บทที่8

บทที่8

“เป็นเพื่อนในกลุ่มกู”

“แล้ว...?”

“ก็นี่ไงคำตอบ จากคำถามของมึง”

หา! คำตอบมึงสั้นไปไหมพี่?

“โห พี่ช่วยขยายความมากกว่านี้หน่อยดิวะ”

“นี่กูก็ตอบตรงคำถามแล้วนะ” เออ แต่คือกูอยากได้คำตอบที่กว้างกว่านี้ไง

“คราวนี้ก็ตากูแล้วนะ”

“จะแลกกับอะไรก็ว่ามา” เพราะตอนนี้กูเซ็งมากบอกเลย

“ไอดีไลน์”

นี่ผมต้องให้ไอดีไลน์มันทั้งๆ ที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลยแบบนี้เหรอวะ คราวหน้าคงต้องถามเรื่องที่สำคัญและก็ตรงประเด็นกว่านี้หน่อยและ ไม่อย่างนั้นต้องได้ไม่คุ้มเสียแน่ๆ

“jomtub” ผมบอกไอดีไลน์พี่มันไป

ไอ้พี่แมคหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง กดนู่นนั้น แป๊บเดียว เสียงเตือนจากโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงออกมาดูเหมือนกัน เป็นการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ ว่ามีการเพิ่มเพื่อน

“magnum”

อย่าบอกนะว่าชื่อแมค มันย่อมาจากแมคนั่ม ผมจี้กับชื่ออันหน่อมแน้มของไอ้พี่แมคมากอะ คือลักษณะพี่มันไม่น่าจะมีชื่อน่ารักขนาดนี้ป่ะวะ

“มึงยิ้มอะไร?”

“เปล๊า!”

“กูไม่เชื่อ”

“ก็แหม ใครจะไปคิดว่าอย่างพี่จะชื่อไอติมวะ”

“กูชื่อแมคนั่ม ที่หมายถึงปืน”

“แต่แมคนั่มสำหรับผมมันแปลว่าไอติมนี่หว่า”

“กูแนะนำว่ามึงควรเปิดโลกทัศน์ให้กว้างกว่านี้ ไม่ใช่อยู่แต่ในความดูแลแบบแคบๆ ของพี่มึง”

โห ลามปามพี่สุดที่รักกูอีก

“ผมไม่รู้จักปืนแมคนั่ม แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับการดูแลของพี่ผมวะ”

“ก็พี่มึงไม่ปล่อยให้มึงออกไปเผชิญโลกไง ความรู้รอบตัวถึงได้น้อยนิดแบบนี้”

“.....”

“และถ้าให้กูเดา มึงต้องไม่เคยเที่ยวกลางคืน แดกเหล้าไม่เป็นชัวร์

“.....”

พูดอีกก็ถูกอีก

“แต่ถ้ามึงอยากทันโลก และไม่กลายเป็นกบในกะลาครอบ กูก็ช่วยมึงได้นะ”

กูเกลียดการยิ้มแบบนี้ของมึงมากไอ้พี่แมคนั่ม บอกเลย

“ยังไง?”

“แลกกับการไปเดทกับกูหนึ่งวัน”

สัด!!!

ทุกอย่างสำหรับมึงล้วนมีข้อแลกเปลี่ยนตลอด และเรื่องนี้ก็อย่าหวังว่ากูจะยอมแลกเลย ไม่คุ้มจริงๆ

“ว่าไง สนใจป่าว?”

“พอดีผมยังไม่อยากเปิดโลกตอนนี้ว่ะพี่”

“หึ!”

“หึ อะไรวะ”

“ป๊อดว่ะ”

โห ดูถูกนี่หว่า คนอย่างจอมทัพไม่เคยป๊อด บอกเลย

“เขาไม่ได้เรียกว่าป๊อด ผมแค่ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น”

“แถวบ้านกูเรียกป๊อด”

“แล้วแต่ความสบายใจของพี่เลย”

“หึ!”

กูเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ เสียงหึ แบบนี้ของมึงมากไอ้พี่แมค

“ผมว่าผมกลับดีกว่า หมดธุระแล้ว” พูดจบผมก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งทันที ซึ่งไอ้พี่แมคนั่มมันก็ลุกตามด้วย

“มึงมายังไง”

“เดินมา”

“กูยอมใจในความอยากรู้ของมึงจริงๆ ”

นี่มึงกำลังด่าว่ากูเผือกถูกไหม?

“ตามมา เดี๋ยวกูไปส่ง”

“เฮ้ยไม่เป็นไร ผมเดินกลับคณะได้ พี่ไปเรียนต่อเถอะ”

“กูไม่มีเรียนต่อแล้ว ตามมาเดี๋ยวกูไปส่งที่คณะ” พูดจบมันก็เดินนำผมไปที่ลานจอดรถของคณะทันที คือไม่คิดจะฟังกันเลยจริงๆ

พี่แมคขับรถมาจอดที่หน้าคณะของผมในเวลาไม่ถึงห้านาที นี่ถ้าผมเดินกลับมาน่าจะยังไม่ถึงแน่ๆ

“ขอบคุณนะที่มาส่ง”

“ไม่เป็นไร กูแค่สงสารลูกหมาตาดำๆ ”

“ผมไม่ใช่ลูกหมาเว่ย”

“แต่ถ้ามึงดื้อจะเดินกลับมาเอง ก็ไม่ต่างกับลูกหมาหรอก”

“ขี้เกียจจะเถียงว่ะ” ผมเปิดประตูลงจากรถทันที เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำ เหนื่อย!!!

รถของไอ้พี่แมคขับออกไปแล้ว ผมเลยเดินมานั่งที่ม้านั่งใต้ถุนคณะอย่างเซ็งๆ

สรุปวันนี้ก็ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเลย นอกจากความกวนประสาทของไอ้พี่แมค แล้วกว่าผมจะรู้เรื่องราวทั้งหมด ผมจะต้องแลกกับอะไรบ้างเนี่ย แค่วันนี้ก็เสียไอดีไลน์ไปแล้วหนึ่งอย่าง ซึ่งคนอย่าไอ้พี่แมคก็คงไม่พ้นส่งข้อความมากวนประสาทนั่นแหละ จะมีอะไร

การสร้างความน่ารำคาญคืองานของพี่มันล่ะ