แม็กซิมอน ทรอย

ผู้โดยสารวัยกลางคนนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่าง มือข้างขวาเกาะขอบกระจกเคาะนิ้วเป็นจังหวะถี่ ๆ ทัศนียภาพด้านนอกชวนมองเพราะท้องฟ้ากระจ่างใส เห็นเมฆบางเป็นริ้ว เขายังคงเคาะกระจกอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่รู้ตัวจนคนข้างหน้าถอนหายใจเสียงดัง “ขอโทษครับ” แม็กซิมอนจึงวางมือบนลงตัก

ยานโดยสารเริ่มลดระดับลงจนเห็นท้องทะเลสีน้ำเงินระยิบระยับ แววตาเด็กคนนั้นปรากฏขึ้นในหัว “หนูขอร้อง” เขาจับแผ่นแท็บเล็ตที่อยู่ในอกแน่น ไม่รู้ตัวอีกเช่นกัน จากเมฆขาวและท้องฟ้าสีคราม หมอกเริ่มหนาจนบดบังวิวข้างนอก ร่างกายขยับตามแรงสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง

แสดงว่ายานผ่านเกราะคุ้มกันชั้นแรกแล้ว แม็กซิมอนเห็นเงาที่มีลักษณะละม้ายคล้ายกับต้นไม้ในเมืองคนยักษ์ มันแผ่กิ่งก้านสาขาโอฬารไม่มีสิ้นสุด ยามหมอกจางลงจึงเห็นชัดขึ้นว่าแนวกิ่งก้านโยงใยแท้จริงคือตึกรามบ้านช่องที่เชื่อมต่อกัน ยังมีท่อระโยงระยางสำหรับช่องโดยสารด่วนพิเศษ ตัวยานปรับระดับให้อยู่บนเส้นทางหมายเลขหนึ่งศูนย์สำหรับยานสาธารณะขนส่ง

ตัวยานจอดเทียบท่าเป็นที่เรียบร้อย แม็กซิมอนหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กแล้วลุกออกจากที่นั่ง คนไม่เยอะ