอบข้างเริ่มล้อมเป็นวงห่าง ๆ อาคุสะพยายามดึงสติแต่ดูเหมือนออร่าของเขาจะส่งไปไม่ถึง “เรมี!” หนุ่มตาเรียวตะโกน ขณะเดียวกัน อเล็กซ์ก็เริ่มถอย แต่ยังระแวดระวังไม่ให้คนอื่นเข้ามา“ไม่ดีแล้วมั้ง” นายทหารคนหนึ่งจับใบหูแล้วพูดอะไรบางอย่าง อเล็กซิสคิดว่าเขาขอกำลังเสริม“โคดี้ โคดี้” เรมีสั่นหัวไปมา “ออกไป โคดี้ออกไป ออกไป!” ฉับพลัน ไมเคิลโอบตัวเธอแล้วเอาตัวเองบัง เธอเห็นอเล็กซ์ซัดพลังใส่อาคุสะเพื่อเหวี่ยงเขาออกไปจากตัวเรมี ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเด็กหนุ่มหันหน้าไปทางนายทหารที่ยืนคุมเชิงอยู่ ลำแสงพุ่งออกจากปลายแขนที่บัดนี้มีสภาพไม่ต่างจากอาวุธอันทรงพลัง ลำตัวทหารรายนั้นระเบิด ผู้คนกรีดร้องแล้ววิ่งหนี ทหารที่อยู่บนป้อมด้านบนหันปืนลงมาทันที“อย่า!” คลื่นพลังของอเล็กซ์ผลักเจ้าหน้าที่ล้มลง พลังนั้นซัดใส่เรมีด้วย แต่หนุ่มน้อยผู้กลายเป็นหุ่นยนต์กระโดดตีลังกาม้วนหลัง เท้าสองข้างวางลงบนพื้นสวยงาม&
เธอไม่รู้ว่าเซนจะเป็นอย่างไร แต่อนาคตของทุกคนในทอยซิตี้อยู่ในมือผู้ลิขิตที่มีชื่อว่าเอไลโต แม้เธอไม่รู้จักคำว่าเอไลโตดีนักก็ตาม สายตาเด็กสาวทอดมองหิมะนอกหน้าต่าง เธอยื่นมือออกไปสัมผัสความเย็น เกล็ดหิมะติดมือ จากนั้นเก็บมือเข้าข้างใน ลดหน้าต่างจนแทบจะปิดสนิท พลังของเรมีก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น ถ้าเขาคุมมันได้อาจส่งผลดีต่อประชากรทุกคน แต่ในเมื่อเซนถูกจับ ใครจะขึ้นต่อจากเขา ลู ยัง? ผู้หญิงคนนั้นนิ่งเกินไป เซนอาจไม่มีวาทศิลป์ดีเด่นแต่รู้จักใช้คำเชิญชวน หนำซ้ำผู้ชายคนนี้ยังมีพลังดึงดูดคนในขณะที่แฟนสาวของเขานิ่งขรึมเกินไป“ทุกคนต่างเรียนรู้ความสามารถมากขึ้น เธอว่าไหม” เบนกระซิบบอกเธอผ่านเงาบนหน้าต่างนั่นสินะอเล็กซิสนึกถึงพลังของไมเคิล ถึงแม้เขายังควบคุมไฟได้ไม่ดีนัก แต่ก็ถือว่าพัฒนา หรืออย่างเทสซ่า ครั้งล่าสุด พลังเสียงของเธอแทบจะเท่ากับคลื่นกระแทกของอเล็กซ์อยู่แล้ว ทำไม! นั่นคือคำถาม พวกเขาบอกว่าเธอเป็นกลุ่มเสี่ยง แต่มันกลับทำให้เธอต้องทนกับอะวีซียาวนานขึ้น ความสามารถของเธอมีแค่ความจำที่ดีเกินไปอย่างนั้นหรือ และแล้วเธอก็นึกถึงสีหน้
“หายใจลึก ๆ” อาคุสะยืนค้ำศีรษะผู้ที่นอนอยู่ เขายกมือทั้งสองข้างแบออก อเล็กซิสไม่แน่ใจว่ามันคือแสงอะไร แต่เห็นพลังงานสีฟ้าสว่างแผ่จากสองมือไปถึงตัวเรมีที่กำลังนอนดิ้น ขณะเดียวกันพลังงานสีดำผสมเหลืองอ่อนลอยออกจากตัวเขาแล้วสลายหายไป “มันเป็นพลังของนาย เรมี นายควบคุมมันได้”“เกิดอะไรขึ้น” เธอถามอเล็กซ์เขาส่ายหัว “ตอนเดินกลับมาเขาก็เริ่มมีอาการแบบนี้ เหมือนกับร่างกายเปลี่ยนไปเองแล้วเขาก็คุมมันไม่ได้เลย”เรมีกลัวพลังตัวเองตั้งแต่ดวงตาของเขาสามารถสแกนสิ่งของได้ เขากลัวว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นหุ่นยนต์ สูญเสียความเป็นมนุษย์ไปตลอดกาล อเล็กซิสกุมมือตัวเองคล้ายสวดภาวนา ตั้งแต่เสียเบ็กกี้ เธอไม่อยากให้เพื่อนคนไหนเป็นอะไรอีกเลยพลังของอาคุสะช่วยให้เรมีดิ้นน้อยลง ทั้งหมดไม่กล้าพูดอะไรปล่อยให้อาคุสะจัดการ แต่กระนั้นแขนของเขายังปรับเปลี่ยน บางครั้งเธอเห็นว่ามันกลายแขนปืนกล เรมีนอนดิ้นน่าสงสาร อเล็กซิสน้ำตาคลอสงสารเพื่อน “เรมี นายทำได้” เธอกระซิบเบา ๆ“เหมือนกับว่าจิตของเขาเชื่อมต่อกับระบบ แล้วเขาดึงตัว
“ไมร่าวางแผนจะรักษาชีวิตเจมม่าด้วยการส่งไปนิวโฮป ดังนั้นถ้าเอไลโตเข้าใจว่าเธอทำลายเจมม่าแล้ว ก็จะเหลือแต่โครงการของทรอยที่ปล่อยให้พวกเราจัดการกับลูก้าเอง น่าเสียดายที่แผนเธอไม่สำเร็จ ฉันไม่รู้ว่าแม็กซิมอนล่วงรู้แผนของน้องสาวได้อย่างไร แต่สุดท้ายเขาให้เอเลียตลักพาตัวเจมม่า ประเด็นคือ เด็กทั้งสองต่างไม่เคยเห็นโลกภายนอก ตอนที่พวกเขาพบกันอายุเพียงสิบหก ยังเด็กนักแต่โตพอมีอารมณ์แบบหนุ่มสาวทั่วไป เธอคงเห็นว่าพวกเขาตกหลุมรักกันทันที เมื่อเจมม่ารู้แผนของไมร่า ย่อมเป็นห่วงลูก้าซึ่งเธอถือว่าเป็นคนรัก ทุกอย่างเข้าทางแม็กซิมอนหมด ดูเหมือนว่าเอเลียตไม่ได้ใช้กำลังเลยด้วยซ้ำ แม่พวกเธอมีพลังปิดกั้นประสาทสัมผัสและใช้มันกับไมร่า...” ลูซินด้ายักไหล่ “ฉันไม่รู้ว่าแม็กซิมอนทำไปเพราะต้องการผลลัพธ์โดยไม่สนวิธีการ หรืออย่างน้อยก็ยังมีใจเอ็นดูลูก้าด้วยเหมือนกัน หรือทั้งสองอย่าง”เขารู้ตั้งแต่เห็นอเล็กซิสครั้งแรกแล้วว่าเป็นลูกของสองคนนั้น เธอแน่ใจ คำพูดของเฒ่าทรอยที่ผ่านมาเหมือนอยากให้เธอรู้อยู่แล้ว เขาพูดเป็นนัยตลอด แต่ขณะเดียวกันก็ชอบฝากฝังไมเคิลด้วย“โอเค”
ความจริงบางอย่างทับซ้อนในตัวมันเอง ความต้องการอยู่รอดไม่ได้เกิดจากจิตแห่งปัจเจกชนอย่างเดียว แต่มันอาจซ่อนอยู่ในรหัสดีเอ็นเอ คำสั่งให้สิ่งมีชีวิตต้องดำรงเผ่าพันธุ์ ข้อห้ามที่เกิดจากกฎของสังคมก็อาจขัดกับคำสั่งที่มาจากธรรมชาติเธอนึกถึงวันที่เธอคุยกับทรอย สภาพแวดล้อมในห้องและตุ๊กตาเทพเจ้าสองตัวนั้น วันนั้นทรอยพูดอะไร ภาพในวันนั้นผุดขึ้นมาเป็นฉากเหมือนวิดีโอเล่น “...ไม่ใช่ทุกคนที่แบกรับพันธุกรรมอันชาญฉลาดเอาไว้ ใช่ว่าฉันจะบอกว่ามนุษย์งมงายหรอกนะ บางกลุ่มก็รู้จักวิธีส่งผ่านความอมตะที่ปราศจากการทำให้ตัวตนปนเปื้อน”เธอมองมือตัวเองที่กุมแขนไมเคิลไว้ ทั้งสองเป็นบุตรของเจมม่ากับลูก้า โคลนนิ่งของฝาแฝดที่เป็นกลุ่มเสี่ยงสองคนแรกของโลกคู่แรกของโลกแน่หรือ อเล็กซิสสงสัยไมเคิลบีบมือที่เธอจับอยู่ เธอคิดว่าเขาน่าจะเริ่มเข้าใจแล้วเหมือนกัน ลูซินด้าจึงเล่าต่อ “ในเวลานั้นกลุ่มเสี่ยงมีไม่มาก ปัจจัยที่ทำให้เกิดกลุ่มเสี่ยงยังเป็นปริศนา ทรอยจึงเริ่มตั้งคำถามว่าถ้าหากพ่อแม่เป็นกลุ่มเสี่ยง ลูกจะเป็นกลุ่มเสี่ยงหรือไม่ แต่เขาไม่ได้สนใจกลุ่มทดลองที่จับมา เข
สักพักมีเงาของอีกคนปรากฏขึ้น ลูกสุนัขตัวนั้นสะดุ้งแล้ววิ่งออกไป อเล็กซิสงง เพราะเมื่อครู่มันยังดูเหมือนตาบอดอยู่เลย เจ้าของเงาเดินมานั่งลงบนเตียง เธอเป็นผู้หญิงร่างกะทัดรัดแบบลูซินด้า มีผมสีบลอนด์ทองแต่ไว้เป็นทรงบ็อบเท สวมชุดสูททำงานสีขาวสะอาด“ลูกชอบโปโก้หรือเปล่า”เด็กสาวพยักหน้า “ชอบค่ะ” ฟังจากน้ำเสียงแล้วยิ่งทำให้รู้สึกว่าเด็กคนนี้ใสสะอาด เธอมีกลิ่นอายบางอย่างที่คล้ายกับไมเคิล เวลาเอียงคอ หรือมองคน“ไม่แกล้งมันนะ”“ไม่ได้แกล้งค่ะ”อเล็กซิสหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่าหลงเชื่อใบหน้าใสซื่อของผู้หญิง ไม่ว่าจะอายุเท่าใด แม้แต่หญิงสาวในวิดีโอก็ไม่เชื่อ เธอหรี่ตา “เมื่อกี้ แม่เห็นนะว่ามันตาบอด วันหลังลูกจะใช้พลังได้ก็ต่อเมื่อแม่อนุญาตเท่านั้น เข้าใจไหมเจมม่า”“ค่ะ”อเล็กซิสหันไปมองไมเคิลโดยอัตโนมัติ แต่ใบหน้าแทบเหมือนกันขนาดนี้...เมื่อไรที่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปจนแฝดของเธอยังจำไม่ได้ “แม่ของนาย”“แม่ของเรา” ไมเคิลตอบแล้วย่นจมูกฟุดฟิด &l